heb je wel eens aaan voeding gedacht wwas net als jij altijd moe en depressief viel op de meest rare mimenten in slaap sliep soms hele dagen kwam voor overgewicht bij een dieetiste terecht en die ontdekte dat ik niet tegen bepaalde voedingsstoffen kan als ik me aan haar voedings advies hou voel ik me prima

Beste..,

Ik herken mezelf hier voor een heel groot deel in. Helaas, moet ik er meteen bij zeggen. Zelf heb ik nu al meer dan anderhalf jaar last van extreme vermoeidheid/uitputting. Ook na lange perioden van rust. Bijkomende klachten zijn branderige ogen (bijna altijd rood) heel langzaam en slecht wondherstel, heb een tijdje haaruitval gehad (nu niet meer), kreeg ineens een spontane bloeduitstorting over de hele binnenkant van mijn linkerarm, kan me totaal niet meer concentreren en heb het gevoel altijd "afwezig" te zijn. Ik wil graag benadrukken dat ik voor deze klachten letterlijk nog nooit bij een huisarts was geweest en er zelfs 1 heb moeten zoeken. Dit om maar aan te geven dat ik niet zomaar denk iets te hebben.

In het begin "bleef" het bij bovenstaande klachten maar doordat ik op een gegeven moment mijn studie en eigenlijk alles stop heb moeten zetten (lees; zelfs met vrienden afspreken, sport, leuke dingen doen e.d.) heeft het me na ruim een jaar ook mentaal geraakt. Op het moment ben ik compleet radeloos erg down en zie geen toekomst meer. Ik kan nergens meer van genieten en sluit me compleet van de buitenwereld af. Dit alles ook omdat een jaar van onderzoek (is overigens "beperkt" gebleven tot verschillende bloedonderzoeken, een longfoto, een buikecho en een gesprek met een psycholoog) niets heeft opgeleverd.

Van alle kanten word ik gewezen op mogelijke oorzaken. Sommigen spreken van zoiets als een post vaccinaal syndroom aangezien ik inentingen heb gekregen voor een reis naar Indonesie. Feit blijft dat ik nog geen stap verder ben en mentaal compleet op ben. De artsen zijn vriendelijk maar ik heb iedere keer het idee dat ik moet verdedigen waarom ik daar zit. De psycholoog zag niet echt een aanleiding voor de klachten maar was wel bang dat ik door de situatie in een depressie raak/ben geraakt. De coaching die hij hierbij aanbood heb ik afgeslagen omdat ik gevoelsmatig niet bezig kan zijn met de bijeffecten zolang de oorzaak niet kan worden aangepakt. Ik hoop van harte dat iemand mij en mijn lotgenoot hierboven kan adviseren wat te doen of proberen. Het leven is namelijk een ware hel geworden.

Hallo Paul,

het klinkt raar, maar ben zo blij dat ik niet de enige ben! Dat jou verhaal bijna fijn is om te lezen, hoe vervelend ik het ook voor je vind.

Inderdaad is het erg frustrerend om telkens het gevoel te hebben om je te verdeigen en te verantwoorden waarom je bij weer bij een arts bent, omdat ze allemaal denken dat het psychisch is.. Die rode/brandende ogen heb ik ook last van, en ik heb ook vaak last van blauwe plekken, terwijl ik me écht niet kan herinneren dat ik me ergesn aan heb gestoten! ook heb ik de afgelopen maanden erge last gekregen van spataderen, opeens uit het niets zitten mijn benen onder!! Ben pas begin 20, dus vind het norg erg vroeg!

Ik hoop inderdaad dat er mensen zijn die ons kunnen helpen, advies kunnen geven, of enig idee hebben wat dit kan zijn...

Paul, zou jij hier eens neer kunnen zetten welke klachten je allemaal hebt? wens jou sterkte!

