Ik zou graag contact met je willen hebben hierover,
kan dit.

Hallo Mevrouw,

Het is net of ik mijn eigen verhaal lees,
Ik zou graag met je hierover in contact komen,

Ik krijg dit ook steeds terug.
En wil hier zo graag vanaf.

Ik herken dit zo erg, ik heb van 30 aandoeningen gedacht dat ik ze had, gedacht dat ik Bi was, toen dat ik homo was, toen dat ik pedo was. En dan alsmaar met jezelf in discussie gaan, en jezelf testen. Ja, ik voel iets bij die jongen! En toen ik van mezelf geaccepteerd had dat ik homo was, gingen de dwanggedachten weer weg, en deden jongens mij niets meer, die gedachtens dat ik pedo was gingen weg toen ik te horen kreeg wat ik had. Ik heb het nu soms nog, maar bijna nooit meer.

Weten dat je zoiets hebt helpt soms al veel, dan is de discussie in je hoofd soms snel afgelopen.

Het ontdekken van jouw eigen identiteit en alle onzekerheden die daarbij horen, hoort toch gewoon bij de puberteit.

Hallo,

Ik herken jullie probleem ook onmiddellijk en zoals “mevrouw van 35” zegt, gaat het hier inderdaad om een obsessief compulsieve stoornis (OCS). Trouwens, in het verleden heeft iedereen weleens ontdek je vriendje of ontdek je vriendinnetje gespeeld (met iemand van hetzelfde geslacht), dat hoort nu eenmaal bij opgroeien, dat is zo normaal als de zon die elke dag opkomt! Dit zegt helemaal niets over je seksuele voorkeur.

Ik heb zelf ook al een tijdje [b]dwanggedachten[/b] en onlangs is mijn verhaal gepubliceerd in Bolwerk, een tijdschrift i.v.m. medische gezondheidszorg:
[url]http://www.lydiavanderweide.nl/bolwerk/artikelen/bolwerk024.pdf[/url]

Op de site van Lydia van der Weide kan je trouwens nog heel wat verhalen vinden over dwanggedachten. Gewoon het trefwoord “dwanggedachten” intikken in het zoekvenster van haar site.

Zoals jullie in mijn verhaal kunnen lezen begon het bij mij ook allemaal met af en toe te denken dat ik een of andere ziekte had, maar al gauw gingen deze gedachten over in dwanggedachten die mij 24/24u bezighielden, met een opname op de spoedafdeling tot gevolg, omdat ik geen enkel idee had van wat mij overkwam. Op school leren ze je - bij wijze van spreken - immers wel wat de hoofdstad van Botswana is, maar besteden ze geen aandacht aan geestelijke gezondheidszorg, terwijl 1 op 4 van ons daar vroeg of laat mee geconfronteerd wordt!

Besef dat de angst zich uit op een manier die niet te controleren is. Bij sommigen zijn dit agressieve gedachten, bij anderen zijn dit seksuele dwanggedachten. Je kan dus perfect een liefdevol, gevoelig persoon zijn en toch agressieve dwanggedachten hebben. Of je kan zo hetero zijn als iets, maar gans de dag lopen te denken dat je voor iemand van hetzelfde geslacht valt…

Mijn tip: Leef in het NU, vertrouw erop hoe je je op dit moment voelt, en wat er in de toekomst gebeurt, daar heeft niemand, maar dan ook niemand vat op.

Als jullie nog altijd nood hebben aan wat steun of een vraag willen stellen, wil ik gerust een [b]mailbox openen[/b] waar jullie met je vragen terechtkunnen. Ik ben 30 en voor mij was de stap om professionele hulp in te schakelen niet zo groot, maar ik kan mij inbeelden dat dit niet zo vanzelfsprekend is als je nog jong bent. Laat maar weten!

