Toevoeging:
Een tip van iemand die zo ongeveer dezelfde problemen had;)

Ik neem aan dat je met deze ernstige klachten bij een psychiater onder behandeling bent? Dat lijkt mij eigenelijk het meest logische gezien de erst van jouw klachten. Mogelijk is er een neurlogische oorzaak, maar een psychische component wil ik zeker niet uitsluiten.

Hulpverlening is er om jou te helpen, pak die kans, en maak een einde al al die verstoorde nachten, je bent niet de enige!

Ik heb hetzelfde probleem!!!

Ik ben een 24jarige, gezonde sportieve meid en heb GEEN trauma's, verborgen angsten of geesten die contact zoeken (ongelooflijk) ...

Maar ik word 's nachts gillend wakker en sla om me heen. De aanvallen komen in verschillende gradaties voor. Soms schrik ik op, ga rechtop zitten en ga weer ligegn. Andere keren schrik ik op, schreeuw ik alsof mijn leven ervan af hangt en doe ik vanalles en nog wat. Ik ben zo bijvoorbeeld al meerdere keren naast mijn bed wakker geworden. Een keer werd ik zelfs wakker van de pijn omdat ik met mijn blote handen op een muur stond te slaan.

Ik vind het VERSCHRIKKELIJK. Echt waar. Ik durf nergens meer gaan slapen en laat alle leuke vriendenreisjes aan mijn neus voorbij gaan wegens verzonnen redenen. Ik vind het fijn te horen dat ik niet de enige ben! Want dit is een groot geheim in mijn leven. Mijn ouders weten het uiteraard, en sommige vriendinnen. Maar tegen die laatste lachtte ik maar wat mee en vond het "raar dat zoiets gebeurde".... Maar durf niet te zeggen dat het eigenlijk elke nacht hetzelfde is.

Ik slik af en toe lorazepam. (halve mg) Het is een angstremmer. Ik slaap dan veel kalmer en wordt niet wakker. Ik woon alleen dus ik weet niet of het ook het schreeuwen effectief onder controle houdt... Ik word gewoon zelf niet meer wakker.

Zijn hier nog meer mensen die denken dat het niets paranormaals is, en ook niets psychologisch (hoewel stress het bij mij wel opwekt, maar het geen noodzakelijke factor is.)

En nog 1vraag: hebben diegenen die hier last an hebben partners? Hoe is hun reactie?

(sorry voro het lange antwoord!)

Ah en wou er nog uitdrukkelijk aan toevoegen dat ik best wel een vrolijke meid ben hoor. De buitenwereld weet hier niets van. En sommige dagen kan ik ermee leven, andere dagen wou ik dat ik er vanaf geraakte.

Ik heb het ook al mijn hele leven.

Ah en tips die bij mij werken:

- licht aanlaten (als ik overdag een dutje doe, langer dan een uur, schreeuw ik nooit)

- lorazepam (schreeuw ik? Weet het niet. Ik slaap gewoon heel erg vast.)

-niet te zwaar/veel eten s avonds

- stress wekt het op (maar zoals ik al zei, ook in perfect stressloze periodes heb ik het zitten.)

Hebben andere mensen tips misschien? Of een wondermiddel *pplleeaasseee* 😀

Heb je wel eens kunst gemaakt, of kunstjes. Ik bedoel schilderijen, tekeningen, gedichten of iets dergelijks. Daarmee geef je uiting aan je onderbewuste en kan wat je daar blijkbaar dwars zit vorm aan geven.
Het is niet alleen stress van het hier en nu. Vervelende dingen die gebeurt zijn in je leven kunnen je onbewust lang blijven achtervolgen.

