Goedendag,
Mijn naam is Rob en ik ben eigenlijk nooit "normaal" geweest.
Van jongs af aan heb ik problemen met gezag, en kan ik mij onmogelijk verplaatsen in andermans schoenen.
Ik heb heb als kind nooit beseft dat ik echt anders was, maar uit de dingen die ik deed en de manier hoe ik erop reageerde, is het wel duidelijk dat er iets niet goed gaat.

Vanaf dat ik een jaar of 2 was, had ik al last van onhandelbare aggressive en vanaf een jaar of 4 de drang om mensen of dieren pijn te doen..

Toen één van mijn buurjongens valsspeelde met knikkeren, heb ik een gat in zijn hoofd gegooid met een straatsteen.
De afdruk van de punt van deze steen was zichtbaar in zijn hoofd en het bloed spoot eruit. In mijn ogen had hij dit verdiend en ik genoot ervan om hem op de grond te zien liggen, huilend en bloedend, want ik wist dat hij hierna nooit meer zou valsspelen bij mij.

Ik had geen problemen om relaties aan te gaan met de buurtkinderen, maar mijn idee van spelen was overduidelijk anders dan dat van mijn vriendjes.

Wanneer we gingen "tennissen" op het pleintje, had ik niet de behoefte om een bal te slaan, maar liep ik door de steeg om met het racket de ramen eruit te slaan.

Toen we een keer achter een kat uit te buurt aan het aanrennen waren, en ik hem te pakken kreeg, leek het me grappig om hem te vangen met een kartonnen doos.
De kat rende met deze doos door de straat en mijn vriendjes vonden het al snel niet leuk meer. Toen zij naar binnen gingen, was ik verveeld en heb ik de kat met doos en al in de sloot gegooid en gewacht tot deze zonk.

Toen ik 14 jaar geleden werd ontslagen door mijn werkgever, besloot ik een eigen bedrijf te starten.
Ik was op dit moment manisch en dacht dat de wereld aan mijn voeten lag, en ik de hele wereld de baas was.
Op het moment dat ik in financiële problemen kwam, besloot ik nergens meer voor te betalen, in plaats van hulp te zoeken zoals ieder ander zou doen.

Er is in deze 14 jaar veel gebeurd, heb ik veel meegemaakt met mensen die onbetrouwbaar bleken (personeel m'n bedrijf naar de klote geholpen, beste vriend mijn geld gestolen, en ga zo maar door).

Nu ben ik 32,heb ik 3 kinderen (2 bij mijn ex) en een prachtige vriendin, die de eerste is die ik heb verteld over wat er omgaat in mijn hoofd.

Ik geef 0.0 om de mensheid, maar 1000% om mijn vriendin en mijn kinderen. (die mij nooit iets hebben aangedaan).
Ik weet niet of het liefde is wat ik voel, of dat het verplaatst egoïsme is, maar buiten hun om wil ik dat iedereen een pijnlijke dood sterft.

Mijn vriendin is wel in staat tot empathie en het doet haar erg veel als ik vertel wat er omgaat in mijn hoofd, en zij vreest dat als ik er naar handel dat het hek van de dam is.
Ik zou mijn vrouw en kinderen nooit lichamelijk iets aan kunnen doen, maar wanneer zij mijn vertrouwen zou schaden, vermoord ik haar hele familie en zou ik haar laten toekijken.
Ik heb een afkeer voor leugens en bedrog en dit haalt ook ongekende gevoelens in mij naar boven.

Ik ben nu op een punt, waar ik mijn vrouw en kinderen niets meer te bieden heb, en dag en nacht een onverklaarbare drang heb om te moorden.
Ik heb nooit gepraat over mijn problemen, en schaam me dat ik mijn gedachten en gevoelens niet langer onder controle heb.
Het manisch heeft plaats gemaakt voor depressie en ik zie geen toekomst meer voor mezelf.
Ik ben vorig jaar voor het eerst bij een psych geweest voor een kennismakingsgesprek, nadat mijn vrouw mij voor een ultimatum heeft gesteld. Als ik geen hulp zoek, zou ze bij mij weggaan en onze dochter ook.

