Hallo allemaal,

Er volgt een lang verhaal, sorry.

Ik schrijf dit omdat ik er op dit moment helemaal doorheen zit. Ik twijfel namelijk heel erg over mijn geaardheid. Dit is begonnen op de leeftijd van 11 jaar, maar op dit moment houd het mij heel erg bezig. Dit komt ook door mijzelf. Ik krijg ook hulp en medicijnen omdat ik al een aantal jaren met mijzelf in de knoop zit. Ik pak automatisch één probleem en geef mij daar zelf helemaal aan over. Zo heb ik tijden dat ik heb gedacht dat ik anorexia had, kanker, de mexicaanse griep, dat ik dood zou gaan, dat niemand mij aardig zou vinden et cetera. Het is iets wat ik al jaren doe, ik hoor of lees in de media 'iets' en meteen denk ik dat ik het ook heb. Ik kan op dat moment niet meer relativeren. Ik draai helemaal door in het probleem. Nu heb ik mijzelf namelijk ook wijs gemaakt dat ik lesbisch zou zijn. En misschien is dat ook wel zo. Ik weet het niet. Wanneer ik angsten had over bijvoorbeeld kanker ging ik naar de doktor en liet ik onderzoeken doen. Op die manier kon ik aantonen dat ik het niet had, en was het probleem dus uit mijn hoofd. Vervolgens pak ik het volgende probleem weer aan. Het probleem is nu dat er niet te bewijzen valt of ik lesbisch ben of niet. Ik kan niet naar de doktor gaan, en vragen doktor wilt u kijken of ik lesbisch ben.

Daarom blijf ik maar doordraaien in mijn probleem. Ik blijf de hele tijd denken aan het feit dat ik lesbisch zou kunnen zijn. En ik ben extreem bang om te horen dat ik het zou zijn. Ik wil het namelijk niet zijn, want dat is anders. En nieuw en anders vind ik eng.

Toch blijf ik twijfelen want er zijn een aantal dingen waarom ik het wel zou kunnen zijn. Vroeger op dansles heb ik ooit tegen een meisje gezegd dat ik haar het mooiste meisje vond uit de groep. Ik was toen 6 of 7 jaar! Vervolgens heb ik op de basisschool een keer voor de 'grap' 'verkering' gehad met een meisje. Ik was toen 9 jaar. Natuurlijk hield dat niets in. Het was als een grapje en we deden verder niks lichamelijks et cetera. Het was gewoon afspreken en spelen. Ook heb ik nu dat ik sommige vrouwen heel bijzonder vind. Maar ik weet niet of ik dit kan vergelijken met gevoelens van verliefd zijn. In de meeste gevallen kijk ik naar meisjes en denk ik, was ik maar zo als zij. Ik ben namelijk heel erg onzeker. Maar als ik op de televisie een naakte vrouw zie, krijg ik wel een schrok door mij heen. Meestal probeer ik dan mijzelf te testen of ik iets voel of niet bij het zien van een naakte vrouw. Als ik nu terug denk aan mijzelf zijn er best een aantal aanwijzingen dat ik lesbisch zou kunnen zijn. Ik heb dit ook tegen mijn moeder verteld. Zij zei dat ze daar nooit bij mij aan had gedacht. Ik ben namelijk altijd gek geweest op jongens. En dat is ook zo ik heb in de basisschool tijd één jongen jaren lang leuk gevonden. Op de middelbare school heb ik ook scharrels gehad. En afgelopen jaar een vriendje. Die het heeft uit gemaakt en waar ik nu nog moeite mee heb.

Mijn moeder zei tegen mij. Je bent niet lesbisch dat maak je alleen jezelf wijs. Omdat andere het zeggen. Want er is namelijk iemand geweest die dat een keer tegen mij heeft gezegd. En ik geloof alles wat andere tegen mij zeggen. Ook het feit dat ik onzeker ben maakt mij bang. Ik lees dat veel lesbisch vertellen dat ze vroeger erg onzeker waren, maar na hun 'coming out' niet meer.