Beste Zegiklieverniet,

Ik ben blij met je reactie. Je omschrijft precies zoals ik het ervaar.
En ik baal er ook van dat het altijd in de paranormale hoek of in de psychiatrische hoek wordt geplaatst. Onzin, dat is het niet. Ik zie het als een neurologisch probleem, net zoals epilepsie dat is. En ja, stress kan het verergeren maar is NIET de oorzaak.
Al die manieren die jij noemt om er iets aan te doen, licht aan, lorazepam, die helpen soms of eventjes maar nemen het niet weg. Bovendien is het voor jezelf heel moeilijk om boven water te krijgen wat je nu precies uitspookt 's nachts. Ik heb trouwens bij een dutje in de middag ook heel weinig last van night terrors. Dan ervaar ik het slapen ook heel anders, veel prettiger.
Mijn partner heeft er ook last van omdat ik hem met mijn geschreeuw net uit zijn eerste slaap haal, waarna hij weer moeilijk verder slaapt.
Oplossingen heb ik helaas niet, ik heb nooit een arts kunnen vinden die er genoeg van af weet om me te helpen.
En Nicole, schilderen of tekenen om je onderbewuste zichtbaar te krijgen is leuk maar zal
zal het probleem nooit verhelpen.
groet, basilicum

Ik geloof niet in het paranormale.

10% van de kinderen heeft last van night terrors. Vaker jongens dan meisjes. Dit vermoedelijk te maken met nog niet volledig ontwikkelde delen in de hersenen (weet niet exact wat het was). Met de leeftijd verdwijnt dit.

Minde dan 1% van de volwassen behoudt dit of krijgt dit op latere leeftijd.

Het is vaak genetisch bepaald. Mijn vader had er last van als kind en ik ook.

GEEN TRAUMA'S! (Ik word echt gek als ik zo'n dingen hoor.) Misschien is het dat wel bij sommige mensen, maar dan lijdt je niet aan pavor nocturnus, vermits dat iets neurotisch is. En hoe verklaar je dan dat 10% van de kinderen eraan "lijdt" van zodra ze fysiek in staat zijn.

(mijn vorige reactie was dus niet op jou basilicum)

Maar weet jij of het minder wordt met de jaren? Of misschien toch overgaat? Want ik schaam me er echt enorm voor.

Ik merk ook heel veel onbegrip in de medische wereld eigenlijk. Vaak zeggen ze dat het enkel bij kinderen voorkomt, of dat het gewoon "nachtmerries" zijn.

Mag ik vragen hoe oud jij bent? (enkel om te vergelijken)

Bij mij wordt het niet minder met de jaren. Het zit bij mij ook in de familie.
Ik vind niet dat je er voor moet schamen, hoewel ik hier ook wel eens denk "wat zullen de buren wel niet denken". Maar goed, ik praat er wel over met mensen die een beetje invoelend zijn.
Zie of hoor jij ook dingen die er niet echt zijn? Of kun je je dat niet herinneren en is het alleen maar een gevoel van enorme angst? Bij mij zijn het naast schreeuwen, angst en hallucinaties ook ongrijpbare gedachten. Ik heb steeds een vaag gevoel dat ik elke avond dezelfde angstige gedachte heb.
Ook bij mij zeggen medici dat het nachtmerries zijn. Maar dat klopt absoluut niet.

Ik heb ook weleens gelezen dat hele rustige muziek op de achtergrond zou kunnen helpen. Dat zou je nog kunnen proberen. Mij hielp het niet. Eventjes werd het iets minder toen ik melatonine gebruikte, maar dat kan achteraf ook toeval geweest zijn.
Ik ben 46 jaar.

Ik heb er zelf geen last van, maar mijn vriend (30) wel.

De eerste keer wist ik niet wat me overkwam, hij trapte me het bed uit en was enorm aan het zweten. De volgende dag kon hij zicht niets meer herinneren (gelukkig hebben we nu ook een breed bed).

Het is bij hem wel minder geworden in de loop der jaren, maar dit kan komen omdat hij veel beter in zijn vel zit. Zodra hij zich veel zorgen maakt of erg gestressd is komt het terug, gelukkig voor hem wel in een mindere heftige vorm. Maar stress en zorgen zijn zeker niet de oorzaak.

Ik weet niet of het een goede methode is, maar in het begin omklemde ik hem dan heel stevig en probeerde ik hem met een trucje wakker te krijgen. Soms merkte hij er niets van en sliep hij daarna lekker verder. Nu leg ik vooral mijn hand op zijn buik, daar wordt hij ook rustig van.

Zijn vader (57) heeft er ook last van en volgens mij had zijn opa (de vader van mijn schoonvader) er ook last van (weet ik niet helemaal zeker).

