Hi,

Ik las net een discussie hier over een meisje dat haar vriend claimde, maar niet wist waarom. Dat dat komt door een angst die je ergens voor heb. Zij had haar moeder verloren en dacht dat het daarvan kwam.

Ik heb nu sinds een half jaar een schat van een vriend en merk dat ik te veel op zijn lip ga zitten. Ik heb dit bij vorige relaties ook gehad. dat claim gedrag.

Ik probeer steeds dingen voor mezelf te gaan doen. ik heb ook met maatschappelijk werksters gepraat. maar ik kan mezelf daar op een of andere manier niet vinden. ook na een aantal gesprekken niet.

Ik weet dat ik iets voor mezelf moet zoeken zodat ik ook weg ben van thuis en dat ik niet aan mijn vriend hang. Maar telkens als ik iets aan het doen ben, heb ik die drang om naar huis te gaan waar mijn vriend is.

Ik vind het lastig om alleen te zijn. ik begin dan enorm te piekeren. Me vriend blijft daarom thuis, en dat is heel lief. maar hij word daar dood ongelukkig van. Ik vind "spontane" acties heel lastig. Bijvoorbeeld als zijn vriend belt, en hij er even alleen heen zou gaan. Dan voel ik me niet meer belangrijk.

Ik voel me dan verlaten en alleen. De vragen die in me op gaan zijn dan vooral "vind hij me wel leuk" Als hij dan terug komt word ik heel aanhankelijk en ga ik hangen en knuffelen en kussen. waar hij zich op een gegeven moment ook aan dood ergert.

Mijn thuis situatie is eigenlijk altijd goed geweest. Ik heb nooit problemen gehad met mijn ouders of broers. Ik ben niemand dierbaars verloren of zo. Ik ben vroeger alleen wel gepest op de basisschool, en op de middelbare school was ik de pester. Toen ik verder ging studeren had ik juist het idee dat ik mijn identiteit zoek was, en voelde ik me vaak "zielig" en "vriendloos".

Ik vind het nu ook moeilijk om vrienden te maken. Ik denk dat ze me zielig vinden omdat ik nu geen vrienden heb. Veel mensen hebben een vriendengroep, dat is voor mij ook niet echt een prioriteit.

Nu ga ik wel 1x in de week naar mijn ouders. en ik ga regelmatig met mijn collega wat dingen doen. Zo ga ik beginnen met sporten zodat ik wat van thuis weg ben.
Ik ben alleen bang dat ik dan nog het gevoel ga krijgen dat ik bij me vriend moet zijn. maar hier zal ik doorheen moeten bijten denk ik. Zal dit dan vanzelf over gaan?

Ik denk dat ik geobsedeerd ben door vriendjes en me te graag wil settelen. Ik schuif alles aan de kant voor me vriend en vind ook letterlijk niks leuk waar hij niet bij is.

Hoe kom ik hier vanaf?
Moet ik weer met iemand gaan praten?
moet ik gaan sporten?
hoe zorg ik ervoor dat ik iets leuks vind wat ik voor mezelf kan doen?
Word ik ooit nog de gelukkige meid die zo sportief en spontaan was?

Het moeilijkste is dat ik mezelf niet begrijp. ik weet dat het niet goed is wat ik doe. maar ik weet ook niet waarom ik dit doe. Ik wil niet meer piekeren, ik wil niet meer claimen. Ik wil gewoon gelukkig zijn met mijn vriend.

Ik zou je willen aanraden om naar de huisarts te gaan en dit te bespreken. Vraag een verwijzing voor een psycholoog.