Aangezien ik al 14 jaar in de schulden zit, leek het me het beste om eerst te beginnen met mijn schulden.
Ik heb mijn trots ingeslikt en heb mijn verhaal gedaan bij Sociaal wijkteam, de gemeente, bij een bewindvoerder en nog wat instanties. Zij toonden begrip en zouden er alles aan doen om ons uit deze situatie te helpen. Ik hoefde alleen mijn bedrijf op te doeken en mijn administratie laten zien, dan zou ik een uitkering krijgen en psychische hulp krijgen.
Pas na 2 maanden werd ik geweigerd en hebben ze niets meer laten horen.
"sorry we hebben alles geprobeerd, we kunnen niets voor jullie betekenen, maar ik wens jullie veel succes!".

Dus daar zat ik weer, zonder geld, zonder huis, zonder bedrijf, zonder hulp en zonder eten.

Ik heb een korte tijd daarna de situatie uitgelegd bij mijn huisarts en die verwees mij door naar een psych en gaf me medicatie om te kunnen slapen.

Ik werd van de medicatie helemaal gek in mijn hoofd en ben hier dus snel mee gestopt en hoopte dat de psych een betere oplossing had.

Ik kon na 2 weken terecht bij de psych en heb daar nogmaals de situatie uitgelegd.
Ik heb daar ook verteld dat ik een gevaar ben, en dat ik 18 uur per dag de drang heb om mijn aggressive de vrije loop te laten op ales en iedereen die ik tegenkom.

Verder dan een kennismakingsgesprek zijn wij niet gekomen, toen hij mij 2 dagen later belde dat hij mij niet kon helpen.
Wel stuurde hij nog even een rekening van 700 euro voor het aanhoren van mijn verhaal.

Nu ben ik op een punt, dat ik niet meer weet wat ik kan doen, en gezien ik al 14 jaar onverzekerd ben, kan ik niet geholpen worden door gespecialiseerden.

Afgelopen maanden is het van kwaad naar erger gegaan, en kan ik niets anders meer denken dan iedereen te vermoorden en ben ik uit op bloed. Ik weet van mezelf dat dit niet normaal is, en ik zou er alles aan doen om mij normaal te kunnen voelen, echter heb ik geen opties meer naar mijn idee.

Dit bericht is voor mij een laatste poging om te kijken of er een optie is waar ik nog niet aan gedacht heb.
Een medicijn, een traject, een instantie of iets anders waar ik nog niet aan heb gedacht.
Ik ben moe, en ik kan het niet langer onderdrukken! Ik heb hulp nodig voor het te laat is! Ik ben ten einde raad en wil mijn vrouw en kinderen een vader geven die zij verdienen, maar ik weet niet hoe ik dit ooit nog kan bereiken.
Ik hoop dat dit onsamenhangende verhaal een beetje een idee geeft van mijn situatie, en dat iemand een oplossing weet.

Ik ben inwonend met vrouw en kind, heb 100.000 euro schuld, geen verzekering, geen medicatie en geen idee om eruit te komen.

Help!

"Zij toonden begrip en zouden er alles aan doen om ons uit deze situatie te helpen. Ik hoefde alleen mijn bedrijf op te doeken en mijn administratie laten zien, dan zou ik een uitkering krijgen en psychische hulp krijgen"
"Verder dan een kennismakingsgesprek zijn wij niet gekomen, toen hij mij 2 dagen later belde dat hij mij niet kon helpen."
"Ik werd van de medicatie helemaal gek in mijn hoofd en ben hier dus snel mee gestopt en hoopte dat de psych een betere oplossing had."

Ik heb een vraag:
Heb jezelf in alle gevallen je volledige medewerking gegeven en gedaan wat er van je gevraagd werd?

Waarom ben je niet teruggegaan naar de huisarts en de klachten van de medicijnen te bespreken?

Dank voor uw reactie.

Ja wij hebben alles gedaan wat van ons gevraagd is (mijn vrouw stond mij bij) en wij hadden ook erg goede hoop dat het zou slagen.

