Hallo allemaal,

In vertrouwen wil ik jullie graag even iets vertellen. Ik ben een jonge meid van 21, word over 2 maanden 22. Ik woon op mezelf. Ik heb geen relatie. In mijn leven heel veel meegemaakt. Mishandeling, misbruik. Al sinds mijn 10e weet ik dat ik mama wil worden. Die wens word groter en groter. Ik weet dat het hebben van een kindje niet over rozen gaat, dat er heel veel bij komt kijken, toch wil ik er voor gaan. Ik weet al jaren dat ik alleen een kindje op zou willen voeden. Jarenlang door mannen misbruikt. Niet iedere man is hetzelfde, maar toch. Ik wil alleen mijn kindje op gaan voeden, hoe zwaar ook. Nu heb ik met iemand contact, al jaren en hij wil mij met mijn wens helpen. Hij ziet af van al zijn rechten en plichten. Het word MIJN kindje. Ik heb hier ook al over gesproken met een advocaat.

Mijn zus weet hoe groot mijn wens is en dat ik het alleen op wil voeden. Ze heeft me gezegd: ‘’Melody, ik weet zeker dat je een hele goede mama zal zijn. Ik zal je helpen en steunen. Ik zou er voor gaan als je iemand weet die je wil helpen en echt betrouwbaar is.’’ Wat zij niet weet is dat ik al met de pil ben gestopt en iemand weet die mij wil helpen. Soms zou ik het haar zou graag zeggen … maar ik durf het niet!

Mijn angst is alleen dat als ik zwanger raak, hoe vertel je het aan iedereen? Ik ben zo bang dat mensen boos worden, dat ik moet doen zoals andere willen dat ik leef. Ik ben echt heel bang! Een kindje wil ik ontzettend graag en ik hoop dan ook dat die wens uit mag komen en dat de mensen mij helpen en steunen. Ik dwing niemand tot iets, maar zou het vreselijk vinden als mensen me hierom zullen gaan haten … zullen zeggen hoe dom ik ben!

Liefs Onzeker meisje,
Melody (21)

Lieve meid,

wat naar dat je al die verschrikkelijke dingen hebt meegemaakt!

Het is goed dat je beseft dat het krijgen van een kind heel veel met zich mee brengt/kan brengen. Het is echt niet altijd rozegeur en maneschijn. Je kan een heel makkelijk kind krijgen, maar ook een kind met een wat moeilijker temperament. En dat kan veel vragen van de ouder(s). Als je alleen bent, sta je er wel alleen voor. Natuurlijk met steun van familie of vrienden, maar het is jouw kind.
Het is natuurlijk altijd jouw keuze om een kindje te nemen (of te proberen te krijgen, want het moet uiteindelijk wel lukken).

Maar, als ik eerlijk ben, ben je ook niet op zoek naar een beetje liefde? Je hebt veel meegemaakt, je vertrouwen in de mens moet toch een deuk hebben opgelopen. Misschien heb ik het mis, maar het lijkt alsof je met een kind misschien wel de pure liefde hoopt te ontvangen die je mist in je leven. Niet als kritiek opvatten hoor, het is gewoon wat in me opkomt en misschien zit ik er naast.

En het is hoe dan ook goed om alles nog eens voor jezelf op een rijtje te zetten.

Hoe is je emotionele situatie? Heb je het gevoel dat je die dingen uit het verleden voldoende hebt verwerkt? Dergelijke zaken kunnen heel traumatisch zijn en in een periode van zwangerschap ben je erg kwetsbaar, geestelijk en lichiamelijk, en kunnen ook zaken uit het verleden opspelen. Spanning is niet goed voor de groei van de baby in de buik (bovendien voelt het kindje dat) en stress en spanning na de bevalling kunnen ook hun invloed hebben op jou en het kind waardoor je makkelijker in een negatieve spiraal kan komen (helemaal als het een kindje is dat extra veel aandacht vraagt, moeilijk slaapt etc). Als jij dan ook nog je handen vol hebt aan jezelf, voor een stukje verwerking en je hebt ook nog een kindje erbij. Ik zeg niet dat het zo zal zijn, maar het is goed om hier bij stil te staan. Want psychische problemen, stress, spanning kan heel veel invloed hebben op de geestelijke en fysieke ontwikkeling van een kind.
Misbruik door mannen: hoe is jouw vertrouwen nu in mensen en in mannen? Hoe is je eigen zelfvertrouwen? Zelfvertrouwen is ook nodig om een stabiele basis voor je kind te kunnen bieden. Je geeft nu al aan dat je je erg druk maakt om wat anderen van je zouden (kunnen) denken als je nu zwanger raakt. Hoe is dat straks met een kind? Sta je dan sterk genoeg in je schoenen om je eigen keuzes te kunnen maken, je kind goed aan te voelen en eventuele adviezen uit je omgeving naast je neer te kunnen leggen? Met andere woorden: raak je dan niet snel van slag als de 1 dit zegt en de ander dat als het om opvoeding gaat? Want dat ga je meemaken, bij het krijgen van kinderen heeft iedereen een mening, en iedereen weet hoe het moet. Daarom is het erg belangrijk dat je zelf genoeg vertrouwen hebt in je eigen kunnen en je niet te snel van de wijs laat brengen door je omgeving.