Dag Moetje,

Ik ben blij dat ik je wat steun kan bieden. Helaas lossen de problemen daarmee niet op. Ik ben zelf ook begin 20 en de vermoeidheid (en alles wat daarna kwam) heeft mijn leven behoorlijk op zijn kop gezet. Zonder arrogant te willen klinken kan ik zeggen dat ik voor de vermoeidheid alles goed op de rails had staan. Studie en overige projecten gingen succesvol, had een mooi sociaal netwerk en veel goede vrienden, een paar goede relaties, reisde veel, deed regelmatig aan sport en genoot veel van het leven. Nu is dat allemaal weg. Ik hoop dat dit voor jou (nog) niet zover is. Want ik kan je zeggen dat het feit dat het nu ook psychische gevolgen heeft niet prettig is.

Aangezien ik altijd een sterk karakter heb gehad (of althans dat dacht ik, ik begin nu overal aan te twijfelen) heb ik er lang voor kunnen zorgen dat de vermoeidheid geen invloed had op mijn gemoedstoestand. Echter na meer dan een jaar zonder hoop en toekomst en zonder activiteit van enige betekenis (terwijl ik juist altijd bezig was met dingen) kon ik de energie niet meer opbrengen om te voorkomen dat ik in de gevreesde "vicieuze cirkel" terecht kwam. Hoewel ik de overtuiging heb dat ik nog steeds sterk genoeg ben om bij het minste of geringste beetje (oprechte) hoop zelf uit deze depressie te komen ziet de toekomst er slecht uit aangezien ik vrees dat er geen oplossing voor de oorzaak gevonden gaat worden op korte termijn.

Op jouw vraag wat mijn klachten zijn moet ik het volgende rijtje melden;

-Extreme vermoeidheid/uitputting (ongeacht hoeveelheid slaap).
-Wakker worden lukt nauwelijks, het is alsof ik iedere dag uit een coma moet ontwaken en het duurt bij het uiteindelijke wakker worden ook meer dan een half uur voordat ik echt een beetje wakker ben.
-Heb dof haar gekregen en een tijdje last van haaruitval gehad.
-Volledige afwezigheid van concentratie.
-Verminderd geheugen.
-Spontane bloeduitstorting over de gehele linkerarm (was slechts eenmalig en weet dus niet of het verband houdt met de overige klachten).
-Geïrriteerde ogen.
-Veel slijm in keel bij het wakker worden.
-Witte laag over mijn tong (had ik nooit).
-Zeer slecht wondherstel (schaafwondje is na bijna een halfjaar nog niet genezen).

Spataderen heb ik volgens mij niet echt, wel is er recentelijk tot 2 keer toe een adertje in mijn oog gesprongen. Dit had ik hiervoor nog nooit gehad, maar ik wil er voor waken om niet alles in verband te brengen met de vermoeidheid.

Ik ga over een klein uurtje weer terug naar de huisarts (waar ik door een gebrek aan vertrouwen in een effectief proces ruim 3 maanden niet was geweest) voor de uitslag van een nieuw bloedonderzoek dat afgelopen week is gedaan. Hierbij hebben ze ook gekeken naar de werking van de "bijschildklier" of iets dergelijks. Dit op aanraden van één van mijn huisgenoten die geneeskunde studeert. Ik heb dus weer wat hoop opgebouwd maar vrees het ergste. Het is gek hoe je kan hopen op een ernstige ziekte zolang hij maar traceerbaar is. Dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent en dan vervalt ook het bezwaarlijke gevoel om je bij artsen te melden.

Ik hoop dat je iets aan mijn lange verhaal hebt. En ik stel voor dat we in contact blijven. Ik merk dat ik het ook fijn vind om met "lotgenoten" te praten. Alhoewel ik koste wat kost wil voorkomen dat ik me als patiënt ga gedragen. 😉

Graag hoor ik van je!
Paul

Hoi Paul,

Fijn voor je duidelijke lange verhaal!
ALLE klachten die je noemt, herken ik ook, zo gek he..

Heb je wel eens gevraagd aan je arts om je door te sturen naar een internist? Hier ben ik wel geweest, niet dat ik er ook maar IETS aan had, maar misschien dat jij een betere internist kan krijgen als ik had..

