Hallo,

Ik heb ze ook, die aanvallen. Na ongeveer een half uur tot een uur in bed gelegen te hebben krijs ik het uit, zo heftig... Mijn hart begeeft het dan bijna, zo snel als die klopt en je denkt dat je een hartaanval krijgt. Mijn vriendin wordt er ook van wakker en die baalt hier stevig van: Ik heb het eens 4x achter elkaar gehad in 1 nacht, de volgende dag had ik de hele dag spierpijn/geen kracht aan mijn rechterarm en schouder.

Ik weet dat de eerste aanval was in 2008, wat toevallig wel de moeilijkste tijd was van mijn leven, dus ik zie de aanvallen wel degelijk als een serieus trauma. Ik heb nu echter een gelukkig leven, niet depressief, dus soms is het een raadsel waar die aanvallen vandaan komen. Wel erg opvallend is dat ik ze heb als ik meer dan normaal heb lopen piekeren, bijv. extreem piekeren na een heftige ruzie met mijn vriendin. Het heeft iets te maken met abnormale hersenactiviteit, dat weet ik echt zeker.
Maar nu ben ik het zat, dat geschreeuw, en mijn vriendin ook. Ik zie mezelf al aankomen bij huisarts... Ik weet nu al dat die het gaat vergelijken met nachtmerries (wat het NIET zijn want die heb ik niet) en stress, en dat ik daarna naar de psycholoog zal worden doorgestuurd... Helaas geloof ik daar allemaal niet in.

Maar, ik ben een lichte alcoholist, drink absoluut te veel en dat al 15 jaar, en heb een zeer onregelmatig slaappatroon... Ik heb besloten om daar nu serieus aan te gaan werken.

Ik hoop dat jullie iets aan mijn verhaal hebben.
Succes, Paul

hoi paul
bedankt voor je toevoeging...

ik drink helemaal geen alcohol, dus bij mij is dat het niet

ik heb wel veeeel meer last gehad van aanvallen toen ik onregelmatige werktijden had.. nu ik dit niet meer heb, heb ik ook bijna geen aanvallen meer

nu ik zwanger ben heb ik denk ik maar 2x aanvallen gehad in 8 mnd tijd !! dus ik denk ook dat het met hormoonbalans te maken heeft, want stress heb ik nu zeker wel...

Hallo iedereen

ik ben 31 jaar en heb nachtangsten al zolang ik me herinner. Toen ik klein was slaapwandelde ik veel, en werden slaapangsten ook erger als ik in een helemaal donkere ruimte lag.
Daarom slaap ik altijd met de gordijnen open om sneller te beseffen waar ik ben.
Het stemt me gerust dat ik niet de enige ben die schimmen ziet want mijn exvriend zei dat ik gek was als ik s nachts begon te gillen en mijn nieuwe vriend denkt dat ik getraumatiseerd ben. Wat dus ook helemaal niet het geval is.
ik zie duidelijk ook een patroon wanneer ik gestresst of vermoeid ben, dan heb ik ze veel vaker.
Ikzelf ben geen voorstander van medicatie dus ik ga het boek van carlos schenck kopen en eventueel een bezoek aan een neurologische chiropractor brengen.

Bedankt om al jullie ervaringen te delen!

Ja, dat heb ik ook. Ik schreeuw zo hard dat ik er wakker van wordt, en ik wordt bang van mezelf. Het heeft niets te maken met mijn droom. Ik lig daarna een uur stil onder de dekens en durf me niet te bewegen. Pas daarna kom ik uit bed om thee te drinken en op verhaal te komen. Maar vaak durf ik niet meer te gaan slapen, zo ontzettend vreselijk is het. En onvoorspelbaar. ik heb wel een lichte vorm van autisme, dus misschien ben ik ook gevoeliger voor dit soort dingen.

even kijken hoe ik mijn naam moet intypen,

Hans

Mijn stiefdochter heeft ook last van nachtangsten.

We hebben een tijdje ergens tijdelijk gewoond toen kwam ze nog op t weekend en dan was t iedere nacht raak. soms tot 3/4 x per nacht toe. Wel inderdaad altijd rond 12/1 uur ( als wij net liggen te slapen ).

