Ik ben een meisje van 14 jaar oud in zit in de derde klas. Ik heb sinds groep acht al last van dat ik in de put zit en geen motivatie heb om iets te doen. Sinds de middelbare school is dit erger geworden vanwege stress door huiswerk en toetsen. In de tweede klas werd de stress soms zo erg dat ik mezelf beschadigde en dacht aan de dood. Natuurlijk kwam dit niet alleen door school, maar ook door mijn thuissituatie. Mijn moeder was heel erg bezig met haarzelf en mijn vader was vaak weg vanwege zijn werk. Toen mijn ouders erachter kwamen dat ik in mijn armen sneed, werd ik naar een psycholoog gestuurd. Inmiddels was er al een roddel rond de school gegaan en werd ik gezien als 'het meisje die zichzelf snijdt.' Mijn vriendinnen praatten over mij achter mijn rug om en lieten mij vaak in de steek. Ik accepteerde dit omdat ik bang was om alleen te zijn. De frustratie stapelde ik op en reageerde het dus af op mijn armen. Ook als het snijden niet genoeg was, maakte ik heftige ruzies met mijn moeder.
Nu dat ik niet meer bij mijn psycholoog loop gaat het al een stukje beter. Vooral in vakanties ben ik gewoon weer de oude ik. Alleen school vind ik nog steeds heel erg stressvol en heb ook nek en rug klachten hierdoor. Ik krijg een nerveus gevoel in mijn buik als er alleen al over school gepraat wordt, en ik kan mezelf er niet naar brengen om aan het werk te gaan. Waardoor ik weer meer stress heb, en zo val ik telkens in een spiraal wat niet te stoppen is. Ik zou er graag uit willen stappen en gewoon weer aan het werk gaan, alleen ik kan niet mezelf ertoe brengen om het daadwerkelijk te doen. Ik lach ook niet meer en heb nergens zin in. Is dit een teken van depressie? En is dat nerveuze gevoel een teken van een angststoornis?

Dat zijn eigenlijk vragen voor de psycholoog. Ik zou je dus aanraden om terug te gaan naar de psycholoog. Hoe eerder je erbij bent hoe sneller er wat aan gedaan kan worden.