Hoi Allemaal,

Is er hier iemand die ervaring heeft met een tibiaplateaufractuur?

Ik ben in Januari van dit jaar gaan skiën. Bij de eerste afdeling ging het mis. Ik zag een heuveltje over het hoofd door het mistige weer en ben hierbij gevallen. De ski aan mijn rechter been ging niet los, waardoor ik een rare draai heb gemaakt. Resultaat: Tibiaplateaufractuur. In Frankrijk in het gips gezet en meteen terug naar Nederland gevolgen. Hier ben ik de dag van aankomst bij de SEH geweest. Nieuw gips en een CT-scan verder, bleek dat de breuk er erg slecht uit zag. Ik bleek aan beide kanten mijn tibiaplateau volledige te hebben gebroken, zelfs doorgescheurd tot ver in mijn scheenbeen en door de kracht van de val is er een impressiefractuur ontstaan, het bot van mijn tibiaplateau is als het ware teruggedrukt in mijn scheenbeen. Met nieuw gips, antistollingspuitjes en een hoop pijnstilling kon ik naar huis met de boodschap: mevrouw we hebben hier nog nooit zo een ernstig fractuur gezien we gaan u over 3 dagen opereren.

De operatie zelf is ook niet geheel vlekkeloos verlopen. Ze zijn 4 uur bezig geweest om de breuk te zetten en deze vast te zetten met 2 platen en 15 schroeven. Ik heb vervolgens 6 dagen in het ziekenhuis gelegen, omdat de pijn niet onder controle te krijgen was.

Ik ben nu uiteindelijk 5 maanden verder en heb nog steeds veel last van mijn knie. Ik kan slechts 40 kilo belasten, het is niet mogelijk om mijn knie volledig te strekken en ook hou ik nog veel vocht vast in mijn knie. Verder heb ik eigenlijk de hele dag door een zeurderig pijnlijk gevoel in mijn knie, maar dit neemt toe als ik mijn been belast.

Nu ben ik afgelopen week op controle geweest bij de chirurg. Hij was niet erg tevreden over de breuk en de functie die ik nu heb en gaf aan dat er een stadsafwijking van mijn scheenbeen was ontstaan. De enige optie was een nieuwe operatie waarbij de stand van mijn scheenbeen wordt veranderd, om te zorgen dat mijn dijbeen en scheenbeen weer onder elkaar komen te staan. De chirurg ging in overleg met de orthopeed om te kijken wat de opties zijn. Maar hij heeft al aangegeven dat wanneer deze standverandering(osteotomie) geen optie is, ik er ernstig rekening mee moet houden dat ik een knieprothese krijgen, omdat hij geen andere opties meer heeft om het herstel te bevorderen. Hij heeft tijdens dit gesprek zelfs aangegeven, dat wanneer we niks zouden doen op dit moment, ik niet meer zou kunnen lopen zonder krukken.

Mijn vraag aan jullie is, hebben jullie ervaringen met een tibiaplateaufractuur en de revalidatie hierbij? Of ervaring met het plaatsen van een knieprothese op jonge leeftijd.

Groetjes Meike

 

Hallo Meike,

Wat ontzettend naar de gevolgen van de breuk in je tibiaplateau. Mijn ervaring is dat geen breuk met elkaar te vergelijken is. Dat geldt helaas ook voor het herstel. Ik ben een stuk ouder dan jij (56). Bij mij is het nu twee jaar geleden dat ik door een fietsongeval een dergelijke breuk op liep. Aanvankelijk werd op de eerste hulp direct over mijn toekomst gesproken. Het was een ernstige breuk, het bot lag in verschillende stukken uiteen. Ik was doodsbang dat ik nooit meer normaal zou kunnen lopen. Mijn geluk achteraf is dat beide uiteinden nog intact waren en daar rust met name het bovenbeen op. De revalidatie is lang en het is knokken om er weer bovenop te komen. Mij is dat uiteindelijk gelukt met fysiotherapie en veel doorzettingsvermogen. Ik had een plaat met 7 schroeven en die is er na anderhalf jaar weer uitgehaald. Dat geeft mij beslist meer bewegingsvrijheid. Ik kan weer sporten (spinning) en ook yoga helpt om de balans te trainen. Veel tijd achtereen op een stoel zitten is lastig omdat het gewricht dan opspeelt (stijf wordt). Ik zoek nog een leuke baan waarin voldoende afwisseling tussen lopen en zitten is. Er blijft altijd enige beperking, maar daar kan ik mee leven.