Daarnaast: hoe is je financiele situatie?
Heb je een (vaste) baan? Heb je uitzicht op een vaste baan? Heb je uitgezocht wat een kind kost en wat er allemaal aangeschaft moet worden?
Kan je een financiele basis bieden de komende jaren in het leven van je kindje?

Hoe je geestelijk in je vel zit

Ik wil je niet veroordelen en ga er niet vanuit dat je het niet aankan of wat dan ook. Ik probeer alleen te zeggen: zet het allemaal nog eens op een rijtje en probeer je er eens een voorstelling van te maken hoe het straks zal gaan. Stel, morgen krijg je dat zo sterk gewenste kindje. Hoe ga je dat allemaal regelen met werk en geld? Moet je in de bijstand en hoeveel krijg je dan? Kan je daar dan mee uit? Krijg je financiele steun uit andere hoek? Etc etc.

Misschien gaat het allemaal super, kan je het prima redden, zowel geestelijk als lichamelijk en in financieel oogpunt en krijg je een schat van een kind dat een beetje meewerkt.

Maar denk er nog eens rustig over. Is het krijgen van een kind een compensatie voor de liefde die je tot nu toe gemist hebt?

En vergeet niet: wanneer je de boel eens op een rijtje zet, misschien toch iemand (je zus?) in vertrouwen nemen, misschien loopt dan wel die pracht van een betrouwbare en lieve vent je leven in met wie het krijgen van een kindje een droom is die dan in de toekomst uit mag komen!

Want echt, die mannen lopen er ook nog genoeg rond! Maar werk ook aan jezelf, aan je eigen verwerking en zelfvertrouwen, aan het gevoel 'dit ben ik en ik ben een prachtmeid en ik verdien het om met respect behandeld te worden!' want anders blijf je misschien tegen de foute types in je leven aanlopen.

Ik wens je heel veel succes met het maken van een keuze. Ik ben er een voorstander van om je hart te volgen, maar denk er daarnaast ook goed over na!!

Succes en laat je hier nog weten hoe het verder gaat en wat je keuze is?

Een lieve groet vanuit hier.

Lieve Floor,

Aller eerst wil ik jou bedanken voor je lange, uitgebreide reactie. Mijn zus heeft ook kindjes en die heeft het erg zwaar gehad. Niet vanwege de zorg voor de kids, maar door mishandelingen binnen haar relatie. Samen hebben w veel gedeeld en ik ben er altijd voor haar, zoals zij er ook altijd voor mij zal zijn. Van haar heb ik veel geleerd, wat betreft de zorg voor de kids. Daarnaast heb ik bijna een jaar een opleiding gevolgd waar ik ook van alles leerde over kids, ik heb oppasbaantjes gehad, dus ik weet heeeeeel zeker dat een kind niet alleen maar lief en leuk en schattig is. Er is zoveel meer. Dingen die je moet regelen, de aandacht dat het kindje vraagt. Er komt veel bij kijken!

Een aantal jaar geleden was ik hevig op zoek naar liefde, maar dat is nu niet meer. Ik wil gewoon heel graag mama worden, een kindje waar ik van kan houden, waar ik voor kan zorgen. Liefde ontvang ik nu ook, van me zusje, van me zus, haar kids, vriendinnen, me ouders. Ik ben niet meer wanhopig opzoek naar liefde en dat is dan ook niet de reden van mijn kinderwens.

