Hallo allemaal,

Ik ben vrouw van 23 jaar. Heb een relatie met hem van bijna 3 jaar, waarvan 1,5 jaar samenwonend. Hij is 26 jaar.

Sinds afgelopen zomer ben ik gestopt met een vervolg opleiding. Ik wist niet meer wat ik wilde met werk, en werd op een gegeven moment ook een tijdje (licht) depressief en zag niks meer zitten. Mijn vriend had er moeite mee met mij, hij werkt fulltime en is leidinggevend bij de winkel. Sinds 2 maanden is hij begonnen met zijn studie HBO via zijn werk. Wat ik heel moeilijk vond, ik heb een eigen webshop om bezig te blijven. Ik zit ook in therapie over mijn beperkt handicap.

Hij is ook heel anders van karakter dan ik, ik ben wat relaxer, wil ook leuke of positief dingen doen in het leven. Maar ik vind het nog erg moeilijk om een keuze te maken over het werk. Hij vindt dat vooral erg moeilijk om mij goed te praten, dan zeg ik snel dat ik het niet wil of iets dergelijks.
Ik had gezegd dat hij mij tijd moet geven en beetje met rust laten over dat betreft van werk/studie.
Dat heeft hij wel uiteindelijk gedaan, liefde is daardoor ook minder geworden. Ik hou echt veel van hem, wil graag met hem verder. Maar we zijn ook zo verschillend van karakter, hij is vastberaden. Als ik iets wil, wilt hij niet. Of zeuren dat het huis een beetje rommelig is. Dan voelt het alsof hij een vaderrol speelt, dat geeft mij geen goed gevoel over.

Ik ben nu bijna 3 weken logeren bij mijn zus. In het begin, zelfs al de eerste dag dat ik wegging, wilde hij dat ik terug kwam. Ik vertelde dat ik tijd nodig heb om over na te denken. Nu 3 weken later, werd hij steeds afstandelijker en heeft geen tijd meer om gewoon met mij af te spreken ivm studie, werk en sporten.
Ik spreek hem nu alleen via sms. Nu hij het ook ziet dat het niet meer werkt tussen ons en ook wil ik meer mee maken in het leven dan alleen maar thuis zitten, werken, moe zijn, huishouden, tv kijken, slapen, enz. Wat wel zo is, dat hij ook erg van mij houdt, maar hij doet er weinig mee, alleen met verjaardagen of valentijnsdag een boeketje ofzo. Ik wilde ook graag dat hij af en toe romantisch doet of spontaan of verassingen aan komt, zonder perse kado hoeft te zijn..

Ik ben nog jong en wil graag wat leuks in mijn leven maken dan alleen thuis zitten. Ik weet dat het misschien stom klinkt. Hij moet zijn studie nog 1,5 jaar doen en hij wilt misschien nog een vervolg opleiding doen, hij heeft het even zwaar. Nu geeft hij mij een beetje de schuld dat ik in zijn belangrijkste periode weg ga. Nu voel ik me erg rot door. Ik vraag me weleens af of het nog wel goed kan komen, of ik verkeerde keuzes maak en dat ik juist moeilijk over doe in een kleine dingen. De enige fijn is aan het relatie is dat we samen graag naar films kijken op de bank, lekker tegen elkaar aan liggen en knuffelen. Seks wilt hij niet zo vaak meer, 1x per week is voor hem echt genoeg. Dat vond ik ook erg jammer.
Sinds paar dagen ben ik erachter gekomen dat een jongen uit mijn therapie groep, mij leuk vind. Ik was natuurlijk verrast en nieuwsgierig, maar ik kijk wel uit en wil daarom zeker weten wat ik wil met mijn huidige vriend..

Ik hoop dat jullie wat verhelderde tips kan geven en ik hoop ook dat ik niet te lang verhaal heb gemaakt. Ik weet niet hoe ik het kort moet uitleggen.

Volgens mij is het belangrijk dat je eerst goed uitzoekt wat er met je aan de hand is, wat er bij jou speelt en leeft, wat je voelt en denkt, en dat je dan pas keuzes gaat maken die de buitenkant van jouw leven bepalen. Wat vinden ze bij 'jouw therapie' van jouw besluitvorming?

