ik wil je geen preek geven, en kan je ook geen adviezen geven, maar één ding wil ik wel zeggen;
ik leef met je mee, en ik snap heel goed hoe je je voelt. succes, met welke keuze je ook mag maken.

Hoi 'jongen met spijt',

Ook al is het al een tijd geleden dat je op dit forum hebt geschreven, ik waag het er toch op en hoop dat je dit nog ziet. Wat jij beschrijft over iemand idealiseren en vervolgens constant bang zijn om iemand kwijt te raken heeft mijn ex ook gehad, gepaard met alle stress en angsten zoals jij ook beschrijft. Zo erg zelfs dat hij er lichamelijk erg ziek van werd iedere keer als het tussen ons niet goed ging. Hij heeft het na een aantal keer in het ziekenhuis beland te zijn door alle stress die hij had ervaren door hoe het tussen ons ging, vervolgens uit gemaakt en gaf daarna aan eindelijk rust te hebben gevonden, maar het er nog wel moeilijk mee te hebben (hij krijgt ook hulp van een psycholoog naar eigen zeggen). Hij wil nu ook geen enkel vorm van contact meer met mij en daar sta ik zelf ook achter. Maar dat neemt niet weg dat ik zo nu en dan toch wel graag zou willen weten hoe hij dit allemaal ervaart.

Ik zou heel graag willen weten hoe het voor jou voelde destijds. Heb jij ook je rust gevonden nadat je het uit had gemaakt? Duurde het lang voordat je spijt kreeg? En hoe snel daarna kon je weer gevoelens krijgen voor een ander? Ik zie nu namelijk dat hij toch heel veel met andere meiden omgaat ineens.

Voor mij is het erg dubbel nu. Ik zou hem sowieso niet terug willen, maar vind het ook moeilijk om de situatie in te kunnen schatten en denk er daarom regelmatig aan terug, ook al wil ik dat eigenlijk helemaal niet meer. Hij heeft namelijk ontzettend veel gedaan aanvankelijk zodat ik met hem zou willen zijn en uiteindelijk maakt hij het uit. Is het mogelijk dat de liefde zomaar ineens voorbij is (het is nu 2 maanden geleden) of voelt hij toch nog wat en zoekt hij afleiding bij een nieuwe relatie?

Ik zou graag een objectieve blik willen hebben op de situatie..

Overigens heb ik mijn bericht gericht aan een 'jongen met spijt' maar zou natuurlijk ook graag andere meningen willen horen