Ze roept altijd hetzelfde: help help papa ze pakken me. Ik ben dan altijd helemaal in shock, vriend maakt der dan wel altijd wakker en legt der weer terug in bed. Ze staat meestal naast der bed of in de gang. Zelf kan ze zich niets meer herinneren. ( Ik heb zelf vaak paniekaanvallen in het donker en in combi met een gillend kind gaat het bij mij dan ook niet goed )

In het huis waar we nu wonen heeft ze er maar af en toe last van. Ze woont nu ook de helft van de tijd bij ons.
Der moeder zegt dat ze er bij hun nooit last van heeft en dat wij speciale stenen neer moeten leggen. Braaf gedaan alleen niet veel effect. Bij ons heeft ze veel structuur ( bij moeder veel minder ) en gaat om 8 uur naar bed ( half 9 slapen ). Verder geeft ze nooit aan angstig te zijn in der kamer of een probleem te hebben met naar der kamer te gaan.

Afgelopen vakantie in een tent had ze er iedere nacht wel paar keer last van. We zaten voort echt met ons handen in het haar want de halve camping werd wakker van haar geschreeuw. Ze heeft toen de rest van de vakantie naast ons bed gelegen zodat we der snel wakker konden maken om de rest van de gasten niet te storen.

Ik vind het echt heel erg voor haar en ben al langer aan het kijken wat we voor der kunnen doen om te zorgen dat ze er geen last van heeft ( zelf zegt ze het niet zo te ervaren omdat ze het niet meer weet, ze vind het alleen grappig dat ze snachts weer t hele huis op de kop had staan ). Ook het feit dat ze het bij ons wel doet en bij haar moeder niet.

Ik vind het heel fijn dat ik hier even me verhaal kwijt heb gekund. Mensen in onze omgeving hebben niet in de gaten hoe ingrijpend het is ( ook voor ons ).

Beste lezers,

Het is nu 01:49 en lig te piekeren over de herkenbare angstaanvallen die mijn vrienden nu 3x in mijn bijzijn heeft gekregen. Alle drie de keren vond het plaats in een andere slaapkamer waar ze niet bekend mee was. Eenmaal op de slaapkamer van haar zus, eenmaal op een hotelkamer in Rotterdam en 2 nachten geleden echter op mijn kamer waar ik sinds kort veel aan heb veranderd en de dag voor de aanval andere gordijnen had opgehangen.

De aanvallen treden naar mijn ervaring dus op bij plekken waar ze nog niet bekend is. Of waar ze nog nooit heeft geslapen. Ook heeft het plaats gevonden in vaak volledig donkere kamers.

Ik wil jullie graag om wat eventuele tips vragen. Over een tijdje gaat mijn vriendin mee met onze familie op skivakantie en ik ben nu al bang dat ze daar een aanval zal krijgen.

Vaak voel ik de aanval wel aankomen en soms is het met gelukt een opkomende aanval te temperen door haar naam zachtjes te zeggen en zeggen dat ik er ben. De laatste aanval was ik echter in diepe slaap en werd van haar schreeuwen wakker. Ze weet dat vaak niet dat ik langs haar lig en schrikt van mij en probeert weg te kruipen.

Werkende voorkomingstips die ik heb verkregen uit ervaring zijn:
Licht aanlaten.
Wanneer ze een aanval heeft niet omhelzen/vast pakken.
Naam van jezelf(als vriendje) noemen en zeggen dat je er bent.

Hopelijk hebben jullie nog wat tips want mijn moeder heeft het idee dat mijn vriendin geestelijk niet in orde is. Ze heeft wel ADD maar weet totaal niet of het daaraan kan liggen.

Ik hoor graag van jullie.

Of je vriendin geestelijk niet in orde is valt nog te bezien. Het zouden nachtmerries kunnen zijn. Probeer er met je vriendin over te praten. Misschien zijn er dingen uit haar verleden die ze herbeleefd. Ik zou wel je moeder inlichten over het feit dat ze soms nachtmerries heeft. Als het dan gebeurd komt het niet zo als een donderslag uit heldere hemel.

Ein-de-lijk! Wat doet het goed om mensen te vinden die dezelfde ervaringen hebben, ik dacht dus ook dat ik de enige was!

Hopelijk is dit forum nog steeds actief.

