Hallo allemaal,
Ik ben de laatste weken/maanden aan het vechten met mezelf en hoop hier mijn ei kwijt te kunnen en misschien tips te krijgen. Ik zal proberen mijn verhaal zo goed mogelijk te vertellen, maar mijn hoofd is zo'n warboel dat ik vaak het idee heb van hot naar her te springen als ik iets vertel. Ik hoop dus dat het te volgen is.
Ik studeer momenteel (weer) en zit in mijn tweede jaar. Dit is een best pittig jaar met veel theorie en veel toetsen/tentamens in een periode. Ook heb ik 2 dagen in de week stage waar ik ook opdrachten voor moet uitvoeren. Daarnaast werk ik in de zorg, 1 dag in de week en vaker in de vakanties. Het is een nieuwe baan waar ik sinds de herfstvakantie werk en waar ik in eerste instantie heel blij mee was. Het is een erg pittige afdeling waar normaal een inwerktijd van een aantal weken staat (voor vaste krachten). Het probleem is dat de afdeling erg veel van me vraagt. Eigenlijk ben ik verpleegkundige, maar de afgelopen anderhalf jaar heb ik als verzorgende gewerkt nadat ik een periode helemaal niet kon werken en mijn studie heb moeten stoppen vanwege een posttraumatisch stress syndroom. Doordat ik een tijd lang onder niveau heb gewerkt, heb ik ook het idee dat ik veel ben "verleerd" en weer moet aanleren en de handigheidjes terug moet krijgen. Op de afdeling werk ik nu ook nog als verzorgende, maar wel met meer voorbehouden handelingen en een hogere werkdruk en taken die veel meer van je eisen (verzorgen van verlamde patiënten in je eentje). Als ik niet studeerde kon ik al mijn aandacht leggen bij het weer op niveau komen. Maar nu moet ik én studeren, én stage lopen met alles wat daarbij komt en ook nog eens leren voor een bijbaantje. Om een lang verhaal kort te maken heb ik besloten dat dit voor een bijbaan naast mijn studie teveel is. Ik ga vragen of ik overgeplaatst kan worden naar een andere afdeling waar de werkdruk lager is, zodat ik mijn aandacht helemaal kan vestigen op school en stage. Deze keuze heeft me enigszins rust gegeven. Het probleem is alleen dat ik nog flink wat diensten heb staan in de kerst. Eigenlijk vind ik dat ik deze gewoon moet draaien, ik heb immers zelf ja gezegd en kan ze nu niet laten zitten. Maar ik merk ook dat ik gestrest, verdrietig en opgejaagd wordt alleen al als ik eraan denk weer te moeten werken daar. Dit levert dus al de nodige spanningen op. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet doen. Als ik echt naar mezelf luister zou ik het liefst een kleine periode even helemaal niet werken zodat ik tot rust kan komen en me even op school kan focussen. Maar ik vind niet dat ik dit kan maken. Ik heb het idee dat mijn omgeving dit zou afkeuren en ik ben bang dat ik dan niet meer aan een baan kom. Ook zou ik dan meer moeten lenen bij de duo en alhoewel ik dat het nu waard vind, ben ik bang dat ik daar later spijt van ga krijgen. Plus blijf ik maar met de gedachten zitten, stel ik me niet aan en praat ik het mezelf allemaal niet aan?
Daarnaast heb ik nog een extra zorg. Mijn vader heeft deze zomer te horen gekregen een bipolaire stoornis te hebben, wat erfelijk is. Ik heb in het verleden al meerdere keren een sombere/depressieve periode doorgemaakt en misschien ook 1 keer een hypomanie (mildere vorm van manie/hypere periode). Het leek ons daarom slim om hierover in gesprek te gaan met een psychiater, omdat je het beste zo vroeg mogelijk kan beginnen met een behandeling mocht je dit hebben. Ik heb aanstaande donderdag mijn intake en weet niet zo goed hoe ik me hier bij voel. Ik denk vooral heel erg zenuwachtig en bang. Aan de ene kant wil ik niet nóg een stoornis erbij, maar aan de andere kant zou ik het ook heel erg vinden als blijkt dat ik de stoornis niet heb. Dan kan er dus niets met die sombere periodes gedaan worden en moet ik er maar mee dealen. Plus ik heb dan het idee dat ik me aanstel en mezelf gewoon een schop achter mijn kont moet geven en niet zo moet zeuren.
Ik heb het gevoel overspannen te zijn/raken, maar misschien zoek ik wel teveel bij dit alles en zoek ik een excuus om te stoppen bij mijn werk. Ik durf ook niet zo goed naar de huisarts te gaan. 1 omdat ik geen idee heb wat zij voor mij kan doen op dit moment en 2 omdat ik niet wéér naar haar toe wil met problemen. Ik voel me soms net een hypochonder die in alles een stoornis ziet en graag zoveel mogelijk aandacht wilt. Praat ik het mezelf niet gewoon allemaal aan?