Inderdaad, je begint zó erg aan jezelf te twijfelen, bij mij is het nu hetzelfde als bij jou: ik doe nauwelijks nog leuke dingen, en ik leef om te werken,(financieel moet dit wel), maar voor de rest kan ik dan ook niks doen, dus mijn week ziet eruit door wakker te worden, werken, thuis te komen, eerst slapen voordat ik kan eten(ben te moe om een hap door mn keel te krijgen, en na even tv kijken wéér te slapen, het weekend gebruik ik voornamelijk om weer bij te komen, om maandag weer redelijk op werk te kunnen verschijnen...

Het is inderdaad geen leven, want sociaal kun je bijna niks meer, en als je denkt dat je in de verdere toekomst alleen maar wakker wordt om te werken en de dingen die moeten, wordt je niet echt blij van, en is het niet gek dat je in een depressie terecht komt.

Het is ook zo makkelijk voor artsen om het snel op de psyche te gooien, want moeheid is erg moeilijk voor artsen, zolang je niet DOODziek bent..

ik herken trouwens ook dat je zegt, dat je soms hoopt op iets ernstigs, als er maar een naam voor is, klinkt zó raar, en mensen zullen dit heel raar vinden, maar het feit dat je niet serieus genomen wordt, en de rest van je leven met deze moeheid moet leven, lijkt zo frustrerend...dat je bijna hoopt dat ze iets vinden.. ookal willen we, net als ieder normaal mens, niet dood gaan of ernstig ziek zijn..

Ik hoop écht dat je nieuws hebt, en niet de zoveelste teleurstelling, omdat de artsen zeggen:'we moeten maar afwachten'..

Hoi Paul,

Hoe was het bij de huisarts? Ben benieuwd wat hij/zij heeft gezegd!

Laat je het hier nog even weten?

He Moetje,

Sorry voor de late reactie. Om maar te beginnen met je eerdere vragen. Ik ben doorgestuurd geweest naar de internist, die heeft longfoto's en een buikecho laten maken. Die waren allemaal "goed" dus raadde hij me aan om via de huisarts naar een allergoloog te gaan. Dat leverde helaas ook weinig op.

Jammer om te lezen trouwens dat het bij jou ook mentaal is gaan doorwerken. Ik heb het bij mezelf zien gebeuren en heb het idee dat ik het tegen had kunnen houden als ik daar een reden voor had gehad (zoals hoop op spoedig herstel). Maar op een gegeven moment had ik geen zin meer om het tegen te houden en dat heeft geleid tot de huidige situatie. Het is voor mij nu heel moeilijk om dat weer terug te draaien. Zelfs als ik het nu probeer ga ik 2 stappen vooruit en 3 weer terug. Wat ik hiermee wil zeggen is dat je moet oppassen. Mocht je nog in de mogelijkheid zijn om het tegen te houden, doe dat dan vooral!!!

Wat betreft mijn bezoek aan de huisarts; ik heb er zeer gemixte gevoelens aan over gehouden. De conclusie was dat de resultaten van het bloedonderzoek (voor zover ze al binnen waren, de belangrijkste ontbraken nog) weer geen oorzaak lieten zien. Teleurstellend dus, maar om de een of andere reden had ik toch weer een beetje meer energie om de situatie aan te pakken. Ik denk dat de redenen daarvoor waren; dat ik met jou ervaringen heb kunnen uitwisselen, dat ik überhaupt weer bij een arts was geweest terwijl ik een maand of 2 de hoop compleet had opgegeven en ook niks ondernam op medisch gebied en ook omdat ik dit keer naar mijn gevoel een goed gesprek met de huisarts had.

Ik heb met haar gesproken over de situatie waar ik vandaan kom en waar ik nu in zit. Zij gaf aan dat ze met mijn psycholoog had overlegd en dat haar conclusie nogmaals was dat er geen aanleiding was om te denken dat de oorzaak psychisch was. Ze herhaalde dat het zeer wel mogelijk is dat het een postvirale vermoeidheid is. Dwz. je hebt eerst een virus waardoor je moe wordt en dan blijf je in je moeheid hangen ook als het virus al weer weg is. Om dat te behandelen raadde ze me aan iedere dag een beetje te gaan sporten om weer conditie op te bouwen en de cirkel te doorbreken. Tevens gaf ze aan bereid te zijn antidepressiva voor te schrijven om uit de huidige situatie te komen en wellicht ook de cirkel te doorbreken.