Ik heb verschillende therapieën achter de rug en volg momenteel ook nog therapie. Dat gaat allemaal heel goed. Ik heb al veel meer zelfvertrouwen. Ik kan voor mezelf opkomen. Ik sta voor wat ik wil. Ik wil mezelf zijn en ben al veel stappen vooruit gegaan. Wat je schrijft over hoe ik omga met de meningen van anderen, gelukkig gaat dat nu al heel erg goed. Als iemand tegen mij zegt dat ik A moet doen en ik wil liever voor B kiezen, dan ga ik ook voor B. Ik maak me al veel minder druk over wat mensen van me denken, alleen nu wel met deze zwangerschap. Misschien vinden ze mij te jong? Vinden ze het onverantwoord om alleenstaand hiermee te beginnen en mee door te gaan? Ja in die zin denk ik wel: Wat denken anderen van mij? Maar verder: Ik draag wat ik wil, ik doe wat ik wil. Ik ben eindelijk vrij. Ik kan mijn eigen keuzes maken. Ik vraag iemand om advies, om hulp, daarna praten we er samen over, maar ik maak de beslissing en sta daar dan ook achter. Snap je wat je bedoeld? Daarnaast zijn er heel wat meningen over het opvoeden van kinderen. Van mijn zus heb ik heel veel geleerd. Ik weet dat ik het kan, ik weet hoe ik mijn kindje op wil voeden, omdat ik daar al uitgebreid over heb nagedacht in de afgelopen jaren.

Ik weet dat het heel erg veel kost allemaal. Door wat ik allemaal heb meegemaakt heb ik cronische rugklachten. Ik heb niet elke dag last daarvan, maar zit daardoor wel in de ziektewet. Voorlopig mag ik nog niet werken en als ik een kindje zou krijgen dan zou ik overgaan naar de Bijstand.. Misschien niet erg ideaal, maar ik weet wel dat ik het met het geld allemaal kan redden. Daarnaast heb ik ook geld opzij gezet voor alle benodigdheden voor het kindje. Het liefst ga ik weer werken, maar dat zit er nog niet in. Voor mij is dat geen reden om geen kindje te nemen, aangezien ik geld heb en overgezet zal gaan worden naar Bijstand. Mijn zus heeft daarmee ook alles gered. En de rugklachten zullen waarschijnlijk niet meer overgaan, dus dat zou anders betekenen dat ik alleen nooit een kindje op kan voeden?! Snap je wat ik bedoel?

Ik heb al bedacht hoe het zou gaan. Ik neem jou zin even als voorbeeld. Stel morgen zou ik weten dat ik mama word. Ik ga dan over in bijstand. Ik krijg dan genoeg geld waarvan ik het kind kan onderhouden. Ik weet al hoeveel. Daarnaast heb ik geld gespaard voor de benodigheden. Ik zou het mijn zus als eerst vertellen. Ik sta open voor advies, voor tips, maar behoud mijn eigen mening, immers is het mijn kindje en ik wil over zijn/haar leven beslissen. Ik wil eventueel proberen, als dat met mijn rug mag, om halve dagen te gaan werken. Mijn kindje kan dan naar de opvang, dat word vergoed via de bijstand. Mijn zus is echt mijn voorbeeld en we praten veel samen. Ze zou me zeker helpen. Mijn moeder zal erg moeten wennen denk ik. Maar ze weet dat ik dolgraag een kindje wil en ik denk dat ze ook zeker wel blij voor me zal zijn. Alleen zal ze zeggen dat ze hoopt dat ik het ga redden allemaal, maar dat is logisch! Daar waak ik ook voor!

Ik merk dat ik een beetje emotioneel word. Ik huil in gedachten. Ik weet dat ik het kan. Mijn zus heeft me ook al gezegd: Als jij zwanger word, ik help je, wijs je de weg, samen redden we het. Je zal een pracht mama worden. Ik weet gelukkig ook dat als het kindje echt aandacht en zorg nodig heb, dat ik hulp mag vragen, kan vragen en dat zal ik ook zeker doen. Ik wil het beste voor mijn kindje. Mijn hart staat er voor open. De dingen heb ik allemaal goed overdacht. Nu de stap nog. Met de pil ben ik al gestopt. *schaam*

Hoe is mijn vertrouwen in mannen: Goed. Ik vind het raar om dat te zeggen, maar ik durf door hen weer aangeraakt te worden. Mannen die ik ken een knuffel te geven, uit dankbaarheid. Daarnaast heb ik ook vertrouwen in anderen mensen. Ik durf met mensen te praten over wat er gebeurd is. Ik durf mij open te stellen voor mijn gevoelens, gedachten. Ik laat mensen toe, zodat ik met mensen kan praten en op weg kan gaan naar een mooie toekomst.

