Sinds kort is mijn kinderwens steeds groter geworden, het is heel snel achter elkaar gegaan maar er is iets wat me dwars blijft zitten:
Mijn moeder is manisch depressief, haar familieleden hebben er ook last van (gehad) dus het zit van haar kant in de familie.
Ik moet er helaas zelf ook aan geloven...
Na al vele diagnoses gehad te hebben blijk ik nu (naar zeggen) Borderline te hebben.
Prima, maar mijn Borderline uit zich in agressie, huilbuien, impulsief gedrag (mensen aanvallen, dingen kapot maken, heftige ruzie's, mezelf afreageren door ergens heel hard tegenaan te slaan) en dat lijkt me niet al te gunstig voor een kind...
Mijn ouders hebben mij ook niet op de goede manier opgevoed en dat heeft me tot nu toe alleen nog maar tegen gewerkt...
Ik zou zo graag kinderen willen maar ik weet dat ik het kind iets aan zou doen als het even niet mee werkt, gewoon, puur uit machteloosheid.
Ik heb nu al zoveel geprobeerd om deze uitbarstingen tegen te gaan, maar ook therapiëen en medicijnen laten het niet over gaan, het word alleen beperkt naar 3 keer per week in plaats van elke dag...
Is er een kans dat ik wel een 'normaal' kind kan krijgen en dat ik het op kan voeden zoals het hoort of kan ik die gedachte maar beter uit mijn hoofd zetten?
Als het het laatste is, dan accepteer ik dat maar. Dan heb ik in ieder geval wel duidelijkheid...
Ik wil pas een kind als ik een paar jaar stabiel ben, maar ik ben zo bang dat ik dan terugval!!
Ben je hiervoor in therapie? gebruik je medicijnen?
wat zegt jouw psychiater hiervan?
en je partner?
het is goed van je dat je zelf al zegt dat je jezelf moeilijk in de hand hebt. je weet dus wat er aan de hand is en je bent hier eerlijk over, dus vraag jezelf in alle ernst af: "zou je dit je eigen kind willen aandoen?
kinderen zijn niet altijd meewerkend en makkelijk, soms zou je ze achter het behang willen plakken, voor ouders zonder deze stoornis is opvoeden vaak al zwaar en jij geeft zelf aan dat je problemen hebt met jezelf in de hand te houden. Dat kan natuurlijk niet met een kind, een kind is kwetsbaar.
voor volwassenen is het al moeilijk om met een Borderline persoon om te gaan, voor een kind, die het niet begrijpt is het onmogelijk.
Voor depressies zijn er medicijnen, maar voor borderline zijn volgens mij geen medicijnen die dat helemaal kunnen verhelpen, een goede therapie is noodzakelijk.
ik denk dat je moet praten met degene waar je in behandeling bent, maar als ik het zo lees zou ik zeggen " doe maar niet".
Probeer zelf een gelukkig leven te leven, dat is al moeilijk genoeg met Borderline.
groetjes, Brenda
Op zich is jouw borderline problematiek geen belemmering voor het krijgen van kinderen. Het kan je zelfs verder helpen op jouw weg om jouw hechtings en onthechtingsproblemen beter te leren hanteren en nieuwe relaties aan te gaan en weer vertrouwen te krijgen in 'de mensheid'.
Het zou voor jou wel makkelijker zijn als je dit zou doen samen met een partner die stabiel is en jou kan opvangen als je het moeilijk hebt.
En het is aan te raden wel de juiste therapiëen te volgen omdat dit aangetoond heeft dat de stoornis dan sneller dempt.
Helemaal genezen zou niet jouw streven moeten zijn, maar juist het trots zijn als je steeds weer iets meer durft en steeds iets meer nadenkt voordat je iets doet.
Ik denk dat je best kunt voelen wat je eigenlij zou willen en of je vindt dat jij jezelf voldoende kunt vertrouwen en of jij jezelf als moeder aan een kind (klein babytje - kleuter - puber) zou toewensen...
Denk daar maar eens over na! En durf te geloven.