Sterkte!
Thomas

Ik heb het ook, sinds kort. Ben nu 19 jaar en heb nooit getwijfeld aan m'n geaardheid, ik heb een paar keer wel eens een fantasie gehad over een vrouw maar ik fantaseerde veel vaker over seks met mannen. Ik heb nu een half jaar een relatie met mijn vriend en ik geniet altijd heel erg veel als ik met hem vrij. Opeens sinds een maand ongeveer ben ik onzeker geworden. Geen idee waar het vandaan komt. Het idee dat ik misschien wel lesbisch kon zijn zat opeens in m'n hoofd en ik kan het niet meer loslaten lijkt het wel. Ik controleer constant m'n gevoel en word angstig als ik mooie vrouwen zie op straat of op televisie. Vooral of ik er seksueel opgewonden van raak. Soms is dit het geval, als een vrouw heel mooi is kan ik hier wel geprikkeld door raken en daardoor word ik enorm angstig. Vrouwen worden ook altijd zo afgeschilderd in de media heb ik het idee, als sexy figuren. Ik ben hierdoor heel verdrietig want als ik lesbisch zou zijn zou dat betekenen dat ik niet meer met mijn vriend kan zijn. Dat terwijl ik heel veel van hem hou.
Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in jongens en ben een paar keer heel erg verliefd geweest met alles er op en er aan. In meisjes ben ik nooit geinteresseerd geweest op die manier, op die enkele fantasieën na dan. Ik weet nog wel dat toen ik een jaar of 15 was heel veel meisjes in mijn omgeving met andere meisjes zoenden. Dit vond ik raar en ik heb nooit het verlangen gehad om dit ook te doen.
Op de een of andere manier kan ik het maar niet uit mijn hoofd krijgen. Ik heb verder niks tegen homo's of lesbische mensen, iedereen is wat mij betreft gelijk maar het idee om het zelf te zijn maakt me zo bang en ik zoek constant bevestiging dat het niet zo is. Als dit niet lukt word ik nog angstiger. Het belemmert mijn relatie ook omdat ik zenuwachtig ben om intiem te zijn met mijn vriend, ik ben dan bang dat het niet fijn zal zijn en als dit het geval is is dat misschien wel omdat ik lesbisch ben en dan zal ik hem kwijtraken. Soms gaat dit zo ver dat ik zelfs paniekaanvallen heb. Ik vraag me dan bij alles af of ik het wel fijn vind met hem zo.
Soms weet ik zeker dat ik niet lesbisch ben en soms raak ik verstrikt in m'n gedachten en denk ik dat ik het wel ben. Op het moment dat ik denk dat ik het wel ben heb ik niet het idee van goh, ik kan niet wachten om een relatie aan te gaan met een vrouw maar juist de angst omdat ik dan niet verder kan met mijn vriend. Ik weet dat het waarschijnlijk allemaal heel erg krom klinkt maar het zit allemaal in mijn hoofd. Ik heb wel meer problemen en loop ook bij een psycholoog, maar dit is nog niet ter sprake gekomen bij hem want ik durfde het tot nu toe niet te zeggen uit angst dat hij echt zo denken dat ik het ben. Aanstaande dinsdag heb ik een afspraak en dan zal ik het denk ik wel ter sprake brengen.

Ik heb een beetje het idee alsof ik door mijn piekergedachten vrouwen aantrekkelijker ben gaan vinden. Juist omdat ik er zo op let. Ik let bij iedere knappe vrouw op wat het met me doet. Bij mannen doe ik dit niet. Als ik een knappe jongen zie sta ik daar helemaal niet bij stil. Ik vergelijk vrouwen met mannen en soms vind ik vrouwen dan mooier dan mannen, maar ik ben altijd op jongens gevallen en dit is echt iets wat ZOMAAR is komen opzetten uit het niets.

Ik hoop dat er mensen zijn die me kunnen helpen.

Ik denk dat je het hierover zeker met je psycholoog moet hebben. Hij zal dit probleem zeker herkennen en je hoeft je geen zorgen te maken dat hij je niet serieus zal nemen. Dit probleem komt echt wel héél vaak voor.

Voor jou persoonlijk is lesbisch zijn een gedachte die helemaal niet past in je leven en daardoor ben je geneigd om deze gedachte weg te drukken. Maar hierdoor gaat je gedachte nadien 2 keer zo hard terugkomen. De beste oplossing is om de gedachte toe te laten, maar er van op een afstand naar te kijken en te weten dat het maar een gedachte is. Dwanggedachten zijn absoluut geen verborgen wensen, maar wel verkeerde signalen uit je brein (doordat de stofwisseling in de hersenen verstoord is).

Je mag de gedachte gerust toelaten, zonder dat je angst moet hebben dat je deze gedachte gaat omzetten in daden (in jouw geval je vriend verlaten voor een vrouw). Ik heb zelfs ook al heel vaak gedacht dat ik mijn dochtertje iets zou aandoen. In het begin voelde ik mij dan telkens weer enorm slecht en schuldig, maar nu besef ik dat het maar gedachten zijn en geen daden, zodat de gedachten meestal snel verdwijnen en de angstaanvallen achterwege blijven.