hallo

ik heb hier eens gelezen en ik heb een beetje een vergelijkbaar probleem. ik heb 10maand met een meisje verkeerd (mijn eerste echte serieuze liefde). Alles ging super, wij hadden gewoon die klik. We kwamen beiden met dezelfde vrienden overeen en alles draaide zoals het moest. Maar hoe langer het duurde hoe meer jaloezie er kwam van haar vriendinnen. Tot ze haar op een dag lieten vallen. Was natuurlijk niet zo leuk voor mijn vriendin maar ze wist ook dat ze met mij een leven moest opbouwen en niet met hun. In tussentijd hadden we heel wat meegemaakt en veel moeilijkheden overwonnen. Wij wisten gewoon van wat wij nu allemaal al hebben meegemaakt, dit kan niet meer stuk. Wij waren onafscheidelijk, deden alles samen, deelden liefde en leed samen en waren er elke moment voor elkaar. Door omstandigheden en omdat we de kans ertoe hadden is alles redelijk snel verlopen. na een kleine 2 maand sliepen we meer en meer bij elkaar, welliswaar bij haar ouders thuis aangezien we beiden nog thuis wonen. het was eigenlijk al na de 4e maand dat we dagelijks samen sliepen en voor elkaar zorgden. Ze had me vanaf het begin aan al gezegd dat ze nooit kindjes wou en dergelijke. Ik had natuurlijk de kinderdroom wel in mij zitten en droomde toch van een kindje. Ineens zag zij dat ook volledig zitten met mij, op het einde sprak ze er zelfs al van misschien 2. alles goed en wel, zoveel toekomstplannen. Alles zowat grof bekeken van wanneer we best alles deden ivm samenwonen, kindjes, trouwen etc.. Maar haar breuk met haar vriendinnen begon terug aan haar te knagen en had er zelfs nachtmerries van. Ze wou er terug mee afspreken, wat ik enorm belachelijk vond en zei dus dat dat dom was na dat zij haar laten vallen hadden. Wat had ze dus gedaan, achter mijn rug met een andere sim kaart en telefoon met haar ex vriendin afgesproken. aangezien ik en zesde zintuig heb voor dingen die niet kloppen had ik dat de dag nadien al ontdekt door allerhande dingen die onlogisch waren en ze vertoonde een ander gedrag. ik heb dit dan uitgezocht en had dit direct ontdekt. Waarna ik erg opgesmeten mij naar haar begeefde en me veel te kwaad heb gemaakt en dingen gezegd die niet mochten, maar dat doe je nu eenmaal in een woede. Ik die het normaal zo moeilijk heb mensen te vertrouwen en haar na lang toch volledig mijn vertrouwen had gegeven. allerlei emoties kwamen boven door ongeloof en onmacht. nu is het vandaag 4 weken gedaan en ik heb mijn fouten uit onze relatie gezien en heb er aan gesleuteld. elke dag heb ik nog verdriet maar stillaan betert dit. maar telkens ik iets zie van haar op fb ofzo krijg ik een klap in mijn gezicht. het was net gedaan of ze had al een reis geboekt, terwijl wij van plan waren in september een reis te boeken. nu is zo momenteel op die reis. wat ze nu ook doet samen met haar vriendinnen is mij de ogen proberen uitsteken met vanalles 'steken' te proberen geven via facebook. ik had haar dan ook verwijderd na dat ik zag dat ze had gezet van 'heeft eindelijk een reis geboekt' en zag dat zij direct daarop reageerde met mijn vader als vriend te verwijderen. wat wil zeggen dat ze me ook constant in het oog hield. ik vraag me nu af, heeft zij het er nu echt niet moeilijk mee? of is het enkel haar sterk houden en omdat ze nu haar verzet heeft? want ze wou haar vrijheid terug. stil blijf ik hopen dat ze het inziet dat wij voor elkaar gemaakt waren. al wat ze tegen mij ooit zei over ons en over haar vriendinnen gooit ze nu allemaal terug precies in de vuilbak zoals het niets is geweest. terwijl wij samen een echt mooie tijd hebben gehad. ik probeer zoveel mogelijk mijn hoofd te verzetten en me ook te amusseren maar toch blijft ze door mijn hoofd spoken en barst ik soms nog in tranen uit. want zij was het meisje die me een kindje ging geven. ze gedraagt zich echt als een b*tch nu. terwijl ik haar zo graag zag en alles voor haar deed (achteraf gezien deed ik inderdaad TE veel) maar kom dat doe je nu eenmaal als je je ware gevonden hebt. soms blijf ik hopen om iets te horen van haar, maar de realistische ik zeg dan van ik moet er niet op hopen want dat gebeurd toch niet. hoe lang zou het nu duren voor ze het zou inzien dat het bij ons echt goed zat? want nu heeft ze haar verzet nog en is alles nieuw. je kan zoiets toch niet van de ene op de andere dag in de vuilbak gooien? ik heb echt mijn fouten ingezien en zou haar zo graag dit bewijzen ook. ik dacht haar nu eerst een brief te sturen maar telkens ik haar posts op facebook zie dan denk ik het is de moment nog niet want ze geeft precies toch niks meer om mij. ik weet niet meer wat ik moet doen of denken.
ze was zo een lieve tedere meid die zo aan mij hing en me geen seconde kon missen en ik haar ook niet. en nu is ze precies zo een harde tante. ben ten einde raad.

Je zal maar jouw nieuwe partner zijn of de nieuwe partner van je ex.... Wat een ellende voor hen! Denk je ook aan hen?

Ik heb echt geen idee of überhaupt iemand dit gaat lezen, maar ik ben dus een gast met liefdesverdriet en door te googelen kwam ik op dit forum terecht.

Allereerst mijn complimenten aan Lara, heel goed stuk. Met name dat stukje over het verstrengelen van emoties uit het verleden met het heden. Heel erg herkenbaar.

Ik weet me eerlijk gezegd geen houding aan te nemen, ik was in mijn tienerjaren heel erg verlegen en op mijn 18e veranderde dit radicaal waardoor ik in een womaniser veranderde. Vanaf mijn 20ste tot aan mijn 23ste een relatie gehad en toen het uitging ben ik maximaal kapot gegaan. Ik heb twee jaar lang liefdesverdriet gehad en pas afgelopen twee jaren heb ik het echt kunnen verwerken (ik ben momenteel 30).

In die tussentijd heb ik mega veel vrouwen gedatet maar hield het vrij oppervlakkig. We deden wel leuke dingen, ik luisterde altijd met aandacht naar hun verhalen, maar deelde niets mee.

Ik weet niet of het lot, karma of de leeftijd was, maar een half jaar geleden ontmoette ik een leuke vrouw. Vanaf het moment dat ik haar zag, vond ik haar leuk. Werkelijk waar, ik heb geen idee hoe ze het gedaan heeft, maar ik heb haar mijn levensverhaal verteld. Alle intieme, gênante, mooie, belangrijke, verdrietige dingen heb ik aan haar verteld. Daardoor werd onze band nog sterker. Dat in combinatie met veel afspreken en leuke dingen doen, maakte mij verliefd op haar. Het grappig is nog wel dat ik het niet eens doorhad.

Op een gegeven moment, begonnen we vaak te ruziën. Het waren niet grote ruzies, maar van die kleine. Ik kan er best wel wat van, aangezien ik advocaat ben en discussiëren en ruziën zo'n beetje mijn tweede natuur is.

