Ben je al wel bij jezelf te rade gegaan of jij veranderd bent door jouw ziekte? En op welke wijze dat een negatieve invloed zou kunnen hebben op jullie gezamenlijke seksualiteit? En bovendien, heb je dit wel eens met jouw partner besproken?

hier een berichtje van een man, ik dacht dat vrouwen nooit zin hadden? dat is bij mij thuis dus wel t geval, zij heeft nooit zin hooguit 2 keer in de maand en dan erop en eraf. word er gek van!

zou graag eens met een vrouw praten die t hetzelfde meemaakt

hoi peter,

eerlijk zijn tegen je partner hierover is het beste.
ook al staat zij niet open voor een vrouw erbij,maak het wel bespreekbaar,want je speelt met vuur op deze manier...
misschien kunnen jullie een compromie sluiten.
ben wel voorzichtig met wat je zegt,want het laatste wat een vrouw wil horen is dat jij geen zin meer hebt in haar en wel in een andere vrouw

Heel herkenbaar al deze verhalen. Vind het wel lastig dat ik vaak lees "wil je het anders, doe er dan wat aan" .. mijn optiek: verandering moet van 2 kanten komen.

Mijn vriend en ik zijn 3 jr samen. Het eerste half jaar bijna dagelijkse sex, goed en spannend. Langzaamaan steeds minder en de laatste 2 jaar mag ik in mijn handjes klappen als we eens in de 2 a 3 maanden sex hebben. Ik probeer bijna dagelijks op van allerlei manieren om hem te triggeren. Ik twijfel nu al gigantisch aan mezelf: ligt het aan mij, ben ik een sexaddict, voel me onzeker, niet aantrekkelijk meer etc... Als ik erover praat met hem, wordt hij boos en zegt hij gewoon niets meer, loopt weg etc. Een gesprek over sexualiteit lijkt dus een groot taboe en ook dat was in het begin van onze relatie niet zo: Toen konden we er wél over praten en was sex een heel normaal en bespreekbaar onderwerp. Voor mij is dit gevoelsmatig nog steeds zo maar voor hem niet. Hij heeft een zware baan, dat respecteer ik maar ik kan geen genoegen nemen met iedere keer die afwijzing, iedere keer diezelfde dreun eigenlijk die je krijgt als hij je handen van zijn lijf haalt. Hij streelt mij ook eigenlijk niet. Terwijl kussen en knuffelen eigenlijk wél weer iets gewoons is, buiten de slaapkamer om. Tja, natuurlijk, het "welterusten kusje" is er wel in bed. Ik weet eigenlijk niet goed meer hoe ik het gesprek op dit vlak tussen ons weer open krijg, weer alszijnde normaal krijg. We zijn leuk samen: Hebben veel lol met elkaar en genieten ook met elkaar, we kunnen over andere zaken juist wél goed communiceren maar sex... Het begint mij zo langzamerhand wel degelijk op te breken. Ik kan niet zonder intimiteit: Ik wil dat hij me aanraakt en het gaat dus niet om het krijgen van orgasmes oid, maar misschien des te meer de intimiteit, het betasten, het knuffelen in bed, masseren. Gewoon oprechte aandacht en prikkels. Hij raakt heel snel opgewonden, tenminste: zijn geslachtsdeel. Maar hij doet er verder niets mee. Verdere aanrakingen op zijn lijf beschouwt hij als negatieve kietels/kriebels. Hebben we sexueel contact, heeft hij binnen no time zijn hoogtepunt bereikt. Honderdmaal excuses en het is weer klaar voor hem. Hij geeft wel aan dat hij er oprecht van geniet als hij zich er uiteindelijk aan toegeeft. Het is een beetje een warrig en misschien té gedetailleerd verhaal geworden, maar ik moet het even kwijt. Ik vind dit best oprecht een groot probleem wat hij ook weet dat een groot probleem voor me is maar voor hem geen bespreekbaar probleem. Op het moment dat ik dit type, ligt hij al ruim anderhalf uur op zijn bed en heb ik net daarvoor geprobeerd erover te praten en is hij naar boven gelopen. Ik weet het gewoon even niet meer. Ik hou zielsveel van hem, heb alles voor hem over en weet ook dat dat vice versa is maar de sexualiteit begint steeds meer als een negatieve muur tussen ons in staan. Ik heb niet genoeg aan zelfbevrediging, ik heb hem nodig, juist op dit vlak! Ik moet er niet aan denken om met een ander het bed te delen, ik hou van hem maar ik weet niet meer hoelang ik het "sexloze" vol kan blijven houden en de afwijzingen te blijven accepteren of zijn zwijgen, ik weet het even niet meer.