Ik wil zo graag weten of ik wel of niet lesbisch ben. Anders maak ik mijzelf alleen maar gek. Ik kan er niet van slapen en eten. Ik ben ontzettend bang. Maar ook het feit dat ik bang ben, maakt mij bang. Want dat kan betekenen dat ik in een ontkenningsfase zit.

Kan iemand bij a.u.b helpen want ik voel me op dit moment doodongelukkig.

Wonderlijk dat de hersenen problemen proportioneren in emotioneel behapbare stukken.

Als je zoveel verschillende klachten en problemen hebt gehad, lijkt het mij verstandig met je psychiater te zoeken naar die ene eerste oorzaak waardoor je zo van je apropos bent geraakt.

dat zal erg heftig voor je zijn maar het verhindert dat je blijft ronddwalen op terreinen waar je denkt dat de oplossing voor je onrust ligt.

Je echte onrust zit mogelijkerwijs dus veel dieper in je ziel, maar dat is hoogstwaarschijnlijk dus nog te emotioneel beladen voor je om ineens onder ogen te zien.

Kan het zijn dat de afwijzing van je ex je diept raakt en dat je reactief neigt naar de andere sexe i.p.v. het accepteren, verdriet hebben om, en verwerken van het verlies.

Dan is het dus een gewone afweerreactie waarin je mogelijk blijft hangen als het verwerkingsproces niet op gang komt.

Bedankt voor jullie reacties.

Ik heb juist heel veel verdriet gehad om mijn ex.
Ik voelde mij zo erg afgewezen. Zoals ik al zei ben ik erg onzeker. En daardoor voelde ik mijn nog onzekerder. Ik was erorm gekwetst en heb ontzettend veel gepraat en gehuild. En het ging al niet heel goed omdat ik met een nieuwe opleiding moest beginnen waar ik ook extreem bang voor was. Ik ben door dat alles tegelijk plaats vond een periode heel down geweest.
Psychische hulp heb ik al vanaf mijn dertiende.
Maar er is nog nooit duidelijk geworden wat mij zo onzeker maakt.

Toch zijn de twijfels over mijn geaardheid al veel langer. Ik ben nu 17 jaar. En ik heb deze twijfels al vanaf mijn 11de. Het probleem dat er nu bij mij is. Is dat ik niet voor mijzelf kan bewijzen of ik het wel of niet ben. Doordat ik het niet kan bewijzen, zoek ik naar bewijzen. Zo pak ik alles aan wat er op zou kunnen duiden dat ik lesbisch zou kunnen zijn.

Als er als ware een test zou bestaan over je geaardheid. En er zou staan u bent hetero dan kan ik dit probleem afsluiten. Dan weet ik, ik ben hetero volgens de test. Dus dan is het zo. Ik heb zekerheid nodig. En die kan niemand mij geven omdat het gaat om een kwestie van gevoel. En het vervelende is, is dat ik mijn gevoel niet begrijp, of niet wil begrijpen.

Alvast bedankt voor jullie reacties, ik hoop nog op meer.

Vraag je niet veel aandacht? Is dat niet het probleem?

waarom wil je perse bewijzen of je lesbisch bent of niet?
je kunt ook van mannen en van vrouwen houden, maak er niet zo'n probleem van, je ziet zelf wel van wat voor een soort mens je gaat houden, dit kan een man of een vrouw zijn, je hoeft nu niet te kiezen en niets te beslissen, die dingen komen vanzelf wel op je pad.
je bent pas 17, een verwarrende leeftijd, wacht rustig af, wat maakt het uit wat je bent... je bent een mens.... lesbo/bi of hetero..
Brenda

Toen in je bericht las, dacht ik eerst dat je leed aan Munchausen by proxy maar dat had ik fout. Er is een psychische aandoening die er voor zorgt dat je "kanker" hoort, je denkt dat je dit ook hebt. Ik weet hier alleen de naam niet voor.