Wel voel ik me de laatste tijd erg gespannen, heb ik veel last van mijn nek en rug. Het gevoel alsof al mijn spieren vast zitten en niet los komen, wat ik ook doe. Mijn gedachten gaan alle kanten op en zijn ook niet te stoppen. Toen ik vannacht probeerde te slapen bleven mijn gedachten maar doorgaan, wat ik ook deed, een beetje alsof ze een eigen leven hebben. Hierdoor is in slaap komen erg moeilijk. Ik ben constant moe, ook als ik goed/lang heb geslapen. Ik heb het gevoel dat ik veel sneller emotioneel ben als anders en sneller boos en geïrriteerd ben. Sinds een aantal dagen heb ik ook een soort paniekerig/opgejaagd gevoel, alsof er iets ergs gaat gebeuren, maar ik weet niet wat. Donderdag heb ik geprobeerd te mediteren, maar ik had zoveel gedachten dat ik niet echt kon ontspannen. Ik kan me moeilijker concentreren. Als ik thuis kom van werk/stage/school plof ik het liefst op de bank en doe ik helemaal niets meer. Ik moet me echt achter de computer sleuren voor huiswerk. Alles kost heel veel energie, zelf kleine dingetjes zoals afwassen en opruimen. Ik eet alles wat los en vast zit, tot misselijkheid aan toe.
Ik denk dat dit wel zo'n beetje alles was. Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden. Ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik met dit bericht hoop te bereiken. Misschien tips hoe ik het beste deze situatie aan kan pakken en mensen vinden die iets soortgelijks hebben meegemaakt. In ieder geval bedankt voor het lezen!
Zo dat was een hele lap.......
Het lijkt er op dat je tegen een burn out aan zit.....
[quote]Ik durf ook niet zo goed naar de huisarts te gaan. 1 omdat ik geen idee heb wat zij voor mij kan doen op dit moment en 2 omdat ik niet wéér naar haar toe wil met problemen.[/quote] Ik denk dat je er juist goed aan doet, om naar de huisarts te gaan en deze problemen met haar te bespreken.
Het is een bekend verschijnsel, maar doorhollen terwijl het niet gaat en dan eerst dingen afmaken voordat je kan stoppen. Alles maar onder controle houden. Gelukkig dat je dat zelf ook inziet.
Wel lastig om keuzes te maken en je wil je studie afmaken. Het belangrijkste is dat je doet wat je gelukkig maakt en dat zal je door de buitenwereld zeker niet in dank afgenomen worden. Maar mensen weten het voor een ander toch beter en weten niet hoe het is om in jouw schoenen te staan, voelen je vermoeidheid niet.
Belangrijkste is om keuzes te maken voordat er voor je gekozen wordt van bovenaf, ik bedoel vanuit de bovenwereld. Vorig jaar een ongeluk gehad. Ik besefte wel dat dat gebeurde omdat ik teveel liep te hollen. En na dat ongeluk nu al meer dan een jaar nog huilbuien, dingen van jaren die er uit komen.
Bij jou kan het ook zoiets zijn, dat het echt teveel wordt en dat je zoveel klachten krijgt dat je niet mee kan werken en thuis komt te zitten, om over een opname nog maar niet te spreken. Zelf doe ik nu een cursus bij de GGZ en daar zitten mensen die zichzelf voorbijgehold zijn en een opname achter de rug hebben.
En als het allemaal met hangen en wurgen lukt dan hebben ze weinig aan je als je eenmaal bent afgestudeerd.
Dus heel goed bij jezelf nagaan waar je blij van wordt, dan kan je ook het meest betekenen voor een ander. En moet het per se die studie zijn of iets anders in die richting die je doet, iets wat wat minder belastend is. Nu moet je werken om het te kunnen betalen en om met minder schuld te zitten. Kijken naar wat mogelijk is, of een time out ofzo.
Zelf ben ik 30 jaar arbeidsongeschikt en ik doe toch dingen die van betekenis zijn voor een ander.
je kan jezelf wel wat ondersteuning geven door op je adem te letten en merk ook eens op hoe je adem gaat als je dingen tegen je zin doet. En bijvoorbeeld dingen als vitamine B voor je zenuwstelsel kan wat helpen of bijvoorbeeld rescue remedie van Bach. Dat laatste kan helpen om wat te ontspannen en dingen beter te kunnen relativeren.
Dus alles voor jezelf eens op een rijtje zetten en met wat hulp kijken hoe je verder wil. En de huisarts ziet wel meer mensen met problemen. Ook lichamelijke klachten zijn vaak een uiting van het niet naar jezelf luisteren en dan gaat je lijf protesteren.
Zelf vind ik het wel prettig om met het luisterendoog.nl te chatten. Het fijne vind ik dat ze je hardop laten nadenken en dan vind je zelf vaak je antwoorden.
Sterkte ermee.