Ik weet niet waarom ik dit hier schrijf,denk dat ik het gewoon kwijt moet. Ik ben een vrouw van 28 met een vaste vriend. We zijn al 8 jaar samen, alles gaat prima, we hebben een fijne relatie,nooit geen relatieproblemen, een leuk koophuis,beide een vaste baan. En ineens begon het te kriebelen: ik wil een baby. Om me heen zijn afgelopen periode vrienden en bekenden zwanger of net bevallen, en nu zit het bij mij in mijn hoofd. Maaaaaar, vriendlief geeft aan voorlopig (en dan bedoelt hij de eerstkomende 5 jaar) daar nog niet aan te willen beginnen. Terwijl het bij mij nu zo ontzettend in mijn hoofd zit. Ik word verdrietig van het zien en vasthouden van andermans kindje, ik voel me klote als ik in de winkel babykleertjes zie, met andere woorden: ik zou het zo graag zelf willen. Maar ja, ik wil ook een gelukkige partner.....

Hoi,

Je moet er beide achterstaan wanneer jullie de keuze maken er voor te gaan. Ik hoor het vaak dat mannen het liever nog willen uitstellen, maar dat wanneer het zo ver is dat ze er dan toch veel positiever in staan.

Ik had dezelfde situatie maar dan met trouwen. Ben nog al erg ouderwets en wilde eerst trouwen. En hij was ook terughoudend en had zoiets van "Ja en nu is het trouwen en zodra we getrouwd zijn dan begin je over kinderen". Ik vond het helemaal niet leuk. Maar door zo af en toe er toch over te praten (niet pushen hoor) is ie toch overstag gegaan en kort daarna heeft ie mij ten huwelijk gevraagd. En nu zijn we vijf jaar getrouwd en hebben nu een dochter van 2,5 en nog een kindje op komst.

Het is gewoon erg belangrijk dat jullie er beide aan toe zijn.

Veel succes..

groetjes
CLaudia

Is wel moeilijk, als je een lief hebt die slecht is in praten over gevoelens, emoties en wensen. Die aangeeft nooit uit zichzelf te zullen zeggen er klaar voor te zijn, behalve als het moet omdat ik zwanger ben. Want wanneer is de juiste tijd en hoe moet ik die keuze maken zonder het verkeerde te kiezen?

o ja Claudia bedankt voor je reactie en veel geluk en succes met je zwangerschap/baby

Dat is idd moeilijk als je man ook niet een praattype is.

En als je nu eens met hem overlegt dat je wil stoppen met anticonceptie?

Hoi Claudia, heb ik al een paar keer gedaan. Ook omdat de huisarts zei dat het misschien goed is om te stoppen met de pil,ivm medische redenen.
Maar hij blijft stug volhouden dat ik gewoon aan de pil moet blijven. Maar ja, ik zie het niet zitten nog jaren te wachten, ook gezien mijn leeftijd. Stel dat ik pas over 2 jaar ga proberen zwanger te worden, dan moet het me maar gegund zijn dat ik zwanger mag worden. Wie weet doe ik er jaren over voor ik zwanger ben. Ben tenslotte al 15 jaar,sinds m'n 13de, aan de pil.

Jij kunt beter inschatten hoe je vriend is en hoe hij zal reageren mocht je toch zwanger raken. En of hij het echt meent dat hij serieus wil dat je nog niet stopt met de pil.

Ik was ook 17 jaar aan de pil en het heeft ons 11 maand geduurd voordat ik zwanger was. Bij de tweede 2 maand.

vraag me ook af in hoeverre de leeftijd van de man van belang is. Vriend is net 27 geworden, denk dat dat van invloed is op zijn keuze. Dat hij zichezlf nog te jong vind. Dacht ooit eerder mogelijk zwanger te zijn (werd niet ongesteld) en toen bleef hij rustig en zei dat, als het zo zou zijn,dan zouden we wel zien. Lastig, had het me allemaal anders voorgesteld.

Dat zou kunnen dat je vriend zich nog te jong voelt.

Hij werd in ieder geval niet boos en dat ie je allemaal zaken/beschuldigingen voor de voeten ging gooien. Dat is weer positief.

Het is echt moeilijk en vooral wanneer jij je er al helemaal klaar voor voelt. Ik hoop echt dat je voor jezelf een beslissing kan maken.

Het komt er gewoon op neer dat ik in ieder geval nog even geduld zal moeten hebben. Ik zou willen dat ik dit gevoel even uit kon schakelen, dat ik me er niet zo ellendig over zou voelen. Maar daar zal ik mee moeten leren leven, vrees ik. Tot de tijd er klaar voor is, wanneer dat dan ook zal zijn.Thanx voor je reacties

Ook wij zaten in zo'n positie, Ik en mijn verloofde wilden ook wel graag kinderen, bij mij kriebelde het iets meer dan bij hem en ook hij was er ''nog niet klaar voor'', toen heb ik me bij dat besluit neergelegd en met veel doktersbezoeken kwam eruit dat mijn lichaam geen eitjes aanmaakte door een cyste en dat ik eerst niet zwanger kon raken.Toch ben ik dapper door gegaan met de pil en kreeg mijn maandstonden maar niet, weer naar dokter en ziekenhuis en geen testen willen doen maar gewoon zeggen dat het de cyste was waardoor het allemaal kwam. In januari 2007 weer naar de huisarts geweest en eerst een antibiotica kuur gekregen i.v.m een onsteking, en later in januari 2007 weer heen geweest want vertrouwde het niet. Weer een test gedaan die positief was, ook werd mji verteld dat dit door de cyste kwam die zelf HCG aanmaakte ( zwangerschapshormoon) toch werd ik uiteindelijk doorgestuurd voor een echo en we schrokken best wel toen we te horen kregen dat ik al 12 weken zwanger was, desondanks de pil en antibioticakuur. Mijn partner is als een blad aan de boom omgedraait en wil nog een kindje en is zooo gelukkig met onze dochter die inmiddels 14 maanden is.
Ik wil hiermee zeggen, ook wij wilden wel kinderen maar nog niet direct en ook mijn vriend zei dat hij er nog niet klaar voor was, maar het is uiteindelijk gelukkig allemaal goed gekomen.
Ik hoop voor je dat je vriend toch bij zal draaien als het zo belangrijk voor jou is, en gewoon met hem over praten.
Suc6 ermee.
Groetjes Stefanie.

Stefanie, dankjewel voor je reactie. Op dit moment heb ik me er bij neergelegd en probeer ik te geloven in geduld. Af en toe erg moeilijk, maar ik wacht op het moment waarop ik denk dat het het juiste moment is. En dan zien we wel weer. Het verlangen komt met vlagen. Het ene moment denk ik:ach wat maakt het uit nog een jaartje (of 2) wachten, het andere moment wil ik de pil het lieft door de wc spoelen. Maar we komen er wel uit,dat weet ik zeker. Ik geef hem tijd om te wennen aan het idee. Fijn voor je dat je toch zwanger bent geworden en nu een mooi kindje hebt. Veel geluk, gr

Gewoon er over hebben en uitleggen dat het belangrijk voor je is. Hoe moeilijk het ook is, als jij niets doet, dan gebeurt er in ieder geval niets.