Als je twijfelt over je geaardheid kan je ook eens proberen iets met een vrouw te doen. Vind je alle twee lekker is er ook niks mis met bi te zijn.

Biseksualiteit is een normaal verschijnsel. Ik dacht dat zo'n 70 tot 80% van de mensheid in meer of mindere mate biseksueel was. Je bent dus geen uitzondering.

Op Wikipedia vind je goede links naar meer informatie:

http://nl.wikipedia.org/wiki/Biseksualiteit

Ik herken je situatie. Bij mij neemt de homo neiging meer toe naarmate in en mijn hetero partner minder goed kunnen opschieten met elkaar door ruzies of stress. Ik vind dat niet vreemd.

Hallo ,

Ik ben de laatste dagen wat in de war , het begon met door naar mannen te kijken op tv ( acteurs van soaps/films ) Nu ik kon van mijzelf wel zeggen : ' Hej , die is wel knap/ziet er goed uit '
Maar ik ben van nature iemand die daar nogal rap verder op gaat denken
en mezelf na verloop te denken dat ik homo ben, het werd zelfs zo dat ik alleen nog maar bij alles een antwoord zat te zoeken of ik homo was?
Het leek zelfs zo of ik het ongewild deed en dat 'ikzelf" het onbewust er in probeerde te prenten dat ik het ben. En dus alleen nog maar na elke man zit te staren op tv/buiten voor een teken of ik het wel zou zijn.
En nu kijk ik nog naar vrouwen, maar zit meer naar mannen te staren niet met gevoelens , maar ik weet het zelf niet echt waarom?
Verder ben ik altijd aangetrokken geweest tot vrouwen , word namelijk ook heel snel opgewonden van vrouwen . Heb alleen nog maar sexueel contact gehad met vrouwen en ook alleen maar daar geintreseerd . Ook wel al paar keer verliefd geweest op vrouwen en korte relaties.
tegenover mannen voelde ik niet echt iets , alleen nu een beetje een spannend gevoel als ik naar een naakte man kijk, maar niet echt opgewonden, maar daarvoor er echt van walgde.
Dus ik denk of het lijkt dat hoe meer ik er over nadenk ik mezelf homo aan het maken ben, of mezelf het aanpraat? ( wijsmaak )

Hallo! Ik herken je verhaal heel erg. Ik zit met hetzelfde probleem alleen dan al een jaar lang! Ik heb me nooit geintresseerd in mannen, nooit seks of gevoelens...ben alleen maar verliefd geweest op vrouwen en heb nu ook een vriendin. Maar elke man van mijn leeftijd die er enigzins verzorgd uitziet komen die gedachtes weer omhoog. Om gek van te worden. Soms zijn er dagen dat ik aan niks anders kan denken dan die twijfel. Hoe meer je ermee bezig bent hoe erger wordt lijkt het wel ja. Aan de andere kant is zeggen "ow, dan moet je er niet mee bezig zijn" geen makkelijke opgave. Telkens als je een gast ziet komen die gedachtes automatisch omhoog. Heel erg vervelend want verder wordt ik echt niet opgewonden van het feit dat ik seks met een vent heb..Heb jij momenteel wel een vriendin?

ik heb ook precies hetzelfde, om gek van te worden:(

Oké hier komt een lang verhaal..hoop dat er nog iemand is die het leest.

Ik herken veel van de bovenstaande berichten in mezelf.