Zelf ben ik nog niet geneigd antidepressiva te gaan gebruiken omdat ik nooit medicijnen heb geslikt, dit meteen wel "heavy" is met kans op bijwerkingen en veranderingen in gedrag en omdat ik het eerst nog een keer "zelf" wil proberen.

Wel heb ik slaappillen gekregen om er zeker van te zijn dat ik tijdens mijn slaap ook echt goed slaap. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat ik wel veel slaap maar op een of andere manier toch niet echt uitrust. Dit zou daarbij kunnen helpen.

Al met al was dit voldoende om nu weer even hoop te hebben en de schouders er nog 1 keer onder te zetten. Gelukkig krijg ik nog wel positieve energie van mijn huisgenoten en een paar vrienden die dicht bij(letterlijk) me staan. Doordat ze bij me in huis wonen of letterlijk om de hoek wonen heb ik met hen het contact niet kunnen pauzeren/afkappen (dat heb ik met de rest van mijn redelijk grote sociale netwerk waar ik altijd veel plezier uit haalde wel gedaan). Ik heb dus ook zeer waardevolle gesprekken kunnen hebben over hoe ik nu naar het leven kijk. Ik ben altijd in staat geweest om mijn problemen zelf op te lossen en zelfs die van anderen. Dat ik nu zelf aan de andere kant van het gesprek zit is heel onwennig en vervelend maar ik merk dat het toch oplucht om er over te kunnen praten. Ook al weet ik dat niemand het voor mij kan oplossen.

Wat ik je nog mee zou willen geven is dat, ondanks dat het er heel sterk op lijkt dat je in dezelfde situatie zit als ik, ik je op het hart zou willen drukken om niet bij voorbaat psychische oorzaken uit te sluiten. Begrijp me niet verkeerd, ik ben de laatste op de aarde die zegt "het zal wel psychisch zijn". Maar een eerlijk (!!) gesprek met een psycholoog kan nooit kwaad (ik moest overigens ook wel een "drempel" over hiervoor) en het zou eeuwig zonde zijn als later blijkt dat het wel psychisch was. Het geeft bovendien ook meer duidelijkheid. Dat was bij mij het geval. Ik denk dat de huisarts daarom ook meer geneigd was om nog wat dingen te proberen. Laat maar horen wat je hier van denkt.

Goed, dit is weer zo'n beetje alles wat me op dit moment bezig houdt omtrent mijn/onze situatie. Ik hoop nog steeds dat ook iemand anders ons kan helpen, maar ik kijk in ieder geval uit naar je volgende bericht!

Groet,
Paul

Hoi Paul,

bedankt voor je berichtje!

Fijn om te horen dat je ietsje hoop weer hebt gekregen, een paar handvaten om weer iets te proberen!

Ik ben vandaag ook bij de huisarts geweest, en bij mij was het juist andersom: ik heb 2 jaar antidepresiva gebruikt, en ik ga het nu juist afbouwen!

Je hebt helemaal gelijk: het psychische moet je nooit helemaal uitsluiten, maar psychisch gaat het gewoon goed met mij, túúrlijk wordt ik helemáál niet vrolijk van mijn situatie, maar voor de rest loopt alles op rolletjes... Behalve mijn gezondheid..

Mijn arts zei: als je antidepresiva gebruikt, terwijl je het niet nodig hebt( misschien in mijn geval) kan het juist tegen gaan werken, en kun je er erg vermoeid door raken en andere klachten van krijgen, omdat er stoffen inzitten die je lichaam niet meer op hoeft te nemen..

Daarmee wil ik jou ook waarschuwen: begin inderdaad niet te snel daarmee, omdat een belangrijke bijwerking is: vermoeidheid.

