Excuses voor het dubbele topic maar ik ben echt wanhopig op zoek naar tips...

Ik ben 20 en zit met een heel naar probleem: ik heb ontzettend last van heimwee vóóraf. Het is vorige zomer (2011) ineens begonnen toen ik een weekje met vriendinnen weg ging. Ik was toen nog nooit zonder ouders naar het buitenland geweest en zag er erg tegenop. Zo erg dat ik de nacht van tevoren niet heb geslapen en meerdere lichte paniekaanvallen heb gehad. De vakantie zelf was daarentegen super en ik had ook niet anders verwacht. Ik heb echt geen flauw idee waar het vandaan komt. Vroeger ging ik moeiteloos zonder erover na te denken een week op kamp, maar nu zie ik ineens als een berg op tegen het idee dat ik bijvoorbeeld een weekendje van huis weg moet. Zelfs zo erg dat ik een paar dagen van tevoren ziek word van de stress en vaak later naar het kamp ga omdat ik het gewoon niet trek. Op een gegeven moment gaat er op zo'n dag een knop om en heb ik ineens heel veel zin en denk ik uberhaupt niet eens meer aan heimwee. Tijdens het kamp zelf denk ik amper aan thuis en na het kamp krijg ik bijna heimwee naar de leuke tijd die ik heb gehad op kamp.

Het ding waar ik zo tegenop zie is het afscheid nemen van mijn thuis, van die vertrouwde omgeving en mensen en dieren, ook al weet ik dat ik bijvoorbeeld overmorgen alweer thuis ben en het een superweekend gaat worden. Ik denk dat het probleem zich vooral zit in het feit dat ik echt héél bang ben om in het openbaar te huilen, vooral omdat ik dat erg genant vind. Zo ben ik bijvoorbeeld niet naar mijn diplomauitreiking geweest omdat ik bang was dat ik zou gaan huilen op het podium voor al die mensen. Debiel toch? Ik ben 20 en moet nou toch wel eens zonder te janken een weekendje weg kunnen?

Vorige week ging een van mijn ouders en mijn zusje een weekend naar het buitenland met het vliegtuig. Ik heb een hekel aan vliegen en heb de dag van vertrek alleen maar huilend op bed gelegen vanwege heimwee en angst dat er iets zou gebeuren met het vliegtuig. De hele dag heb ik als een berg opgezien tegen het vertrek, en toen de taxi naar het vliegveld eenmaal uit het zicht was kalmeerde ik direct; ze waren weg en dat gaf me op de een of andere manier heel veel rust, waarschijnlijk omdat ik hun stemmen niet meer hoorde en er niet constant aan herinnerd werd dat ze weg zouden gaan.

Het afgelopen jaar heb ik dat zo'n beetje elke keer gehad. Ik zag er mega tegenop om weg te gaan maar zodra ik de enthousiastelingen met wie ik weg ging om me heen had, was die brok in m'n keel acuut verdwenen.

Eind juli ga ik een week op kamp met mijn scoutinggroep als leiding en voorgaande jaren heb ik hier altijd ontzettend naartoe geleefd. Ik heb er ook heel veel zin in maar weet gewoon nu al dat ik de dagen van tevoren weer ziek ga worden. Dit wil ik absoluut niet en ik wil er echt alles aan doen om van dit gezeur af te komen. Ik wil weer dat magische gevoel terug, dat gevoel dat je niet kan slapen van de spanning omdat je er zo'n zin in hebt, die nostalgische fietstocht naar het kampeerterrein, die heerlijke tijd op dat kamp, etc. Maar ik zie nu al op tegen het afscheid nemen op de dag van vertrek. Ik ben vooral heel erg bang dat ik met rode ogen aan de fietstocht begin waardoor de kinderen vragen wat er aan de hand is en ik in traenen uitbarst, of dat ik ga huilen waar alle ouders en kinderen bij zijn. Ik vind dit echt genant, omdat dit niet bij mijn leeftijd past.