Ik kan mezelf ook vaak dingen aanpraten (ziek zijn, hyperventileren, pijntjes bij m'n hart, hoofdpijn, heb ook last van paniek aanvallen). Sinds een jaar of wat ben ik bang dat ik lesbisch ben. Ik heb niks tegen homoseksualiteit, vind het ook niet raar en een vriend van me is ook homo.
Ik ben pas 16, heb nog nooit seks gehad. Een keer met en jongen gezoend, jaar of twee/drie geleden en dat vond ik toen niks, maar ik weet dus niet of dat wat te betekenen heeft. Hij was toen mijn vriendje (vriendjes heb ik wel vaker gehad) en ik wilde wel altijd graag met hem knuffelen en z'n hand vast houden. Dat is inmiddels ook al bijna drie jaar uit en sindsdien heb ik geen vriend meer gehad.
Ik ga er steeds meer op letten of ik opgewonden wordt van een naakte vrouw en heb het idee dat dit wel zo is, maar ik weet niet goed of ik zo'n gevoel krijg omdat ik mezelf dat een soort van aangepraat heb. Tot een aantal maanden terug kon ik ook wel opgewonden raken van jongens (maar dat waren voornamelijk oudere jongens die ik eigenlijk niet ken), maar dit wordt steeds minder heb ik het idee. Ik vind een vrouwenlichaam mooier dan een mannenlichaam heb ik het idee. Ik heb nog wel eens gehad dat ik een jongen in mijn omgeving leuk vond, maar ik heb mijn hele leven lang het leuk vinden van jongens mezelf ook aan kunnen praten.

Denk dat er niemand in mijn omgeving is die er ook maar enigsinds moeite mee zal hebben, maar ik wil gewoon geen lesbisch zijn. Bi zou ik minder erg vinden, weet ook niet waarom.

Ook mijn probleem is dat er geen test voor bestaat. Ik denk er 24 uur per dag aan, kan het geen moment loslaten, voel me constant zenuwachtig als ik een meisje zie (lastig, aangezien de hele wereld vol loopt met meisjes). Ik moet er vaak om huilen en denk mezelf helemaal gek.

Iemand die me kan helpen?

Het ontdekken van de eigen seksualiteit is helemaal normaal in de puberteit. Hierbij past de keuze voor jongens, meisjes, of beiden. De natuur laat zich hierbij niet dwingen dus laat je niet gek maken, en wees jezelf en ontmoet het leven zoals het jou tegenkomt. Er is in ieder geval niets vreemds aan dat je deze gevoelens hebt, integendeel, je bent een modern mens dat zich deze vraag stelt om zichzelf te leren kennen en het ware wezen van jezelf te ontdekken. Een mooie reis gewenst! En of je nu linksaf, rechtsaf of rechtdoor gaat, vrij veilig zoalng je niet zwanger wilt worden en vrij dubbel veilig als je SOA-vrij wilt blijven, ook daar zul je over moeten nadenken als je volwassen wordt.

Hallo mensen hier,

Ik ben een vrouw van inmiddels 35 en ken al de genoemde klachten. Het antwoord is hier:
OCD (obsessief compulsieve dwangstoornis) en bij sommigen in combinatie met hypochondrie (denken dat je alle ziektes hebt).

Dwanggedachten (OCD) zijn vaak van seksuele ('ik ben lesbisch', etc), agressieve ('ik doe een ander wat aan', 'straks verm**rd ik mijn eigen kind') of van religeuze aard ('God straft mij').

Deze dwanggedachten zijn meestal zo hardnekkig omdat ze a. niet makkelijk te bewijzen zijn en b. ze voor jou als hooggevoelig mens volstrekt onwenselijk zijn. Juist omdat je het niet wil denken of zijn, krijg je er last van en laat het je niet meer los.

Reactie: 24 uur hier aan denken; jezelf 'controleren' ('zie je wel, ik voel iets kriebelen als ik dat meisje zie') om vervolgens gek van je eigen gedachten te worden.

Oplossing is mijn inziens alleen maar samen met een goede psycho therapeut. Ook het boek 'het duiveltje van de geest' kan je veel inzichten geven.

Succes allemaal - het kán echt beter worden!