hallo,
ik denk erover om weg te gaan bij mijn vriend.
ik vind dat ik een "is dit alles" leven heb.ik mag bijna nergens alleen naar toe,ik mag niet werken,ik mag bijna nergens beslissingen over nemen en als ik dan iets doe is het volgens hem altijd verkeerd.Ik voel me een Nanny(we hebben kinderen)ook nog sexuele handelingen verricht. vriendinnen heb ik in het dorp niet (omdat ik nergens kom) en we wonnen ook nog buiten de bebouwde kom. ik ben eenzaam en voel me een alleen goed genoeg voor het huishouden.en met de opvoeding van de kinderen zijn we het ook nooit eens...moet ik blijven? hij is op zich best een goede vader..of weggaan.. maar ik weet niet waarheen en ben bang dat hij een hoop stennis schopt waar ik naartoe vertrek.

Als ik jou was zou ik of een goed gesprek aangaan met je vriend of idd weggaan.
Hij denkt waarschijnlijk dat jij het wel goed vindt en meneer denkt lekker zo verder te leven...
Als je niks onderneemt wordt je doodongelukkig.
En het klinkt echt niet gezond.Het is niet normaal dat jij niet mag werken enz.
Overleg desnoods met je huisarts of iemand van maatschappelijk werk.Of heb je misschien familie die kan helpen?
Al kan je nergens terecht,er is altijd noodopvang.
Bereid het wel voor,ik zou niet halsoverkop weggaan,zeker met kinderen.
Veel sterkte&succes!

Je stelt de vraag alsof wij moeten gaan bepalen wat jij met je leven moet gaan doen.

Die vraag kunnen wij niet beantwoorden want het is jouw leven en het zijn jouw beslissingen.

Misschien is dat wel wat ik een beetje mis. je lijkt helemaal geen eigen mening te hebben, alsof je niet meer goed kunt nadenken wat je wel en niet prettig vindt. het lijkt alsof je jouw leventje wel beu bent, maar aan de andere kant houdt ook iets je op de plek waar je zit. Waar ben je bang voor bij jezelf? Durf je de eerlijke confrontatie met jezelf aan? Durf je een beslissing te nemen waarbij alleen jij verantwoordelijkheid draagt?
Je lijkt nog het meest op een meisje dat bij haar pappa op schoot zit en vraagt of ze vanavond nog uit mag... Volgens mij ben je een volwassen vrouw met verantwoordelijkheden, met de kans om eigen keuzes te maken, en je laat je leven eigenlijk maar een beetje voortkabbelen. Ik vind dat naar voor je, dat je niet zelfstandig kunt denken, voelen, willen en handelen. Zonde van de 80 jaar die je hier op dit aardbolletje hebt. Wel lekker volgzaam. Ga af! (cyncisch grapje)

Succes ermee!

hallo ,

even ter informatie erbij... ik heb wel een eigen mening over dingen! maar in de cultuur van mijn vriend, valt het soms niet zo in goede aarde als je je ergens over uit laat (ligt natuurlijk ook aan het onderwerp). maar ik ga bij mezelf nu na wat ik allemaal wil en probeer hierover een gesprek met hem aan te gaan. dit wordt ook moeilijk want de vorige keer dat ik mijn gevoelens over "mijn/onze" problemen uitte vond hij dat ik me aanstelde, het was allemaal zo erg niet.
in ieder geval bedankt voor de reacties en hoop er nog meer te krijgen!
groetjes Esmeralda

Cultuur of niet, als jij je in je vrijheid wilt laten beperken is dat een vrije keus van je. Als je het doet uit angst of door dreiging (dan wel onbewust) dan houd je ontwikkeling op en vind ik dat je niet kunt klagen want je durft zelf niets te ondernemen. Culturen kunnen veranderen. Leg de verantwoordelijkheid niet buiten jezelf maar neem het in eigen handen en doe er iets mee. dat zou ik zeggen. Punt.

Goed gezegd Rupert, maar misschien makkelijker gezegd dan gedaan...

Hoi, weet niet of esmeralda nog zal reageren, hoop het wel. lees nu dit bericht en zit in een soort gelijke situatie, zou er graag over willen kletsen met je, als je me even laat weten dat je mijn bericht hebt gelezen.

Aan alle mensen die (naar mijn mening) hebben gereageerd behalve het laatste berichtje "makkelijker gezegd dan gedaan".
Als je niet in zo een situatie zit kan je beter niks zegge, want jullie denken te weten dat je haar hiermee helpt, maar als je in deze situatie zit en de commentaar krijgt die jullie geven, heb je er helemaal NIKS aan!!!

Dus hou alsjeblieft op met te vertellen wat jij vindt hoe iemand zou moeten zijn en hou vooral je domme grapjes bij je, daar zit ze echt NIET op te wachten!!!

hoi,
Ik ben van dezelfde mening.
Jullie commentaar helpt haar helemaal niets vooruit.
Ik heb het zelf ook heel moeilijk in mijn relatie.
Ben zelfs 6 maanden alleen gaan wonen met mijn dochtertje, maar ben zo dom geweest hem terug in mijn leven te laten. Hij heeft er zich dan ook terug in gewurmd.
ondertussen hebben we ook nog een tweede kindje, dus zit ik nog eens extra vast.
Het is allemaal niet zo eenvoudig als velen hier denken hoor. Je gaat zomaar niet eventjes van de ene moment op de ander een nieuw leventje opbouwen.
Er komt heel wat bij kijken.
Als je zelf niet in dezelfde situatie zit zie je alles veel te zwartwit.
En wij weten zelf ook wel dat we eigenlijk niet gelukkig zijn zo en dat we beter ons boeltje pakken en vertrekken, maar zo simpel is dat echt niet.
Zeker niet als er nog eens kids zijn.