Ik hoop dat de medici je kunnen helpen met het juiste behandelplan. Heb vooral vertrouwen in hun deskundigheid. Ik wens je heel veel sterkte en kracht om zover mogelijk te komen. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die je daarbij steunen.

Ik heb in juli 2017 een fiets ongeval gehad en ook een beetje vergelijkbaar iets ook een complexe breuk met impressie fractuur .

Zelfs  mijn knie is behoorlijk beschadigd

Ik ben nu anderhalf jaar verder en net weer voor controle geweest. Mijn platen durven ze er niet uitte halen bang dat de boel nog schever gaat zakken. Bij de vorige controle hadden ze het erover platen eruit 8 week wachten en een nieuwe knie

Nu wordt ons verteld   als ze een nieuwe knie zetten het niet zo gewenst resultaat zal hebben als iemand die en nieuwe knie krijgt door artrose

Ik ga nu een second opinion  aanvragen.

Mijn arts was verbaasd dat ik zelf al weer 18 holes golfde

Helaas zal ik nooit meer mogen kunnen skiën is mij verteld

Ook piek belasting gaat niet (sprintje trekken. en traplopen is altijd nog erg vervelend.

Mijn knie is van binnen stuk en zitten alle maal kleien stukjes los in mochten die gaan opspelen (heb ik al een keer gehad) dan gaan de platen eruit. Of dat ik nog schever ga lopen en meer pijn krijg.

Al met al niet zo leuk maar we moeten er mee doen zei de arts dit is het maximale

 

Maar geen enkele fractuur is het zelfde

Ik ga nog wekelijks naar de fysio en lang wandelen doe ik met 2 nordic walk stokken

Ik pas me aan wat ik kan het is niet anders

Hallo,

mijn naam is Noortje (22) jaar. Ik ben 4 maand geleden aangereden door een auto, en werd naar ziekenhuis gebracht. Bleek dat ik een indeukings fractuur (tibia) had opgelopen... waaronder , breuk ik enkel en ligamenten en kruisbanden geraakt. Ze hebben schroeven in mijn knie geplaatst. Steun verbod, 2 maanden. En verdere kine therapie...  ondertussen mag ik al wandelen zonder krukken, (volledige steun) maar , ik mank nog enorm als ik probeer wandelen, mijn enkel voelt stroef en mijn knie.

En ik ben nog zo jong. Ik probeer wekelijks te zwemmen en yoga....

iemand enige ervaring of tips? Hoe ik hier mee kan omgaan en wat ik best wel en niet doe?

Mvg Noortje

Dit moet je eigenlijk met je kine bespreken. Die kan je daar het beste in adviseren

Hoi

Ik heb in  mei 2013 een scooter ongeval gehad waardoor ik een zeer complexe tibia plateau fractuur heb opgelopen in het ziekenhuis na 2 dagen pinnen en platen in gekregen. Heb toen 10 dagen gelegen mocht in huis 20% de been belasten. En dat 12 weken. Bij de 8e week ben ik door de knie (door)gezakt,  wat bleek weer gebroken . Zo nog 2 weken mee gelopen bij het vervolg afspraak heeft de chirurg en de orthopeed gekeken of er nog wat te redden was . Helaas  heb nu een gehele knie prothese. We zitten nu in 2019 en sinds deze maand een brace aangemeten omdat de prothese een niet helemaal goed is hier moet ik 4 maanden mee lopen . En anders weer onder het mes

