Hallo,

Ik snijd mezelf ik word al aan geholpen via school.
En het gaat al een stuk beter.
Maar mijn vraag is eigenlijk.
Ik heb dan een snee van 2a3 cm lang en ongeveer 1 cm diep nog minder zelfs.
maar hoelang duurt het voor het geneest dus voor dat het een litteken word?
Kan dat al binnen 2 weken ongeveer dat het al een stuk minder is?
En wat voor zalf moet je er op smeren?

Vriendelijke groet Inge.

de vraag betekend waarschijnlijk dat je toch hebt gesneden en dat je niet wil dat ze het zien.
dit verbergen heeft geen zin, als je echt geholpen wil worden moet je eerlijk zijn en niet bang. Dus gewoon vertellen en niet verstoppen.
Calendulazalf geneest en verzacht littekens.
Sterkte en blijf hulp aanvaarden en praat erover.
Brenda

Jouw problematiek is dermate ernstig dat ik je zou willen adviseren via de huisarts een psycholoog of psychiater te consulteren.

Automutilatie is een ernstig onderschat probleem dat zonder de juiste behandeling echt erger kan worden.

Het is natuurlijk belangrijk om te weten waarom je jezelf snijdt want normaal is het niet jezelf zoveel pijn te doen en jezelf zo te beschadigen.

In plaats van jezelf snijden moet je met vriendinnen leuke dingen doen!

[b][/b]ik-snijd-ook,en-meestal-worden-het-korstjes-en-dan-krab-ik-ze-deraf,en-dan-worden-het-littekens....

Marjoleine, heb je hulp van een dokter, een psycholoog of van een psychiater?

Automutilatie is een ernstig symptoom van een psychische aandoening waarbij je je heel erg alleen en onbegrepen kunt voelen.

Ik vind het vreselijk als ik dit zinnetje van je lees...

Ik snij mezelf ook, en ik weet niet meer wat ik moet doen. ik praat met zo'n persoon op school alleen iedereen doet alsof het niet erg is! is het niet erg dan? warom doen mentor, coordinator en vertrouwenspersoon zo? als het niet erg is waarom zou ik dan stoppen?

Automutilatie is een serieuze psychiatrische ziekte waarbij je professionele hulkp nodig hebt. Met alle respect, de mensen die jou hier nu blijkbaar bij helpen zijn hier onvoldoende voor toegerust. Ga naar de huisarts en vraag een verwijzing naar een psychiater om de juiste behandeling voor het snijden te krjjgen. Hier heb je recht op! Laat je weten als je bij de huisarts geweest bent?

De ernst van de automutilatie en de mate waarin je er zelf last van ondervindt bepalen of je betere hulp moet krijgen. In ieder geval vind ik het een heel serieus probleem en vind ik ook dat school de problemen echt onderschat. Bovendien missen zij de kennis die nodig is om jou het beste te kunnen helpen. En jij hebt recht op het beste, vind ik!

Ik wil wel naar de huisarts gaan maar ik durf niet.. want mijn ouders mogen het echt niet weten. als mijn ouders het weten zijn ze heel ongerust en dan vertrouwen ze me niet meer en sturen ze me gelijk naar een psycholoog ofzo ( waar ik trouwens vorig jaar ook ben geweest)
ik kan me er niet echt veel meer van herinneren omdat ik volgens mij niet zo vaak ben geweest en telkens als ik zij dat het goed met me ging mocht ik weer naar huis...dus het probleem is dat ik het absoluut niet durf te vertellen aan mijn ouders, ook omdat ik er over had gelogen en mijn ouders & vrienden heb laten geloven dat mijn kat me had gekrabd. Het liefst zou ik gewoon op school van die drukte enzo af willen zijn en gewoon naar de rebound op school gaan ofzo. of zijn dat rare gedachtes?
ik weet het gewoon allemaal niet meer heb nu ook al ruzie met mijn beste vriendin. )8

Ik vind dit bericht zorgelijk. Ten eerste omdat je de waarheid niet onder ogen wilt zien, ten tweede omdat je de waarheid verdoezelt, en ten derde omdat je de realiteit ontvlucht. Dit zijn serieuze kenmerken van een jong mens dat bezig de verkeerde kant op te gaan in het leven. Toch klink je aan de andere kant zo verstandig. Hoe is het zo gekomen dat je jezelf zo snijdt, en dat je dit toch probeert te verbergen? Voor een verstandig mens is dit namelijk niet logisch. Je zou haast denken dat er voor dit alles iets heel ergs is gebeurd dat nog steeds voortwoekert en in steeds andere gedaanten heel hard om aandacht en zorg vraagt. Wat is er echt met jou aan de hand?

