hoe komt het dat in van slag raakt bv als sinterklaas bij ons aan boord stapt dan lopen de tranen over mijn wangen hoe komt dat

 

mag ik vragen welke pillen je gebeukt

 

Goedenavond allemaal !

Ik ben een meisje van 20 jaar , ik heb afgelopen 8 jaar veel meegemaakt met privé omstandigheden thuis. Laatste 5 maanden gaat het heel slecht met mij mijn gezondheid is achteruit gegaan ben heel erg depressief gestrest en natuurlijk ook heel huilerig , soms weet ik niet waarom ik huil of wat er aan de hand is. Ik heb een vriend nu al half jaar en zie dat het voor hem ook moeilijk is omdat hij niet zo goed weet wat hij moet doen ... omdat ik dit nu al best een tijd heb ! Ik zou het fijn vinden als iemand me zou kunnen adviseren

Ik denk dat het goed zou zijn, om er een smet je huisarts over te praten. Die kan je doorverwijzen voor professionele hulp

Ik ben een jonge vrouw die als geen ander weet hoe vervelend het is om snel in huilen uit te barsten. Hoe je er vanaf komt, geen idee. Ik weet wel dit: hoe harder je er tegen vecht, hoe heviger je emoties zich zullen tonen. Ik ben er voor naar een psycholoog geweest en zij heeft me geholpen om dit te accepteren als een deel van mij en mijn persoonlijkheid. Dat gaf echt ruimte! Ik zeg nu als het gebeurt dat mensen er niet van hoeven te schrikken. Dan kan ik me ook sneller weer herpakken. Medicatie kan helpen, dat zeker (zelf ook ervaren, maar toch voelt het prettiger om 'mezelf te zijn' met alle emoties die erbij horen). Sommige mensen kroppen hun emoties op, anderen gaan eens flink tekeer in de sportschool. Iedereen heef zijn/haar eigen manier om zich te uiten.

Hallo allemaal,

ik ben een man die ook erg emotioneel kan zijn om kleine dingen. Bij mezelf komt het denk ik doordat ik mijn moeder ben kwijtgeraakt toen ik 14 was.

Als je snel moet huilen kan dit ik een vorm van trauma zijn. Daar hoef je niet eens bewust van te zijn.

Mijn advies. Zoek eerst proffesionele hulp voor je medicijnen laat aanpraten.

Hoi, ik huil ook heel snel. Ben nu 46 jaar. Ik denk dat het vooral met onze hormoonhuishouding te maken heeft en ook erfelijkheid speelt een rol. Mijn oma, mijn tante, mijn moeder, allemaal leven ze niet meer, maar ze huilden wel snel. Vaak is het maar een kleine (negatieve) gedachte die me van mijn stuk kan brengen. Trauma speelt een rol, de aanmaak van pretstofjes spelen een rol (voel je je geliefd, veilig, beweeg je genoeg, maak je lol?)..

Tips die mij (soms) helpen:

Zelfbewustzijn, acceptatie en het benoemen ("ja, ik huil snel, let daar maar niet teveel op"). Diep ademhalen, voeten op de grond zetten, afleiding zoeken, hulp zoeken, jezelf schrijven wat je denkt (om inzicht te krijgen), water drinken, bedenken dat al die tranen vloeibaar goud zijn uit je hart, dankbaar zijn dat je mag voelen. Misschien je verdriet tekenen als je creatief bent.

wow, ik dacht dat ik uniek was. Niemand maar dan ook niemand huilt er zo snel als mij. O ja, mijn zus. Overgang waarschijnlijk.  Begravenissen. Ik jank het hardst en het stopt voorlopig niet meer. Ik ga er niet meer heen. Tja, dat kan ook niet altijd. Het vervelende is nu zelfs dat ik tegen mezelf zeg, als ik maar niet ga huilen en hup daar komt het. Een beetje tranen ok maar ik stop bijna niet meer. Ik voel me echt een klein kind. Ik heb ook niet echt een makkelijke jeugd gehad besef ik wel. Al naar psyg geweest maar zat constant te huilen. Het schoot gewoon niet op en zij maar verdienen aan mij. Nu heb ik het idee dat vit b 12 mij een stuk beter en sterker maakt. Het mooiste zou zijn dat ik in 1 knop mijn gedachtes stil kon zetten. Ik denk dat dat met mindfullness of hoe heet dat wel goed te regelen is. Alleen vergeet ik dat ook steeds. Vanaf nu elke dag even een sessie beluisteren. Tip. Meditation moments. Dat is inhet nederlands. Ooit hoop ik een stuk sterker in mijn schoenen te staan. Emotioneel moment, knop om, en ik voel me vrolijk. ? dat zou heeeeel mooi zijn.

Hallo,

Ik heb last van hetzelfde probleem. Ik heb mijn hoofd vol zitten van de stress vanwege bepaalde zaken waar ik heel erg mee struggle, al voor een lange tijd.

Dit zijn onderandere dingen voor mijn afstudeerjaar, mijn stage, rijlessen, enz. Het wil gewoon allemaal even niet lukken.

Wanneer ikzelf of iemand anders hierover begint, voel ik de brok al in mijn keel zitten en mijn ogen die waterig worden. Alleen al, wanneer ik met deze dingen zit en iemand vraagt gewoon: "Hé, is er iets aan de hand?", begint de eerste traan al te rollen.

Ik praat er wel eens over met mijn ouders, en dan lucht het ook wel even op, maar dit is slechts van korte duur en ik wil gewoon een manier vinden om ermee om te kunnen gaan.

Ik loop nu stage in een horeca-bedrijf en ben constant met gasten bezig. Dit helpt vaak goed om er niet aan mijn zorgen te denken, want het is iets wat ik graag doe. Maar toch gebeurt het soms wel eens dat die zorgen me toch weer teboven komen, en dat ik dan ineens emotioneel wordt.

Ik vind dit ook niet prettig en voel me ook heel ongemakkelijk als dit gebeurt. Dit heeft ook invloed op mijn werk en concentratie bij het studeren.

Ik heb dit al zolang als ik me kan herinneren en ik weet niet goed wat ik kan doen om het te verminderen of om, in ieder geval, voor mezelf de rust te vinden.

Raad hiervoor zou erg gewaardeerd zijn... ;,)

 

 

Ga hiermee eens naar je huisarts en bespreek het. Misschien is het goed als je eens met een psycholoog praat