Als we ergens blijven overnachten waarschuwen we van te voren dat het kan gebeuren. Doen we dat niet en het gebeurd toch dan zijn we er de volgende dag heel open over en maken er grapjes over.

Mijn vriend is vrij mager, als hij zich niet lekker voelt (psychisch/fysiek) zie je bij wijze van spreke de kilo's er af vliegen. Als ik zie dat hij magerder wordt dan worden de angstdromen ook vaker en heviger. Voor ons een handig teken om te weten dat hij er weer meer last van kan krijgen.

Nog even voor de volledigheid; mijn vriend heeft geen trauma's, gelooft niet zo in het parnormale en heeft een hele lieve familie.

Ik heb ook andere sites bekeken en als ik de situatie van mijn vriend met anderen vergelijk valt het bij hem nog mee. Ik kan me dan ook niet zo goed voorstellen wat het is om dit elke nacht mee te maken.

Je spreekt jezelf tegen. Je vriend heeft geen problemen maar als het niet lekker gaat vliegen de klio's er blijkbaar af... Toch psychosomatiek!

Mijn vriend van 25jaar heeft hier ook last van. We wonen samen en het gebeurd ongeveer elke 2weken dat hij snachts zomaar rechtop zit of heel wild beweegt en hij praat ook in zijn slaap. 3maanden geleden heeft hij mij in zijn slaap heel hard herhaaldelijk geslagen. Doodeng..
ik heb er weinig van meegekregen. Merkte pas de volgende dag dat ik blauwe plekken had. Ik werd gillend wakker met hem boven me. 3 dagen geleden is het weer gebeurd. Nu zag ik het gebeuren, hij sprong zomaar in een keer uit bed en toen gelijk op mij en duwde me met al zijn kracht heel hard tegen het bed. Het is heel eng want hij had zijn ogen wel open en lachte erbij. toen ik hem riep en gilde werd hij wakker en was heel verward. Hij wist niet wat er aan de hand wist alleen dat hij tegelijkertijd heel blij maar ook heel bang was.

Hij gaat binnekort naar een psycholoog maar overal zijn de wachtlijsten lang.

Ik vroeg me af of mensen ervaring hebben met homeopathie of slaapmiddelen.

Mijn man slaapwandelt heel erg. Hierbij schrikt hij op en gaat helemaal in paniek het huis door en spuugt daarbij steeds op de grond.
Dit ten gevolge dat ik ieder dag overal de (sorry) roggels van de muren en vloer kan halen.
Hij kan zich er steeds niks van herinneren, maar soms gebeurt dit 3 tot 4 keer per nacht en het houdt mij uit mijn slaap.
Herkent iemand dit?

Hallo,

Sinds twee weken heb ik last van nachtangst, alleen toch anders dan jullie beschrijven.
Ik weet zelf namelijk helemaal niet wat er gebeurd 's nachts, mijn vriend helaas wel. Ik schop en sla en schreeuw en het lukt hem vaak niet me wakker te krijgen. Pas als ik 's morgens wakker wordt voel ik de pijn in me handen van het slaan verder weet ik niks. Het is allemaal begonnen nadat ik een miskraam heb gehad, ik heb vroeger veel meegemaakt en ik vraag me af of het misschien iets met elkaar te maken kan hebben. Heeft iemand raad of misschien ervaring. Ook de ervaringen van de partner zijn enorm welkom. Hoe ga jij ermee om en hoe krijg jij de persoon met de nachtangst het snelst weer kalm?
Ik hoop dat er mensen zijn die me kunnen helpen want ik vind het doodeng dat ik 's nachts doordraai en er zelf niks van weet.

Hallo,

Ik word op 21 septemeber 50 jaar en heb er de laatste 16 jaar heel veel last van.Het werd zo erg dat ik zelfs dacht aan een hersentumor.Ne de scan bleek alles ok te zijn.Ook epilepsie en alzheimer is uitgesloten.Ik heb het lastig,maa rvoor mijn man is het nog veel erger.Hij slaapt nooit meer rustig,ik akn roepen,tieren,huilen,welopen...zelfs bijna 1 keer door het raam gesprongen.
En de oorzaak vinden ze niet.Hebt u ondertussen verder nieuws?