Ik was er uiteraard niet enthausiast over om mijn boekhouding te tonen en mijn schulden terug te zoeken en door te sturen naar personen die ik niet kon, maar ik dacht: nog 1x door die zure appel bijten en heel misschien krijg ik nog een kans op een normaal leven. (ik zeg eerlijk dat ik sceptisch was, aangezien het niet de eerste keer was dat ik het geprobeerd had), maar de vrouw die ons hielp was erg overtuigend en had er alle vertrouwen in dat het nog was op te lossen.

Toen ik niet geholpen kon worden bij de psych, is dit teruggekoppeld naar mijn huisarts (die dit voor mij had opgestart), en ik heb aangegeven dat de medicatie niet het gewenste effect had. Ook het verhogen van de dosis werkte niet bevorderlijk voor mijn psychische klachten, maar ik sliep wel dieper snachts.
Wanneer ik dan wakker werd, voelde ik mij echter nog beroerder en uiteindelijk ben ik misbruik gaan maken van de medicatie in de hoop dat dit misschien rust zou brengen (belachelijk hoge dosis en vaker dan voorgeschreven).
Ik heb toen ook aangegeven dat ik dit gedaan heb, en dat het niet verstandig was om door te gaan met deze medicatie.

Ik zal ook niemand anders de schuld geven dat ik in deze situatie beland ben, en als ik op jongere leeftijd hulp had gezocht, had het waarschijnlijk niet zover gekomen.

Toen ik nog manisch was (wist ik op dat moment nog niet), had ik dit alles zo kunnen oplossen als ik die intentie had gehad, maar deze had ik op dat moment niet.
Ik heb problemen met gezag en ik dacht dat ik alles kon zonder hulp.
Mijn beste vriend was nog gestoorder dan ik, en ik was altijd de "verstandige" van ons twee.
Toen hij op jonge leeftijd kwam te overlijden, nadat hij een berg geld van me had gestolen, deed dit mij helemaal niets en vond ik dat karma het voor me had opgelost.
Echter 2 jaar daarna kwam ik tot het besef dat IK nu de grootste mongool uit mijn leven ben, en is er niemand meer die mij "begrijpt".

Als ik 14 jaar geleden wist, wat ik nu weet, had ik dit allemaal anders aangepakt.. Maar na 14 jaar alles naar de klote te hebben geholpen, is er geen weg meer terug voor mij.

Nu ben ik op mijn einde Latijns, en lijden de mensen waar ik om geef het meest van mijn fouten en slechte beslissingen die ik heb genomen en vrees ik dat het voor mij te laat is, maar ik moet het proberen want opgeven is geen optie.

Zelfmoord heb ik ook meerdere malen "geprobeerd", maar dit is niet voor mij weggelegd (bijv met 260kmpu het stuur loslaten en ogen dichtdoen, of een fles koelvloeistof wegdrinken). Ik blijf mezelf redden, dus ik ben nog niet klaar om te gaan.

Er zijn nog zoveel meer dingen gebeurd en zoveel meer dingen die mij gemaakt hebben tot wie ik ben, maar dit is niet te verwoorden op een forum.

Ik ben een debiel, altijd al geweest, maar ik hoop gewoon dat er nog een manier is..
Een manier om mijn hersenen normaal te laten functioneren.
Een manier om hieruit te komen.

Ik moest het even vragen, want ik miste een stukje zelfreflectie. Maar dat is dan nu wel duidelijk.
Manisch ben je nog steeds..
Het is een lastige situatie. Omdat je niet verzekerd bent wordt het dan nog wat moeilijker.
Je zou het traject van schuldhulpverlening/schuldsanering opnieuw kunnen proberen.
Een andere maar ingrijpende mogelijkheid is:
Je via de huisarts laten opnemen in een psychiatrische kliniek. Hierbij heb je wel de hulp van je huisarts nodig. Als je een gevaar voor jezelf of je omgeving vormt zou dat kunnen ook als je niet bent verzekerd. Op die manier krijg je medisch/psychische hulp en kun je een andere ingang krijgen bij andere hulpverlening.