Hopelijk bij jullie meer geluk

Gr Sam

Hallo
Ik ben in juni 2020 gevallen in de keuken em heb een tibia fractuur opetatie gehad maar naar 6 maanden nog een heel stijf been na te veel zitten. Wotdt mijn knie stijf en. Last van de voet kan niet goed een schoen aan iemand ervaring met dat hekwerk in het been ik vind dat een vervelend gevoel

Ik ben in op 05/01/2017 thuis ergens afgevallen en had een tibiaplatteaufraktuur.Devolgende dag operatie, 3 maanden niet steunen,kine,kine,kine.Na 8 maanden schroeven en platen eruit omdat ik het niet kon houden van de pijn.Daarna nog altijd heel veel pijn bij het stappen.Januari 2019 kijkoperatie,miniscus en kalk verwijderd.Daarna terug hetzelfde,pijn,pijn bij het stappen.Ben nu al een paar jaar in behandeling in Uz Gent bij fysiotherapeut.Zenuwtests hebben uitgewezen dat er zenuwbeschadiging is met uitval naar mijn grote teen.Besluit neurotische zenuwpijn.Al heel wat medicatie en behandelingen gehad zonder enig resultaat.Tot op vandaag ,dus ruim 4jaar later nog altijd die pijn,ik kan niet gaan werken wat me heel zwaar valt,Ik ben 51jaar en zorgkundige.

hallo allemaal,

10 januari 2020 is voor mij de dag om nooit meer te vergeten.
Ik was op de scooter en stond samen met een paar andere fietsers en brommers te wachten voor het rode stoplicht.
Wij kregen groen licht en we vertrokken naar de overkant.
Totdat er een auto de bocht omkwam en mij vol raakte, daar vloog ik over haar motorkap boem op de grond.
Gelukkig waren er direct een aantal omstanders die geholpen hebben en de nooddiensten hebben gebeld, ik moest stil blijven liggen en mijn helm mocht nog niet af.

Op de vraag van de ambulancebroeder of ik even kon gaan staan (met hun hulp uiteraard)heb ik dat geprobeerd en mijn rechter onderbeen gleed 'mooi' opzij.
Ik dacht shit, been gebroken, dat wordt 6 weken gips en klaar.
In de rit naar het ziekenhuis zakte de adrenaline een beetje en dus werd de pijn een beetje erger.
Foto's laten maken en al snel was duidelijk dat er wel wat meer aan de hand was.
tibiaplateaufractuur (schatzker 6) met spiraalvormige breuk door de tibiaschacht naar beneden.
"Een complexe breuk" zei de traumachirurg, "we moeten wat onderdeeltjes bestellen".

Aangezien ik een behoorlijke zwelling in mijn onderbeen had en de materialen besteld moesten worden kon ik niet direct geholpen worden.
Dus ben ik tot de 23e in een verpleeghuis geweest in afwachting op de operatie.
Toen ik de 23e bijkwam na de operatie, schreeuwde ik alles als een klein kind bij elkaar van de pijn en hebben ze mij weer in slaap gebracht (daar ging het ijsje mij aan de neus voorbij).
Ik denk dat ze me iets sterkers hebben gegeven voor de pijn, maar meer morfine mocht ik niet meer.
Na uitleg van de traumachirurg bleek ook dat hij mijn muniscus nog had gehecht.
De volgende dag mocht ik beginnen om mijn knie te bewegen op een cpm apparaat (kinetect, oftewel knietec).
Hier zat eerst amper beweging in, maar naarmate de dagen vorderden kwam ik met heel veel geleden pijn en tranen (want ja het deed echt veel pijn). de zuster hebben hem ook af en toe even uitgezet, omdat het geen martelwerktuig moest worden.
Dat was het voor mij al wel geworden, want moest dit 3x per dag 1 uur doen.
Totdat ik de 90 graden buiging en dacht 0 graden strekking had gehaald.