k snij mezelf omdat ik me soms alleen voel, en omdat ik vaak ruzie thuis heb met mijn vader, omdat ik gewoon heel erg onzeker ben en het voelt zovaak alsof niemand mij begrijpt(lees 2 berichten van mij hierboven) of alsof ze dingen helemaal niks uitmaken of erg is en denken 'ach het gaat wel weer over' maar is dat wel zo? ik ben bang voor wat mensen over mij denken en word heel vaak verdrietig als ik de waarheid hoor over dingen bijvoorbeeld over dat ik niet zo brutaal moet zijn bij ..... (zeg niet welk vak stel dat iemand dit van mijn school leest.) en dat ik die leraar altijd loop af te zeiken. ik denk altijd al dat ik me aanstel, en nu vooral omdat mijn vriendinnen dat ook zeggen niet over het snijden dat vinden ze dom en het lijkt alsof ik er niet over kan praten met mijn vriendinnen. daar voel ik me nog rotter door en ook omdat het voelt alsof ze het helemaal niet erg vinden. Omdat mijn vriendinnen altijd van die leuke dingen meemaken en een fantastische band met hun vaders hebben , ik zeg niet dat ik dat niet heb maar op dit moment niet echt denk ik maar dat vind ik moeilijk om te zeggen omdat het me pijn doet als ik het zeg en alsof ik me vader ermee pijn doe want stel dat hij vind dat er niks van waar is? en mijn vriendinnen praten altijd over leuke dingen en dan kom ik aan met mijn domme en zielige verhaaltjes...
ik heb daarom nu dus ook ruzie met 1 vriendin omdat ze vind dat ik altijd loop te zeiken over mezelf en mijn leven enzo ( dat vind me andere goede vriendin ook) en zij mag me ook niet echt meer. het is wel waar, dat moet wel toch? als mijn vriendinnen zeggen dat dat zo is dan is het zo toch? want ik zeik wel denk ik dan. en ik weet dat het zo is maar doe ik dat niet voor aandacht die ik niet krijg van min vriendinnen? en ben ik gewoon jaloers op de goede band van de vader van mijn vriendin met haar, en stel ik me gewoon aan ik weet het niet. maar als ik het mijn ouders zouden vertellen zouden ze heel erg teleurgesteld zijn in me, ook omdat mijn moeder gedragswetenschapper is voel ik me nogal schuldig aangezien zij 'dat' (hoe ik me voel en hoe het met me gaat enzo..) nooit doorhad. maar goed mijn cijfers gaan er in iedergeval nergens meer eigenlijk. laatste tijd haal ik veel onvoldoendes komt dat omdat ik niet lekker in mijn vel zit? of omdat ik me niet meer kan concerteren en altijd ergens anders aan denk? nu ben ik ook al aan het afvallen, ik weet het echt heel slecht maar ik stop gewoon als ik 50 kilo weeg. Ik wil niet overgeven omdat dat heeeel slecht is voor je tanden en omdat ze er geel van worden toch heb ik het gedaan. vorige week 6x ofzo ik kan echt wel stoppen als ik aan mijn nu nog witte tanden denk. maar als ik me echt heel erg rot voel en alleen voel dan doe ik het toch wel. ik weet eigenlijk niet waarom ik deed het eerst voor aandacht (die ik trouwens niet kreeg) maar ook omdat ik wel slank wil zijn. ik weet het ik lijk nu echt heel onverstandig en onverantwoord, maar wat moet ik doen? ik weet niet meer wat ik moet doen. en mijn huisarts is een beetje een grapjas die volgensmij denkt dat ik nog een kind ben dus ik zie mezelf daar nou niet echt heen gaan. en ik kan tog ook niet zeggen tegen mijn coordinator: mag ik voor een tijdje in de rebound? dan heb ik geen last van alle drukte en zit ik niet zo te stressen en misschien helpt het mij ofzo?
echt een super lang verhaal dit. K hoop dat jullie niet vinden dat ik me aanstel dan voel ik me nog rotter denk ik.

En als ik nu denk aan al die lelijke littekens voel ik me nog erger.vooral om als ik later kinderen krijg wat ga je die dan vertellen? en nooit meer zwemmen? en straks kan ik later geen baan krijgen door die littekens ofzo? ik voel me zo rot nu echt heel erg. en heel erg schuldig. en ik doe het niet voor de aandacht om ermee te pronken ofzo, ookal wou ik wel graag dat leraren het zagen/zien ,waarom eigenlijk? niet om te doen van 'kijk joh ik ben stoer' ofzo dat zou ik nooit doen. maar ik krijg steeds meer het gevoel dat ik raar ben ofzo. want stel ik me niet gewoon heel erg aan? of is dit serieus een probleem?

Natuurlijk stel je je niet aan! Je hebt een serieus probleem en omdat je het zelf niet kunt oplossen, kun je volgens mij het beste serieus hulp zoeken. Je kunt namelijk leren anders met jouw gevoelens om te gaan en daar kan juist de huisarts of een psycholoog of psychiater je heel goed bij helpen. Er is echt hoop, het kan heel anders. Maar jij bent degene die de eerste stap naar professionele hulpverlening kunt zetten.

Die tegenstrijdige gevoelens jegens jouw vader wordt een loyaliteits conflict genoemd. Gezien het feit dat jouw probleem jou ook belast in het dagelijks leven wat betreft jouw maatschappelijk functioneren op school en jouw sociale relaties met vriendinnen, zou ik je ook adviseren zo snel mogelijk aan de bel te trekken en serieus in actie te komen. Waarom laat je bijvoorbeeld niet aan jouw moeder jouw armen zien. Dat is tenminste de waarheid. En praat er dan met haar over en vertel waar je aan denkt en wat je voelt. Misschien kan ze met jou mee naar de huisarts?

Omdat mijn moeder zich dan vreselijk zorgen om me maakt,en het meteen aan mijn vader vertelt dan zegt ze: we hebben hier in huis geen geheimen voor elkaar...