Nogmaals dank voor je reactie,

Ik heb er al eens over nagedacht om mij op te laten nemen door het crisisteam, maar ik heb geen idee hoe ik dit in werking zou moeten stellen en wat ik hierbij kan verwachten. Ik denk ook dat het wel eerlijk is om toe te geven dat ik bang ben om mijn kinderen kwijt te raken wanneer ik dit doe.
Daarbij heeft mijn huisarts laten weten dat dit ook vrijwillige opname is, en gezien mijn mentale toestand (stemmingswisselingen), ben ik ook bang dat ik op een slechte dag de benen zal nemen of erger.
Heeft u ervaring hiermee en zou u mij kunnen vertellen wat de consequenties zijn wanneer ik hier in zou stappen?
Ik weet van mijzelf dat dit de beste oplossing zou zijn, gewoon achter slot en grendel, maar ik weet ook van mijzelf dat ik erg heftig en onredelijk kan zijn.

Heeft mijzelf op laten nemen effect op mijn kinderen? Of is dit de paranoide denkwijze die ik zelf heb gecreëerd?

Wat kan ik verwachten als ik dit zou doen en heeft iemand hier ervaring mee?

Mijn moeder liet zich een aantal keer per jaar opnemen, vrijwillig, maar dan kon ze zelf kiezen wanneer ze wou gaan of niet.

Aan de ene hand denk ik dat het beter is als ik dat niet zelf mag beslissen, aan de andere hand vind ik het erg lastig om hier an toe te geven (vooral omdat ik niet weet wat ik kan verwachten). Ik wil heel graag, maar mijn mentale toestand weerhoudt mij ervan om zonder zekerheid, zomaar mijn vrijheid op te geven.

Het is een tweestrijd in mijn hoofd, en ik zal mezelf moeten overtuigen om hier in te stappen.
De mensen om mij heen zullen mij hoe dan ook steunen, maar uit angst voor mijn reactie of represailles zullen ze mij niet dwingen tot opname (wat ik volkomen begrijp).

Denk je dat mijn huisarts mij hierbij kan helpen? En wat zijn de gevolgen als ik hier aan begin? (ik vrees vooral dat ik een "markering" krijg waar ik niet vanaf kom, of wat mij verder de goot in helpt).

Ik snap dat je daar bedenkingen bij hebt.

Maar als je nou zelf even terug leest van wat je hebt geschreven, wat zou er dan eventueel kunnen gebeuren als je niets zou ondernemen?

Het is ook niet zozeer iets van :  achter slot en grendel, maar wel van adequate hulp krijgen in een beschermde omgeving. Beschermend voor jou maar ook voor de mensen die je lief hebt.

Je schrijft:  Heeft mijzelf op laten nemen effect op mijn kinderen?

Wat is het effect op je kinderen als het mis gaat en je stoppen echt een keer doorslaan en je misschien de cel in moet?

Bij een gedwongen opname geef je de vrijheid op, maar dat gaat niet zomaar. Daar komt nogal wat bij kijken.

Een vrijwillige opname geeft dan wat meer perspectief. Maar dan is het wel noodzakelijk dat je zelf ook echt het belangt daarvan inziet. Want als je daarvoor gaat en je kapt er dan voortijdig mee, is het ook afgelopen met het krijgen van hulp.

Adequate hulp is goed voor jou, je partner maar zeker ook voor je kinderen

Je huisarts kan de crisisdienst inschakelen en aangeven dat een opname toch noodzakelijk is.

Ik denk even mee, ben niet onbekend met ggz-hulp bij dreiging op strafbare feiten of ontsporing.

1. Zeker de huisarts een crisisdienst laten inschakelen. Dat sowieso. Wang je krijgt daar ook zonder opname gesprekken.

2. Medicatie om agressieve impuls tegen te houden bestaat. Ik denk dat zij dat daar goed kunnen voorschrijven. Ik weet alleen niet hoe dat met onverzekerd zijn gaat.
Ook de huisarts kan voorschrijven als je dat wel vergoed krijgt, maar die is niet gespecialiseerd.

3. Het Dok of Palier of De Waag zijn allemaal poliklinisch voor jouw hulpvraag.

4. Een opname is heel vaak geen goed idee, tenzij je echt manisch zou zijn op dit moment. Dat zie ik niet in je verhaal, wel ontzettend geagiteerd.
Een opnameafdeling is puur voor verblijf, en zit vol met mensen die daar puur op time-out verblijven of om medicatie in te stellen. Er is verder geen behandeling en soms zijn er veel heftige situaties van anderen op de afdeling en een hoge werkdruk bij anderen.

