Slaapstoornis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Slaapstoornis

Narcolepsie
http://nl.wikipedia.org/wiki/Narcolepsie

Slaaponderzoek
http://www.spaarneziekenhuis.nl/nl/Folders/DSZ.103_Slaaponderzoek.pdf

@welterusten en de rest..

Het is fijn in te lezen dat er meerdere beneden hier last van geven. Natuurlijk niet fijn dat jij en ik dit symptoom ervaren, maar dat er ook beneden zijn die dit delen.

Ik heb hier 2 jaar last van. Het begon ineens bij het bijna inslapen, waardoor ik ineens wakker schrok, omdat ik dacht dart mijn hart stopte en ik niet meer kon ademen. Ik heb veel onderzoeken gehad, maar daar
Is niets uit voortgekomen.

Wat ben ik lang aan het zoeken geweest,al sinds we van alles op internet kunnen zoeken, naar mensen die wakker schrikken als ze net zijn ingeslapen.Eindelijk vond ik al deze ervaringen.drie keer slaapcentra heeft niets opgeleverd; vragenlijsten hebben niet eens gerelateerde vragen. ik schrik alleen wakker als iemand of iets een geluid maakt dichtbij of het matras beweegt in het eerste uur na inslapen.meteen ben ik enorm misselijk en daardoor kan ik nooit meer in slaap komen. eten helpt, mijn darmen werken ook extreem als ik uit bed ben,niet als ik blijf liggen,maar zodra ik weer bijna inslaap schrik ik wakker en begint het overnieuw. overdag ben ik hondsberoerd en erger, niet in staat alert te zijn.mijn ogen lijken weg te draaien.Vaak lijkt het of de bloedtoevoer in mijn benen stagneert. soms val ik tegen 5 uur in slaap en als ik dan geen verplichtingen heb slaap ik nog redelijk diep en lang.sinds een jaar gebruik in melatonine, ik voel me rustiger als het gebeurt,maar het voorkomt het probleem dus niet.
temazepam voor als er wel verplichtingen zijn,al 25 jaar.het lukt me om 3 maanden met 30 pillen te doen,ik wil geen afhankelijkheid,maar dat is het al wel.die misselijkheid houdt me wakker en daar heb ik dan domperidon voor,wat nu ook omstreden is. ik wil weer naar een slaapcentrum of fysieke afwijking uit te sluiten en hoop dat er meer kennis is op dit gebied. Mijn zus en onze zoon hebben hetzelfde probleem,vandaar de fysieke insteek.
heeft iemand advies voor mij?we kunnen nooit meer tegelijk naar bed en op vakantie op een tweepersoons matras is ook een ramp,ga van ellende en hondsberoerd naast het bed op de grond liggen.

Zeer herkenbaar allemaal en erg fijn om te lezen dat anderen zeer gelijke symptomen hebben. Ik heb het maar geaccepteerd en dat levert in ieder geval minder stress op. Problematischer is het voor mijn vriendin die het niet kan voelen aankomen en zich telkens rot schrikt. Zij blijft dan soms net als ik tot diep in de nacht wakker.

Bij mij ontstaat het vaak door een geluid van buiten of door een droom of gedachte (dan wil ik snel iets anders denken). Ook lichaamsbeleving speelt een grote rol, het gevoel het bewustzijn te verliezen, te stikken of een soort herseninfarct te krijgen zorgt voor de impuls om wakker te schieten. Bij mij wisselen deze aanleidingen zich af (de ene week lijkt het meer een ademhalingsprobleem, de andere week heb ik het gevoel dat m'n hart ermee ophoud).

Voor ik last begon te krijgen van het "wakker" schrikken had ik veel last van paniekaanvallen, ik had een paniekstoornis waardoor ik de hele dag in absolute stress zat. Door therapie ben ik overdag veel rustiger geworden maar zijn sommige symptomen verhuisd naar het inslaapmoment.
Ik ga er dus van uit dat het toch vooral een psychische oorzaak heeft.