Ik ben trouwens vrij zeker dat je niet lesbisch bent, net omdat je je zo schuldig voelt als je daaraan denkt. Indien je echt lesbisch zou zijn, zou dit niet het geval zijn. Maar het is helemaal niet nodig om je schuldig te voelen. De schuldgevoelens worden immers alleen maar veroorzaakt door een onjuiste dwanggedachte.

De eerste stap is om jezelf niet meer te veroordelen omdat je andere vrouwen ook aantrekkelijk vindt. Laat die gedachte gerust toe, daar is niets fout mee, zeker omdat je weet dat het maar een gedachte is. Het is trouwens niet mogelijk om alles wat je denkt om te zetten in daden! Laat je gedachten maar eens de vrije loop en je zal merken dat er vele grappige dingen bij je opkomen (zoals bijvoorbeeld luid roepen in een stille wachtzaal) die je ook nooit zal doen.

Ik hoop dat het gauw beter met je gaat!

Hoi alle mensen die hebben gereageerd op elkaar.
ik heb een aantal verhalen gelezen als doelstelling om te kijken of ik zelf onderwerpen herken. het verhaal wat ik het meeste herken is de eerste pagina van dit forum. ik ben zelf inmiddels 23 jaar en ik twijfel ook enorm over mijn geaardheid. een ding is voor mij wel zeker dat er geen psychiater bestaat die antwoorden kan geven op het twijfelen van je geaardheid. net zo goed dat als een ervaren lesbienne of homo je niet kan zegen of je het wel of niet bent die kenmerkend zijn voor jou als persoon omdat gewoon weg iedereen anders is. er zijn mensen geweest die mij hebben geadviseerd om het een met een vrouw te doen omdat je dan bevestiging hebt. sorry maar ik vind dat de grootste onzin die er is omdat je dan iemand in een hoek drijft in zijn wanhoop waar die persoon niet in wil zitten. kortom dat is een grote omweg waar je echt je zekerheid niet uit haalt en vooral niet als je ondanks dat je twijfelt je niet seksueel aangetrokken voelt tot het zelfde geslacht. dat is iets waarvan ik overtuigt ben dat dat niet de bassis is van je ontdekking. ik heb totaal geen ervaring met vrouwen en voel me ook niet seksueel aangetrokken maar als je twijfelt als persoon heb je alle reden genoeg en het recht om uit te zoeken wie of wat je bent. elk mens heeft behoefte aan zekerheid. hoe dat vorm krijgt is ieder voor zich. als er een moment in je leven komt dat je daar in een keer veel mee bezig bent is dat wel een signaal waar wel wat mee moet doen. het gaat er niet om dat je niet wilt dat je het bent dat is pas van latere toepassing ben ik van mening als je weet wat je bent dan kun je ook accepteren en als je het weet en je doet er niets mee dan ben je gewoon weg bezig om in een ontkenning fase te verkeren. dus mijn tip is dan ook om het uit te zoeken in de periode wanneer de twijfel het meest de kop op steekt en je leven gaat beheersen. je kunt het wel op de lange baan schuiven maar vroeg of laat kom je het weer tegen en heb je nog geen zekerheid. het is nu voor mij de zoveelste keer dat ik er mee bezig ben alleen nu extreme dan voor heen ik ben nu veel meer bereid om er over te praten en de twijfels niet als en geheim te beschouwen om het zelf te willen oplossen. ik ben opzoek naar wat is voor mij kenmerkend en welke past het meeste bij mij om een bepaalde richting op te gaan naar mijn zoektocht. ik weet ook ik heb een lange weg te gaan omdat ik weet ondanks dat ik het zou willen om op een snelle manier duidelijk te hebben van wie of wat ik ben geen gebruiksaanwijzing bestaat. nogmaals iedereen is anders en niets is raar of zelfs zo vreemd aan dit onderwerp dat je er zelfs voor naar de psychiater moet. het is een signaal nogmaals doe er wat mee ga het uitzoeken ben je het dan is het zo ben je het niet is het ook prima maar je hebt de zekerheid die je zo graag wou. ik wens iedereen met dit probleem heel veel sterke in de zoektocht die op je pad komt want het is een een moeilijke weg naar de confrontatie die je met je zelf aan gaat. ongeacht wat je bent de twijfels zelf maken het al onaangenaam genoeg je moet opzoek naar een zekerheid die voorheen ver weg was maar wel aanwezig waren gun je zelf die duidelijkheid
groetjes Annie.