In de eerste week van februari is besloten dat ik naar een verpleegtehuis mocht gaan om daar alvast te beginnen met onbelaste revalidatie.
Tot deze tijd was het voor mij nog steeds niet duidelijk wie de schuldige was, want het onderzoek naar de verkeerslichten duurde maar en duurde maar.
Hier werd ik heel onzeker van, "had ik het allemaal zelf wel goed gezien", "wat als..."
En toen eindelijk het telefoontje kwam dat ik groen en zij rood had, viel er wel een last van mijn schouder.
Op 9 maart had ik een controle met foto en kreeg ik groen licht om te belasten.
Hier zijn we de 10e voorzichtig mee begonnen en dat was wel weer spannend om er op te staan.

De gesprekken die ik trouwens heb gehad in het verpleegtehuis met medebewoners die ledematen missen of ernstig ziek waren, waren soms heel tragisch, inspirerend en hoopvol.
En als je dan zag hoe vrolijk hun dan nog waren, daar putte ik wel wat kracht uit.
Ik had ja alleen maar last van mij onderbeen/enkel/knie.

En toen kwam corona.
Alles op slot en 2 weken geen visite gehad, wel videobellen met gezin, vrienden en familie.
Ik dacht toen, "ik wil hier weg", en na overleg mocht ik op 27 maart eindelijk weer naar huis.
Maar ja, de fysiopraktijk was ook dicht natuurlijk.
Tot 27 april heb ik digitale fysio gehad, whatsapp bellen en youtube video's voor de oefening voorbeelden.
Toen eindelijk weer 1op1 therapie en zo ging het een tijdje door, totdat ik op een punt kwam waarop ik niet echt verder kwam en na overleg met de verschillende partijen is besloten dat ik naar een revalidatiekliniek mocht.
Hier ben ik van november tot februari 2x in de week heen geweest voor krachttraining, 1op1 therapie, looptherapie (GRAIL, op een 4D apparaat) en zwemtherapie.
Dit was vrij pittig, intensief en vermoeiend, maar heeft me wel weer verder gebracht en kon ik de oefeningen bij mijn eigen fysio weer op pakken.
in deze tijd ook maar weer voorzichtig, een paar uurtjes per week, begonnen met werken (autoschadehersteller).

Bij 1 van de latere controles bleek achteraf dat mijn kuitbeen ook nog doormidden was gegaan, maar zo mooi op elkaar zat dat het niet opviel.
In januari had ik een controle waarbij besloten is, omdat ik last van de plaat en schroeven/pennen had, dat de hele ijzerpartij er uit gehaald gaat worden.
Normale wachttijd was hiervoor 1,5 jaar (?), maar kreeg gelukkig te horen dat het maar niet zolang moest duren.

Werken is inmiddels uitgebreid naar 4 dagdelen in de week.
Hierbij is ook een spoor 2 (spoor 1 is terugkeren in je huidig werk) traject gestart, om te kijken, wanneer ik mijn huidige werk niet meer voldoende kan doen, wat ik dan nog meer zou kunnen/willen.
Dit vind ik een lastig traject, omdat ik hier van te voren nooit over nagedacht heb en het ook heel vervelend voor mijn werkgever vindt. Die het overigens heel goed en begripvol opneemt allemaal.

In juni bij de rechter geweest om te horen wat ze (rechter en mijn tegenpartij) te vertellen hadden, maar dat is verder niet voor hier van belang.

In mijn vakantie afgelopen augustus (2021), kreeg ik het verlossende telefoontje dat er een datum bekend is. 24 augustus zou ik mij om half 11 s'ochtends moeten melden voor een dagopname, dit werd later al 12 uur.
Ik dacht toen "halve dagopname, ook spannend".
Eenmaal opgenomen, werd ik om 14:00 geopereerd en lag ik om 15:00 alweer op de recovery.
Hier werd ik ditmaal ook weer met pijn wakker, maar minder dan de eerste keer.
Ook dit keer hielp morfine en oxycodon niet echt tegen de pijn.
Vervolgens lag ik om 21:00 pas weer op een kamer, nadat ze de pijn een beetje hadden laten zakken.
Ik mocht dus toch wel een nachtje blijven, waarna ik de volgende dag om 14:30 weer thuis was.
En weer tijdelijk op 2 krukken loop, omdat het toch nog wel pijnlijk is.
Nu bijna een week na het verwijderen van het plaatmateriaal is het nog steeds pijnlijk en lekt de wond ook nog, ik strompel in huis van bank naar kast naar stoel of tafel.