Naar aanleiding van de ervaringen van anderen ga ik mijn alcohol gebruik proberen te minderen (ik lust er wel een paar).
Ook lijkt mij een duidelijk moment voor ontspanning (nekmassage bijvoorbeeld) voor het slapen gaan een goed idee. Ik heb de aanvallen nu al lange tijd iedere nacht en variërend van 1-2 tot 10-20 aanvallen per nacht.

Ik zal mijn bevindingen posten en wens iedereen die deze klachten heeft veel sterkte.

@ Juultje, ik heb ook nog geen oplossing gevonden voor het samen inslapen. Wij denken er nu over een tweede slaapplek te realiseren zodat we als het nodig is apart kunnen slapen. Zeker wanneer één van ons de volgende dag een belangrijke dag heeft of erg vroeg op moet zullen de gevolgen dan hopelijk een stuk minder problematisch zijn.

Ik kan me vinden in jouw reactie.Ik schrijf iets wat niet mij maar mijn (volwassen) dochter aangaat. Voor haar was in slaap komen ineens iets wat angst gaf. Angst die niet te herleiden was op dat moment. Als kind altijd wel wat angstig geweest voor bepaalde dingen en ook meer gevoelig voor maar niet extreem. Na 3 van dergelijke nachten gaat het helemaal mis. Het blijkt uiteindelijk een angststoornis te zijn. Wat inderdaad te maken heeft met iets neurologisch namelijk dat er onvoldoende (ik meen) serotonine aangemaakt wordt. Haar hart en geest sloegen op hol en ze moest meteen aan de medicatie. Voor mij kwam dit alles uit de lucht vallen maar later bleek een 'onschuldig' kruid die ze 2 maanden daarvoor had gebruikt de 'trigger' te zijn geweest. Bij haar was dat heel slecht gevallen en had ze daardoor een dood ervaring gehad. Dit alles opgeteld met haar leeftijd namelijk jong volwassen (bepaalde stadium van geestelijke ontwikkeling) en naar later blijkt ook andere psychische belasting en ervaringen die meer drukte dan ze heeft geweten dat dat de oorzaak is geweest. We zijn nu bijna 1 jaar verder. Medicatie en wel heel wat stukken beter maar er nog niet helemaal van gevrijwaard. Sommige mensen hebben meer gevoeligheid voor iets dergelijks en ik denk dat dat vooral neurologisch en genetisch bepaald is. Het hoeft niet perse te maken hebben met traumatische ervaringen maar meer met 'de gevoeligheid voor in combinatie met'. Nu blijkt ook mijn andere dochter last te hebben met inslapen maar ook met wakker worden en dingen zien die er niet zijn. Soort van slaap/waak momenten maar dan ook weer heel helder. Heel vreemd en verontrustend. Zij is een nuchter type die ook niet begrijpt waarom ze dit zo ervaart. Ook zij is nu jong volwassen en ik neem het wel serieus. Ik denk dat je inderdaad niet meteen moet denken dat het psychisch is maar wel dat de psychische belasting (zeker in deze tijd) niet voor een ieder even makkelijk te verteren is en zich misschien wel kan uiten in klachten die hier beschreven zijn. Ga vooral niet op de stoel zitten van een arts of andere deskundige en volg ook je intuïtie zou ik zeggen.

Hallo,

Ik heb jou verhaal gelezen en ik had het niet beter kunnen beschrijven. Ik ben inmiddels 41 jaar en heb precies hetzelfde. Werkelijk al jou symptomen komen met die van mij overeen.

Groet Andre

Het is prettig om te zien dat zelfs lang na ik dit topic opende er nog steeds mensen zijn die het vinden en er op reageren.

Wat ik heel jammer vind is dat er niemand tussen zit die met dit probleem kampte en er een oplossing voor gevonden heeft. Het ziet er naar uit dat wij allen min of meer veroordeeld zijn tot het moeten leven met deze klachten, die in mijn geval soms een ware marteling zijn. Niet mogen slapen, zo voelt het nog steeds, van mijn eigen lichaam, zonder daar controle over te hebben, is iets wat ik niet kan begrijpen. Hoe kan het zijn dat je eigen lichaam je leven verziekt zonder dat er een aanwijsbare reden voor is?

