ik wil ook een meisje zijn heb het zelfde als jullie beiden .... maar durf er ook niks over te zeggen

Sinds mijn jeugd wil ik een meisje zijn en dat gevoel is nog nooit over gegaan. Ook ik hoop op een nieuwe kans in een 'hopelijk' volgend leven. Intussen moeten we verder en maken we er het beste van. Op het internet ben ik altijd een meisje.

xxx

hoi daar
ik weet precies wat je bedoelt
ik loop er ook mee
al zolang ik mijn kan herrinneren wil ik een meisje zijn
ik had vroeger een vriendje die had een zusje
als ik toen de kans kreeg nam ik weleens een slipje weg daar
alleen ik had geen zus dus als mijn ouders dat slipje vonden
begon het vragenuurtje
je bent geen meisje werd er gezegt
dat was een tyd van nannetje-vrouwtje en alles wat anders was
was niet goed dan was je homo en dat hoorde niet
dus je bouwt een muur je zegt niets tegen niemand
zelfs niet tegen je beste vrienden
mocht je het wel eens zeggen dan zeggen ze of je bent een homo en dan zie je ze nooit meer of ze zeggen goh wat goed van je terwijl als je er dan niet bijbent ze zich blauw lachen om je en ze je ook links laten liggen
hetzelfde bij je vriendin als je het vertelt of ze vertelt je dat ze niet lesbo is en wil wonen met een vent dan kan je je biezen pakken
ik draag het dagelijks die dameskleding ik voel me er lekker in
hakken vind ik ook wel lekker lopen
in iedergeval wat je ook doet het zal tegen je gebruikt worden
ook door je vrienden van buitenlandse en nederlandse afkomst zowel mannen als vrouwen
hou je taai en als je zo n slipje aanwil DO IT

ik wil zo graag uit de kast komen
zoek alleen hulp van een lieve meid
die me kan helpen met opmaken
jongens niet zeuren als je je wilt kleden als vrouw net als ik do het en vraag een meid met open mind evt om hulp
daar heb je meer aan dan zo n zg psygoloog
met ze vragen, men wil van gender veranderen laat mij en deze mensen.
vera misschien intresse
iedereen op deze side sterkte en succes

Ik wil graag een meisje zijn ik wil ook in die kleding rondlopen makeup enzo
ik haat lichaams haar
mooi lang haar met mooie nagels en mooie kleding
vroeger altijd onderdrukt worden van je bent een jongen dus jongens kleding
ik luisterde nooit naar mezelf nu ik dat eenmaal doe..

ik word ook vaak homo genoemd en gepest maar
ja je bent wie je bent en je moet jezelf accepteren en dat is bij mij niet het geval in een jongens lichaam

baibai xxx

ik zou ook wel wil dat ik een meidje dat voel ik me ook goed.
was omdat de kleding veel mooijer is en de sieranden.
ik bid heel vaak en wens ook heel vaak at ik een
kijk zelf hypnose filjes om meisje te worden. meisje was maar het kan aleen als ombouwen maar dat wil ik niet.
ik wil het liefst een meidje zijn
kleding sieranden en de pil slikken enzo
het zou gewedig zijn.
maar ik moet er van af om het tedenken.
ik wens je veel suces er mee

ik ben wilma en ook ik was een man en daar was ik niet blij mee dus heb ik beslooten om als vrouw verder te gaan en dat bevalt priema

Ik denk soms dat ik een meisje wil zijn. Als ik droom, droom ik over dat ik en meisje wil zijn.

Wat moet ik doen?

ik heb dit gevoel ook als mij zus van 18 weg is trek ik haar kleding aan enzo en dan trek ik mij ook alijd af wie helpt mij

ik ben een jongen van 13 jaar en wil een meisje zijn ik trek altijd de kleren van mijn zus aan .ondergoed en etc. maar ik durf niks tegen mijn ouders te zeggen.