dirkje: je verhaal is heel herkenbaar, mijn vriendin wil ook bijna nooit meer en doe er alles aan om t haar naar de zin te maken. sex is misschien niet t belangrijkste maar komt toch wel op de tweede plaats. wij hebben wel een kindje van anderhalf maar ik vind dat geen excuus, en idd t zelf bevredigen gaat op den duur ook tegenstaan. ik weet echt de oplossing niet maarja ik wilde dit ook even kwijt, misschien hoor ik je nog?!

Hoi Anno,

lastig is het, hè? Vooral als je het gesprek wel aan wil gaan, maar je partner er gewoon NIET over praten wil, er niet open voor staat. Tenminste, in mijn geval. Wij hebben geen kindjes. Vorig jaar hebben we mijn huisje in de verkoop gezet en ervoor duidelijk gesproken over sexualiteit maar ook over kindjes. Ja, we willen kindjes. Mijn huisje is verkocht en naast de sexualiteit "verzint" meneer ook steeds van alles om de kinderwens "uit te stellen". Ik heb hem pas glashard voorgehouden: Wil je eigenlijk wel kindjes en speelt dit soms mee waarom je geen sex wilt? Antwoord is nee en verder moet ik er niet over praten. Ik snap het niet. Het is inderdaad niet het belangrijkste maar desalniettemin wel héél belangrijk! Ik wil graag juist ook op dit vlak die speciale band met hem ervaren en het lukt me gewoon niet. Het gevaar is dat je het bij jezelf gaat zoeken terwijl dat eigenlijk niet geheel reeël is. Anno, jij ook heel veel succes en hopelijk hoor ik ook weer wat van jou. Alvast een fijn weekend voor nu.

nog even een ps ...

Ik vind het een lastige reden om bij hem weg te gaan en dat is ook niet wat ik wil. Ik wil de band die we hebben behouden maar meer sexualiteit terug. Ik geef enorm veel om hem en hou ook bijzonder veel van hem maar dit ... Ik vind het erg bezwaarlijk omdat het mij persoonlijk aantast en raakt en kwetst.

hoi dirkje,

het is idd een lastige situatie, als je de liefde wil bedrijven met de liefde van je leven maar andersom is die wil er niet. bij ons is dit nu t geval: ze is weer zwanger! dit wilde we allebei heel graag een tweede, maar ben bang dat nu de sex weer voorgoed over is voor minimaal anderhalf jaar, we hebben sex gehad op de eisprong dagen zeg maar, toen wilde ze wel maar die andere weken dus niet! ik had me voor genomen om op die eisprong dagen ook te zeggen ik heb geen zin maar dat is niet gelukt, de nood was hoog als je begrijpt wat ik bedoel. beetje gebruikt voel ik me als ik dat mag zeggen want ik wilde ook graag een tweede kindje hoor, tis prachtig dat kleine spul, maar ik ben benieuwd hoe nu verder

Hey Anno,

ten eerste dan gefeliciteerd met het as. vaderschap van je 2e kindje!!!
Kan me heel goed voorstellen dat je je toch wel gebruikt voelt. Om eerlijk te zijn is de macht die een vrouw wat dat aangaat heeft, gemeen! Het is best erg dat zij sex wil puur vanwege een mogelijke zwangerschap. Vind ik oprecht heel erg voor je!

Voor mij zou het op het moment ideaal zijn, want dat zou betekenen dat ik tenminste een paar dagen per maand sex zou hebben.

