Ik ben maar gewoon zo brutaal om mijn probleem hier tussen jongeren te parkeren. Ik hoop dat ik normale reacties krijg.

Ik heb sinds een tijdje vriendschap met een jongen van 19. Gewoon, gezellig kletsen en dergelijke, niks van sex of een relatie dus. Nu komt het probleem : ik ben zelf een man van 44 en zo langzamerhand krijg ik gevoelens voor deze jongen die ik helemaal niet wil hebben. Ik heb dat nooit eerder meegemaakt, ben 15 jaar getrouwd geweest en heb nooit interesse in jongens gehad. Ik snap dus niet waarom ik dat deze keer wel heb.
De jongen in kwestie ziet er goed uit, is vrolijk, vriendelijk en stoer, heeft een vriendin en is duidelijk hetero, althans voor zover je dat kunt zien.
Voor mij is dit een ellendige situatie, want ik wíl dit helemaal niet, maar kan er ook niks tegen doen. Ik denk 24 uur per dag aan hem, zit doorlopend op msn te wachten of hij weer komt en ben echt gewoon helemaal van slag als ik hem zie.

De beste oplossing zou zijn om hem nooit meer te zien, maar daar moet ik niet aan dénken eerlijk gezegd. Ik heb echt het gevoel dat ik daar nooit overheen zou komen.
Die jongen weet niet dat ik deze gevoelens heb. Hij roept me vaak om te komen, te wandelen etc, terwijl ik probeer afstand te houden.

Wat moet ik hier nou toch mee ?

Waarom zou je niet eerlijk en open zijn naar hem en naar jezelf en toenadering zoeken met je duidelijk homoseksuele gevoelens?

Dat zou ik het liefst ook doen. Ik zou het hem zo graag zeggen. Maar hij is 19, heeft een vriendin en dan kom ik met zo'n verhaal, een vent van 44 die zelf kinderen heeft die amper jonger zijn dan hij is.

Verstandelijk zie ik zonder meer in dat dit niet kan en dat ik dit verre van me moet houden.
Maar gevoelsmatig ben ik gewoon smoorverliefd op deze jongen en wil ik helemaal niets weten van onverstandig, dom, gevaarlijk, kansloos etc.etc.

Pfff. Liefde is mooi maar duidelijk niet altijd !

Nou, hier dan even een update.....
Inmiddels had mijn jonge vriend wel door dat er bij mij het een en ander aan de hand was.
Het bleek heel lastig om daar een gesprek over te voeren, omdat ie heel erg schrok.
Ik denk dat ik niet voldoende heb ingeschat dat mijn gevoelens uiterst bedreigend voor hem zijn of dat hij in ieder geval totaal niet weet wat ie met mijn genegenheid aan moet.
Hij begon tegen me te stamelen dat ie "toch een vriendin heeft" en ik kreeg de indruk dat hij redelijk bang was.

Dat heeft mij beslist aan het denken gezet. Gelukkig heeft ie de vriendschap niet verbroken en heeft ie me de volgende dag gezegd dat ie blij was dat ik er zo eerlijk over praatte en dat er wat hem betreft niks veranderd als ik er niet meer van verwacht dan wat het nu is.
Dat heb ik mezelf voorgenomen, maar dat is heel erg moeilijk.
Ik heb besloten zelf meer afstand van hem te nemen om te kijken of mijn onmogelijke gevoelens verdwijnen en de vriendschap in stand kan blijven.

Waar ik me schuldig over voel is dat ik als volwassen vent van 44 een jongen van 19, die eigenlijk nog gewoon een kind is, zo de stuipen op het lijf jaag en zo veel verwarring veroorzaak bij hem.
Ik mag dat niet doen en ik voel me net een of andere oude viespeuk.....Dat was natuurlijk nooit mijn bedoeling !