Dit is mijn verhaal:

Als kind: slaapwandelen, praten in de slaap.
Zolang ik mij kan herinneren vanaf ongeveer 16 jaar: aanvallen over spinnen in de kamer, in bed (heb toen zelfs een keer op bed gestaan met het raam open, gelukkig kwam mijn moeder binnen).
Laatste jaren: mensen, aanwezigheden in de kamer, het gevoel alsof ik mij moet verstoppen, alsof die mensen mij niet mogen zien. Ik heb dit overal, ook op vakantie en op alle plaatsen waar ik slaap.

Ik ben naar de slaapkliniek geweest waar ik een nacht geslapen heb. De uitkomst ervan was natuurlijk niet veel, aangezien ik die nacht geen aanval gehad heb. Maar uiteindelijk heeft de neuroloog me Nestrolan voorgeschreven, ook een lichte anti-depressiva. Deze heb ik 3 maanden geprobeerd zonder resultaat en daar ben ik dan ook mee gestopt.

Na 3 jaar heb ik een nieuwe stap ondernomen, ik ben nu in therapie bij een slaappsychologe die "EMDR" aan het toepassen is. Dit is een therapie waarbij hersenhelften worden gestimuleerd en dit werkt op basis van posttraumatische ervaringen. (mijn beste vriendin verongelukte in 2008 en mijn ex-vriend heeft een zelfmoordpoging ondergaan in 2011). Ik vermoed dat in die periode de aanvallen over "mensen" zijn begonnen, het gaat nu niet meer over spinnen.

Tijdens zo'n sessie wordt ik heel emotioneel en de psycholoog zegt dat dit zou helpen tegen de aanvallen aangezien zij denkt dat deze te maken hebben met opgekropte gevoelens die ik geblokkeerd heb en nooit geuit heb.

Ik heb (voor mijn normen) een hele zware aanval gehad vorige week waarbij ik heel hard schreeuwde en hyperventileerde. Ik heb een "sleeprecorder" geïnstalleerd op mijn gsm die iedere nacht aanstaat waardoor ik weet of ik een aanval gehad heb of niet.

Nu is mijn grootste vraag nog steeds, is dit psychisch of fysisch...
Ik geloof namelijk niet echt dat het met posttraumatische ervaringen te maken heeft aangezien ik hier lees dat jullie ook gewoon van die aanvallen krijgen.

Ik dacht ook dat het misschien aan alcoholgebruik zou kunnen liggen maar vroeger (toen ik over spinnen schreeuwde) dronk ik geen druppel.

Ik hoop dat ik hier snel uit geraak want ik ben het echt beu en val ook heel snel in slaap 's avonds...

Succes allemaal en bedankt voor reacties!

Groetjs

Hoi Anoniem -ik nu waarschijnlijk ook want ik ben niet ingelogd :), welkom!

Het enige wat ik je kan zeggen is dat ik, zoals velen hier, niet weet wat er ten grondslag ligt aan onze nachtangsten. Ik ben van mening, vanuit mijn eigen situatie sprekend, maar ook vele andere mensen op dit forum hebben deze mening, dat er geen psychische oorzaak is (zoals bijv. trauma's, stress, psychische aandoeningen). Of er bepaalde triggers zijn (welke natuurlijk persoonlijk kunnen zijn) zoals koffie, alcohol, suiker, etc: ik ben er nog niet achter. Al ruim 15 jaar (ik ben nu 34) kamp ik met night terrors. Ook ik ben in een slaapkliniek geweest waarna ik Rivotril voorgeschreven heb gekregen, maar dit hielp niet echt en ik werd erg duf wakker.

Gelukkig heb ik zelf de afgelopen tijd heel weinig aanvallen, waar dit aan ligt: ik weet het niet! Laatst had ik er 1 toen ik, na een tijdje weinig gedronken te hebben, wat gedronken had. Maar zoals ik al eerder schreef: ik zie hier geen patroon in.

Veel sterkte, ik hoop dat je iets aan de EMDR hebt, die kan sowieso voor de ervaringen uit je verleden iets uitmaken!

Groetjes, Marjolein

Marjolein, bedankt voor je reactie!

Ja, ik vind het heel moeilijk want ik had de fysieke (neurologische) kant behandeld met die pilletjes, wat dus niet hielp en dacht het deze keer over de psychische kant te gooien, maar tot nu toe nog geen resultaat.