Buiten de woede en frustratie die ik zelf in de loop van de jaren heb moeten ondergaan heb ik er ook anderen ellende mee bezorgd. Ik heb er mijn eerste grote liefde door verloren. Ze kon het niet langer verdragen niet te weten of ze wel of niet de nacht normaal door zou komen omdat iedere keer dat ik wakker schrok zij hetzelfde mee moest maken. Ze was er na verloop van tijd erger aan toe dan ik omdat ze wist wat voor haar de oorzaak was en hoe ze er vanaf kon komen, door mij te verlaten (niemand wil toch de rest van zijn/haar leven apart moeten slapen). Gelukkig ben ik nu al heel lang samen met mijn partner en kan zij er wél mee leven.

Daarbuiten heb ik een paar opmerkingen gezien die ik in het dagelijks leven ook wel gehoord heb en die me hebben doen besluiten niet meer in het openbaar (vrienden, kennissen, familie) te praten over deze klachten. Soms wordt de indruk gewekt dat ik mij maar een beetje aanstel en als ik vertel dat ik bepaalde middelen gebruik om toch eens normaal in te kunnen slapen is de kritiek soms ook niet van de lucht en word ik zowat gelijkgesteld met een junk of alcoholist.

Ik zie in mijzelf en de meeste reacties op dit forum dat wat wij delen de wens is om normaal, net als ieder ander gezond mens, in te slapen op het moment dat we die behoefte voelen, en dat we allemaal de vervelende gevolgen van onze klachten letterlijk en figuurlijk doodmoe zijn. Toch zullen we het er mee moeten doen, ben ik bang. Ik heb de afgelopen jaren stad en land afgelopen op zoek naar een oplossing en met mij vele anderen. Ik heb niets gevonden dat echt helpt en ik verwacht niet dat er snel iets op de markt zal komen, zeker niet zolang veel mensen, waaronder artsen, denken dat het maar tussen de oren zit.

Iedereen heel veel sterkte gewenst.

Mijn symptomen heb ik eerder beschreven. Ze komen lang niet altijd overeen met anderen hier. Ik denk ook dat er verschillende oorzaken van de stoornis zijn.

In mijn geval ben ik er toch voor een groot deel vanaf. Wanneer ik last heb van wakker schrikken ga ik rechtop zitten en span mijn buikspieren zo hard mogelijk aan totdat ik moet boeren. Daarna val ik meestal snel in slaap. Zonodig herhaal ik het nog 1 of 2 keer.

Ik heb zelf wel eens het idee dat ik een middenrifbreukje zou kunnen hebben. Ik herken veel symptomen daarvan. Misschien hangt het daarmee samen.

Wie weet heeft iemand hier iets aan.

Ik heb het lang niet zo erg als de meeste mensen hier (ik hoop dat het niet erger wordt en voor iedereen hier minder) maar wat voor mij enigszins werkt, is om op m'n buik te liggen. Wat ik dan ook doe na de eerste 'val'. Op mijn rug krijg ik die adrenaline kicks bij het in slaap vallen het meest. Als ik op m'n buik lig voel ik me meer 'grounded' als het ware. Misschien dat dat idee ook meespeelt in mijn gemoedsrust.

