Hallo allemaal,

Ik ben een vrouw van bijna 40 en heb al jaren last van PN. Het is begonnen tijdens een zeer stresvolle periode in mijn leven (afstuderen 15 jaar geleden), tijdens mijn kindertijd heb ik wel geslaapwandeld.
Verder gebruik ik geen medicijnen, heb ik geen trauma's opgelopen in het verleden, geen gescheiden ouders o.i.d. en ben ik geen schrikachtig persoon, oftewel geestelijk gewoon gezond.
Ook ik zie "dingen" in de kamer, of de muur valt op mij enz. enz, vaak kan ik mij wel herinneren wat er was (niet altijd) en kom ik zelf tot de conclusie (staande in de badkamer met mijn dekbed in mijn handen) dat ik heb "gedroomd". Wel kan ik zeggen dat het de laaste jaren minder is geworden of anders is. In plaats van dat ik mijn bed uit ren omdat er iets is mag ik juist niet bewegen omdat er dan iets gebeurd (dan wordt er bevoorbeeld op mij geschoten. Na een tijdje kom ik er achter dat dat natuurlijk niet kan en ga ik weer slapen.
Dit weeken in een hotel geslapen en jawel het bed uit naar de deur gerend omdat er gas via het raam kwam.

In de afgelopen jaren heb ik veel gelezen op nightterrors.org en ben tot de volgende conclusies gekomen:

- ook volwassenen hebben er last van;
- soms helpt rustig wakker maken wel: mij vriend zegt 'je "droomt" er is niets aan de hand, ik kom dan langzaam bij en concludeer hetzelfde, bij een ander werkt dit niet;
- voor mij is te donker slapen niet prettig;
- zorg dat er geen dingen in de kamer zijn die je voor iets kan aanzien;
- de één herinnert zich wel zaken, de ander niet;
- het vindt plaats aan het begin van de nacht (bij mij ongeveer 3 kwartier na het in slaap vallen;
- er zijn wel triggers zoals alcohol, stress, geluiden enz., voor mij kan dat een geluid zijn of een beweging van mijn partner (zegt hij);
- uiteraard is het geen dromen, het vind zich nl. plaats in een andere fase van de slaap (fase 3).

Ook bij mij verwees de huisarts me naar een psycholoog (heb ik niet gedaan) en wilde me eventueel Ritalin geven (ook dat niet gedaan) als alternatief zei hij dat een kopje kamillethee voor het slapen gaan kon helpen. Toen hielp dat wel geloof ik, nu ik er weinig last van heb gebruik ik het niet meer. Baat het niet dan schaadt het niet.

Er is dus wel hoop dat het minder wordt of dat je op één of andere manier tijdens de PN ervan bewust kan worden dat je een PN hebt en dat het allemaal niet echt is.

Sonja

Zo, een actief forum over PN.

Ik moet je zeggen dat ik nog een soort van opgelucht kan zijn als ik de vele reacties hier lees.

Bij mij is het afwisselend en vaak ook veel minder heftig. Hierdoor weet ik helaas ook niet zeker wat het wel is.

Bij mij gebeurt het namelijk vaak laat in de nacht. Zo'n 90% van de gevallen tussen 4 en 6 uur in de ochtend. Alhoewel het gisternacht om 2 uur al raak was, en daarna om 4 uur nog een keer.

Zoals gezegd bij mij is het over het algemeen rustiger, voor zover daar sprake van is. Ik wordt vaak met een gil wakker die de hele straat wakker maakt, maar echt opstaan, om me heen slaan of andere dingen komen amper voor.

Heb weleens gevraagd aan mijn vriendin op te letten wat er gebeurt voor en tijdens de aanval, wat ongeveer neerkwam op de volgende ervaring: het begint met zwaar ademen, halve soort stuiptrekkingen. Daarna wordt het ademen nog jachtiger en bestaat er de kans dat ik half rechtop ga zitten, ogen zijn al dan niet open. In de laatste fase begint het ademen over te gaan in gillen, steeds harder. Ogen bijna altijd open op dat moment. Daarna wordt ik wakker (of gelukkig, wakker gemaakt voordat dit allemaal gebeurt)

Hieruit valt dus op te maken dat ik niet echt aan PN lijdt, maar een variant ervan? Hieronder gesommeerd wat er zowal gebeurt:

