Erg lang verhaal: Ik heb eigenlijk nooit last gehad van weinig zelfvertrouwen, ben altijd erg sociaal geweest en kan met iedereen opschieten. Alleen voor mensen die 'populairder' waren op de middelbare school gedraagde ik me soms anders. Ik ben van mijzelf altijd enorm gesloten geweest, ik heb nog nooit in 'real life' mijn gevoelens met iemand gedeeld, zelfs mijn vriend (die ik al 1,5 jaar heb) denkt dat hij al mijn gevoelens weet maar dat is niet zo. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik aandacht wil als ik over gevoelige dingen praat. Zo is bijvoorbeeld mijn vader overleden toen ik 6 was, ik heb hier nooit over gepraat met iemand en durf niet eens tegen 'vreemden' (die ik dan beter leer kennen) te zeggen dat mijn vader is overleden omdat ik bang ben dat ze me dan zielig ofzo vinden. Ik merk dat ik (vooral sinds mijn laatste oma plotseling is overleden afgelopen november) hier steeds meer last van krijg. Voorbeeld: ik ben erg bleek, als ik mij niet insmeer in de zon verbrand ik na 30 minuten. Ik word nog wel eens 'uitgelachen' doordat ik zo snel verbrand of zo wit ben. Wat mensen dan niet weten is dat mijn vader is overleden aan 1 van de heftigste vormen van huidkanker, melanomen om precies te zijn. De dokter heeft mij verteld dat ik daardoor een verhoogde kans heb om dit ook te krijgen en dus zoveel mogelijk uit de zon moet blijven. Dit durf ik niet te zeggen tegen bekenden maar diep van binnen raakt het me echt heel erg en kan ik elk moment in tranen uitbarsten. Waar ik enorm veel van baal en wat me niet veel goed heeft gedaan op dit gebied is het volgende: ik heb het afgelopen half jaar stage gelopen, als eindverslag moesten we onze leerdoelen reflecteren en werd het dus vooral een persoonlijk verslag. Mijn begeleiding op stage is erg slecht geweest, maar zoals ik al zei vind ik het lastig om dit te zeggen omdat ik bang ben dat ze mij als schuldige aanwijzen en zichzelf er onder uit praten. Ik ben dus helemaal niet van het persoonlijke reflecteren. Omdat ik wist dat het verslag voor een groot deel meetelde voor mijn eindcijfer heb ik mijzelf ervan overtuigd om alles op te schrijven. Ik was nog nooit zo open geweest als in dat verslag en daardoor was ik best heel trots op mezelf, dit gaf me een goed gevoel. Vervolgens krijg ik bij het bespreken van het verslag te horen van mijn begeleider dat ik meer initiatief moest nemen en dat ik in mijn verslag een enorme slachtofferrol heb gespeeld. Het klinkt dom maar dit was voor mij echt een grote klap omdat ik juist trots was dat ik zo open durfde te zijn en vervolgens toch krijg te horen dat ik een slachtofferrol speelde (waar ik dus altijd zo bang voor ben). Nog een: een vriendin van me noemt me altijd 'dikzak'. Dit is haar stopwoordje en zegt ze tegen iedereen maar ik ben redelijk grof gebouwd (ik ben 1,78 en weeg rond de 80 kilo) en ik trek me dit dus echt aan. Ook mijn moeder zegt dat ik steeds dikker word. Ik vind dit zo lastig en ik wil ook dat mensen weten hoe ik me voel. Ik verberg alles onder een lach en ben best sarcastisch over veel dingen maar ondertussen vind ik dit echt niet leuk.. Het is niet zo dat ik depressief ofzo ben (tenminste zo voel ik me niet) maar ik zit in ieder geval niet lekker in mn vel en dat wou ik even kwijt..
Ik heb nu trouwens een paar voorbeelden opgenoemd maar er zijn er nog zoveel meer. Zie hieronder:
- ik kan totaal niet goed met mijn broertje opschieten, dit is al zo sinds dat we klein zijn en iedereen zei dat het beter zou worden maar ik ben ondertussen 20 en het is nog steeds echt heel slecht. We hebben bijna elke dag ruzie, ik lach nooit met hem en we schreeuwen alelen maar tegen elkaar. Als ik dan mijn vriendinnen hoor over dat ze samen gaan winkelen met hun broers/zussen en hoe leuk het is met hun gezin dan baal ik daar enorm van en vraag ik me af waarom dat bij mij niet zo is.
- omdat mijn vader is overleden is mijn moeder dus alleen met mij en mijn broertje. Zoals hierboven staat hebben we altijd ruzie, er hangt nooit een goede sfeer. Ik vind dit zo zielig voor mijn moeder omdat ze zo haar best doet en ze heeft al zoveel meegemaakt maar ik kan gewoon echt niet samen met mn broertje.. Ook als hij op vrijdagavond weg gaat wil ik per se bij mn moeder blijven omdat ze anders helrmaal alleen is en ze is al zo vaak alleen en dat vind ik zo zielig. Als mn vriendinnen vragen waarom ik dan niet kom verzin ik iets maar eigenlijk vind ik het gewoon te zielig dat ze dan alweer alleen thuis is omdat ze al zovaak alleen is.
- ik denk dat mn moeder aan de drank/drugs ofzo zit. Als ik met haar in de kamer zit gaat ze soms ineens naar de garage (met een stukje keukenpapier) en doet ze alle deuren achter zich dicht terwijl die normaal altijd open staan. Als ik er dan aankom gaat ze ineens heel snel naar buiten met een flesje water en drukt ze het papiertje in haar broekzak. Er hangt dan echt een bepaalde lucht bij haar maar ik kan niet beschrijven wat hrt is. Ik ben dus bang dat het een keer te ver gaat en dat er erge gevolgen aan vast zitten. Ik durf hier nirt met haar over te praten.