Ik voel me zo'n aansteller en vind het belachelijk dat ik telkens weer ziek word en al snel een hele dag jankend op bed lig. Ik wil dit niet meer, ik moet hier echt vanaf! Wie heeft hier ervaring mee en hoe los ik dit in godsnaam op? Ik begin echt wanhopig te worden en ben bang dat het alleen maar erger wordt. Dingen als 'denken aan de leuke tijd die je tegemoet gaat', 'over een week zit je alweer thuis' en 'afleiding zoeken door dingen te kopen voor kamp' helpen bij mij niet. Ik haat dit echt van mezelf en vind het belachelijk dat ik hier ineens zo mee zit en zéker op deze leeftijd (terwijl ik weet dat ik niet de enige ben) en ik wil hier echt vanaf. Geen psychiaters en andere medische dingen alsjeblieft, tenzij er een of ander homeopatisch wondermiddel is dat écht helpt tegen heimwee. Dan ben ik absoluut bereid het te proberen. Alvast bedankt voor het lezen en ik hoop dat iemand mij de gouden tip kan geven!

Alsjeblieft, is er echt niemand die mij kan helpen? Ik ga volgende week zaterdag een week weg en ik zit mezelf nu alweer op te vreten. Ik zie het niet zitten om me weer een week zo te voelen... 🙁

Hai, heb je verhaal gelezen en probeer het even tot me door te laten dringen. Voordat ik een antwoord wil geven... We lezen echt wel met je mee. Ik probeer me in jouw situatie voor te stellen, ook al herken ik mezelf niet helemaal, wil je graag wat handvatten geven.

Liefs, Emma

Wat is heimwee eigenlijk precies? Het wordt in de Van Dale omschreven als “sterk verlangen naar geboortegrond, huis e.d.” Heimwee bestaat in gradaties, maar het kan leiden tot psychische nood en beperkingen in het functioneren. Het centrale kenmerk van heimwee is het voortdurend denken aan thuis, en alles wat met thuis te maken heeft. Het kan optreden als iemand van huis is, maar ook al voor vertrek.

Lees verder/Bron:
http://www.psycholoog.net/eerste-hulp-bij-heimwee

Ik vind dit heel herkenbaar. Ik zie er altijd als een berg tegenop om (al is het maar 1 nacht) ergens anders te slapen en niet in mijn vertrouwde omgeving te zitten. Ook ik word dan angstig, onrustig, huilerig: afschuwelijk! Terwijl de trip doorgaans super is!Bij mij hangt het samen met het feit dat ik niet hou van veranderingen. Is dat bij jou misschien ook zo?

Echte tips en trics weet ik er ook niet voor... Behalve wat ontspanningsoefeningen voordat ik ga slapen. Als er nml ook nog een slechte nachtrust tegenover staan, dan wordt het alleen maar erger...

Ik neem mijn eigen kussens mee en mijn knuffel (hoe dom dat er ook uit mag zien, het helpt me).

Groetjes

K: dat is voor mij inderdaad heel herkenbaar, ik houd ook niet van veranderingen en zie daarom al snel op tegen dit soort dingen. Blij dat er nog iemand is met dit probleem, al hebben we het natuurlijk liever niet. 🙂

Even een update: het is bij die ene dag met een naar gevoel gebleven en ik heb de week van tevoren veel afleiding gezocht. Ik moest van mezelf verplicht een aantal afspraken maken en het heeft geholpen! De avond voor vertrek heb ik nog wel even gehuild maar niet uren, en de ochtend van vertrek wat traantjes gelaten bij het afscheid nemen van mijn familie. Daarna op de fiets gestapt en naar mijn lieve, vrolijke kids gereden die niet konden wachten tot we gingen vertrekken. En wauw, wat heb ik een geweldige week gehad! Ik heb genoten van alles: het weer, de activiteiten, de lieve kinderen (die overigens geen enkele keer ruzie hebben gehad) en de andere leidinggevenden. Ik heb geen seconde heimwee gehad naar huis en nu komt het stomste: toen ik afgelopen zaterdag thuis kwam heb ik gehuild omdat het kamp van mij nog wel een week langer had mogen duren. Bizar toch? Ik ben heel, heel blij dat ik het kamp vanaf minuut 1 heb meegemaakt!

Ik hoop dat dit weer een terugkeer naar mijn heimweeloze leven betekent, daar verlang ik erg naar terug! Ik ga binnenkort tien dagen op vakantie en hoop dat ik zonder problemen kan vertrekken! Bedankt voor jullie reacties, geeft veel steun!

Tuurlijk zijn er mensen met dit 'probleem'.

Hi, super oud berichtje maar kwam het tegen en ben benieuwd na al die jaren of jij er iets op hebt gevonden? Ik heb hier zelf namelijk ook heel veel last van..