Ik ben inmiddels 3 jaar samen met mijn vriend en we wonen samen. Echter voel ik me in onze relatie soms ondergesneeuwd. Met periodes is mijn vriend erg verwijtend richting mij en vind hij alles erg wat ik doe. Hij wordt verdrietig als ik bij mijn ouders ben, laat (22 uur) thuiskom, etc. Het heeft vooral met mijn ouders te maken omdat hij daar niet welkom is en ik daar toch regelmatig alleen naartoe ga. Dat vind hij vreemd en snapt hij niet wat erin resulteert dat hij zich eenzaam voelt en dat laat hij heel duidelijk merken.
Ik twijfel heel erg of ik nog wel bij hem wil blijven. Aan de ene kant geef ik om hem maar aan de andere kant verlang ik ook naar vrijheid. Mijn ouders zijn erg stellig en willen dat ik het uitmaak en weg ga bij hem. Zij zetten mij steeds meer onder druk om het te plannen en te doen. Ook dat voelt niet goed. Het voelt alsof er aan twee kanten aan mij getrokken wordt en dat hou ik niet lang meer vol.
Ik weet niet wat ik moet doen. Hoe kom ik erachter wat ik nou precies wil en hoe moet ik die stap zetten?

Dit is niet echt een medische vraag en ik denk ook niet dat je dit op een forum zou moeten bespreken.
Maar met de mensen die er bij betrokken zijn.
Dus je ouders en je vriend.
Als jou ouders je vriend niet mogen en niet in huis willen hebben, vind ik het niet vreemd dat hij zich buiten gesloten voelt en daar verdrietig van wordt.
Ik denk dat jij voor jezelf na zou moeten denken wat jij wilt.
Wil je bij je vriend blijven, zullen je ouders dat toch ook moeten accepteren/van jou moet respecteren.
Als zij hem buiten blijven sluiten, komt dat alleen maar meer tussen jullie in te staan.
Wil je breken met je vriend, staan je ouders in ieder geval achter je.
Het klinkt waarschijnlijk wat lullig, maar uiteindelijk ben jij de enige die kan bepalen wat jij wilt en dat naar zowel je ouders als je vriend kunt uitspreken.