- Niet vroeg, maar late aanvallen
- Niet opstaan/super wild zijn, alleen gillen
- Wel gillen alsof ik daadwerkelijk doodga
- Vaak toch wel (deels) onthouden wat de droom was! (iets wat veel PN patienten niet kunnen)
- Ogen open
- Inderdaad ook schimmen/mensen/whatever *zien* (ik geloof niet in paranormale dingen, dit is gewoon een misvertand in mn brein omdat ik nog niet 100% wakker ben)

Lange post, maar als laatste wil ik opmerken dat veel mensen dezelfde term omschrijven als ik: Kortsluiting (een soort epilepsie) in de hersenen. Ik zeg al jaren dat het zo ook voelt als ik wakker wordt. Maar goed, wat ik heb toont toch aardige verschillen met (echte) PN. Wat heb ik!? 🙂

Overigens moet ik melden dat er inderdaad raakvlakken zijn met gewone nachtmerries, maar er ook overlapping is met PN. Vandaar dat ik nie helemaal zeker weet wat ik nu heb.

Ik kan me overigens niet alle dromen herinneren, eigenlijk moet ik zeggen dat het voornamelijk het laatste is wat ik me herinner vlak voor ik wakker wordt: schimmen e.d. De droom zelf misschien in 25% van de gevallen. Vaak is het super onschuldig allemaal en dan vanuit het niets voel ik me bedreigd, ook al is er NIETS wat er dreigend is aan wat ik zie. Waarna ik alsnog ga gillen. Misschien zijn he wel gewone nachtmerries, maar dan wel van de ergste variant. Hele volksstammen wakker schreeuwen is namelijk ook niet echt normaal :p

Hallo allemaal,

Zoals eerder beschreven is John met de medicatie begonnen. Na een week van lichte bijwerking, werd het rustig en we kunnen hoopvol zeggen dat het nog steeds rustig is op wat mompelen en wat trekken met de benen of af en toe een zwaai met de arm.
Wij zijn hier dolgelukkig mee, want o wat geeft dat een rustiger gevoel. John zit nog steeds op de laagste dosering, 1pil per dag, dus niet verhoogd!!!

De medicatie, GABAPENTINE, is voorgeschreven door een arts van de slaapkliniek Kempenhaeghe, waar we regelmatig contact mee zullen hebben, maar die we bij veranderingen altijd kunnen bellen.

Na een hele lange weg met veel angsten en voorvallen zijn we blij dat we alles ondernomen hebben om tot dit te komen.

PN is bij de artsen eennongrijpbaar fenomeen en we lezen ook heel vaak dat de meesten met PN vastlopen. Wij adviseren toch om verder te gaan, voor jezelf en je omgeving, want de impact is bewust of onbewust best wel ingrijpend.
(zie onze eerdere verslagen) .
Bij mijzelf was het dat na het ongeluk met John door de PN ik niet meer kon slapen, onbewust, zelfs niet met sla's pillen. Op dit moment ben ik zelf uitgeput, roofbouw op mijn lichaam en ben in therapie om weer te kunnen slapen. Ben ook mijn werk kwijt en ben niet in staat om iets leuks te ondernemen. Dit kunnen dus ook gevolgen zijn bij een partner met een heftige vorm van PN.
DIT IS BEDOELD ALS EEN WAARSCHUWING niet om te zeggen wat anderen moeten doen, maar een goed slaaponderzoek kan geen kwaad, toch?
Wij wensen iedereen succes en vooral een goede oplossing!
Uiteraard blijven wij met regelmaat vertellen hoe het hier verder gaat.

Groetjes Ria

ria, wat goed om te horen dat de medicatie zo goed aanslaat bij jouw man !!! en niet eens met een superhoge dosering... *schrijft medicatienaam op*.

Ik heb tijden geen last gehad, afgelopen 2 nachten is het toevallig weer raak, maar niet zo heftig als hiervoor.

Had toevallig bij een vriendin weer eens thee gedronken in de avond, niet doen dus... want huppa, ik ren mijn bed weer uit snachts zucht.

Hoi Kim, ja slaat goed aan tot nu toe, ik durf te zeggen dat ons leven daardoor verandert is: veel minder bang voor herhaling of nog ernstiger voorval.
Als ik je goed begrijp is bij jou de trikker thee? En dan ren je ook echt je bed uit? Ben blij voor je dat het nog steeds goed is gegaan.
Zoals belooft we houden jullie op de hoogt over de werking bij John. Succes Kim

Hallo allen,

Inderdaad heel fijn om te horen dat de medicatie aanslaat Ria!
En ook fijn Kim dat je er de laatste tijd minder last van hebt... gaat dus toch in vlagen.