Ik vind, als ik je verhalen leest, dat je nog heel sterk bent! Je probeert alle beetjes hoop aan te pakken, inderdaad moet je wel blijven vechten!
Ik denk dat ik op dit moment op hetzelfde niveau als jou zit, ik heb het ook een beetje laten varen, ik ben moe, wat moet ik eraan doen?

Het enige wat mij helpt, en wat ik jou wil meegeven: geniet van de kleine dingen! Ik probeer langzaam aan het een klein beetje te accepteren: ik ben moe, maar geniet van de dingen die je wél kan doen.. Hoe moeilijk het ook is, want ik zit in dezelfde situatie, ik accepteer het, maar ik geef niet op hoor! Ik blijf doorgaan met oplossingen te zoeken, maar voor dit moment accepteer ik het, voor even, want ik heb net als jou een kleine hoop: misschien als ik de anti depresiva afbouw, dat het wel een stuk beter gaat!

ik heb over een paar weken een nieuwe baan, waar ik minder ga werken, hopelijk heb ik dan iets meer tijd voor mezelf en ga ik ook een klein beetje sporten.. wandelen, fietsen, langzaam aan weer paardrijden.. wie weet, ik zie wel of het lukt.

Trouwens, is jou bloedsuiker wel eens gemeten? Ik dacht bij mij dat dat het kon zijn, maar vandaag laten meten en het was perfect...
gek he, dat je bijna teleurgesteld bent, omdat je gewoon hóópt dat er ergens in een of ander onderzoek er iets uit komt....

hoop snel weer wat van je te horen!

Hey Moetje,

Dank voor je uitgebreide bericht! Het doet me echt goed om het zo te lezen. Ik had het forum vandaag al een paar keer bekeken maar bij het compleet naar beneden scrollen zag ik ieder keer de laatste zin "hoop snel weer wat van je te horen" en ik meende toch echt dat dat mijn laatste bericht was. Maar blijkbaar vinden we het allebei fijn om er over te kunnen praten.

Hoe dan ook, terug naar de inhoud. Goede stap om de antidepressiva af te bouwen! Wat jij beschrijft is ook precies de reden dat ik er eigenlijk niet mee wil beginnen. Hopelijk gaat het afbouwen voor jou werken! Is het niet medisch dan hopelijk in ieder geval mentaal!

Wat betreft het sterk zijn, ik twijfel er heel erg over. Zoals eerder gezegd heb ik altijd een sterk karakter gehad en werd ik altijd omschreven als "doorzetter". Ik was altijd in staat om mijn eigen problemen op te lossen en mijn leven stond prima op de rails. De vermoeidheid heeft me echter heel hard aangepakt. De hoop waar ik gisteren over schreef is voor een groot deel alweer verdampt. Ik vind het heel moeilijk om van de kleine dingen te genieten en ook het contact met de "geselecteerde" huisgenoten en vrienden (zoals in mijn vorige berichtje beschreven) wordt steeds moeilijker. Aan de ene kant kan ik juist met hen nog wat plezier maken maar aan de andere kant zijn zij ook degene bij wie ik mijn hart lucht. Ik voel me daarover echter heel schuldig. Ik ben het ook niet gewend en heb nu ook zeker het idee dat ik de laatste contacten die ik nu nog onderhoud ga afstoten door bij ze te "klagen".

Ik voel me daardoor zeer onzeker en heb echt al het idee dat het contact met enkele van deze mensen (dat altijd heel hecht was, ik heb enkelen namelijk ook geholpen met zeer moeilijke problemen) een stuk minder is geworden. Daarom probeer ik ook naar hen een masker op te houden. Dat lukt echter niet altijd en bovendien voedt het een gevoel van eenzaamheid dat mij totaal onbekend was (ben een echt "mensen-mens" en had altijd veel vrienden en kennissen om mij heen). Ik twijfel of ik mensen niet tot last ben en dat zorgt er voor dat het contact dat ik nog wel heb voor beide partijen heel onbevredigend is.

