Dit is de eerste keer dat ik aan een "forum" meedoe, dus ik hoop, dat ik het "goed" doe.

Mijn probleem is het volgende. Sorry als ik van de hak op de tak spring, maar ik schrijf nu wat ik denk/voel.

Sinds 16 jaar ben ik samen met mijn man. Toen ik hem leerde kennen, vond ik hem erg aantrekkelijk, lichamelijk. Dit vind ik trouwens nog steeds. Het was bijna "liefde op het eerste gezicht" en we zijn al vrij snel met elkaar naar bed gegaan. Ik was dolverliefd en vond het lekker met hem naar bed te gaan. Een van de eerste keren heb ik hem wel gezegd, dat ik niet heel makkelijk een orgasme kon krijgen en ik voelde op dat moment (al) een afstand. Daarnaast was het meer belangrijk voor mij, dat HIJ plezier had aan de sex, meer dan voor mezelf. Dit heeft te maken met mijn karakter en mijn verleden. In het begin was hij nog actief naar mij toe en probeerde mij ook plezier te geven, alhoewel niet altijd. Stom genoeg heb ik daar niets over gezegd (onzekerheid en ik vond het toen minder erg). Na verloop van jaren is de sex steeds meer eenrichtingsverkeer geworden, zo erg dat ik er nu erg gefrustreerd over ben en als we het doen, lig ik daarna (stil) te huilen. Ondertussen hebben we ook 3 kinderen en bestonden de laatste 6 jaren uit zwangerschap, borstvoeding etc. Dat heeft niet geholpen. Een aantal jaren geleden ben ik er als eerste over begonnen. Dat we het zo weinig meer deden en dat er weinig meer gebeurde. En dat ik niet de komende 30/40 jaar sexloos door het leven wil gaan. Hij beaamde dat en is er eigenlijk op dat moment pas over gaan nadenken. Vervolgens stilte, af en toe sex (eenrichtingsverkeer) en vervolgens is hij er weer over begonnen. Dat er wat moest veranderen, dat het niet normaal was. Vervolgens weer een periode van stilte en weinig actie, totdat vorig jaar - onze jongste was toen 5 maanden oud - hij er weer over begon. Dit keer met tranen erbij (en hij huilt niet zo vaak). Hij kon er niet meer tegen, hij was al naar andere vrouwen aan het kijken. En - in mijn woorden - ik kreeg ook te horen, dat ik als vrouw moest begrijpen, dat een man sex nodig had en dat ik dus meer mijn best moest doen (meer in frequentie volgens mij). Mijn reactie daarop was, dat hij moest begrijpen, dat OOK een vrouw behoeftes had en dat een vrouw niet zomaar van het ene op het andere moment "geil" is en gestimuleerd moet worden. Het is op een behoorlijke ruzie uitgelopen en ik ben toen ook een x aantal uren van huis geweest. Uiteindelijk om een uur of 3 's nachts weer naar huis gegaan, ook vanwege de borstvoeding. Ik voelde me heel erg vernederd, verdrietig, in de war. De frequentie is sindsdien wel toegenomen, in het begin was hij wat meer actief naar mij toe, maar sinds een hele tijd zijn we opnieuw in de situatie, dat het compleet eenrichtingsverkeer is. Hij raakt me niet tot nauwelijks aan, nergens. En ik vind het vreselijk. De laatste keer heb ik zelfs even aan iemand anders gedacht om er toch wat plezier aan te hebben, maar dat snel weer weggedrukt. Ik weet niet wat ik moet doen, maar ik weet wel dat ik binnenkort explodeer. Ik ben bang, dat als we erover praten, het op ruzie uitloopt en/of er zoveel spanning ontstaat dat we weer terug bij af zijn. Hoe is het mogelijk dat hij me absoluut niet aanraakt/wil aanraken. Ik vind het super egoistisch van hem. Als man heb je behoeftes, maar ook als vrouw. En aangezien ik weet, dat er niets gaat gebeuren, wordt het voor mij ook steeds moeilijker te beginnen en "te doen alsof ik het fijn vind". Ik heb trouwens nooit gedaan alsof ik een orgasme had. Kan ik denk ik niet. Het is natuurlijk ook zo, dat na zoveel jaar samen de spanning, de nieuwigheid er wel van af zijn en dat sex iedere keer op hetzelfde neerkomt. Ik weet wel, dat als het meer tweerichtingsverkeer zou zijn, ik veel meer en vaker zin zou hebben. Ik zit er over te denken om eventueel in therapie te gaan (in eerste instantie alleen), maar heb de stap nog niet genomen.

Ok, nu houd ik ermee op.... het is al een vreselijk lang verhaal geworden. Hoop wat reacties te ontvangen.

Een klassiek voorbeeld van enorme ontwikkelingskansen waarbij jij vooral meer aan jezelf zou mogen denken en meer voor jouw eigen behoeftes zou mogen opkomen. De drempel die je hierbij ervaart zou wel eens al heel lang kunnen bestaan waardoor je altijd afhankelijk bent gebleven van de vrijgevigheid en welwillendheid van anderen, en jouw eigen autonomie is blijven steken achter een zekere angst die je niet wilt benoemen in je stukje tekst.

Misschien is jouw drempel altijd te hoog gebleken in het verleden, nu sta je er wederom voor en waarom zou je het niet onder ogen proberen te zien en proberen die drempel te aanvaarden en accepteren?

Dat je dit proces eventueel onder begeleiding of met hulp wilt doorlopen, kan ik begrijpen, rest wel dat jij degene kunt zijn die zelf de beslissende stap zet in jouw proces.

Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

Sterkte, moed en liefde gewenst.

p.s. ik denk dat er velen op een vergelijkbaar punt in hun leven aangekomen zijn dat het vertrouwen en de moed voldoende zijn om het te doen, dat wat gedaan moet worden om je eigen weg verder te kunnen gaan zoals jij het wilt, in de richting die jij bepaalt.

Dank je wel Fedra voor je reactie.

De "angst die ik niet wil benoemen" weet ik misschien niet eens goed te benoemen. Ik weet dat het te maken heeft met mijn vader, die aan manische depressiviteit leed en mijn leven (en van de andere gezinsleden) geheel in het teken van hem stond. Bang voor zijn reactie, altijd maar op mijn tenen lopen, proactief zijn om geen uitbarsting/negatieve reactie uit te lokken etc. etc. En kreeg ik een negatieve reactie, dan kon ik vreselijk beledigd en verdrietig zijn. Was hij blij dan was ik blij. Ik heb het gevoel dat ik nooit eens aan mijzelf heb kunnen denken.

Wat bedoel je precies met proberen de drempel te aanvaarden en te accepteren ? Het is waar, dat als je een probleem accepteert, je op dat moment openstaat voor het zoeken naar/vinden van een oplossing. Bedoel je dat misschien ? Want de drempel aanvaarden en er proberen mee te leven, is voor mij onvoldoende. Ik heb dat jaren gedaan en het idee dat ik het "voor de rest van mijn leven" zal moeten doen, kan ik niet aanvaarden.

Als ik mij ermee mag bemoeien? Ik denk dat Fedra bedoelt dat je probeert je kiezen voor meer autonomie in plaats van afhankelijkheid die onbewust in jou aanwezig was en steeds duidelijker voor je wordt. Kortom, op momenten dat je beseft dat je rekening houdt met anderen, dat je dan juist keuzes maakt die jouw belangen ondersteunen. Tja, en dat durven doen, daar is dus moed voor nodig, zo werkt dat met angsten.