Re:Relatie: uitmaken of niet? 8 minuten geleden
Volgens mij is het belangrijk dat je eerst goed uitzoekt wat er met je aan de hand is, wat er bij jou speelt en leeft, wat je voelt en denkt, en dat je dan pas keuzes gaat maken die de buitenkant van jouw leven bepalen. Wat vinden ze bij 'jouw therapie' van jouw besluitvorming?

Mijn individuele therapeute zei dat ik misschien beter een knoop kan doorhakken. Ik krijg binnenkort een psychologische test, hopelijk kom ik meer te weten waarom ik dit allemaal zo moeilijk vind enzo.

Eerste instantie wou ik ook afwachten, maar door al dat gezeik om me heen, verdriet, teleurstelling bij mij thuis en hij heeft gewoon echt geen tijd voor mij, voel ik me ook eenzaam. Dus vind ik ook erg moeilijk om nu keuze te maken. Ik wou eerst misschien op zich zelf gaan wonen en misschien komt het wel weer goed.
Het vervelende daarvan is dat er iemand is die mij waarschijnlijk erg leuk vind en hij is ook sinds gisteren single. Ik moet eigenlijk beter afstand houden, maar ik verlang ook naar liefde...

Ik vind dit behoorlijk labiel klinken, alsof jij je zaakjes niet op orde hebt. Van de hak op de tak, van de ene relatie in de ander. Er lijkt wel sprake van een hechtings-onthechtingsstoornis. Herken je dat? Wat vind je eigenlijk van jezelf? ben je tevreden hoe het gaat of vind je jezelf minderwaardig aan anderen? Sorry voor de directe manier van vragen.

Ik zou niet weten of ik die stoornis heb. Ik ben natuurlijk niet helemaal blij met mezelf ivm beperkte gehoor handicap (daarom zit ik in die groepstherapie).
Wat je zegt/vragen herken ik wel. Ik kan nog niet goed over die goede uitleg van 'hechtings-onthechtingsstoornis' vinden. Weet jij misschien goede link daarvan?

Reactieve hechtingsstoornis is een psychische aandoening die in het DSM-IV is ingedeeld bij de ontwikkelingsstoornissen. De aandoening ontwikkelt zich in de eerste vijf levensjaren. Het DSM-IV onderscheidt het geremde (waakzaam, terughoudend) en het ongeremde type (gebrek aan onderscheid).

Kinderen die aan deze stoornis lijden, slagen er niet in om zich op een gepaste wijze emotioneel te hechten aan hun ouders of anderen die voor hen zorgen. De oorzaak kan liggen in verwaarlozing of mishandeling (geestelijk of lichamelijk), maar kan ook ontstaan als het kind niet voldoende gelegenheid krijgt om emotionele banden te vormen, bijvoorbeeld als het regelmatig andere verzorgers krijgt.

Emotioneel zijn de relaties van het kind korter en oppervlakkiger dan normaal. Het reageert op jongere leeftijd teruggetrokken of overdreven waakzaam. Ook zijn de reacties vaak onvoorspelbaar: het kind wijst soms toenadering van verzorgers af, is vaak overdreven waakzaam of verzet zich tegen troosten, gedraagt zich teruggetrokken en kan sociaal geïsoleerd raken (geremde type). Op wat oudere leeftijd maakt het kind vaak te weinig onderscheid tussen vertrouwde en onbekende personen (ontremde type). Soms slaat het gedrag om in een korte, maar zeer sterke aanhankelijkheid, ook bij relatief onbekenden. Het kind is verminderd gevoelig voor straf of pogingen het gedrag te corrigeren.

De ernst en duur van de aandoening is afhankelijk van een aantal factoren, maar over het algemeen treedt een sterke verbetering of genezing op als het kind in een veilige en verzorgende omgeving wordt ondergebracht. De reactieve hechtingsstoornis is gevoelig voor comorbiditeit. Zo kunnen groei-, leer- en eetstoornissen (bv. pica) optreden. Een verleden van RHS speelt op later leeftijd soms een rol bij het ontstaan van angst- of gedragsstoornissen.

Voor diagnose moet worden vastgesteld dat er geen sprake is van mentale retardatie of een pervasieve ontwikkelingsstoornis.

Hmm dat klink heftig, ik weet niet of ik die heb. Ik zit nu ook in therapie, toch heeft ze nooit zoiets verteld. Ik zal eens vragen of ze daar iets over weten.