Verder vind ik het heel spannend/lichtelijk onzeker of ik mijn huidige werk nog 30 jaar kan volhouden (ben nu 38) en ben ik heel benieuwd wat de toekomst mij brengt.
Ook met het UWV gebeuren straks in januari, 2 jaar ziektewet vind ik niet relaxed.

Verder was/is het ook wel een impact op mijn gezin, kom nog steeds voor situaties te staan van nee dat lukt mij niet.
Mijn partner is een kanjer en heeft zich goed staande weten te houden en alles perfect geregeld
Mijn zoon (5) daagt me soms lekker uit, want ik kan hem toch niet bijhouden als ik hem wil pakken.
Mijn dochter (8) is de beste verpleegster die ik heb gehad.

Dit was in het 'kort' een beetje mijn ervaring, misschien dat ik een detailtje ben vergeten.
Hoop dat je hier een beetje wijzer uit bent geworden.

Dus kort samengevat was mijn ervaring ""au" en k*t, maar wel een beetje hoopvol.

Groetjes

Dennis

Heb 9 weken geleden een tibia fractuur opgelopen. Zware elektrische fiets had ik aan mijn hand en die gleed van een hoge stoeprand af en ik er dus achteraan. Met ambulance naar ziekenhuis waar op de foto bleek dat het een tibia plateau fractuur was die geopereerd moest. Eerst een week in een brace om te immobiliseren en omdat de zwelling moest slinken voor ik geopereerd zou kunnen worden. Ze hadden eerst heel zwaar gips aangelegd waar ik geen kant mee op kon (kon niet eens mijn been optillen om dat recht vooruit te houden in een stoel) dus ik heb (voor mijn doen heel assertief) die brace afgedwongen. Ook zwaar, maar beter te doen. Ik zag meer op tegen de ruggeprik dan tegen de operatie, maar met een roesje viel die ruggeprik me reuze mee, zou ik zo weer voor kiezen. Ik kreeg een plaatje en vijf schroeven. De eerste nacht na de operatie was een hel toen de verdoving uitwerkte, wat een pijn! Aan de oxycodon en morfine, maar de dag erna ging dat al veel beter en omdat ze zagen dat ik mijn been, zittend op de rand van het bed, al heel goed boog, mocht ik naar huis. Opweg naar huis meteen postoel, rolstoel, krukken en douchestoel gehaald en de dichtst bijzijnde fysiotherapeut gebeld en afspraak gemaakt. Ik had van de fysiotherapeut in het ziekenhuis een verwijsbrief gehad. Fysiotherapeut kwam paar dagen erna al langs en ik werd meteen aan het bewegen gezet: buigen, strekken van knie, zittend op je tenen staan en kuiten aanspannen, knieën om de beurt omhoog tillen...etc. Na een week ook fietsen op de hometrainer in de praktijk. Ik denk echt dat meteen goed en veilig bewegen onder begeleiding van een goede therapeut, je redding kan zijn. Pijn was goed beheersbaar met paracetamol vanaf moment dat ik thuis was eigenlijk.
Na 6 weken voor controle terug naar chrirurg met nieuwe foto. Dokter was tevreden, mocht been 'op geleide van de pijn' gaan belasten en na overwinnen van angst voor krukken, kan ik daar nu mee lopen. Ik vind ze alleen super onhandig omdat je je handen niet vrij hebt en die dingen overal omvallen als je ze wil neerzetten. Ben af en toe al op werk en werk verder thuis, maar zowel in rolstoel als met looprek of krukken voelt het behoorlijk beperkt op het werk.
Ik mag nu een beetje 'spelen' met het gewicht wat verplaatsen naar het aangedane been, staan gaat al heel goed en kan zelfs al een lichte squat doen. Hopelijk kan ik snel met één kruk uit de voeten, dat zou een stuk schelen. Heb eigenlijk meer last van mijn voet dan van mijn knie, volgend de dokter toch een wat gekneusde zenuw: In het begin wat doof gevoel en prikkelingen, dit ging beter zodra ik ging oefenen met lopen (met looprek en krukken dus) en nu elke keer in de ochtend wat stijf en pijnlijke onderkant voet en enkel. Maar ik merk dat doorzetten en bewegen daar het best tegen helpt.