help me please

mm als je moet zijn wie je bent moet je voor gaan ma lees hier veel somige maar is denken of dromen me hebben julie het 24 uur dag of ist maar zoon wind vklaag dan ist maar t*avestie en ni de hele mick mak speek over ondervinding want ik ben full gender da ombouw woord vind ik ma dom dus

hoe ik het gedaan heb simpel wist iets fout was
en ben er voor gegaan 100% zonder enige twijfel ma meeste ik lees hier zijn t*avestie en cros dresses gedacht een vrouw te zijn een vrou ben je of ni al ook al ben je man als je echt trans bent voel je je ook echt vrouw en zal je je zo ook uiten 24 uur 7 op 7

ander vraagje die over dromen of kleding draden worden julie er van opgewonden ? ja dan ist t*avestie

Help, ik haat voetbal!
Of mijn verhaal 37 jaar en negen maanden geleden begon of een opeenstapeling van kleine trauma's de oorzaak van mijn zeker en vast interessant leven is weet ik niet. Misschien is de E40 afrit Beernem, psychiatrisch ziekenhuis een betere optie dan mijn verhaal op te schrijven. Rijp voor het zothuis, om het eventjes duidelijk te stellen. Wat er met mij dus scheelt weet ik eigenlijk niet. Laat de zielenknijpers maar een pilletje uitvinden tegen voetbalhaters. Want weet je wat ik wel weet. Ik haat voetbal en dat vat mijn volledig verhaal samen.
Ik ben S en zevendertig jaar. Mijn ouders stelden mijn probleem eigenlijk heel simpel voor. Vaak hebben ze tegen elkaar gezegd dat ik eigenlijk maar een raar jongetje was. En ja, zonder te weten wat er scheelde hadden ze de kern van het probleem benoemd. Ik was en ben een raar jongetje. Maar hoe definieer je nu "een raar jongetje". Natuurlijk kun je een definitie maken van een raar jongentje. Een raar jongentje is een jongetje dat raar is. Maar daar is natuurlijk niets mee gezegd. Wat houdt dat raar zijn in? Is een jongen die voetbal haat raar? Eigenlijk niet, want er zijn nog jongens die voetbal haten. Misschien kan ik mijn gedachten, levensloop, ervaringen met jullie meegeven misschien kunnen jullie op het einde van mijn verhaal zelf een oordeel vellen of ik al dan niet een raar jongetje ben.
Nu ik begin wil ik jullie wel meegeven dat niet alles chronologisch in de tijd verhaald zal worden. Mijn gedachten zijn zo turbulent en hebben voortdurend de neiging om als een typemachine van links naar rechts te vliegen. Eveneens zijn sommige van mijn gedachten schaduwen van een ver verleden, vaak vertekend door een simplistisch waarheidsbeeld dat een kleuter of een jong kind heeft van zijn leefwereld. Anderzijds wil ik ook geen opsomming, een redevoering houden om pertinent iets te proberen bewijzen, al heb ik wel het gevoel dit te doen. Heb ik een ziek beeld van mijzelf dat ik daarom aandacht vraag, dat ik in het middelpunt van de belangstelling wil staan. Echter, na een gesprek met mijn moeder, viel bij haar dan weer alle puzzelstukjes op hun plaats. Dus heb ik die denkwijze ook laten varen. Ik zal dus wel echt een raar jongetje zijn.
Net zoals vele kleine jongetjes in het bad met hun piemeltje spelen deed ik dat ook. Een favoriet spelletje was mijn piemel tussen mijn benen te stoppen en uit te roepen, "kijk , ik ben een meisje". Er werd eens gelachen en dat was het dan. Alle jongens zullen dat wel eens ooit gedaan hebben. Alleen staat deze gebeurtenis gegrift in mijn geheugen. Met hamer en beitel zijn de jaarlijkse prinses-verkleed-partijtje op oudejaarsavond genoteerd in mijn toen kleine hersencellen. Het mogen meespelen met de poppen van mijn groten zus. En het grote verbod om alleen te mogen spelen. ik was immers een raar jongetje en uit ik denk dat ik uit pure frustratie heel vlug een nieuwe hobby had. Het zo efficiënt mogelijk vernielen van poppen. Hoewel ik dat laatste alleen heb van de getuigenissen van mijn vijf jaar oudere zus bevestigd door mijn moeder. Zo kan ik nog verschillende anekdotes aanhalen, maar ik meen wel dat ik een idee gegeven heb hoe ik mijn peuter, kleutertijd heb ervaren.