Ik blijf de mensen hier zeker op de hoogte houden! Ik kom later vandaag terug om weer even hier te lezen en eventueel te schrijven.

PS: Mocht ik nog een vraag van jou vergeten zijn te beantwoorden, sorry daarvoor! Je mag de vraag altijd opnieuw stellen. Ik stel me open voor jou adviezen/tips. Ik hoef het niet meer alleen te dragen. Dat lucht me enorm op, ook al kennen we elkaar niet in het echt. Nogmaals vreselijk bedankt!

Lieve Floor, nogmaals bedankt!
Liefs Melody

Oh Floor, ik viel trouwens niet op verkeerde mannen. In mijn jeugd ben ik seksueel misbruikt en mishandeld. Sorry, dat wilde ik je nog even laten weten!

Hoi Melody,

wat heb je al weer snel gereageerd, leuk!
Ging ook even spieken of je dat misschien al gedaan had..

Maar zoals je het beschrijft denk ik dat je er goed over nadenkt en het is hartstikke goed dat je al hulp hebt gezocht voor het verleden. Ik denk dat je door alles waarschijnlijk ook wat volwassener bent dan misschien andere meiden op jouw leeftijd. En daardoor misschien ook al meer klaar voor de keuze voor een kindje.

Ik vind dat je heel goed kan beschrijven hoe je je voelt en prachtig dat je je kwetsbaarheid durft te tonen en je open stelt voor anderen en voor jezelf gaat staan. En dat je eerlijk bent naar jezelf en de moeilijkheden niet uit weg gaat. Wegstoppen is net als een bal die je onder water houdt, op een gegeven moment wordt de druk te groot en komt de bal toch boven het water uit. Heel knap en moedig dat je de dingen in jouw leven aangaat. Ik denk dat je al jong hebt geleerd waar het uiteindelijk om draait in het leven: 100% jezelf kunnen zijn, je hart volgen en daarbij omgaan met de mooie dingen, maar ook met de minder mooie dingen in het leven. Verlies jezelf nooit uit het oog!

Fijn ook dat je zo kunt bouwen op je familie!!

Ik wens je veel succes met je zwangerschap en het aan je familie vertellen.. dat lukt wel. Dat komt goed. Je hebt steun aan ze, ze zijn er voor je. Dat zal straks ook zo zijn.

Ik heb een dochtertje van een half jaar (ben zelf 28). Ik kan zeggen: het is zo mooi! Je weet pas hoe het is, als het echt zo is. Dat is een clichee, maar erg waar. Wij hebben het geluk dat het een heel makkelijk kindje is. Heel lief en vrolijk, maar tegelijkertijd zit er ook pit in. Ze rolt al om en de wereld wordt steeds groter. Heerlijk gewoon!! Ik had ook een fijne zwangerschap en de bevalling ging erg snel. Wel veel pijn, maar zou het niet anders willen. Ik houd ook een dagboekje bij van allerlei leuke momenten en maak veel foto's. Ik doe zoveel mogelijk op mijn gevoel en dat gaat prima. Probeer echt te kijken: wat voor kind heb ik? Wat heeft ze nodig? Ik had zelf een hele dominante vader, heb ook wel geworsteld met onzekerheid en de dingen goed willen doen. En ben ook erg bezig met het thema: 'jezelf kunnen zijn'. Ik herken me daarom op bepaalde punten ook wel in jouw verhaal. In ieder geval wil ik mijn dochter heel veel zelfvertrouwen geven. Dat is de allerbelangrijkste basis. En ze mag als kind ook nee zeggen. Je hoort bijvoorbeeld wel eens dat kindjes, als de hele kamer vol zit met bekenden, iedereen een kusje moeten geven als ze naar bed gaan. Nu vind ik het goede manieren wel belangrijk, maar als mijn kind dat niet wil, dan hoeft ze dat ook niet. Het dicht bij zichzelf kunnen blijven, dat wil ik haar meegeven.