Ik herken mezelf precies hierin, ik ben 17 jaar en maak mezelf helemaal gek met allemaal gedachtens. Het begon toen ik in n dipje kwam met mn relatie (nu 14 maanden samen) en toen ging ik allemaal dingen denken die konden gebeuren. En toen kwam ok het lesbisch zijn, en dat blijft maar hangen,ik heb altijd iets met jongens gehad maar nu denk ik van dalijk gebeurd mij dit en dat?

Kan iemand mij helpen of heeft iemand tips hoe ik kan stoppen met hieroverna denken en gewoon weer kan genieten?

Ik denk nu bij elk klein dingetje na en alles denk ik van oh dalijk heb ik het echt.

Ik heb dat ook wel ns met ziektens enzo gehad, dan zocht ik de symptomen op en dacht ik dat ik het had, maar niet heel extreem erg!

Ik wil stoppen met over alles nadenken en piekeren en alles inbeelden bij mezelf!!!!

Help me, ik wil weer gelukkig heeeeel gelukkig zijn met mn vriend (ik bedoel zonder al dit nagedenkt, want hij is super super lief!!!)

Over psychiaters en medicatie, ik kan er hele verhalen over vertellen, niet zozeer uit persoonlijke ervaring, maar wel uit eigen. meervoudige waarnemingen bij anderen, van zeer nabij. Ik ben er in de loop der jaren achtergekomen dat medicatie slechts de 'uiterlijke' verschijning van het probleem onderdrukt, maar zelden echt wegneemt. Op zoek naar de bron van het probleem, vaak diep weggestopt in het onderbewustzijn, daar zit veelal de werkelijke oplossing! Het helpt je jezelf te begrijpen en ermee aan de slag te gaan, op weg naar een gelukkiger leven. Probeer daarom gerust eens therapeut buiten het reguliere circuit, bijvoorbeeld een poly-energetisch therapeut(e). Zij zijn gespecialiseerd in deze zoektocht in jezelf en kunnen je veelal zeer goed helpen. Woon je in de omgeving van Overijssel, dan ken ik een therapeute die bewezen goed is en je waarschijnlijk goed kan helpen. Succes!

Hallo, ik heb met veel interesse bovenstaande reacties en verhalen gelezen. Ik zit over liever gezegt mijn zoon van 16 zit met het probleem.
Hij zit al enige tijd niet lekker in zijn vel. Vind zichzelf niet goed. Kort samengevat een slecht zelfbeeld. Hij heeft een goede vriend en deze jongen is en heeft alles wat hij niet heeft. Een vriendin en dus sex. Afgelopen week vertelde hij mij dat hij enige vtijd 2-3 jaar terug via het internet porno heeft bekeken. Volgens mij niets mis bij. Hij is toen ook op homoporno gekomen. Hier raakte hij opgewonden van. Volgens mij ook niets mis mee. Als hij stoeit met zijn schoolvrije krijgt hij soms een erectie. Dit alles heeft hem zeer in verwarring gebracht. Hij denkt nu dat hij homo is. En wil dit niet en zegt zo niet te willen leven. Wat wij als ouders ook zeggen wij kunnen hem niet " rustig" krijgen. Hij krijgt professionele hulp. Maar helaas zit daar af en toe wat tijd tussen. Volgens mij is hij is hij paniek geraakt omdat hij deze gevoelens heeft. Hij is nog nooit verliefd geweest, dus zegt hij ik weet niet hoe dat voelt. Hij kijkt wel naar mannen maar voelt hier niets bij

Herkent iemand zich hierin en kan mij als moeder wat handreikingen geven. Wat de geaardheid van mijn zoon ook is. Ik wil maar een ding en dat is dat hij gelukkig wordt. En dat is hij nu niet. Een bezorgde moeder

Ik heb dat ook heel lang al!

Ik heb jaren gedacht dat ik homo was en dat ben ik ook!
Ik voel me op mijn gemak bij een leuke jongen..

Maar zelfs toen ik dacht dat ik dood zou gaan, dat ik kanker had, dat ik in het verkeerde lichaam zat, dat niemand mij leuk vond en dat ik niet oud zou worden..