Ik las dat sommigen wel baat hebben bij die pillen dus misschien eens proberen om er andere vast te krijgen als ik mijn nieuwe huisarts zover krijg om me door te verwijzen of pillen voor te schrijven.

Ik vraag me ook soms af of het met alcoholgebruik te maken heeft maar anderzijds kan ik geen link leggen (ik heb namelijk een slaapdagboek bijgehouden een aantal weken en er waren geen associaties te maken, zeer vervelend).

Ik hoop dat er nog mensen tips hebben die ik eens kan proberen, want dit is echt super vervelend en vermoeiend..

gr

Hallo,

Het is doet inderdaad goed om te zien dat ook anderen te maken krijgen met deze nachtangst, en vooral dat de stilte hierover zo wat doorbroken wordt.

Ik ben 33 en heb ondertussen al zes jaar last van deze nachtelijke episodes: mijn hart slaat dan zo snel dat het als een hartaanval aanvoelt, en ik snak naar adem in paniek. Gemiddeld gebeurt dit zo'n drie tot vier keer per week. Sommige weken meer en heel intensief. Andere weken komt het dan weer bijna niet voor. De episodes vinden telkens tijdens de eerste uren van de slaap plaats. Toen ik mijn partner leerde kennen deed hij in het begin de schrik van zijn leven op. In het dagelijkse leven ben ik een ‘happy go lucky’ persoon, en kom verre van angstig over.

Na een slaaptest liet een slaapspecialist me weten dat ze denkt dat dit een puur genetisch bepaald verschijnsel is. Een psychiater dacht dan weer eerder aan een post-traumatisch stresssyndroom.

Ik twijfel een beetje over het genetische omdat ik als kind nooit last had van nachtangst. Of misschien is het wel een combinatie van de twee ...

Zeven jaar geleden werd ik 's nachts samen met mijn ex-vriend aangevallen en in elkaar geklopt door een bende van 8 personen. Ik heb me toen enkele jaren sterk op mijn ongemak gevoeld in steden, vooral in het donker, maar ondertussen is dit helemaal terug van de baan. De nachtelijke episodes zijn pas een jaar na dit voorval begonnen. Ik heb er dan uiteindelijk -op advies van de slaapspecialist- ervoor gekozen de psychiater niet verder te consulteren, maar ben niet zeker of dit wel een goede keuze was.

De slaapspecialist raadde me ook aan geen medicatie te gebruiken. Ze wil me op mijn leeftijd niet te veel afhankelijk maken van geneesmiddelen zei ze. Op zich snap ik het wel: ik zou liever niet voor de rest van mijn leven hiervoor pillen slikken.

Wat me wel opvalt is dat ik tijdens periodes met slaapgebrek veel meer last heb van de episodes. Ik heb nu een job met flexibele uren, en dat helpt wel goed. Verder gaat het ietsje beter als ik op mijn buik slaap (en niet op de rug).

Ik drink enkel af en toe eens alcohol in het weekend, als we op stap gaan met vrienden. De avond van het uitgaan zelf slaap ik dan als een roosje, maar de nacht erop is pure hel. Dan heb ik automatisch een ganse serie aan episodes met nachtangst te verwerken.

Wel jammer dat er niet echt behandelingen bestaan voor dit probleem. Slaap is toch echt belangrijk voor de kwaliteit van je leven. Het verhaal van de persoon die chiropraxie uitprobeerde (wat eerder in deze thread) lijkt me echt hoopgevend.

Groetjes,
Neo

Hoi, ook ik heb dit medicijn vandaag voorgeschreven gekregen. Hoeveel gebruik je 1 pilletje voor de nacht? Hoe is het nu na jaren het gebruikt te hebben?

Ik ben al een tijdje hier niet meer geweest, en heb ook echt al in geen tijden aanvallen gehad ! zo blij !
ik ben zwanger geweest, en heb de gehele zwangerschap GEEn aanval gehad, en ook nu 9mnd na de zwangerschap geen aanvallen. Heel bijzonder allemaal.
Ik denk zelf altijd nog dat het in verband staat met hormonen, maar ook ice tea , chocolade (m&m) op de avond innemen geeft mij een angstaanval, heel bizar.

Ik ben nooit bij een slaapkliniek geweest, ik zat er vorig jaar wel over te dubben, maar heb het niet gedaan. En nu dus alweer bijna 18mnd er vanaf.
Blijft een raadsel, die nachtangsten