Nou, nu zit ik al helemaal over opvoeding te praten, haha..

Nou, heeeel veel succes! En ben benieuwd hoe het verder gaat met je.
Voorzichtig met die man he, alles goed regelen (je weet nooit hoe iemand reageert als hij z'n kind straks ziet), maar volgens mij red je je daar prima mee.
Ik hoop dat je een kindje mag krijgen en wens je heel veel liefde en geluk voor de toekomst!

Lieve groet,
Floor

Hoi lieve Floor,

Stiekem hoopte ik al op een reactie van jou. Ik heb vanmiddag met een vriendin hierover gesproken. Alleen zij weet dat ik hiermee bezig ben. Niemand schreef ik geloof ik in mijn eerste bericht, was even haar vergeten. Zij is degene die weet wat ik wil, waar ik voor sta, waar ik voor wil gaan. Ze gunt het me van harte, raad me aan eerlijk te zijn naar iedereen toe en idd ik heb er al veel over nagedacht en al dingen over op papier gezet.

Voor mijn gevoel ben ik mijn jeugd verloren. Ik moest te snel volwassen worden, om uiteindelijk te kunnen overleven. Ik weet al zolang wat ik wil, hoe ik het wil en ben al langere tijd bezig om uit te zoeken hoe ik dit aan kan pakken en kan realiseren. Met die man kijk ik zeker uit. Het is een bekende van mij. Niet in de zin van: Iemand vanuit de directe omgeving. Hij woont verder weg, maar ik weet dat ik hem kan vertrouwen. Tuurlijk blijf ik bang dat hij toch mijn kindje wil hebben, daarom heb ik ongeveer een maand geleden ook een advocaat gebeld. Ik wil dingen uitsluiten, die uit te sluiten zijn. Veel gesprekken met die man gehad en ja nu heb ik er vertrouwen in. Zekerheid heb je nooit, vertelde de advocaat mij en toch bn ik blij dat ik met een advocaat hierover gesproken heb. Die man heeft ervoor getekend vrijwillig mij te helpen, de rechten en plichten aan mij te geven en zich niet te bemoeien met het leven van het kindje. Hij wil niks met het kindje te maken hebben. Het duurde even voordat ik at geloofde, maar hij heeft er voor getekend en het vertrouwen is gegroeid door de gesprekken die hij en ik samen gevoerd hebben. Namen zal ik nooit noemen, ook niet tegenover mijn familie. Hij heeft beloofd dat het MIJN kindje word, ik heb hem beloofd zijn identiteit anoniem te houden.

Ik hoop idd dat het lukt om te vertellen aan iedereen. Ik wil mijn zus het in vertrouwen proberen te vertellen binnenkort … niet wachten totdat ik echt zwanger ben. En ik wil vanavond een brief schrijven naar iemand die voor mij heel belangrijk is, die mij heeft geholpen toen ik echt hulp nodig had. Ze kent al mijn geheimen, gevoelens,gedachten. Ze kent mij, door en door. Ze is nog niet op de hoogte van het feit dat ik bezig ben voor een kindje en uitkijk naar mijn zwangerschap. Ik hoop haar dit in een brief te kunnen vertellen. Op papier kan ik mijn gevoelens beter kwijt en aangezien ik niet wil dat haar gezin het weet, maar alleen zij, is schrijven wat makkelijker. Morgenochtend wil ik haar dan die brief geven en dan is het even agwachten totdat ze me terug schrijft, maar meestal doet ze dat dezelfde dag nog. Vind het best eng Floor. Zij is zo belangrijk voor mij, ze is de moeder van een vriendin voor mij. Ik kan met haar zo goed praten. Ben vaak bang haar te verliezen en nu dus ook. Zo bang dat ze het niet eens is met de komende zwangerschap, mijn gedachten/gevoel hierover. Moet eerlijk bekennen dat ik tegenover niemand bang ben. Dan heb ik echt zoiets van: Het is MIJN leven! Ik heb er goed over nagedacht en dit is wat IK wil. Maar tegenover haar ben ik gewoon banger. Juist doordat zij zoveel voor mij betekend, ben ik bang dat onze meningen nu zo tegenstrijdig zijn, dat onze band eraan verloren gaat. Vaak maak ik me veel te druk en is ze begripvol, vind ze ook dat ik mijn hart moet volgen. Mijn therapie gaat nu voornamelijk ook over mijn gevoel en angst tegenover A., maar toch wilde ik dit met je delen. Ik ben gewoon bang. Sorry Floor, maar ik wil A. gewoon niet verliezen. Nooit! Maar wel staan voor MIJN mening! Best moeilijk. Hoe gaat ze reageren? Dat gaat al de hele dag door me hoofd. Mijn moeder zal zeggen: Oh dat is even slikken. Ze zal echt moeten wennen en misschien dat ze me na een paar dagen zou feliciteren dat iemand mij wil helpen. Mijn zusje en zus zouden het geweldig vinden, zo ook mijn vader.