Nu ga ik ook in deze dwanggedachten geloven, omdat mijn gedachte over homoseksualiteit wel waar was.
Soms duurt het een paar dagen tot 2 weken voordat de dwanggedachte weer weg is en dan komt er weer wat nieuws..

Ik heb soms ook periodes van neerslachtigheid en depressies,
Misschien heeft dit enige invloed op deze dwanggedachten?

Nu denk ik bijvoorbeeld pedofiel te zijn..
Ik wacht nu af tot deze gedachte weg zal gaan..
Ik voel me niet op het gemak, weet niet waar ik moet staan of gaan, heb geen eetlust en lig het liefst de hele dag in bed.
Dit had ik ook met de andere gedachten.

Als de gedachten weer weg zijn, dan heb ik weer energie, begin ik weer meer te eten en kan ik er weer tegenaan!

Deze dwanggedachten heb ik vaak nadat ik iets in mijn omgeving heb gehoord over dat bepaalde onderwerp!
Een vriend van mij heeft kanker..
Tijdens een voorlichting voor homo's werd gewaarschuwd voor aids..
In een halfjaar tijd zijn hier in het dorp 2 pedofielen opgepakt,
waarvan 1 bij mij op de buurt woonde.
Een vriend van mij voelt zich als een meisje..

Vaak na het bespreken van deze "nieuwsitems" of het horen van deze berichten begin ik aan mezelf te twijfelen.. zou ik het ook hebben? Zou ik dat ook zijn?

Zelfs nu ik lees over OCD, wat heel erg overeenkomt met mijn gedachtes, begin ik me al zorgen te maken of ik dat ook heb..

Ik wrijf mezelf allemaal dingen in die misschien niet waar zijn of die ik niet heb..
Je gaat er savonds mee slapen en als je wakker word is dat het eerste waar je aan denkt..

Hoe kun je zelf het verschil weten tussen lesbisch zijn echt en OCD?
Wanneer weet je of de gedachten realistisch zijn of dat het alleen een kwestie van angst is.

Ik zit hiermee omdat ik een relatie ben aangegaan met een jongen. Door de dwanggedachten en angst wordt ik steeds ook bang dat ik het met hem uit moet maken, dat ik niet genoeg voor hem voel. Het lukt mij niet de gevoelens en gedachten voor hem toe te laten en accepteren.

Ik kan het onderscheid niet meer maken, ben ik echt lesbisch of heb ik het mijzelf in gebeeld.

Mijn twijfels lopen al vanaf mijn 13e. In rustigere periodes met minder stress en angst ben ik 2x verliefd geworden op een jongen. Maar ook daarvan weet ik niet zeker of het 'echt' was of alleen een vlucht?

Hoe kan ik het beste verder gaan? De relaties wordt erg belast door mijn angst, terwijl ik aan de andere kant weet dat ik hem heel bijzonder vind.
Ik twijfel of ik niet beter alleen 'vrienden' had kunnen blijven en voel mij soms minderwaardig omdat ik labiel ben en niet kan genieten van deze nieuwe relatie.

Heeft er iemand tips?

yep, duidelijk OCD. helemaal niks erg of gevaarlijk, maar wel ZEER lastig. google maar eens naar de OCD-vriendenkring. als je niet beng meer bent voor bvb kanker, komt het op in een andere vorm, bvb bang om homo te worden, is die angst weer weg, komt er nog een andere op, enz.... de kunst is om gewoon "foert" te zeggen bvb; "de nheb ik maar kanker, ben ik maar homo,..." de symptomen gaan niet weg, maar je trekt het je minder aan en je kan je er dan beter tegen wapenen. als er weer zoiets raar in je gedachten opkomt, dan weet je: " het is maar OCD, niks meer niks minder" zeer lastig maar 100% ongevaarlijk!

Hallo allemaal, ik ben een meisje van 13 jaar en ik heb sinds mijn 11de al de angst om kanker te krijgen van leukemie naar een hersentumor naar longkanker etc.
en nu kreeg dacht ik opeens (zonder aanleiding) dat ik lesbie ben ik ben echt bang dat ik lesbie zou zijn terwijl mijn ouders en al mijn vrienden het helemaal geen probleem zouden vinden als ik het zou zijn maar ik weet nu niet of het een angst is net zoals bij de kanker of dat ik echt lesbies ben, en dit brengt me erg in verwarring
Ik hoop dat iemand me kan helpen

Met vriendelijke groet
Emma