Ik hoop dat jij beter in staat bent om van de kleine dingen te genieten. Net zoals vandaag, een schitterende dag, diverse mensen hebben gevraagd of ik mee ging naar het strand, maar gevoelsmatig is dat teveel. Bovendien ben ik bang dat als ik mee ga en teveel in het negatieve blijf hangen ik ook zo overkom op deze vrienden en ze de volgende keer wel uitkijken om me mee te vragen (ook al zijn het vrienden die keer op keer aangeven dat ze de situatie begrijpen en me willen helpen).

Het is in ieder geval goed om te horen dat je van baan wisselt. Laat dat ook mentaal een omslagpunt voor je zijn. Neem je voor om op het moment van de wissel ook de knop in je hoofd om te zetten. Ik ben er van overtuigd dat we met positief denken heel veel kunnen terugdraaien maar er moet inderdaad wel een handvat zijn. Laat de banenwissel dat handvat voor jou zijn!!

Bloedsuikerspiegel is bij mij gemeten. Was in orde. Had ook liever gehad dat er iets verkeerd zou zijn zodat een oorzaak gevonden kan worden maar het mag niet zo zijn.

Als ik nu naar de toekomst kijk is het dag voor dag. Ik heb me in mijn leven nog nooit zo slecht gevoeld en zie enkele gebeurtenissen die nog gaan komen met angst en beven tegemoet. Mijn sterkte "of wat daar van over is" zal nog danig worden getest.

Ik wens jou in ieder geval ook veel sterkte toe en laten we proberen om vaak berichtjes hier te posten. Dat geeft weer een beetje moed.

Groet,
Paul

Hallo Paul,

Probeer je niet anders voor te doen bij je vrienden dan je bent! Twijfel je over het feit dat ze je 'een zeur' vinden? Probeer, hoe moeilijk dat ook is, dit te vragen! Waarschijnlijk ervaren ze dit helemaal niet zo, maar vinden ze het alleen heel vervelend voor je, en vragen ze je minder vaak ergens heen, omdat ze denken: 'hij zegt toch nee'. zo komen jij en je vrienden in een neerwaarste spiraal terecht, wat vooral voor jou negatief uitvalt, omdat jij je al alleen voelt.

dit heb ik zelf namelijk ook meegemaakt, en had het gevoel dat ik altijd degene was, die altijd iets had, en altijd maar zat te klagen.. heb toen ook een tijdje geprobeerd het in me te houden, maar dit werkte eigenlijk alleen maar averechts.

Heb je niet iemand die met je mee kan een keer naar de arts? Soms kan het helpen om dingen toch iets duidelijker te maken..

Ik heb trouwens iets gehoord, in het radboud ziekenhuis in nijmegen komt een speciale afdeling voor mensen met moeheidsklachten die niet te verklaren zijn..

Dat zou wel eens iets voor ons kunnen zijn!

Het is gelukkig weer bijna weekend, 2 dagen om weer zoveel mogelijk uit te rusten om de maandag weer een beetje normaal aanwezig te kunnen zijn..

Trouwens, zit jij in de ziektewet? of werk je nog wel?

Probeer toch te genieten van het mooie weer! Ga een blokje om, ook al is het maar 5 minuten om een ijsje te eten in de zon!
Je moet namelijk wel goed voor jezelf blijven zorgen, want niemand anders doet het voor je! Ga je lichaam of jezelf niet te schuld geven van je klachten, maar probeer één te blijven met je lichaam en je geest! Want jij hebt hier net zo min voor gekozen als iemand die wél een ziekte met een naam heeft!

Hallo Moetje,

Dank voor de bemoedigende woorden! Ik kan niet anders zeggen dan dat je in alles dat je zegt absoluut gelijk hebt! Toch blijkt het (dat hoef ik jou niet te vertellen) in de praktijk vaak moeilijker te zijn dan het in theorie is. Ik heb een paar dagen geleden een heel goed gesprek gehad met 2 mensen die nu heel dicht bij me staan en heb ze ook aangegeven dat ik me bezwaard voel richting hen. Allebei zweren ze bij hoog en laag dat dit niet nodig is maar ja dit hadden ze natuurlijk ook gezegd als het wel zo was geweest.