Weet je Floor, de mensen die mij echt kennen zullen zeggen: Als Melody iets in haar hoofd heeft zal ze er voor 100% voor gaan. Als Melody moeilijke situaties wil bespreken, het vertrouwen van de ander gewonnen heeft, dan zal ze er ook helemaal voorgaan. Melody wil er alles aan doen om gelukkig te zijn/worden’’. En zo ben ik ook. Ik ga er helemaal voor. Zo ook voor mijn therapie. Soms is het heel moeilijk, maar alle angsten ga ik aan en het gaat echt al stukken beter! Ik heb echt dingen bereikt!

Ik vind je stukje over opvoeding ontzettend mooi. Ik moet gelijk denken aan me nichtje en neefje. Twee totaal verschillende kinderen. Ze hebben allebei een andere vorm van opvoeding nodig. Ik praat erover met mijn zus. Soms vraagt ze mij om hulp, om advies. Wat zou ik doen? En zo leer ik enorm veel. Ieder kind is anders en je moet je idd wat afstemmen op het kind. Goed van je dat je nagaat wat jou meisje nodig heeft. Vind het echt leuk voor je dat je een kindje hebt! En het inspireert me om te lezen hoe jij haar opvoed. Dank je! Ik ben heter helemaal mee eens. Ik vraag me nichtje en neefje ook altijd, willen jullie nog een knuffel, bv als ik dan daarna naar huis ga. Als ze ja zeggen, krijgen ze een knuffel, nee is nee. Ze moeten niks. Niet op dat gebied bedoel ik! Luisteren moet natuurlijk wel hihi! Ik vind het belangrijk om met de kids te praten. Hoe was het op school, hoe voelen ze zich, wat vinden ze leuk om te doen. Ik vind het fijn om hen dingen te leren en in te gaan op hun vragen, hun verhalen. Opvoeden is een kunst. Iedereen doet het op z’n eigen manier. Het fijne is als je word bijgestaan en idd, ik zal steun blijven ontvangen. Zelfvertrouwen is idd heel belangrijk om mee te geven. Complimentjes doen de kids goed. Mijn neefje en nichtje worden dan helemaal trots, dat is gewoon geweldig en ik merk ook dat ze vertrouwen krijgen in wat ze doen en kunnen!

Leuk!!! Ik ben dol op foto’s, me huisje hangt er vol mee. Ik vind foto’s erg belangrijk. Ook voor later! Ik heb zelf ook meerdere keren een eigen website gehad, nu niet meer, haha alleen hyves! Maar leuk zeg dat je een eigen site hebt, ben stiekem wel benieuwd!

[b]Ik zou het fijn vinden om met jou te blijven kletsen hier.[/b] Jou en eventueel anderen, op de hoogte te kunnen houden, maar ook dingen te kunnen delen zoals ik hierboven heb gedaan over de brief naar A. Ik hoop van je te horen!

Liefs, Melody

Mag ik een korte opmerking plaatsen die misschien buiten de discussie valt? Mocht je het vervelend vinden, reageer dan niet. Ik bedoel het in ieder geval goed...

Je spreekt over misbruik. Je zegt dat je misbruikt bent als kind en dat het later zich herhaald heeft. je verwoord je eigenlijk nog steeds als slachtoffer, in de passieve zin, dat je misbruikt bent door een ander.

Daar wil ik over zeggen dat je inderdaad als kind slachtoffer bent geweest van misbruik. Dat vind ik vreselijk voor je en heel erg spijtig.

