ik weet nog dat ik aan het rijden was en een blackout kreeg toen lag ik van laili af mijn arabier toen ik bijkwam kon ik niet meeer overeind
alles deed zon pijn ik heb een dokter gebeld er kwam een ambulance wat was ik duizelig en pijn dat ik had werd ik afgevoerd dat idee alleen al naderhand heb ik het nog een keer proberen te rijden ik stapte met knikkende knieen op ik zat paard op hol volbloes arabier vijf weken in de wei gestaan toen er weer op weet je wat ik echt vrees dat commentaar van mijn zwager hij heeft een dochter die denkt dat ze alles is ze is stalruiter ik wil gewoon plezier met rijden hebben maar dat lukt nu niet meer heb naderhand om eerlijk te zijn een overdosis paracetamol en een coctail in genomen van div medicijnen dokter der bij en tegengif gehad ben zo bang nu ik zei ik stop ermee
met paardrijden nee dat mag thuis niet en dus ben ik bang dat ik alweer een blackout krijg ben vaak bij de dokter geweest maar er werd niks meegedaan wat vinden jullie van commentaar op mij en hoe krijg ik weer zelfvertrouwen

is het paardrijden belangrijk voor je? wil je het echt graag of doe je het voor een ander?
dat is de hoofdvraag in deze.
als je echt niet meer wil dan zeg je dat gewoon, lijkt mij stug dat iemand je zal dwingen.
wil je zelf graag, begin dan gewoon eerst weer op een rustige pony te rijden en bouw het zo weer op.
een Arabier kan nogal wild zijn.
doe voorzichtig, en neem nooit meer zomaar zoveel medicijnen in, praten helpt beter, echt waar.
groetjes, Brenda

Met alle respect. Ik heb je verhaal twee keer gelezen maar ik begrijp echt niet wat je probleem is of welke vraag je hebt? Waar heb jij leren schrijven? Kun je geen hoofdletters en punten gebruiken aan het begin en einde aan iedere zin. Jouw verhaal is echt niet te lezen zonder deze leestekens.
Ik hou ook erg van paardrijden dus vandaar dat ik je graag zou helpen, maar ik weet nu niet goed wat jouw probleem is, dus ik weet ook niet wat ik voor je kan doen.

over het probleem gesproken nee zoveel rommel neem ik nooit meer in en omdat ze denken dAT ik nu een leverbeschadiging heb dus heb ik besloten om samen met een vriendin te gaan rijden zij was nog banger dan ik dus ging ze op onze haflinger ik dus weer op die arabier alleen ze schrok en ging er vandoor heb ze maar laten gaan na wat gepraat thuis zien het wel in alleen die buikpijn wil maar niet weg gaan spanning en stress heb ik niet maar goed ben van mijn angst af we hebben goed geoefenend en het gaat steeds beter blij toe ook begin er weer plezier in te krijgen thuis helpen ze me nu ook goed alleen dat rotgevoel krijg ik maar niet weg ik heb in boeken gekeken en op internet maar werd wel wijzer maar het hielp niks laatste dagen ben ik veel naar het strand geweest wezen zwemmen met paard dat was echt relax bedankt voor jullie reacties gr diana

hoi brenda even reageren bedankt voor je bericht wat er afgelopen vrijdag is gebeurd sindsdien,intresseert me het weinig als ik er nog af val omdat ik vrijdag kramp in mijn zij kreeg en viel er af op rug op de,weide grond gevallen.en kon niet opstaan toen kwam dus die ambulancier die me hardhandig overeind trok nu vandaag heb ik flink last van mijn rug en heup durf niet naar de huisarts te gaan omdat ik bang om weer een preek te krijgen heb het thuis ook gezegt ze zeiden toen dat mocht zo niet ja hehe ik heb dus gezworen dat ik bij een eventueel ongeluk of zo val van paard geen hulp meer wil het is lastig te zeggen maar na die grote bek van hun en dat overreind sleuren ben ik bang van hun geworden klinkt mischien stom ook als jullie dat vinden want mijn paard reageerde heel vals op hun door haar tanden te laten zien het leek wel zon waakhond paardrijden doe ik graag liever niet te veel commentaar van einstein dat is dus mijn zwager dat nekt me dus is het gek dat ik nu de hulpverlening niet meer vertrouw antwoord is zeer welkom groetjes diana

Drie punten: bedreiging van de hulpverleners ofwel door mensen dan wel door dieren werkt belemmerend in het hulpproces. Ik neem aan dat deze hulpverleners jou zo snel mogelijk wilden helpen maar dat dat dus niet kon met het agressieve paard in de buurt.

Wat jouw familie betreft, daar begrijp ik weinig van. Volgens mij hebben zij jou gewoon gewaarschuwd dat je voorzichtig moest zijn met het paard en dat blijkt wel nu je er weer een ongeluk mee hebt gehad.

En ten derde, als je hulp nodig hebt, dan kan en mag dat niet verboden worden en dien je je te wenden tot de huisarts.

Tenslotte, waarom zorg je zo slecht voor jezelf en ben je zo onstuimig en gevaarlijk bezig? Je had je nek wel kunnen breken als je geen paard kunt rijden of als het paard niet betrouwbaar is en er is geen begeleiding bij.

Waarom ben je zo eigenwijs en laat je je niet helpen?

Hoi Diana,

Uit een heel andere hoek om eens over na te denken, is mijn advies voor jou :

Werk aan je intermenselijke effectiviteit (het volwassen communiceren met anderen). Deze heb je helaas niet goed ontwikkeld waardoor je, hoogstwaarschijnlijk, steeds tegen de zelfde problemen aanloopt in contact met anderen.

En probeer, zoals Florian daar ook over schrijft, je nederlandse schrijfstijl te verbeteren. Ik doel op de hoofdletters en leestekens. Het is voor anderen niet prettig te lezen en velen zullen geen moeite willen doen om je te begrijpen en haken af.

Wees duidelijk in wat je wilt van ons i.p.v. een onsamenhangend en een te gedetailleerd verhaal te vertellen waar bijna niemand iets mee kan en je anderen ermee verveelt. Grotendeels is er geen touw aan vast te knopen. En dat is erg jammer. Vooral voor jou omdat je jezelf er niet mee verder helpt. Je wilt immers graag hulp van anderen ? En dat is wat ik jou gun, vandaar dit advies.

Groetjes,
Lara.

Ja, Lara, ik krijg ook een beetje een impulsief borderline gevoel en ik heb ook te doen met haar eenzaamheid...

jongens bedankt voor jullie bericht . maar ik heb geen borderline. wat ik dus wil zeggen het leven intressert me niet meer.Heb het gehad met al dat gezeik om me heen.En wat dat paardrijden ik kan het best goed ,maar dat gezaag nekt me.en verder dan nog iets zo als ik al zei en daar blijf ik bij geen hulpverlening.Ik heb nu zelfmoord neigingen was vanmorgen bijna voor de trein gesprongen maar ik durf dus niet.Door al dat gedonder intresseert me het niet meer om van paard te vallen.
Wat dat weigeren heb ik mijn redenen voor,groet diana

Triest om te lezen en triest dat niemand in jouw omgeving zich om je bekommert. Triest.
Sterkte gewenst met jouw keuze op jouw pad. Ik wens je de juiste richting en een mooie nieuwe horizon.

Fleur bedankt wat dat zonder zadel door buitenbak moet kunnen en ja het is echt erg.
Maar hopen dat het vandaag beter zal gaan.gr diana

Beste Diana,

Mischien kan ik je helpen.

Groetjes Tanja