Ik ben nu te onzeker om ze zomaar op hun woord te geloven en ben als de dood nu vriendschappen te verpesten voor de rest van mijn leven. Daar komt bij dat ze bevriend zijn geraakt met een heel andere Paul. Een Paul die sterk was en vrolijk en die juist een coachende rol kon spelen in hun levens. Dat ik nu veranderd ben wil niet zeggen dat ze me hebben laten vallen, maar ik heb wel de indruk dat de vriendschap die er eerst was daardoor is komen te vervallen.

Het is in ieder geval goed om te horen dat jij zo'n situatie met succes achter je hebt weten te laten. Dat geeft me vertrouwen dat jij de komende tijd goed door gaat komen!

Ik heb zeker mensen die hebben aangeboden om mee naar de arts te gaan (3 huisgenoten studeren geneeskunde en hebben aangeboden om mee te gaan). Maar ik moet zeggen dat ik wel het gevoel heb dat ik alles dat ik duidelijk wilde maken ook duidelijk heb kunnen maken bij de arts. Helaas heeft het nog niet tot een oplossing geleid.

Ik studeer overigens nog. Dat wil zeggen mijn studie ligt al meer dan een jaar stil door de vermoeidheid. Ik doe dan ook helemaal niks en kijk met angst uit naar het nieuwe studiejaar dat in september begint. Als ik dat niet goed kan oppakken dan zijn de problemen niet te overzien. Dat is een extra druk die ik op dit moment ervaar.

Goed in ieder geval voor jou dat het bijna weekend is. Ga er goed van genieten en probeer je zorgen even opzij te zetten dit weekend! Wellicht dat dat werkt en dat je weer de juiste "vibe" vindt om de weg terug aan te vangen!

Wat betreft Nijmegen, laten we hopen dat het iets wordt! Alhoewel ik er meteen bij moet zeggen dat ik weinig hoop aan dit soort dingen verbindt, omdat de teleurstellingen dan ook talrijk zijn! En dat kan ik/kunnen wij net niet gebruiken nu!

Je hebt helemaal gelijk wat betreft het actief zijn. Ik neem me op de goede momenten ook echt voor om stapje voor stapje actiever te worden. Soms lukt dit en soms moet ik alle afspraken afzeggen. Heel vervelend en heel jammer maar het is niet anders!

Ik wens je veel sterkte en hoop snel van je te horen.

Paul

Hey Paul,

hier weer een berichtje van mij..

Kun je niet vragen aan je huisgenoten of ze jou/ons probleem (anoniem natuurlijk kunnen bespreken)Als oefen casus:D Zij een interesant onderwerp, wij misschien weer andere meningen!

Nee, het is ook lastig, als je het gevoel hebt álles te hebben verteld en de arts, en ze kunnen er zo weinig mee.. Op een gegeven moment heb je ook zoiets van, ik ga het hele verhaal niet nog een keer vertellen.. Wat heeft het voor zin?

Ik wil je nogmaals op het hart drukken trouwens, om goed voor jezelf te zorgen, en jezelf soms te verwennen! Koop eens iets leuks voor jezelf, of ga iets ontspannends doen wat je leuk vind!(Wij als vrouwen zouden een groot stuk chocola kopen en een zo romantisch mogelijke film huren hihi)

Ik wil niet zeggen dat het je helpt om 'beter' te worden, maar het heeft mij in ieder geval geholpen om mezelf te accepteren, en niet boos te worden op mezelf, het klinkt raar, maar als je goed bent voor jezelf, en tegen jezelf zegt: ik kan hier niks aan doen, ik doe het niet voor de lol, dan accepteer je jezelf meer en wordt je ook minder onzeker..!!

Tuurlijk heb je gelijk dat het in de praktijk moeilijker is dan dat ik nu zeg, maar ik heb hier de afgelopen maand aan gewerkt, en ik merk dat het mij in ieder geval stapje voor stapje wel wat helpt.