Ik heb de laatste tijd ook minder last gehad, maar de afgelopen twee nachten weer wel raak. Nu ben ik ziek geweest en misschien dat ik daardoor geen aanvallen had, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker.

Een tijdje terug ben ik bij een onconventionele psychotherapeut geweest, die zijn eigen ideeen heeft over mijn pavor nocturnus, ik ben nog bezig om te kijken of ik er iets mee kan en heb over 2 weken een nieuwe afspraak.

Om in te gaan op de berichten van 'Rarevariant'; ik vind het lastig om te zeggen of je pavor nocturnus hebt of niet. Een aantal details wijzen erop dat dit niet zo lijkt te zijn (niet in begin maar later in de nacht, een soort van droom kunnen herinneren), maar gelukkig hoeven we niet alles in hokjes te plaatsen en het lijkt me duidelijk dat je er last van hebt!
Kijk of je iets met de adviezen op dit forum aankunt en ervaringen delen kan altijd.

Voor nu wens ik jullie een fijne dag (en hopelijk een fijne nacht daaropvolgend)!

Marjolein

Toevallig kwam ik bij dit topic terecht...wat herkenbaar!
Ik wist niet dat het een naam heeft, ik noemde het altijd flinke nachtmerries en ben er verder ook nooit naar op zoek gegaan.
Even in het kort mijn verhaal:
Ik had als kind al periodes met veel nachtmerries, jaren lang dezelfde nachtmerrie (ik werd opgegeten door een beest met grote bek). Ook slaapwandelde ik en 1 keer heb ik lijm in mijn haren gesmeerd, die op het nachtkastje stond. Ook periodes van depressie heb ik als kind gehad, ik denk dat dit met elkaar te maken had.
Vanaf mijn 18e tot ongeveer mijn 25e heb ik die enorme nachtmerries gehad. Ik liep hierbij vaak het bed uit. We hadden een hoogslaper en ik ging met een tweepersoons dekbed en al het trapje af. Daarbij heel hard gillen. Ik droomde dan dat het plavond naar beneden kwam en ik moest vluchten. Soms probeerde ik mijn vriend ook te redden. Deze nachtmerries had ik bij periodes, gemiddeld een keer of vijf per week. Daarna is het minder geworden, omdat we verhuisd waren, dacht ik dat de hoogslaper de oorzaak was (dichter onder het plavond, beetje krap=eng). Af en toe droomde ik nog wel dat de muren mij gingen verpletteren, een soort gelijke ervaring. Of dat ik moest vluchten voor mensen, maar dat leek meer op een "gewone" nachtmerrie, die is gestopt, nadat ik in mijn droom hulp kreeg om de aanvallers weg te sturen.
Daarna heb ik last gehad van een depressie en veel jaren anti-depressiva geslikt. Toen had ik dus ook veel minder last van deze akelige dromen. Ik dacht dat ze dus door de depressie kwamen.
Nu slik ik geen anti-depressiva meer, sinds een jaar. De dromen zijn weer terug gekomen, maar minder heftig. Ik gil niet meer, vlucht meestal ook niet meer. Alleen mijn hart gaat nog wel heel heftig tekeer en ik ben dan ook heel bang. Ik weet niet eens goed wat ik droom, ik geloof dat ik dan ergens anders blijk te zijn als waar ik ben ofzo, beetje complex en heel vaag. Het is wel hetzelfde gevoel als destijds met het plavond/de muren die op me af kwamen om me te verpletteren. Ik heb het in periodes vaker/minder vaak. Als ik alleen slaap heb ik het altijd, als we samen slapen heb ik het soms. Een klein lampje aanlaten helpt me om sneller wakker te worden en gelijk te zien waar ik ben.Uit voorzorg hadden we destijds de deur op slot en de sleutel elders. Nu heb ik nog wel uit voorzorg nooit iets op mijn nachtkastje staan waar ik mezelf mee kan beschadigen. Zeker geen doosje medicijnen of een schaar oid.
Zou ik hetzelfde hebben als jullie? Heeft de anti-depressiva als "toevallige" bijwerking mij hier jaren lang van af geholpen. Of kreeg ik dit door mijn depressies? Ik heb me wel eens afgevraagd of ik stiekem weer depressief word, omdat die dromen weer zijn begonnen, maar ik voel me verder juist supergoed!
Niet dat jullie hier veel mee kunnen denk ik, maar ik wilde mijn verhaal toch even delen. Ben een vrouw van bijna 40, gezond, sportief, geen overgewicht, niet bijzonder veel stress. Soms wel onregelmatige slaaptijden.

