Hey jongen van 18, ik ben een meisje van 18 en kamp met hetzelfde probleem (geen zin in sex, gevoel van nooit verliefd te worden) maar met een andere achtergrond, ik heb ook een fantastische moeder en zoals iedereen hebben wij ook wat meegemaakt mijn oudere broer is een goede jongen, een slimme jongen.
ik was vroeger samen met de grootste klootzak die je je kunt inbeelden, je kunt het je niet inbeelden, weinig mensen maar oke... ik was gebroken, hij had me kapot gemaakt, ik huilde elke dag, ik haatte me voor wie ik was, ik sneed mezelf uiteindelijk... ik werd gek. Toen alles uiteindelijk aan zn eind kwam, wat me ook geen deugd deed, voelde ik me vrij. Ik genoot daar van, vervolgens de 1ste maanden probeerde ik wat dingen uit met jongens. Maar niet me die intensie, ik zocht een relatie. Zij zagen dat anders, ik heb veel shit gekregen door zulke situaties. Heb al een aantal keer geroepen "fuck mannen" uit die frustratie. Het deed altijd pijn. Nu ben ik al 2 jaar single, en als ik zie welke mooie koppeltjes er zijn, dat ze elkaar echt graag zien... ik ben vergeten hoe dat begint. Nu loop ik al lang weg te vluchten in mijn hobby, wat natuurlijk beter is dan in drugs ofzo. Maar je vlucht nog altijd. Ik zeg niet dat ik niet gelukkig kan zijn zeker niet, maar ik mis iemand, doch word ik niet verliefd, of voel met tot geen jongen aangetrokken, en ik ben niet lesbisch, weet ik zeker
Hoewel Rick z'n probleem in februari voor het laatst benoemd werd, wil ik daar toch wat over zeggen. En misschien herkent Jolly zich er ook in.
Ik ben hoogbegaafd. Ik heb ADHD. Ik heb verlatingsangst.
In deze volgorde is alles bij mij ook ontdekt. Het ene versterkt het ander, het ander maakt het ene onzichtbaar, etc. Ik was erg druk en impulsief... En ja, concentreren lukte ook niet. Maar ik scoorde goed op school, dus moest het oké zijn toch? Bij mijn zus was hooggevoeligheid geconstateerd en ik had de indruk hier ook last van te hebben. Ik wilde alleen niet het zusje zijn dat zei "oh, ik ook!' Dus hield ik m'n mond. Maar ik ben ook erg gevoelig.
Nadat hoogbegaafdheid bij mij geconstateerd was, zei de GGZ dat mijn drukte komt door frustratie omdat ik niet op mijn niveau behandeld wordt. Anderhalf jaar later kwamen we terug en na veel gesprekken hebben ze ook ADHD geconstateerd. Nadat ik afgelopen winter een depressie geleden had, kwam mijn psycholoog tot de conclusie dat ik verlatingsangst heb: ik ga graag met mensen om, maar wanneer ze echt iets beginnen te betekenen voor me, word ik angstig en laat ik alles los... Hierdoor belemmer ik mezelf al een paar jaren in het aangaan van vriendschappen.
Ik heb een zeer stabiele thuisbasis, maar woon op mezelf omdat mijn moeder en ik samen met de overgang en puberteit absoluut niet goed samen konden. (Ik ben nu 22, sinds 20e op mezelf.) Ik heb dus geen grote problemen, maar de denkwijze en wijze van handelen, komen mij griezelig bekend voor.
Het overdenken van wereldproblematiek klinkt overigens als een typisch hoogbegaafden-eigenschap. Vergis je niet: ADHD/ADD kan je intelligentie behoorlijk goed verstoppen. Mijn beste vriendin heeft ADD en zij kan dankzij medicatie eindelijk haar ei kwijt op de universiteit 🙂
Het niet verliefd worden/zijn kan komen door het wantrouwen in de mens. Is je eerste gedachte over iemand meteen sceptisch? Kijk je wel in de goede hoek, op de goede plekken? Probeer je wel een band zo ver op te bouwen dat het vertrouwen er volledig is - waarna het misschien liefde kan worden? Jezelf openstellen na een beschadiging is erg zwaar, en hoe langer je dit doet, hoe geslotener je kan worden.
Na mijn depressie heb ik geleerd mezelf op nummer een te zetten. Daarna komt mijn studie, wat mij motiveert, en dan pas m'n partner. Jezelf op nr 1 klinkt logisch, maar dit wordt (door vooral vrouwen) weinig gedaan. Je geeft jezelf op, zet jezelf opzij, voelt je jezelf niet meer. Als je met jezelf afspreekt je trouw te houden aan jezelf, voel je je al veel beter: trek een grens en bewaak deze. Wees trots op jezelf als je met iemand een band durft op te bouwen en wees trots als je, wanneer dit persoon te ver gaat, je grens durft te trekken.
Jij bent het belangrijkste in je leven, niet iemand anders.
Doordat ik mijn partner minder belangrijk maak dan mezelf, leid ik een voor mij goed leven. Ik behandel mijn partner er niet minder goed om: soms heb ik gewoon geen tijd. Compromissen moet je sluiten natuurlijk en soms geef je wat op. Maar blijf altijd bij jezelf.
Vertrouw jezelf en vertrouw daarmee ook de mens. Ik kan niet beloven dat je verliefd wordt, maar je wordt wel gelukkiger. Volg je gevoel, je intuïtie, en sluit negatieve invloeden buiten.
Ik heb een hele vriendengroep moeten laten vallen voor dat laatste, maar ik voel me er wel veel gelukkiger door. Een nieuw (school)jaar, nieuwe kansen! 🙂