Eigenlijk heb ik dit nog nooit zo meegemaakt dat een man eigenlijk geen sex zou willen. Ik vind het zo apart, joh! Maar wat ik eerder zei: Mogelijk wil hij gene kids en is dat de reden waarom hij geen sex wil, ondanks dat we daarover hebben gepraat en hij toen zei dat hij wél kids zou willen... zou dit tóch een reden kunnen zijn? Is het lastig voor mannen in het algeheel om over sex te praten of is dit iets wat per individu zo is of niet? Jij bent een man!! 😉 haha, mogelijk kun jij me iets zinnigs erover zeggen. Momenteel is de sfeer hier om te snijden. Woensdagavond heb ik het onderwerp op tafel gegooid waarop hij weer eens wegliep. Ik ben toen via i-net bij dit forum terecht gekomen. Sindsdien zeg ik alleen het hoognodige tegen hem min of meer om hem te dwingen te praten. Maar meneer doet dat mooi niet. Pffrrr...

hey dirkje,

dank je wel he! ben wel blij hoor! alleen ben benieuwd hoe nu verder met de sex idd. zal wel op een nog lager pitje komen ben ik bang. ff antwoord op je vraag: ik denk dat dat bij mannen ook zeer verschillend is, ik kan er heel goed over praten, vind t zelfs een leuk onderwerp en ook wel spannend om t erover te hebben met mn liefie, ik hou heel veel van der en wil er ook voor gaan maar ik vind intimiteit heel belangrijk in een relatie

voor jou is t ook niet makkelijk, ik denk wel dat hij nog niet zover is om vader te worden, maar daar moet je toch over kunnen praten idd. ik zou hem een beetje negeren ook wat sex betreft en afwachten of hij er zelf is mee komt?!

ikzelf neem altijd t initiatief en dat wil ik niet meer, als we t doen is t snel erop en eraf, is echt verschrikkelijk.

ik vind t trouwens wel fijn om er over te praten met jou in mn vrienden/familiekring komt zoiets niet ter sprake

Prettig om deze toch intieme en kwetsbare onderwerpen met zorg beschreven te zien. Vaak verzandt dit soort gesprekken in niet ter zake doende details, en word de discussie plek en seksistisch. Dat gebeurt hier niet, en dat vind ik prettig.

Beste Louise, ik ben het eens met wat je zegt. Dank voor die opmerking.

Anno, ik vind het ook een onderwerp waarover gepraat moet kunnen worden, omdat het heel belangrijk is binnen een relatie. Gister heeft hij wel aangegeven dat hij weet dat het een keer ter sprake moet gaan komen en dat hij zich er ook minder prettig bij voelt omdat hij niet weet waaraan het ligt. Ik moet hem hier ook de ruimte in gunnen.

De kinderwens: Ook hierin geeft hij aan dat hij kids wil en weet ook dat het qua biologische klok, zeg maar, ook niet al te lang "uitgesteld" moet worden. Ik ben 31 en hij is 36. 31 lijkt niet zo oud, maar ik kom uit een gezin waar bij mijn zussen is gebleken dat zwanger worden geen eenvoudige opgave blijkt, om zo maar te zeggen. Uiteindelijk zijn al mijn zussen via IVF zwanger geraakt. De medische wereld "zegt" dat het niet in de genen zit, maar ik weet niet of ik die mening deel. Dat is mijn "last" en dat snapt mijn vriend ook. Toch is hij een type dat hij honderd redenen kan verzinnen om "niet nu of op korte termijn" te proberen zwanger te raken. Ik hou hem dan voor dat je bij alles wat je wilt, je meestal meer tegens dan voors kunt verzinnen maar je je gevoel wat meer moet laten volgen: Wil je iets, dan moet je ervoor gaan zodat je later gen spijt kunt hebben dat je er niet voor gegaan bent. Nu is het proberen te krijgen van kinderen niet zomaar iets, dus dat kun je niet makkelijk met zo'n zin van tafel vegen, dat weet ik ook heel goed. Maar dan kom ik weer op het punt van: We hebben dit al zo goed besproken!!! En beren op het pad blijven er altijd want het leven loopt nu eenmaal niet zoals je het plant.