Ze had veel jongens vrienden met wie ze destijds ook seks had gehad, maar daarna goede vrienden werd. Hiermee had ik enorm moeite, niet zozeer vanwege jaloezie maar vanwege mijn trots. Het deed me pijn en we begonnen daarover steeds meer te ruziën.

Uiteindelijk deed dat de das om. In een dronken bui heb ik haar een super lang, lief bericht verzonden waarin ik het uitmaakte. In hetzelfde bericht heb ik haar verteld dat ik van haar houd. Dat ik zielsveel van haar houd. Vervolgens verwijderde ik WhatsApp en hoopte ik dat ze mij zou bellen. Dat deed ze niet. Later installeerd eik WhatsApp weer en las een lief berichtje van haar. Ze vertelde me dat ze ook super veel van me houdt.

Paar dagen later kreeg ik het super moeilijk en belde haar op. Ik had spijt van wat er gebeurd was. Ik wilde haar terug, maar dat wilde zij niet. Ze voelde zich gejojood door mij (aan-uit; aan-uit).

Nu ben ik een week verder en ik ga super bad. Ik ben met name verrast dat ik buiten mijn weten om verliefd ben geworden en voor het eerst in zeven jaar tijd weer van iemand ben gaan houden. Ik mis haar enorm. Niettemin ben ik eens met wat hier wordt gezegd. Normaliter heb ik een schijthekel aan als mensen te pas en te onpas met citaten slingeren, maar de mooiste quote in dit verband vind ik toch wel van Yann Martel uit het boek "Life of Pi":

"I suppose in the end, the whole of life becomes an act of letting go, but what always hurts the most is not taking a moment to say goodbye."

Ik wilde heel graag mijn verhaal kwijt, omdat ik een stereotype stoere gast met grote bek ben die eigenlijk super gevoelens is. Vind het fijn om te lezen dat er zoveel mensen zijn die ook voelen wat ik voel, want ik zat altijd in de veronderstelling dat ik soort van de enige ben die dit voelt, die zo diep en zo sterk van iemand kan houden. Het is fijn om te weten dat ik niet alleen ben.

Wens iedereen veel sterkte en hoop dat iedereen (en ook ik) in de toekomst het moment pakt om fatsoenlijk goodbye te zeggen.

Ik begrijp wat je bedoelt. Ik heb de relatie van drie jaar beëindigd ivm haar kinderen die de relatie frustreerde in alle vormen. Ik had met haar geen minuut ruzie en besloot te stoppen zodat ze haar kinderen weer bij haar zouden komen. Tot de dag,na tien jaar, heb ik nog spijt van deze keuze. Vele dagen per week wordt ik nog met, toevallig geconfronteerd met haar naam, achternaam en gespook in mijn hoofd. Ik hield echt van haar. Had ik maar voor haar en mij gegaan. Nooit meer van haar iets gehoord. Sorry syo

Ik heb de relatie van drie jaar beëindigd ivm haar kinderen die de relatie frustreerde in alle vormen. Ik had met haar geen minuut ruzie en besloot te stoppen zodat ze haar kinderen weer bij haar zouden komen. Tot de dag,na tien jaar, heb ik nog spijt van deze keuze. Vele dagen per week wordt ik nog met, toevallig geconfronteerd met haar naam, achternaam en gespook in mijn hoofd. Ik hield echt van haar. Had ik maar voor haar en mij gegaan. Nooit meer van haar iets gehoord. Sorry syo

• Hoi allemaal,

10 jaar na datum 🙂

Ik heb hetzelfde probleem. 7 jaar samen gewoond, kind van nu 6 jaar.

In erg hectische periode weggegaan relatie verbroken. Ben er al 1.5 jrr kapot van. Overal herinneringen in huis en buiten...restaurantjes enz.

Het beste zou zijn..geen contact meer..maar dat gaat niet ivm ons kind.

Vriendinnen etc worden gek van mij..ik lijk wel een langspeelplaat.. ik ben echt kapot..gezin kapot.. werk kwijt... neergaande spiraal. Ik probeer van alles. Veel weg...'leuke' dingen ondernemen met en zonder kind, maar ik kom er niet uit.

Ik ben niet alleen mijn partner en vader van mijn kind kwijt..maar ook  mijn schoonfamilie waar we zo vaak waren, eten etc.

 

Lara super tips.. ik ga ermee aan de slag.

Dacht altijd dat ik best sterk was..maar deze relatiebreuk maakt mij kapot.

Hij heeft een andere vriendin.. waarom doen mannen dit vaak zo snel? Gweft mij het gevoel dat 7 jaar gewoon "niets" was..maakt dus niet uit met wie hij samen was?

Hij is na de breuk erg ziek en depressief geweest. Ik begrijp niet hoe je zo snel.weer je leven op kunt pakken.

Liefs Strike

Hoi allemaal, ik zit momenteel in exact dezelfde situatie en wilde eens vragen hoe het met jullie gaat na zoveel jaar... Hebben jullie het allemaal een plaats kunnen geven intussen? Of is er nog veel verdriet?