Hallo,

Mijn naam is Lisa en ik ben 24 jaar.

Mijn vader is ruime 9 jaar geleden overleden aan een hartstilstand (toen ik 15 was). Ik was altijd erg close met hem. Nu ben ik verschillende keren (3 keren) in therapie geweest om zijn afwezigheid/dood te kunnen verwerken. Ik ben alle 3 keren vroegtijdig gestopt met mijn therapie omdat ik het gevoel had dat het toch niet werkte. Ik kreeg een keer zelfs het idee dat de therapie mijn verdriet steeds erger maakte.

Nu inmiddels dus 9 jaar later kan ik zijn afwezigheid/dood nog steeds niet accepteren en ben ik door verdriet al 2x gestopt mijn studie, voel ik me lichaamlijk wel 75 en heb ik mezelf o.a. financieel en zakelijk al aardig in de nesten gewerkt. Mijn moeder vertelde mij dat mijn vader ook zo was (ondanks zijn goeie baan). Ze zegt dat ze het bijna eng vindt dat ik zoveel (eigenlijk slechte eigenschappen) van mijn vader heb overgenomen daarmee doelend op het studie- en financieel in de nesten werken.

De laatste paar weken, eigenlijk sinds 24-12-2013 (zijn overlijdensdag) merk ik dat ik steeds vaker droom over mijn vader, geesten of misschien wel demonen. Nou ben ik juist niet het type die daar iets achter zou gaan zoeken. Afgelopen nacht had ik weer een droom. Over mijn vader waarin hij in mijn droom letterlijk zei dat ik mijn leven moet beteren en dat het zo niet langer kon.

Ik ben op internet gaan zoeken wat de dromen nou zouden kunnen beteken en wat betreft de dromen die gaan over geesten en/of demonen, houden maar een ding in: dat het niet goed gaat in de huidige situatie en dat daar dus verandering in moet komen.

Ik vond dit toch eng en ben de hele dag met mezelf in de weer geweest: zou het echt iets betekenen? Moet ik hier echt iets mee? Ook denk ik dat wanneer ik een keer zal accepteren dat mijn vader niet meer terugkomt dat ik me erg schuldig zal voelen. Nou heb ik al 500x gehoord dat schuldigvoelen echt niet zou moeten want zijn dood is immers niet mijn schuld. Maar geloof me ik ben al zo ver heen dat ik daar geen gehoor aan geef.

Ik ben 4 jaar geleden zelfs voor langere tijd (6 maanden) naar amerika vertrokken omdat ik dacht dat ik weg moest van mijn omgeving, van de omgeving waar ik en mijn vader altijd samen waren. Maar nee weglopen voor problemen is zeker niet de oplossing dat weet ik nu maar al te goed. Want terugkomen naar een situatie waar je voor wegrent maakt het alleen maar moeilijker.

Ik weet op dit moment niet hoe ik nu verder moet en mijn vraag is eigenlijk heeft iemand hier ervaring mee? Ik doe mijn verhaal voor het eerst en nu teruglezend heb ik het idee dat ik geloof ik niet helemaal spoor. Maar ik moet het via een derde horen wat hij/zij/jullie van mijn situatie vinden en als jullie tips hebben? Graag! Mijn dank is zeer groot.

Groet, Lisa

Lieve Lisa.Ik kan heel goed begrijpen,dat je je vader nog steeds erg mist,vooral omdat jullie ook zo close waren en dat zal waarschijnlijk ook nooit echt overgaan.Ik spreek uit ervaring omdat ik nog steeds mijn moeder mis al ben ik nu zestig plusser.Ik heb mijn moeder verloren toen ik 6 jaar was en juist omdat ik haar maar zo kort gekend heb mis ik haar.Ik had zo graag willen weten,wie zij was,of ze een lieve moeder was geweest en hoe ikzelf dan was opgegroeid en opgevoed.Ik kreeg nl.met mijn achtste jaar een stiefmoeder en dat was echt iemand uit het boze sprookje.Vele drama,s en ruzie,s heb ik gehad en meegemaakt en ontzettend veel verdriet om het gemis van m,n eigen mams.Bijna elke dag was ik op het kerkhof en praatte ik met haar en huilde,totdat iemand mij daar zag en dit bij mij thuis vertelde.Vanaf die tijd mocht ik van m,n stiefmoeder niet meer naar het kerkhof en werd mijn verdriet en gemis alleen maar groter.Ik ben ook een paar keer in therapie geweest,maar praten hierover loste niets op.Sinds die tijd praat ik tegen haar foto en vertel ik haar hoe ik me voel en wat ik zoal doe.Het klinkt misschien gek maar ik voel me hier goed bij.Ik weet geen oplossing voor jou omdat de situatie bij jou anders ligt,jij hebt je vader veel langer gekend en intenser meegemaakt.Misschien heb je meer verdriet dan ik,maar ik leef erg met je mee en weet hoe jij je voelt.Houd de mooie herinneringen met je vader vast,vergeet die nooit en weet,dat het toch ooit anders wordt,beter.Het heeft bij jou misschien meer tijd nodig om je weer wat prettiger te voelen,maar geloof me,die tijd komt voor jou ook.Ik wens je veel sterkte verder,kop op! Liefs van een soortgenoot.