Mijn kindertijd was een aaneenschakeling van ongelofelijke gebeurtenissen. Van het opsluiten van sinterklaas in de klas, wat nu vaak meer dan een glimlach op gezicht tovert van mijn luisteraars tot inbraak en bendevorming op twaalfjarige leeftijd. De rode draad was wel heel duidelijk. Ik kon echt niet in die klas met alleen maar jongens aarden. Eigenlijk had ik geen vrienden, voetbalprentjes uitwisselen vond ik niets. Voetbal spelen vond ik niets. Ik was niet populair en werd vaak gepest door oudere jongens. Ik moest mij aanpassen om die tijd door te komen en leerde mij te gedragen naar wat ik dacht normaal te zijn voor een jongen. misschien was ik dan wel geen raar jongetje meer. Wellicht was ik een normaal jongetje als ik dat of dat deed. En ik ging daar heel ver in. Zo ver zelfs dat dit één van mijn sterkste positieve eigenschappen geworden is. Koppig, zelfs tegen alle redelijkheid in, zonder een redelijke kans van slagen, doorzetten tot het vooropgestelde doel bereikt is. En enkel maar als dit doel als enige meerwaarde biedt dan het ophouden van de schijn. Hoeveel voorbeelden wil ik je opnoemen. Tien jaar judo gedaan. Een onbestaande liefde voor treintjes ontwikkeld, tot het maken van een eigen hardware en software sturing. Vijf jaar op rij horen dat je geen inzicht bezit in technisch tekenen en uiteindelijk gewerkt als technisch tekenaar. Toch bezat ik veel vluchtroutes die mijn leven draaglijk maakten. Judo werd geassocieerd met contact met andere meisjes. Treintjes werden verkleedpartijtjes op een goed afgesloten zolder en stiekem spelen met de poppen. En het technisch teken was eigenlijk een vlucht uit een door mijn ouders gekozen richting met 14 uur praktijk met weinig theorie naar een theoretische richting met bijna geen praktijk.
In die tijd, in het middelbaar, droeg ik al regelmatig de kousen van mij ma. Voor mijn achttiende verjaardag had ik al drie sexrelaties met jongens gehad. Ik ben wel geen homo en eigenlijk heb ik een afschuw van homo's. Ik ben geen homohater of zo, maar ik kan mijn niet vinden in de tegennatuurlijke gedragingen. Hoewel ik dit nu veeleer bezie vanuit mij eigen gevoel. Ik kan goed begrijpen dat je als lezer niet meer kunt volgen, maar ik verzeker je dat ik ofwel emotioneel kapot zou zijn , of door of minstens in de gevangenis beland zou zijn zonder de sexuele relaties met jongens de rug toe te keren. Dit heeft mij na mijn 22 gered van de prostitutie, sociale zelfmoord en letterlijke zelfmoord. Ik had al meer dan één keer met een touw rond mijn nek gestaan. In die tijd was het dragen van meisjeskleren in mijn vrije tijd een absolute prioriteit. Als ik kon liep ik in het openbaar zo ik mij voelde. Ik werkte in de fabriek en na 6 jaar fabrieksarbeider te zijn kon ik echt niet meer. Avondlessen hadden geen verbetering in mijn arbeiderssituatie opgeleverd en stoppen met werken was de enige optie. Dus, terug naar school. Ik ging voor leraar leren. In die tijd was ik al vrij ver gevorderd in het outen van mijn ik-zijn. Op zich was dit niet zo heel erg, alleen leek alles aan de buitenkant goed te gaan, terwijl ik inwendig op ontploffen stond. Prostitutie, drugs, vechtpartijen, zelfverminking, death metal waren voortdurend aanwezig onder een laagje vernis. Gelukkig heb ik toch een mate van stabiliteit gekregen door te gaan studeren als leraar. en daarna netjes getrouwd zoals het hoort.Ik dacht zelfs genezen te zijn van mijn ziekte maar eigenlijk heb ik mijzelf iets wijsgemaakt. Tien jaren een hel van een huwelijk, terug in stand gehouden met een onredelijke mate van koppigheid. Totaal geen idee hebben hoe ik mijn vrouw sexueel moet bevredigen en voortdurend een strijd wie de leiding neemt. Meer dan tien keer is mijn vrouw van mij weggelopen en meer dan tien redenen heeft ze genoemd om weg te lopen. Tot mishandeling toe wreef ze me aan, maar ik kreeg wel stokslagen van haar. Maar ik had sociale controle, ik had iemand die mij ervan weerhield dingen te doen die niet horen. Tot op ...