Ik heb al meermaals urenlang rond gezocht naar het probleem dat jullie beschrijven, in de hoop een oplossing te vinden en ik ben heel blij eindelijk deze topic te lezen, want ik begin echt de moed te verliezen.
Ik heb dezelfde symptomen: soms gaat het van kleine schokjes wanneer ik indommel waarna ik duidelijk in een soort adrenaline-rush terecht kom, tot hevig wakker schrikken met doodsangst. Meestal heb ik dit minimaal 1 à 2 nachten per week en meestal voorafgaand op een dag waarin ik weet dat ik mijn slaap hard nodig heb; dus dan is er meer stress bij mij aanwezig. Maar vannacht bv. had ik het weer en ik had vandaag nochtans niets belangrijks of stresserends in het verschiet, dus er was dit keer geen duidelijke aanleiding tot het wakker schrikken. Als ik één keer ben wakker geschrokken, meestal bij het begin van de nacht wanneer ik eindelijk indommel, dan lukt het mij vaak niet meer om slaap te komen omdat de adrenaline door mijn lijf blijft gieren of omdat ik telkens wanneer ik opnieuw indommel alweer dezelfde schrikreactie krijg. Soms wordt het nog extra getriggerd door een geluid (binnen of buiten de kamer) of door het gesnurk van mijn echtgenoot. Wij slapen dus ook regelmatig apart omdat mijn echtgenoot dat tekort aan slaap echt niet kan verdragen en hij is de grootste kostwinner en heeft een veeleisende job. Ik daarentegen ben zelfstandige zanglerares, dus ik kan mijn agenda grotendeels zelf indelen en sinds anderhalf jaar, door het vele slaaptekort, werk ik maar half zoveel uren als vroeger, maar het baat niets.
Als die schokjes en schrikreacties eenmaal zijn begonnen dan lig ik wakker tot zeker 6 à 7 uur 's morgens en val ik pas daarna van pure uitputting in slaap (en dan krijg ik vaak heftige en intense dromen). Ik gebruik nu al anderhalf jaar een slaappil (Staurodorm, die normaal gebruikt wordt om af te kicken van slaappillen en bevat ook een angstremmer), maar ik wil dat echt niet blijven nemen. Sterker nog, de laatste tijd als die adrenaline door mijn lijf giert werkt mijn slaappil nog nauwelijks, alsof mijn lichaam ertegen vecht. M.a.w. het lijkt of mijn onderbewustzijn en mijn lichaam slaap zien als een gevaarlijke situatie, ik 'mag' dus niet inslapen alsof dat mijn dood zou betekenen.
Ik heb dit nog maar anderhalf jaar, nadat ik in een zeer stressvolle periode bijna in een burn-out ben beland. Toen sliep ik soms 2 tot 3 nachten helemaal niet. Ook overdag kon ik niet slapen. Nu is het dus al wat afgenomen tot 1 à 2 nachten per week. Uitstapjes met vrienden zijn uit den boze, of ik moet een slaappil nemen. Op vakantie gaan is al helemaal stresserend omdat ik de eerste nachten geen oog dicht doe en dan kan ik er natuurlijk niet van genieten, maar moet ik dagenlang recupereren. De voorbije jaren, voordat dit echt in een slaapprobleem is geresulteert, had ik overdag chronische hyperventilatie en paniekaanvallen. Een keer is dat uitgemondt in een hevige acute hyperventilatie-aanval waardoor ik op de spoed ben terecht gekomen.
Ik moet wel zeggen dat voordat al deze bovengenoemde problemen begonnen ik altijd al hevig gereageerd heb op stress. Ik heb mijn moeder uitgevraagd hierover en zij vertelde me dat ik als baby moeilijkheden had met inslapen en vaak heel onrustig was. Ik kan het mij echter niet herinneren. Ook als kind was ik erg verlegen en als tiener (ik studeerde toen klassieke muziek) merkten mensen op dat ik altijd heel gespannen leek in mijn lichaamshouding. Ik heb nog opnames van een optreden waarin mijn schouders echt aan mijn oren hingen en ik zenuwachtig met mijn vingers repetitief 'frutselde' aan mijn t-shirt.
Sinds mijn tienertijd ben ik voor die stress in therapie geweest: ik heb zeker 10-tallen vormen van psychotherapie en lichaamsgerichte therapie gevolgd en ook zelf opleidingen gevolgd hierin, maar niets leek te baten.
Nu ben ik bij een osteopaat terecht gekomen en die heeft mij een grondige uitleg gegeven over bindweefsel: in een oogopslag zag hij (en ik ben nochtans al meer bij osteopaten en ook shiatsu-therapeuten geweest die ook met bindweefsel werken) dat mijn lichaam verkrampt was en dat het aan mijn bindweefsel lag. Verkramping van het bindweefsel is de eerste somatische symptoom die je lichaam vertoont bij een energetische verstoring. Als die verkramping (die bij mij duidelijk al van kindsaf aan aanwezig is) aanhoudt en niet wordt gecorrigeerd, dan zal vervolgens ook de spieren en de gewrichten beginnen verkrampen en daarna ook onze organen en lymfestelsel verstoord raken. De verkramping is bij mij vooral gecentreerd rond mijn middenrif (vooraan ter