Heel gek: Ik droom regelmatig dat ik weer gewoon zonder hulpmiddel kan lopen 🙂 Misschien dat mijn onderbewuste me toch probeert te helpen haha, maar die dromen zijn zo realistisch dat ik moet oppassen dat ik niet zo mijn bed uit ga stappen 🙂

Maar goed let er dus bij zoiets op dat de fysiotherapeut van het ziekenhuis je daar opzoekt, vast wat oedeningen met je doet (ik moest op een soort mechanische slede waarmee je je knie steeds verder buigt, die ene dag na de operatie) en dat je een verwijsbrief van haar/hem meekrijgt voor fysio als je weer thuis bent! En beweeg! Zoveel mogelijk!

PS: correctie: Fietsen op hometrainer was drie weken erna, niet één week erna al natuurlijk 🙂

Ik vond trouwens het advies om 'op geleide van de pijn' mijn been te mogen belasten best ingewikkeld want "wat mag je dan voelen aan pijn, wat is verantwoord?" Mijn fysiotherapeut gaf me de volgende tip: Zodra de pijn zo'n 4 is op de schaal van 10, kun je beter nog stoppen. Pijn op het moment van de beweging - mits niet 4 of hoger op een schaal van 10 - is niet erg, maar als de pijn daarna ook aanhoudt, moet je ook (nog even) stoppen met die bewuste oefening.

Iedereen sterkte, een goed herstel en fijne jaarwisseling :-)!!

@Lon

Wat "grappig" om te lezen dat jij ook droomt dat je gewoon kunt lopen!
Ik revalideer nu al lange tijd van een enkelblessure en ik heb dat ook regelmatig.
Ik droom dan dat ik moet plassen snachts en naar de badkamerer loop en als ik dan als ik wakker word, echt moet, zwaai ik soms zo mn benen uit bed.
Om vervolgens gelijk goed wakker te zijn omdat dat een beweging is die nog steeds echt met beleid moet......

@ Suus,

Haha, grappig dat jij dat ook hebt inderdaad!
Toch denk ik echt dat je onderbewuste dan positief is en je wil helpen. Het is, denk ik, net zoiets als visualiseren dat iets spannends goed gaat :-).
Maar inderdaad wel voorzichtig blijven ook (ik denk trouwens wel eens: Hoe zou dat met slaapwandelaars gaan?!!).
Ik word altijd blij wakker na zo'n droom en dan is het altijd wel een beetje een teleurstelling dat het 'maar een droom was'.  Ik droom meestal dat ik dan op het werk weer loop en in mijn droom zeg ik dan ook tegen mijn collega's: "Kijk!! Ik loop!" :-). En toch lijkt het alsof ik na zo'n droom weer wat verder ben met mijn oefeningen, weer iets meer kan.

Heel veel sterkte met je herstel!!!!

@Lon

Slaapwandelen,dat is een goeie,daar had ik nog niet eens aan gedacht! Ik denk  ook dat het iets uit je onderbewustzijn is, bij mij de wens om zo snel mogelijk de wc te bereiken waarschijnlijk 🙈😅 Maar ik heb idd ook wel eens gedroomd dat ik weer met onze honden wandelde en dat is wat ik als doel heb straks weer te kunnen, die droom is daar een visualisatie van. Grappig hoe je onderbewustzijn dan werkt.

Jij ook heel veel sterkte met je herstel!

@Suus,

Dankjewel en een heel gelukkig en - hoop ik -  pijnvrij nieuwjaar waarin je weer met de honden kunt wandelen!