Tot op ik op sterven lag. Twee weken coma, nog eens twee weken ziekenhuis en vijf maanden revalidatie. Fysiek, emotioneel, financieel, geestelijk zat ik aan de grond. O, wat een spijt heb ik dat ik terug wakker ben gekomen. Maar het is niet anders. Misschien moet ik stap per stap een aantal doelen na streven. Doelen die niet als functie hebben om een toneelopvoering super te maken. Nee, doelen die van S de persoon maakt die recht op waardigheid heeft.
A die tijdens mijn herstel wegloopt en via manipulatietechnieken van alles probeert te verkrijgen. In eer en geweten heb ik haar de kans gegeven om terug te komen, ik heb haar opgezocht, haar echt willen terugnemen, maar zij moest het gesprek beginnen. Ze heeft dit geweigerd. Als je dat doet dan ... . Nee, hoofdstuk A afgesloten.
Daarna een inkomen opbouwen die mij zekerheid heeft, is gelukt.
Op vakantie gaan en leven zoals ik mij voel.
Na evaluatie professionele hulp zoeken.
En nu ben ik hier beland, waar ik aan het schrijven ben, ik weet niet wat het oordeel is. Lieve lezer, moet ik naar het zothuis, daar in Beernem, of ben ik een gewoon jongetje die niet van voetballen houdt. Wellicht denk je dat ik een pervert ben of een schijnheilige man[color=#FF0000][/color] en bij dit laatste kan ik eigenlijk meegaan in je gedachtegang.
Misschien, heel misschien ben ik wel geen raar jongetje.
Misschien is het wel normaal dat ik niet van voetbal hou.
Misschien, heel misschien ben ik wel een raar meisje.
[color=][/color]

@Xana, jemig, een heel verhaal en ik heb denk ik niet alles goed begrepen, maar persoonlijk heb ik niet de indruk dat je in een zothuis hoort. Ik ken zat mannen die niets om voetbal geven hoor, en ook mannen die vroeger met vriendjes hebben geëxperimenteerd, en genoeg vrouwen die nooit met poppen wilden spelen. Ik had helemaal niets met Barbies, speelde zelf liever voetbal.
Wat zou je zelf het liefst willen?

Wat ik liefst wil?

Ik denk dat ik een meisje ben.
Als ik 11 was, heb ik twee weken in het ziekenhuis gelegen omdat ik mijn geslacht had proberen te amputeren, door ze af te binden, het was bijna gelukt.

ik ben er dus eigenlijk wel heel zeker van dat ik een meisje ben.
alleen klopt dat rommeltje daar beneden niet.

Dus ja ...

ik herken mezelf in veel dingen die ik hier lees.
zelf ben ik niet gelovig, maar zogauw ik in bed lig vraag ik HEM of ik de volgende dag wakker mag worden als meisje. Of dat ik gewoon in me vingers kon knippen en zo ineens verander in een meisje.

Ik wist het al van jongs af aan maar pas toen ik 8 was hoeb ik mijn moeder verteld dat ik me meer meisje voelde..en inderdaad ik voelde wel wat en het deed ook nog behoorlijk pijn ook. Sindsdien heb ik het weg gestopt en moeten onderdrukken.
Ik durfde het gewoon niet meer te zeggen en ik wist toen ook totaal niet waar ik anders heen moest.
Nu ben ik 20 en uit huis.
En ik ben nu echt aan het rondkijken van hoe en wat.

Ik kan nog altijd tips en truucjes gebruiken en misschien iemand die me eens kan helpen met opmaken en andere dingen.

Xxx