Hoe zit het met je studie, kun je niet thuis studeren? en een afspraak maken dat je alleen komt op de belangrijkste uren voor toetsen bijvoorbeeld? Of is dit teveel voor je? Misschien heb je al alle mogelijke oplossingen bedacht hoor, maar misschien kan je wel met een docent over je probleem praten om samen een oplossing te vinden voor je studie..

Heb je plannen voor het weekend? Ga je nog een ijsje eten in de zon wat ik je voorstelde? 😉
Zal je goed doen!

Ik werd vannochtend helemaal kapot wakker, heb genoeg uurtjes gemaakt maar soms heb je dat, dat je het gevoel hebt dat je een week lang hebt doorgefeest..
gelukkig nog maar 3 uurtjes werken en dan lekker mijn bed in gelukkig..

Ik wens je een fijn weekend, maak er iets van en als ik tijd heb zal ik nog een berichtje doen!

Jullie zijn zelf hardstikke gek met jullie: bezoek een psycholoog.

Meid er is niks met je hoofd aan de hand. althans niks psychisch. Ik heb onderandere een aantal van jou klachten maar nog veel meer. en ik heb sinds een paar weken de diagnose ME gehad. Neit iets om blij van te worden want ze weten hier in NEderland nog helemaal niets erover. alleen dat je imuumsysteem plat ligt waardoor er dus allerlei virussen en bacterien in je lichaam zitten. Verwacht ook maar niet dat ik hier in Nederland geholpen wordt. het enige ME centrum die verder kijkt in het bloed dan die standaard bloed testen heeft een patienten stop omdat het TE druk is. Ik moet nu naar belgie en dat gaat me duizenden euro's kosten maar die arst kijkt naar alles. Je ontlasting, urine, bloed. Dit wordt ook door gestuurd naar red labs en nog meer onderzoekers in europa. Hij kan zien of je candida, herpes, aids, zuurstofgehalte alleslei dingen waar ze hier in Nederland te lui voor zijn.

Laat je aub niet aanpraten dat er iets psyschisch met je is. Het feit dat je temperatuur zo wisselt e.d geeft aan dat je imuumsysteem niet goed werkt. En ga naar een huisarts die je serieus neemt.

Groetjes

Ik zelf had deze klachten voor tien jaar terug.
Mijn arts dacht ook dat het een psy aandoening was overspannen of een burnout. Totdat ik bij toeval een andere arts kreeg die meteen door had dat het de schildklieren waren, binnen een week kwam ik bij de internist terecht en een paar dagen later lag ik in het Radboutzkh waar ik een radioactieve kuur heb ondergaan. Maar in ben nog steeds dankbaar dat ik een ander arts trof anders had het er niet goed voor mij uitgezien.
Dus misschien zou je eens een tweede arts moeten raadplegen??

Veel sterkte.
Annemarie

Lees ook:

Overspannen / burn out en medicatie
http://www.dokter.nl/forum/Psychiatrie-overigen/104896-Overspannen/burn-out-en-medicatie-WIE-HEEFT-ERVARING.html

Vanaf juni overspannen
http://www.dokter.nl/forum/Psychiatrie-overigen/105055-vanaf-juni-overspannen.html

Angst / overspannen of iets anders?
http://www.dokter.nl/forum/Psychiatrie-overigen/108983-Angst-/-overspannen-of-iets-anders-Lees-ff-aub.html

Overspannen / angsten
http://www.dokter.nl/forum/Angststoornissen/107296-Overspannen/angsten/

Overspannen
http://www.dokter.nl/forum/Psychiatrie-overigen/100275-overspannen.html

Moe, wazig zien, slapeloosheid, slechte concentratie
http://www.dokter.nl/forum/Hersenen-zenuwen/226164-moe-wazig-zien-slapeloosheid-slechte-concentratie.html

Al maanden koorts en doodmoe
http://www.dokter.nl/forum/Vermoeidheid/186423-Al-maanden-koorts-en-doodmoe.html