hallo, Ik ben een vrouw van 42 en mijn man is 39. Wij zijn 3 jaar getrouwd. Ik had al 3 kinderen uit een vorige relatie en samen hebben we nu ook een zoontje. Probleem is dat mijn man ineens heel anders is geworden het laatste jaar.
voorbeelden zijn: Veel contact met (veel) jongere vrouwen/meisjes en die aandacht geweldig vinden. Met leeftijdsgenoten kan hij geen gesprekken meer voeren op de een of andere manier. Ineens is hij gestopt met roken (heel verstandig) en gaat zijn (mega klein) buikje hem irriteren. Hij wil ook ineens een ATB. Van de een op de andere dag! Hij is ineens zo hard, lijkt wel emotieloos. Een hele koele vage blik in zijn ogen. We kunnen niet meer communiceren hij lijkt ver weg te zijn en niet te bereiken. Hij heeft laatst een paar grote fouten gemaakt en erkent dat ook maar legt dan vaak de schuld bij mij. Als ik dit en dat had gedaan dan had hij niet hoeven te liegen tegen mij. Hij is op het werk gezellig en leuk en thuis zit hij als een zombie achter de laptop met headset op en is volkomen onbereikbaar dan terwijl hij aan het gamen is. En ik heb soms echt het gevoel dat hij niets om dit gezin meer geeft.

Heeft iemand ervaring met dit soort dingen of met een midlife crisis die mij kan helpen? Ik weet het zelf even niet meer. Het was een super vent... echt een lot uit de loterij, droeg mij op handen en ineens is dat volledig omgedraaid.
Adviezen als: dumpen die handel hoef ik niet sorry... maar ik wil dit oplossen omdat ik weet dat ergens van binnen mijn man nog zit.

Mies.

Hallo Mies, ja, dat lijkt toch wel erg op een midlife crisis... Heb je hem al eens op de man af gevraagd waarom hij zich thuis zo anders gedraagt dan op zijn werk (en hoe weet jij dit, werken jullie samen?). Misschien moet je hem wat meer ruimte geven (maar niet wat betreft die jongere vrouwen). Laat hem die fiets aanschaffen en laat hem zijn buikje wegfietsen. Probeer hem een poosje te negeren. Zorg dat je zelf een paar leuke hobbies en vriendinnen hebt, en als hij ziet dat jij je in je eentje kan vermaken, dan wil hij vast weer dingen samen met jou doen. Hoe harder je aan iemand trekt, des te groter het risico dat hij opstapt...

Groetjes

@ Danielle..bedankt voor je reactie. Ik vermoed het ook maar hoop niet dat dat het probleem is haha. Mijn huwelijk staat nu al op springen namelijk. En de druk van een mc kan ik er niet bij aan denk ik. Dat contact met de jongere vrouwen/meisjes gaat best heel ver ook. En hoe ik weet hoe hij op het werk is: dat zie ik op foto's van bedrijfsuitjes en reacties van zijn collega's.
Ik zit hier behoorlijk mee en heb eigenlijk mijn man al verteld dat ik wil scheiden maar goed twijfel slaat toe want tjah van iemand houden is ook iets he?
maar bedankt nogmaals voor je bericht.

Hallo Mies,
En hoe was de reactie van jouw man op jouw bericht dat je eventueel wilt scheiden? Is er niet een manier dat jullie even afstand nemen van elkaar? Kan hij niet een appartementje huren ergens? Of is het al zo lang aan de gang dat je drastisch wilt veranderen?

Groeten

Ja, ik ben ook benieuwd naar hoe jouw man in en op deze hele situatie reageert en antwoord. Kun jij niet een poosje weg met de jongste? Naar jouw ouders of een vriendin? Hoe oud zijn de andere kinderen?

Pieter

Hai Mies, ik heb trouwens gereageerd omdat mijn zus nu in dezelfde situatie zit. Ze is al 20 jaar met haar man, 3 schatten van kinderen, maar ineens ziet ze het niet meer zitten. Ze wil het liefst weer op zichzelf wonen. En ik heb 3 jaar geleden een crisis met mijn eigen man overwonnen... Daarom, scheiden is zo gedaan maar vechten is moeilijker. Maar, moeten jullie wel samen vechten. Enfin, ik hoor wel weer van je.

