Dit is een heel lang en lastig verhaal voor mij. Ik heb het nog nooit aan iemand verteld, maar ik ben blij dat ik dit nu anoniem kan doen. Het kan best schokkend zijn, des te meer reden om het misschien te vertellen.

Toen ik een klein meisje was had ik (denk ik) al seksuele problemen. Ik kan me herinneren dat ik een jaar of 4/5 was, en op mijn kussens, dekbedden en knuffels reed. Ik kreeg er geen orgasme van zoals ik dat nu zou kennen, maar het gaf wel een apart gevoel.
Ik had de drang om dat te doen, het was niet zo dat ik er ooit per ongeluk achter kwam.
Sindsdien heb ik het altijd gedaan, door de jaren heen. Ik bleef op knuffels en kussens rijden. Soms één keer per week. Maar dat is wel het gemiddelde geweest.
Toen ik ouder werd, werd dit steeds frequenter. Ik keek op een gegeven moment ook porno, van bijna iedere soort. Soms kreeg ik ineens de drang om te masturberen.
In groep 6 zat ik soms in de klas, en keek naar de hoofden van klasgenootjes. Ik kreeg dan de drang om tegen hun hoofden aan te rijden. Ik heb dit nooit als kwalijk gezien, maar nu ik ouder ben vind ik dit een zorgelijk gegeven. Gelukkig heb ik nooit iets gedaan bij klasgenootjes, of geprobeerd, de gedachten waren er alleen.

Toch heb ik nooit de drang gehad om daadwerkelijk seks te hebben. Het gevoel was puur clitoraal. Ik heb twee seksuele partners gehad, waarvan mijn huidige vriend er één is.
Ik ben nu rond de twintig, en ik heb al een tijd met mijn vriend. We hebben alleen zelden seks. Hij vindt mij niet aantrekkelijk meer, dus doen we het niet. Dit doet veel pijn. Ik pijp hem wel, maar hij bevredigt mij niet.

Ik doe het dus zelf. Maar sindsdien, en zeker het laatste jaar, doe ik het bijna iedere dag. Ik ben bang dat ik de dag erna anders niet functioneer. Ik heb meer zelfvertrouwen als ik het doe, laat minder dingen uit m'n handen vallen etc.
Nu is alleen de drang op gepenetreerd te worden groter geworden. Ik mis dat gevoel zo erg, dat ik er de hele dag aan denk. Dit laatste, de hele dag denken aan gepenetreerd worden, is al sinds mijn eerste studiejaar aan de gang. Ik denk er de héle dag aan. Het is niet zo dat ik er gelijk opgewonden van word, zeker niet clitoraal, maar soms wel. Niet dat ik er iets aan kan doen, ik mag geen dildo of vibrator van mijn vriend hebben.
Soms gebruik ik de achterkant van m'n haarborstel, maar dan worden dingen alleen maar erger. Dat gevoel voelt zo fijn, dat het voelt alsof er zoveel last van me afvalt. Ik voel me dan ontspannen, en even later barst ik in huilen uit. Compleet. Schouderschokkend en hyperventilerend.
Ik weet niet zo goed waarom dat gebeurd, maar ik maakte me er zorgen om. Ik huil - iedere - keer wanneer ik mezelf penetreer.

Het is nu van kwaad tot erger, ik heb de drang en het verlangen zo erg om seks te hebben dat er gedachten door me heen gingen. Om mijn huidige studie op te geven omdat ik er toch slecht in ben en hoer te worden. Of gewoon diensten aan te bieden op een illegale manier, of gewoon een keer alleen in een grote stad rondlopen en hopen dat ik verkracht word. Het is nu, inderdaad, zelfs zo erg dat ik soms hoop verkracht te worden.

De gedachten maken me bang, en ik weet niet wat ik doen moet. Zeker als ik ook naar mijn jeugd kijk.

Ik denk dat je dit probleem met je huisarts zou moeten bespreken en een verwijzing zou moeten vragen voor een psycholoog.

Mijn huisarts neemt dit denk ik niet serieus. Toen ik jonger was kwam ik al bij hem voor automutilatie en zelfdodingsgedachten, maar dat haalde ook weinig uit.

"Wandel iedere dag maar een stukje." was het advies.

Dan wordt het hoogste tijd voor een andere huisarts.
Als ik de klachten die je hebt en hebt gehad zo bekijk is er toch iets meer aan de hand. Met een stukje wandelen gaat dat inderdaad niet over. Een psycholoog zou toch echt de aangewezen hulp zijn.