Ik denk ook dat je naar een dokter moet gaan als jij jezelf snijdt. Heel veel moed gewenst hoor!

ik ga naar de huisarts er zit niks anders op denk ik.
iedereen bedankt voor adviezen enzo (8

Laat je weten wat de huisarts gezegd heeft? Ga je alleen of neem je je moeder, je zus of een vriendin mee?

Ik heb ook in mezelf gesneden. Ik heb het een maand geleden voor het laatst gedaan.
Ik doe/deed het om een andere pijn te voelen. Ik ben namelijk depressief. ik ben nu sinds 3 maanden opgenomen in een kliniek, en heb ook met veel therapeuten gepraat over automutileren.

Een tip is om bijvoorbeeld tijdelijk scherpe spullen van je kamer te halen, als je de drang hebt tot automutileren bel dan een vriend of vriendin op of schrijf je gevoelens op in een schriftje. Dit helpt echt!

Als ik nu naar mijn armen kijk die vol met littekens zitten, word ik er echt ontzettend verdrietig van. Automutileren is zeker moeilijk om vanaf te komen, maar het kan wel! het is moeilijk, maar het is vooral heel erg verslavend. Probeer die gewoonte te doorbreken en ga anders naar je huisarts toe om er een keer over te praten. Want voor je het weet zitten je hele armen en of benen onder de littekens, en dat is echt zonde!

Dapper van je Mars!

ik wil zo graag antwoord op mijn vraag ik word echt helemaal gek..

Wat nou als je je zelf snijd maar denkt dat je het doet voor de aandacht?
als je soms ruzie thuis hebt en je heel onzeker bent en toch denkt dat je het voor de aandacht doet, doe je het dan ook voor de aandacht of denk je dat alleen?
soms denk ik ow morgen heb ik die les van die leraar en dan snij ik me zodat diegene dat misschien zou zien en dat ik dan met die leraar zou kunnen praten daarover terwijl 2 andere leraren het weten.
is dat snijden voor de aandacht?
want ik weet niet meer of ik het daarom doe of omdat ik best vaak ruzie met papa heb en heel onzeker ben. het is zo frustrerend omdat ik niet weet welke van de 2 de reden is.. want als die eerste reden klopt dan is het zo dat ik me aanstel omdat je dan gewoon zo'n zeur achtig persoontje bent die om aandacht vraagt, (wat ik trouwens wel vaak heb gedaan zeiken/zeuren)tegen mijn vriendinnen van: ik ben dik, ik heb een dikke kont, ik ben lelijk enz..
en dan is het ook nog zo dat ik pijnstillers slik. echt slecht ik weet het maar ik doe het dus net op die momenten dat ik weet dat leraren het zien, is dt voor aandacht? of word ik er echt vrolijker van en krijg ik er meer energie van dat dacht ik eerst. en dat zij ik, maar weet niet of dat zo is.

Het maakt eigenlijk niet zoveel uit waarom je je snijdt, of het nou voor aandacht is of voor een andere reden, je doet het en dat is al erg genoeg!

Ik heb ook een tijdje gehad dat ik me zo down voelde, en dan sneed ik me ook om andere pijn te voelen, en ook stiekem een beetje zodat ze zagen dat het niet goed ging.
Bij mij wist mijn mentor en een andere docent het ook, en vorige week hoorde ik dat ze zowieso al het hele jaar zagen dat het niet goed met me ging en heel bezorgd waren.

Het beste is om gewoon die docent een mailtje te sturen als je er doorheen zit en de neiging heb om te automutileren, want anders heb je er weer littekens en het levert echt niks op. Alleen maar verdriet.
Het is nu zo mooi weer buiten, en ik zit hier maar met een lange mouw shirt aan..
het is echt belangrijk dat je erachter gaat komen wat jou helpt om automutileren te voorkomen. En het is ook belangrijk dat je uit jezelf leert aangeven wanneer het niet goed gaat. Hoe moeilijk het ook is, maar als je dit kan levert dat je heel veel op en zal het automutileren verminderen. ik snap dat het je een fijn gevoel geeft na het automutileren, maar ik hoop dat je inziet dat dit niet een goede manier is, en door bijvoorbeeld een mailtje te sturen krijg je ook een goed gevoel, en dat is betere manier!

Ik heb zelf ook een probleempje, mijn ouders weten dus niet dat ik heb geautomutileerd. Mijn moeder heeft een verstandelijke beperking en kan heel heftig reageren op dingen, en ze gaan het nu dinsdag vertellen in een gesprek met mij, de gezinstherapeut en mijn ouders en de begeleider van mijn moeder. Ik stressss hem zo enorm! Heeft iemand tips of whatever?

Heee Mars
bedankt voor je tips & je reactie.
ik denk dat je gewoon rustig moet blijven het is natuurlijk wel moeilijk voor je moeder en misschien wat extra daarom, alleen je moeder zal altijd van je blijven houden ook al heb je dit gedaan. Je moeder wil natuurlijk ook dat het goed met je gaat, en ik weet wel cker dat ze achter je zal staan.
alleen ik zeg dit nu wel tegen jou terwijl ik het zelf niet eens durf te vertellen aan mijn ouders...
maar heel veel succes! mag ik weten hoe oud je bent?

Dank je, ik hoop dat mijn tips wat helpen bij je! Ik ben 17, dus officieel hoeven ze t niet te weten maar het is wel verplicht aangezien ik de behandeling in de kliniek ben aangegaan. Ik ga er nu weer terug naartoe, zondag kan ik hier weer schrijven ik laat dan wel weten hoe het is gegaan.

Wat goed van je dat je onder ogen hebt gezien dat jouw probleem een serieus en ernstig probleem is waar je hulp bij verdient en mag vragen, en nu ook echt hebt! Hartstikke goed van je!

Hey meisje, ik zie dat je hier verder bent gegaan. Sorry dat ik nu pas reageer. ik heb zelf momenteel zorgen en problemen waardoor ik hier nog niet op kon komen. Jim

Ik ben 13

en heb me al 2 keer gesneden. Ik zie niets meer zitten wil zelfmoord plegen en niemand snapt me. Ik snij me wil niet eten en drinken wil onder een auto om ver gereden worden.  Wat moet ik doen. Ik heb dit nog maar aan 1 vriendin gezegt ik weet het allemaal niet meer wat moet ik doen?

 

Hey Daphne,

Je moet er toch wel met iemand over gaan praten hoor, alleen dan kun je de hulp krijgen die je nu nodig bent. Heb je niet een volwassene in je omgeving waar je mee durft te praten? Eén van je ouders, een ander familie lid of misschien iemand op school of bij een sportvereniging?
Dan zou je een afspraak bij je huisarts kunnen maken om te zorgen dat je bij iemand terecht komt die jou kan helpen om anders naarjezelf te gaan kijken. Zodat je wat liever en minder negatief tegen jezelf wordt.
Probeer die stap te zetten dat je iemand in vertrouwen neemt over je gevoelens. Je hoeft je er ook echt niet voor te schamen, het hoort toch een beetje bij je leeftijd dat je je af en toe zo voelt. Alleen is het bij de één wat erger dan bij de ander. Dan kom je er alleen even niet uit. En dat geeft niet,want er zijn mensen die je kunnen en willen helpen.
Het is misschien eng om er over te beginnen,maar probeer het toch zo snel mogelijk te doen.

Heel veel succes! En als je het gevoel hebt dat je nare dingen wilt gaan doen, mag je ook altijd hier even een berichtje sturen om er over te praten als er niemand in de buurt is op dat moment. Wees lief voor jezelf en pas goed op jezelf!

Groetjes Suzan