Groetjes

Eerlijk gezegd weet ik soms zelf niet of ik er nog energie in wil steken. Of het de moeite waard is..en begrip me niet verkeerd, ik hou zielsveel van hem. Het is de liefde van mijn leven. Maar we zitten midden in een crisis en hij reageerd zo lauw en ik kan het gewoon niet in mijn eentje. Er is natuurlijk ook altijd meer dan hier staat. Ik heb berichtjes gelezen van hem naar een veel jongere vrouwelijke collega die ik eerlijk gezegd niet gezond vind!

Ja, jammer dat mensen op een gegeven moment denken dat het gras groener is aan de overkant...

Sterkte

@Pieter..nee een poosje weggaan is niet echt een optie.Ik heb 4 kinderen. De oudste zal zich prima redden ( is al een twintiger lol) dan een tweeling van 11 (met autisme ed) Dus weggaan zou alleen kunnen met 3 kinderen maar ik heb geen familie in de buurt en de kinderen kunnen niet uit hun vertrouwde situatie gehaald worden. Wil ik ze niet aandoen. Hoe mijn man reageerd...tjah ontkenning en niet willen praten want er is niets en ik overdrijf alles. En ik heb verder een schat van een man hoor echt.
@ Danielle..ik ben ook niet echt van plan om het zomaar zonder een gevecht op te gaan geven. Ik heb geen idee of ik de energie nog heb maar ik ga het zeker proberen. Want als het een crisis is dan heeft hij er ook niet om gevraagd natuurlijk. Goed van je dat jullie het overleefd hebben. Kun je me tips geven misschien? Moet ik misschien meer toelaten?
x Mies

Weet je Emma...vaak lijkt het gras groener maar als je dichterbij komt dan blijkt dat vaak niet zo te zijn. Vaak is het meer een manier om uit een sleur te komen. Mijn man bijvoorbeeld komt als vrijgezelle man zonder kinderen in een gezin met 3 kinderen. Een puber van toen 16 en een tweeling waarvan de een klassiek autisme heeft en de ander kenmerken van autisme zeg maar...Dus mijn man viel met zijn neus in de boter. En misschien dat hem dat na bijna 4 jaar toch even te veel is geworden. En dan lijkt "iets" hebben met een meid die begin 20 is ( hij 39) en die geen kinderen heeft ineens heel erg lekker ongecompliceerd. Gekke is dat ik me er best iets bij kan voorstellen. Maar niet goedkeuren natuurlijk. Hier is het altijd druk in huis en er is altijd wel iets te doen vooral ook nu met de kleinste erbij. Bovendien is het zoete inval hier. Altijd wel vrienden in huis en in het weekend komt de vriendin van de oudste over dus dan zijn we vaak al gauw met z'n achten in huis . Ik vind dat super. Maar bedankt voor je reactie! x

Ik had er zelf ook last van, maar bij mij kwam het vooral door de problemen op mijn werk. Ik merkte dat ik de bankwereld helemaal zat was en spijt had dat ik niet mijn jeugddroom, werken in de zorg, had nagejaagd. Hierbij kwamen dan nog problemen van de relatie, maar de hoofdoorzaak lag bij het werk. Ik kwam hier achter toen ik met een coach in gesprek ging vanwege mijn woedeaanvallen, waar ik vroeger zelden last van had. Deze coach heeft mij leren omgaan met de symptonen en daarmee mijn relatie gered! Ook de oorzaak (de baan bij een bank) hebben we weggehaald en hij heeft me geholpen de stap naar de zorg te durven zetten. Onder andere door mij sollicitatievaardigheden aan te leren en mij weer meer zelfvertrouwen te geven. Er is dus licht aan het einde van de tunnel! . Je kan het misschien ook in een vroeg stadium van de midlife crisis aan je partner voorstellen! Ik hoop dat het nog werkt voor jullie, veel succes!