linlin: welkom op het forum. Het klinkt idd wel als hetzelfde als wij ervaren met pavor nocturnus. Heb jij het ook aan t begin vd nacht?
Zullen de medicatie voor depressie toch geholpen hebben aan jouw aanvallen?
Ik blijf bij het feit dat pavor noc. iets neurologisch is, dus het zou best kunnen natuurlijk.....
Ik heb ook onregelmatige werktijden.. dat triggert bij mij ook zeker de aanvallen...

en ria, idd thee is absoluut een trigger (net als ice tea) .. dus theïne

mlein; fijn dat je een tijdje geen last hebt gehad, jammer dat je ziek was 🙁 dat is ook niet fijn natuurlijk.

Kim> Dankje voor je snelle reactie.
Ik heb het alleen aan het begin van de nacht inderdaad. Bij periodes heel vaak, soms nauwelijks. Ik heb geen idee waar het verder nog door veroorzaakt word. Toch depressie? Drink erg graag warme chocomel voor het slapen, speelt dat nog mee? Stress lijkt (nauwelijks) mee te spelen. Alleen als ik wat onrustig ga slapen, omdat ik een nacht alleen ben, dan krijg ik het zo ie zo.
Groetjes en het beste!

linlin, .. als ik veel chocolade eet in de avond.. heb ik ook last van de aanvallen. Je zou het eens bij kunnen houden wanneer je wel/geen aanval hebt en dan na gaan wat je gedaan/gegeten/gedronken etc hebt.
Wil je het ons ook laten weten als je een soort van patroon gaat herkennen? Wie weet hebben wij er ook wat aan.

groetjes Kim

ons zoontje had op 6 jarige leeftijd een hele periode (maanden)iedere nacht last van night terrors. Soms 2 à 3 X per nacht. Dit was begonnen toen hij griep had met hoge koortsen en ik hem jenufen gegeven had. Na een twee tal jaren was dit over. Tot deze nacht. Hij is nu 12. Hij heeft griep met koorts. De dokter schreef nurofen voor. ik denk dat dit van dezelfde familie van jenufen is, want daarnet had hij terug zo'n aanval als jaren geleden! Heeft iemand meer ervaring daaromtrend ?

he carine

ik heb zelf geen ervaring met dat medicijn. Ik gebruik zelf helemaal geen medicatie en heb toch pavor nocturnus. Maar het zou natuurlijk goed kunnen dat bij jouw zoontje die aanvallen getriggerd worden door dat medicijn.
Succes, gelukkig is t dan maar tijdelijk...

Hoi Carine,

Junifen is een lichte variant van de ibuprofen, aan kinderen voorgeschreven als zij ziek zijn of koorts hebben bijvoorbeeld.
Nurofen is ook een ibuprofen.

In tegenstelling tot Kim, gebruik ik met regelmaat paracetamol en ibuprofen tegen hoofdpijn. Maar de link met pavor nocturnus is nooit gelegd. Mijn zusje gebruikt ook met regelmaat ibuprofen maar heeft geen pavor nocturnus.

Het kan natuurlijk heel goed zijn dat jouw zoontje pavor nocturnus als kind heeft gehad pavor nocturnus is een kwaal die vooral bij kinderen en niet bij volwassenen voor schijnt te komen).
Ik ben natuurlijk geen arts, maar dat hij nu weer zo'n aanval heeft gehad kan natuurlijk inderdaad door de koorts komen, maar misschien ook wel door de nurofen, ik weet het niet...
Ik hoop in ieder geval dat het tijdelijk is!
Sterkte en beterschap voor je zoontje, groetjes Marjolein

Hallo allemaal,

Ik zie dat dit onderwerp nog steeds druk bezocht wordt. Ik heb dit nooit kunnen denken toen ik dit onderwerp alweer ruim 3,5 jaar geleden startte!! Ik ben blij dat er zich zoveel mensen gemeld hebben die zich herkend hebben in de problemen van pavor nocturnus bij volwassenen. En dat er een goed slaapcentrum uitgekomen is waar er ervaring mee is. In het Westeinde in Den Haag vond ik het jaren geleden waardeloos. Ik gebruik nog steeds antidepressiva citalopram en dat helpt bij mij behoorlijk goed, mijn aanvallen zijn voor 80 % verminderd. Toevallig had ik er deze week weer een paar. Laten we hier elkaar vooral blijven helpen want het is een rotkwaal.

Groetjes basilicum