hoogte van mijn maag en achteraan tot in mijn onderrug) waardoor mijn verteringsstelsel en mijn nieren en bijnieren te weinig bewegingsruimte krijgen. Die verstoring gaat uiteindelijk ook een effect hebben op het zenuwstelsel dat nauw in verbinding staat met het bindweefsel in ons lichaam. Adrenaline wordt geproduceerd door de bijnieren, dus het lijkt erop dat daar de balans in elk geval al verstoord is en volgens de osteopaat is de verkramping van het bindweefsel daar de oorzaak van. Hij zal nu aan de hand van fasciatherapie (dat interactief is, zodat ik ook mijn eigen lichaam kan leren 'monitoren' en corrigeren) die verkramping losmaken en helpen corrigeren. Maar, het grote vraagteken in heel dit verhaal is: wat is de oorzaak van de verkramping van dit bindweefsel? En omdat mijn problemen al duidelijk uit mijn kindertijd stammen vreest mijn osteopaat dat dit te wijten moet zijn aan een soort van trauma. Wat dit precies is weet ik niet, want ik heb er geen herinnering aan (en ook mijn ouders kunnen niet echt duiden wat het zou kunnen zijn) en het behoort natuurlijk ook niet tot de expertise van mijn osteopaat. Wel zegt hij dat het kan gebeuren dat door het losmaken van de verkramping er herinneringen naar boven zullen komen. De vraag is dus welke hulpverlener mij zou kunnen helpen om dat proces te ondersteunen, want ik vind het wel heel vreemd dat na al die jaren pyschotherapie er geen enkele therapeut dit kon duiden. Ander lichaamswerk heeft ook duidelijk niet geholpen, dus het gaat veel verder dan ontspanningsoefeningen doen, je ademhaling regelen en je spieren en gewrichten laten losmasseren of kraken. Dat lijken slechts pleisters op de wonde te zijn, maar de problematiek komt steeds weer terug. Ook de fasciatherapie is slechts een middel om me op de juiste weg te helpen, maar is niet de oplossing op zich. De oplossing ligt in het vinden van de echte oorzaak, in dit geval allicht een onbekend trauma, en dit te gaan verwerken zodat mijn onderbewustzijn en mijn lichaam niet meer de neiging krijgen om in die verkramping te gaan. Het is ook duidelijk iets waar ik bewust geen controle over heb. Nog voor ik door heb wat er gebeurt is mijn lichaam al lang in die kramp geschoten, alsof een gevaarlijke situatie dreigt waarin ik zou kunnen sterven. Er liggen dus in het celgeheugen herinneringen opgeslagen die nu op dit moment voortdurend worden getriggerd. En nu ik mijn hyperventilatie en paniekaanvallen overdag onder controle heb lijkt het probleem zich te hebben verplaatst naar de slaap.
Het frustreert mij dat zowel mijn huisdokter als talrijke hulpverleners mij hier niet in blijken te kunnen helpen. Deze osteopaat is de enige die mij enige duidelijkheid kon brengen, een duwtje in de goede richting, en ik ben intussen al bijna 34 jaar oud. Het ergste van al is dat ik de slaappil inmiddels nodig blijk te hebben om overdag te kunnen functioneren (alhoewel ik nog absoluut niet tevreden ben van wat ik momenteel aankan) en mijn echtgenoot en ik al enkele jaren een kindje willen. Ik kan niet zwanger worden zolang ik de slaappil neem en op dit moment zwanger worden, met al die stress en het slaaptekort, is gewoonweg niet verstandig. De osteopaat drukte het zelfs zo straf uit dat zwanger worden waarschijnlijk niet eens gaat lukken op dit moment, omdat door de hevige verkramping van mijn lichaam er geen ruimte en energie is om leven te schenken. Dat wordt ook bevestigd door mijn mentale ingesteldheid: op dit moment ben ik zo moe en gefrustreerd dat zwanger worden mij alleen maar meer stress en angst aanjaagt. Maar ondertussen tikt de klok wel verder en word ik er niet jonger op 🙁 Ik mag me gelukkig prijzen dat ik zo'n ongelooflijk geduldige echtgenoot heb die bovendien mij door dik en dun blijft steunen ook al heeft hij het absoluut niet gemakkelijk met mij. Het lijkt alsof ik maar half functioneer, een halve mens ben met een half leven. En ik snak echt naar een oplossing, ik snak naar voluit leven en mijn job naar behoren kunnen doen, mijn dromen verwezenlijken en moeder worden. Het is zo ontzettend frustrerend en ik kan zo ontzettend boos worden omdat niemand mijn probleem écht lijkt te begrijpen. Zowel hulpverleners als mijn omgeving minimaliseren het en vinden dat ik overdrijf. Mijn huisdokter zei letterlijk dat ik mij maar een goede hobby moest zoeken en mij erbij moest neerleggen dat ik allicht altijd een slechte slaper zal zijn. Ik kan mij hier niet bij neerleggen, want dan lijkt het wel alsof ik het leven opgeef. Dus ja, ik ben blij met deze topic en ik hoop stellig dat er een oplossing komt 🙁