Maar ik ben het niet eens met je als je zegt dat je nog steeds wordt misbruikt door mannen. Mocht het zo zijn dat mannen op een weinig respectvolle wijze met jou omgaan, dan wil ik je toch wijzen, en dit is waarschijnlijk het punt dat je mogelijkerwijs vervelend kunt vinden dat ik het zeg, dat je niet meer misbruikt wordt in de passieve zin, maar dat je je nog steeds láát misbruiken. Je bent nu volwassen en je kunt zelf bepalen wat jij wilt dat er met jou gebeurt. Ik begrijp trouwens wel degelijk dat het voor mensen die in hun jeugd met weinig respect zijn bejegend (nu zeg ik het heel neutraal en netjes) dat het later in hun leven erg lastig kan zijn anderen te begrenzen in de bejegening ten opzicht van jou.

Als laatste wil ik je zeggen dat jouw jeugdtrauma nu tussen jou en een volwassen en gelijkwaardige relatie staat waardoor jij nu misschien gaat kiezen voor een ouderschap waarin je alleen bent.

Ik weet dat je met jouw ervaringen wél een man kunt tegenkomen die aan jouw wensen voldoet en wel jouw grenzen respecteert. Dan zou je kind dus ook een vader kunnen hebben, als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik hoop dat ik niet te confronterend ben. Ik bedoel het goed en wilde je er alleen maar op wijzen.

Beste Melody

Ook ik wil even een opmerking maken, of liever, iets waarover je na moet denken.
Een kind alleen opvoeden kan heel goed, al is het zwaar, maar met hulp moet het lukken.
Maar is het wel eerlijk naar jouw kind toe dat je hem of haar doelbewust een vader onthoudt?
Je gaat zover dat je een advocaat inschakelt en de vader een contract laat tekenen dat hij zich niet met het kind zal bemoeien.
Maar vroeg of laat zal het naar de vader vragen, wat hij voor een man is, waarom de vader niet naar hem omkijkt, het zal je er steeds weer naar vragen.
Als het ouder wordt zal het wellicht naar de vader willen zoeken.
Hoe ga jij hier mee om? Wat ga je je kind vertellen?
Ben je niet bang dat het jou de schuld gaat geven dat het geen vader heeft.
Ik weet, dit klinkt confronterend, maar ik vraag je toch het alleenouderschap niet alleen vanuit jezelf te bekijken, maar ook je te verplaatsen in de positie en gevoelens van het kind!

Verder wens ik je al het goeds voor de toekomst

[b]@Els:[/b] Bedankt voor uw reactie. Mijn misbruik begon op jonge leeftijd. De laatste keer dat dit plaatsvond was februari 2009. Mocht ik het over hebben laten komen alsof ik NU nog misbruikt word dan wil ik daarvoor mijn excuses aanbieden. Ik word nu niet meer misbruikt. Ik vertrouw niet iedere man, maar het gaat al beter, mede dankzij mijn therapie en de hulp en steun vanuit mijn omgeving. Al voordat ik mijn trauma opliep wilde ik alleen mijn kind opvoeden. Al heel jong is dat in mijn opgekomen en eigenlijk is die overtuiging ook niet meer veranderd. Ik begrijp zeker wat je bedoeld en idd zullen er mannen zijn die mij met respect behandelen en waardoor mijn kindje later wel een vader zou kunnen krijgen. Ik waardeer je bericht Els! Je brengt alles rustig en eerlijk! Dank je!

[b]@Anita:[/b] Bedankt voor je reactie. Idd zou het met behulp allemaal kunnen lukken. Mijn zus is nu alleenstaande moeder van twee kinderen en ook zij red zich er prima mee, dus ik weet dat het kan! 😉 Ik ken meer mensen die een kind zonder vader laten opgroeien. Meningen zullen hierover verdeeld zijn. Ik ben van mening dat het gaat om wat je het kind te bieden hebt, over hoe je het kind opvoed. Een vader hoeft niet altijd slecht te zijn, kan een mooie bijdrage leveren in/aan het leven van het kind, maar het kan ook helemaal mis gaan. Daarnaast heb je ook nog de relaties: vrouw-vrouw. Dan groeit een kind ook zonder vader op. Okey dat is wel weer iets heel anders, maar ik wilde het toch even als voorbeeld noemen. In het begin is het misschien lastig als het kind vraagt naar zijn/haar vader en toch is dit de manier waarop ik het zou willen. Sorry! Naar mijn kind zal ik altijd zo open mogelijk proberen te zijn en hem/haar vertellen dat ik heb gekozen voor alleen ouderschap.