5. Een behandelopname krijg je niet snel voor elkaar. Zeker niet zonder strafbaar feit. En dat wil je niet. Misschien kan een crisusdienst dit verder uitzoeken op mogelijkheden en termijn. Maar dat is geen korte termijn oplossing.

6. Jij hebt een langdurige relatie weten te onderhouden en hebt kinderen waar je om geeft. Dat kan niet iedereen zeggen! Dan heb je ook heel goede kwaliteiten, naast de ellendige gedachten en het gevoel van zelfvervreemding (weinig empathie of compassie voor je medemens kan veel oorzaken hebben, en veel gezonde uitlaatkleppen krijgen).

Ik zou vooraan beginnen. Eerst een verwijzing via huisarts naar de crisisdienst en daar je angst aangeven dat je doorslaat. Je hebt nog wel controle, maar je bent ook toe aan meer hulp. Of huisarts contact met een arrs laten opnemen voor tijdelijke demping van je impulsen. Misschien dat ik nog iets bedenk, maar dit waren mijn eerste gedachten.

Oja, en je afgelopen 14 jaar en die machteloosheid is voor iedereen slecht, ook los van je persoon.
Hou vol, hè!

Beiden bedankt voor jullie reacties en het meedenken.
Ik ga volgende week nogmaals in gesprek met mijn huisarts, en zal aggressie remmende medicatie aankaarten en vragen wat hij hier van vind.

Ik heb inderdaad ook mijn goede kwaliteiten en een sterk karakter, maar de situatie vergt het uiterste van me en ik ben mezelf in de loop der tijd helemaal kwijtgeraakt omdat ik onderdruk wie ik ben en hoe ik mij voel.

Ik hou jullie op de hoogte, in ieder geval bedankt voor het meedenken!

Mvg

Succes !

Ik had een onbeheersbare drang om anderen pijn te doen maar dat kwam voort uit mijn psychose. Ik geloof dat duivelse krachten op mij inwerken. Ik neem seroxat , invega en haldol .

Haiii, ik herken je verhaal en je gedachtes zo. Een psychopaat die eigenlijk niet wil vermoorden de honger erna is groot en je weet niet wat je eraan kan doen. Loop mijn hele leven al bij therapeuten en psychologen die niet weten wat te doen met mij en ik heb veel diagnoses de juiste heb ik niet en ze sturen me van het kastje naar de muur en ze weten dit en ik moet erma mee leven en mijn partner ook. Instanties zeggen ja sorry ik weet niet wat er we aan kunnen doen. Als kids zoals jij en ik geen goeie opvoeding krijgen weten ze later niet meer wat ze met ons moeten doen want eigenlijk zijn we al ziek sinds kinds aan. En ik heb hierom ook gehuild en ik denk jij ook en niemand die het mocht zien want dan wisten ze wat onze zwakte was. Ik ga echt psychologie opleiding doen om mensen zoals u te helpen ik herken elke woord en ik moest ook lachen om je verleden. (Ik weet het is niet grappig, ik herken me zo erin) en niemand weet eigenlijk wat ze met een “echte psychopaat” moeten want ze zijn al te bang voor de woede. Terwijl “echte psychopaten” de mensen zijn met het meeste eer karakter en morelen. Je mag ons pijn doen met je woorden want het zijn woorden. Dat is aan ons of we ons er pijn door laten voelen of niet. Als iemand ons pijn doet met hun acties kun je hun hele familie dood zien en wil je het liefst dat diegene opgesloten en vastgebonden toekijkt. Onthoud aub dat ze niet “bewijs” genoeg hebben dat dit erfelijk kan zijn. Het komt mij bij + mijn traumas meer naar boven en de pijn die je niet kan voelen door adreline. En ja we kunnen alleen ons verleden pijn doen. Je hebt wel empathie en weet hoe het is om in elke situatie te zitten terwijl je er nog nooit in hebt gezeten. Je voelt diegene we. Het is een echte “psychopaat” diagnose. Meeste mensen zijn bang om ze te behandelen of unerhaubt boos te maken. Het spijt me vriend ik ken je verhaal helemaal. Ik moest erom lachen en huilen.