Ik heb er de laatste maanden last van..moeite met inslapen. Ik ga liggen ben onrustig (psychosomatisch ivm al denken niet te kunnen slapen) mijn spieren zijn ontspannen. Ik droom niet maar lig gewoon stil om te gaan slapen. Ik voel mijn lichaam wel relaxt voelen enzo... Ik merk niet of ik in slaap val.tot op het moment dat ik in slaap wil vallen word ik wakker. Het voelt als een adrealinekick op mijn borst en een sein naar mijn gedachten. Mijn lichaam blijft verder prima..geen gekke beweging of dromen dat ik val.

Beste Inanna,

Je verhaal is alweer bijna een half jaar oud maar wilde toch reageren.
Ik heb hier eerder gepost (24 apr 2013: Jeroen) en herken de problematiek en negatieve spiraal van stress en het wakker schrikken. Wat ik uit je verhaal kan opmaken is dat je behoorlijk radeloos bent. Dat geeft natuurlijk op zich (ook zonder trauma in de jeugd) al heel veel stress. Ik geloof niet in celgeheugen maar weet wel dat onze geest erg goed is in het wegdrukken (vergeten) van negatieve ervaringen (zoals je zelf ook al aan geeft). Dit wil niet percé zeggen dat je een trauma hebt meegemaakt, je problemen kunnen ook voortkomen uit één of meerdere negatieve ervaringen waar je erg gevoelig voor bent geweest.

Ik heb psychotherapie (cliëntgericht) en heb er bijzonder veel aan. Mijn paniekaanvallen, stress, zorgen over mijn lichaam (hypochondrie), depersonalisatie, verslavingen (roken) zijn in 4 jaar tijd als sneeuw voor de zon verdwenen. De slaapproblemen heb ik nog weleens maar lang niet meer zoveel als een tijd geleden. Er was bij mij geen trauma, een moeilijke jeugd dat wel maar iedereen is anders en hoe je gereageerd hebt in een bepaalde situatie kun je nu niet zomaar meer weten.

Doordat je je nu zoveel zorgen maakt krijg je klachten en door die klachten maak je je oneindig veel zorgen.
Zolang je die klachten hebt wordt het moeilijk erachter te komen wat precies de oorzaak is van je zorgen, je geest staat dan niet open voor een oplossing. Bij mij bleek het uiteindelijk de combinatie van een moeilijke relatie en ervaringen uit mijn jeugd.