Ik kom vanavond en anders morgen weer even hier kijken. Voor vanavond niet meer want ik ga een dagje weg.

Wat mooi dat je zo open en eerlijk op de reacties reageert. Het lijkt me niet gemakkelijk in jouw schoenen te staan!

[b]@Imke:[/b] Bedankt voor je reactie. Ik wil idd gewoon open en eerlijk op de reacties reageren. Ik ben wel bang dat mensen bijvoorbeeld bevooroordeeld zijn, omdat de ideale situatie voor veel mensen toch is: vader, moeder, kind. Bij mijn keus ben ik dan ook best geneigd te denken: Mensen zullen mijn menng, mijn keuze wel fout vinden. Tegelijkertijd heb ik zoiets van: Iedereen heeft haar/zijn eigen mening. Wanneer iemand goed nadenkt over wat hij/zij wil, alles heeft voor en nadelen, waarom zou de ander dan niet zijn eigen weg mogen volgen? Hiermee wil ik zeggen, ondanks de reacties, blijf ik bij mijn mening. Ik heb iet het gevoel dat het heel slecht is voor het kind, immers zijn er ook gezinnen van: vader, moeder, kind die bijvoorbeeld slechter afzijn dan een kind dt opgroeit met alleen een moeder. Snap je een beetje mij punt? Maar ik waardeer de reacties allemaal, ik sta er voor open.

Liefs Melody

Melody,

Ik denk dat je mij een beetje verkeerd begrepen hebt. Een kind alleen opvoeden gaat heel goed.
Als het kind maar weet wie de vader is. Die het af en toe eens een kaartje stuurt, opbelt of eens met jullie iets leuks gaat doen.
Hij hoeft geen medeopvoeder te zijn, hoeft ook niet financieel bij te dragen, want het kind is niet door hem erkend. Jij bent en blijft verantwoordelijk voor het kind. Hij is alleen op de achtergrond en op afstand aanwezig. Puur en alleen ten behoeve van het kind.
Snap je?

[b]@Anita:[/b] Oh oke, sorry dat ik je berichtje anders heb opgevat. Nu snap ik wat je bedoelde. Ik heb met die man gesproken en hij wil mij helpen, maar verder absoluut geen rol spelen in het leven van het kind. Geen verplichtingen, geen lasten, geen rechten, geen verantwoordelijkheden.
_____________________

[b]UPDATE!!![/b]

Even een update vanaf mijn kant. Ik heb het het weekend met A. besproken en ze snapt dat mijn wens heel groot is. Wel wijst ze mij erop er nog eens goed over na te denken. Dit is niet iets wat je zomaar beslist. Ze wijst me er op dat het niet alleen maar leuk is, maar ook heel zwaar kan zijn. Wel heeft ze er begrip voor. Ze weet dat dit een ongelofelijk grote wens is! Verder zei ze me nog dat als ik het echt heeeeel graag wil, niks en niemand me tegen zou kunnen houden. Ik ben blij dat ik het met haar gedeeld heb en dat ze het zo goed 'opving'.

Ik blijf jullie zeker op de hoogte houden!
Liefs, Melody

Hoi hoi!

Ik heb het hele verhaal gelezen. Ik vind je heel dapper en verschrikkelijk dat je dat allemaal meegemaakt hebt.
Ik kan me het gevoel van je oerdrang voor een kindje helemaal voorstellen, het is gewoon heel mooi om mee te maken. Maar het is ook zwaar, zoals je zelf al zegt.
Ik merk dat je toch twijfelt. Want als je er echt volledig achter zou staan zou het je helemaal niks uitmaken wat anderen ervan vinden, en zeker niet je familie waar je juist een goede band mee hebt.
Als ik je een advies mag geven: waarom wacht je niet nog 2-3 jaar? Je bent bijna 22, nog best jong. Financieel wordt het ook heel zwaar met een kind. In die 2 jaar kun je er nog over nadenken hoe je het allemaal aan gaat pakken en tegen die tijd ben je 24-25, en dan sta je toch een stuk zelfverzekerder in het leven dan nu.
Ik wens je heel veel succes in je beslissing en ook heel veel geluk! Ik hoop dat een toekomst met een kindje voor jou is weggelegd, je verdient het! En je kindje krijgt dan een geweldige mama.

Van harte gefeliciteerd!