Beste,
Ik ben sinds 9 jaar stiefmoeder van 3 kinderen, zelf heb ik geen kinderen. In de begin periode waren er uiteraard wat strubbelingen, maar verder een redelijk rustig samengesteld gezin. Mijn vriend had co ouderschap met zijn ex, de kinderen woonde om de week een week bij ons.
6 jaar geleden heeft de ex van mijn vriend een burn-out gekregen, zij bleek onderandere aan borderline te lijden en nog diverse persoonlijkheids stoornissen. toen is eigenlijk alles negatief veranderd. Zij had op dat moment een vriend, waarmee ze later is getrouwd en na 1 1/2 jaar weer gescheiden. Kinderen werden daar niet opgevoed, mochten alles. Wij daar in tegen hebben getracht ze een veilig en stabiel onderkomen te bieden. Jullie willen niet weten wat de ex allemaal doet om de kinderen te manipuleren, maar dat ter zijde.
Na de scheiding van haar 3de man, wilde ze een voorschot op de alimentatie omdat ze anders het huis uit werd gezet, uiteraard hebben wij daaraan meegewerkt. Na 1 maand had zij een nieuwe vriend en kwam gelijk bij haar wonen. Vorig jaar maart is zij alsnog het huis uitgezet en zijn de kinderen volledig bij ons komen wonen. en zien zij hun moeder om de week een weekend. In de tussen tijd heeft zij de kinderen verteld dat zij naar het buitenland gaat verhuizen, 2x een zelfmoordpoging heeft gedaan en dat haar vriend de grootste oplichter van iedereen is.
Nu de situatie bij ons. Doordat er bij de ex geen rust is, heeft dat uiteraard zijn weerslag bij ons. de twee jongste zijn bij de kinderpsycholoog geweest en de oudste wil niet. Wij mogen niets zeggen over hun moeder, als ze weer eens niet opgehaald worden. Ik ben degene die altijd de zwarte piet krijg te bedeeld, terwijl ik wel degene ben die met de kinderen naar school ga, naar de dokter ga, vertel maar op, eigenlijk doe ik de dingen die hun moeder moet doen. Uiteraard dit ik dit zelf en graag. Het laatste jaar krijg ik steeds vaker te horen dat ze boos op mij zijn en dat ze niets goed doen. Begrijpelijk het zijn inmiddels puber met een rugzak welke niet verwerkt is. ALs er bij de ex weer iets is zijn ze bij ons boos, terug getrokken, noem maar op. Ik kan best tot op zekere hoogte begrijpen dat zij dat op mijn (omdat ik geen bloedverwant ben) moeten afreageren, maar ik wordt er toch af en toe wel erg moe en verdrietig van.
Wij proberen alles voor ze te doen en krijgen alleen maar stank voor dank.
Moest dit gewoon even kwijt.