Mijn advies is toch nog eens psychotherapie te proberen, heb je weleens cliëntgerichte therapie geprobeerd? Deze vorm werkt naar mijn idee bijzonder goed voor mensen die zich veel zorgen maken.
Heel veel succes, je moet de moed niet opgeven 🙂

ps. Ik heb trouwens de slaapproblemen ook ontwikkeld op het moment dat mijn 'overdag-se' paniekaanvallen verdwenen, dat lijkt me niet toevallig.

Het is precies zoals je zegt een angst voor een bepaalde niet wetende gevoel net voor inslapen hevig schrikken is dat je gedachten dan niet zitten waar ze horen te zitten de schrik verhelpt die gedachten plotseling waardoor als t goed is je kunt slapen en verlost bent van die gedachten ik heb t altijd gehad bij n soort stress en lichte angstgevoelens voor gezondheid .een tip van mij is pak oxazepam da werkt heel goed tot zeer fijn emotiedemper en zet gedachtens om in positief

Het is precies zoals je zegt een angst voor een bepaalde niet wetende gevoel net voor inslapen hevig schrikken is dat je gedachten dan niet zitten waar ze horen te zitten de schrik verhelpt die gedachten plotseling waardoor als t goed is je kunt slapen en verlost bent van die gedachten ik heb t altijd gehad bij n soort stress en lichte angstgevoelens voor gezondheid .een tip van mij is pak oxazepam da werkt heel goed tot zeer fijn emotiedemper en zet gedachtens om in positief

Als je Googled op "startle response" dan zul je precies de symptonen lezen, waar wij last van hebben.

Bij mij is het in 2010 begonnen na een avondje te veel xtc te hebben gebruikt (voor de rest gebruik ik geen drugs & laat ze altijd testen op wat er in zit). Daardoor heb ik bijna 1,5 jaar last gehad van schrikken voor het inslapen en soms overdag van harde geluiden.

Dit ging gelukkig langzaam weg, en het kwam soms alleen nog maar voor als ik 's ochtends een onverwachts hard geluid hoorde, als ik net wakker begon te worden.

Omdat ik dacht dat xtc een vrij onschuldig genotsmiddel is, bleef ik dit 2x a 3x per jaar gebruiken, maar dan alleen maar een half pilletje.
Dat was blijkbaar te weinig om mijn serotoninegehalte helemaal op hol te laten slaan en mijn schrikreacties werden steeds minder.

Echter heb ik vorige week voor de verandering 1 heel pilletje gehad en een paar dagen later begon mijn startle respons weer. Nu kan ik dus met 100% zekerheid zeggen dat die schrikreacties te maken hebben met een tekort/ontregeling aan serotonine.

Ik heb van mijn xtc gebruik natuurlijk heel veel spijt, gezien het inslapen nu een hel is (veel zweten, angst en schrikken) en ik de dag erna erg vermoeid ben.

Met Oxazepam + oordopjes val ik nu wel relax in slaap, maar je mag Oxazepam niet meer dan 10 dagen achter elkaar gebruiken, omdat het verslavend werkt. Ook melatonine werkt goed, maar dan moet je wel de oordropjes indoen, want de schrikreactie blijft nog wel.

Ik hoop jullie met mijn verhaal te kunnen informeren dat jullie startle response wellicht met een serotonineverstoring heeft te maken. Wat het verklaren van oorsuizen en last van de nek ook goed kan verklaren. Bij mij is het 2x opgewekt door een te veel aan xtc, maar het hoeft dus niet perse door drugs te komen, het kan ook door andere zaken komen die door serotonineverstoring komt (bijvoorbeeld depressie of dat lage serotonine in de familie zit).

5HTP schijnt een natuurlijk wondermiddel te zijn om extra serotine aan te maken. Neem er niet te veel van, want anders krijg je hartkloppingen. http://www.eetgoedvoeljegoed.com/2012/06/serotonine-en-5-htp.html

Ben benieuwd wie deze schrikreactie ook heeft gekregen na xtc