Maar goed, los van dat: Ik ben ook altijd de initiatiefnemer en bij ons zit er ook geen "vuur" meer in in de keertjes dat we het doen, precies zoals jij beschrijft. Het is zo jammer en zo'n groot gemis dat dat er neit meer is of spontaner is want het is zoiets fijns en juist met de liefde van je leven, zeg maar. Maakt het bijzonder. Ik hoop van harte voor jou dat je het mis hebt, dat jouw kanjer ook inziet dat het voor JOU belangrijk is en dat zij er ook weer van kan gaan genieten zodat het er weer bij gaat horen. Dat de sexualiteit jullie relatie weer compleet kan maken. Nu ik dit zo schrijf, zit ik te denken: Is dat het soms? Geniet zij er op één of andere manier minder van? Kan ze bang zijn om "betrapt" te worden door jullie kindje? Dat ze zich daardoor niet over kan geven, minder geniet en uiteindelijk besluit om het dan zo minimaal te houden waardoor sexualiteit een steeds grotere opgave voor haar wordt? Ik weet niet hoe zij er wat dat betreft qua gevoel in staat?

dirkje: het klopt wel dat door kinderen de intimiteit een stuk minder word en dat is ook logisch, dat vind ik ook. maar het is tevens o zo belangrijk omdat weer goed op te pakken! ze geeft aan dat ze er geen behoefte meer aan heeft om het zovaak en uitgebreid te doen als voor er kinderen waren en dat vreet aan mij. ze is altijd moe of ziek zeg maar.ik kan niet lief en aardig blijven doen als dat er te weinig is, want dan kun je net zogoed samen wonen met bv een zus of broer, het is bij ons net een broer/zus relatie en daar kan ik niet tegen.

ik hoop voor je dat hij een keer met je wilt praten en dat hij t in gaat zien. hier bij mij thuis word ik gezien als iemand die altijd aan sex denkt en dan zeg ik: als ik jou zie wel ja want ik hou van je en ik wil je! ik word ook altijd snel opgewonden van dr maar zij niet van mij heb ik t idee, heb jij dat gevoel ook? raar gevoel is dat en niet leuk vind ik.

Dirkje en Arno: bij ons speelt het kinderen-krijgen niet mee...hebben er namelijk in totaal drie en vinden dat genoeg. Wat me vooral opvalt bij jullie beiden, en voor mij heel herkenbaar is, is dat het allemaal niet eens met seks te maken heeft. Dat het te maken heeft met intimiteit, samen zijn, samen één zijn. Hier in huis komt dat dus al niet zo vaak voor, dat samen zijn. Wisselende werktijden en de kinderen gooien nogal eens roet in het eten. Ik merkte bij mezelf dat ik dan ook 'moest' op de momenten dat we wel met z'n tweeen waren. Uiteraard kreeg hij dat ook door en ging zich er juuist tegen verzetten. Inmiddels ben ik zo ver dat ik het los heb kunnen laten...een plek hebben kunnen geven, waardoor de druk op hem, maar ook op mezelf minder is. Inmiddels is mijn 'libido' wat vermindert, maar aan de andere kant neemt hij nu vaker het initiatief. En dan vaak niet eens tot seks, maar wel tot knuffelen/aanraken/tegen elkaar aanliggen, etc. Helemaal ideaal is de situatie nog steeds niet, maar we zijn een heel eind op weg.

herkenning: zoals jij t omschrijft hoe het bij jullie is/gaat, lijkt t erop dat t bij ons ook die kant op gaat, maar dat wil ik toch niet hoor haar libido is echt verdwenen, maar de mijne niet! ik vind je moet investeren in je relatie ook op sexgebied. het is gewoon niet eerlijk tegenover je partner. en t opzij schuiven dat kan ik dus niet, t hoort er nu eenmaal bij.