Lieve Lisanne,
Je bent 18 jaar...Kom nou, als hij geen tekst en uitleg wilt geven is er volgens mij echt wel iets aan de hand. Misschien en dat is wel negatief gedacht van mij, wil hij de relatie beeindigen. Ook op zijn manier kan je te kennen geven dat hij er genoeg van heeft. Je liefde voor hem kan heel groot zijn, maar zijn gedrag daar zijn geen goede woorden voor. Mijn advies: niet te lang mee tobben...of hij doet zijn mond open of je houdt de eer aan jezelf en gaat.
Sterkte....van een vrouwelijke medegenoot
Cashet

Hoi,

Na het een en ander van je gelezen te hebben,begrijp ik dat de maat voor jou vol is! Vind het heel knap van je dat je je al zolang staande houdt in deze liefdeloze relatie. Als ik zo vrij mag zijn om het zo te noemen. De koek is op schrijf je... Je neus eens buiten de deur steken kan erg verhelderend werken, zeker omdat je dan merkt dat je weer lééft! Indutten kan tenslotte altijd nog. Wij vrouwen verzetten zoveel werk tegenwoordig, en zijn vrijgevochtener geworden. We moeten wel in deze maatschappij. En hebben dus liefde nodig (liefst van onze partner) en het blijde gevoel dat we gewaardeerd worden om wat we zijn; en daar hoort gewoon intimiteit bij.
Ik wens je veel suc6 met je verdere stappen, en het komt goed!
Enid

Het bericht wat ik zojuist verstuurde, is bedoelt voor cashet....

Al deze truken heb ik geprobeerd. Doste me extra fijn uit, zorgde voor mezelf, lachte, was vrolijk, want voor al de rest was mijn huwelijk perfect. Begripvolle man, altijd attent, vrienden en familie gelukkig met 'ons' als koppel. Lieve, rustige mensen waar vienden en familie graag naartoe gaan. Altijd samen en niets teveel om voor elkaar te doen, behalve dat ene punt. In het begin dacht ik dat hij gewoon tijd nodig had. Was ten slotte zijn 'eerste vriendin' en hij droeg me op handen. Zijn vrienden waren stikjaloers. Al die tijd was hij vrijgezel en nu het perfecte vrouwtje. In hun ogen had hij het echt getroffen. Hij is trots als we samen uitgaan en we kunnen nachten doorbomen over alles wat ons bezig houdt. Hij ziet de interesse van andere mannen in mij nooit als bedreiging, maar eerder als een bevestiging van zijn goede smaak. Al van in het begin was het duidelijk hoe verschillend we op dat ene punt waren vooral qua frequentie en zin. Ik maakte er geen probleem van (in het begin), probeerde het met humor en hij wist altijd perfect waar ik op doelde en wat ik wilde en als ik initiatief nam dan gebeurde het meer niet dan wel. Ik maakte liedjes (grappige), gedichten waaruit mijn verlangen sprak. Ik probeerde hem te bewegen mij zijn fantasie toe te vertrouwen, maar die zei hij niet te hebben. En dan kwamen er periodes dat ik hem gewoon gerust liet. Het initiatief mocht ook eens van hem komen. Ik begon te twijfelen en vooral ik kreeg aandacht van een andere persoon, die ik altijd van op afstand bewonderde omdat we samen de passie voor het schrijven en het Afrikaanse continent deelden. Ik begaf mij op een gevaarlijk pad. Begon me meer en meer te hechten aan die persoon. En plots bekende hij hoe erg hij zich tot mij aangetrokken voelde. De gesprekken werden steeds intiemer en op een gegeven moment kon ik niet anders dan mijn man bekennen dat ik gevoelens voor iemand anders kreeg. Hij bleef van mij houden en wilde me niet verliezen, maar zelfs deze schok kon hem niet bewegen iets met mijn wanhopige gevoelens te doen (want zo voel ik mij nu). Onbegrepen en totaal waardeloos als vrouw. Zo erg zelfs ,dat nu hij graag kinderen wil, (hij heeft altijd geweten dat ik dolgraag kinderen zie, was altijd vertederd als ik met een blij gezicht de kinderen uit de familie in mijn armen had of naar een kind op straat lachte)ik het eigenlijk niet meer wil. Vrienden en familie zien ons nog steeds als het perfecte paar. Maar wij voelen het anders. Hij ziet ook de pijn die hij mij doet, maar omgekeerd doe ik hem ook pijn door iets te willen dat hij mij niet kan geven. En die gevoelens voor die andere persoon gaan helaas ook niet weg al probeer ik het te vergeten. En die persoon zit er ook mee en we willen beiden het contact met elkaar niet kwijt, maar ook mijn man niet bedriegen. De pijn is compleet bij ons allemaal.

Ja, dit is wat ik zo goed begrijp 🙁
Geen gemakkelijk dilemma. Worstel hier zelf ook enorm mee.

Bovenstaande reactie was op wat Anton schreef. Ik kon het zelf niet beter verwoorden.

de man is gewoon moe en wil stoppen met denken en bewegen of in één woord rusten

wat fijn dat er meer vrouwen zijn met dit probleem. ik ben 18 en mijn vriend 19,je zou zeggen dat dit de ultieme leeftijd is voor veel seks! helaas is dat bij ons echt niet het geval. in het begin van onze relatie hadden we echt meerdere malen op een dag gemeenschap, nu ben ik blij als het eens per twee weken is. als ik aan hem vraag hoe dat komt zegt ook hij dat het niet aan mij ligt. ik vraag hem of hij mij nog wel aantrekkelijk vind, en wat ik er aan kan doen. hij legt het echt totaal niet bij mij neer maar zo veranderd er natuurlijk niets. ik weet echt niet wat ik kan doen, ik ben er zo verdrietig en onzeker van geworden.

hey,
ik(26) ben al 5 jaar samen met men vriend(31),een schat van een vent alleen tempramentvol maar dan niet in bed.
hij heeft me in 5 jaar tijd 1 maal getongzoent en dat was onze eerste date ,in begin van onze relatie had ik om de 3 weken eens sex na 3 maand werd dat 1 maal op 3 maanden dan werd dat een half jaar en is 1 keertje en halverwege werd hij slap toen ik gefrustreerd naar hem keek zei hij me ik ben moe en draaide zicht om telkens ik men best deed zelfs al kreeg ik een erectie tevoorschijn dan zei hij nee dank je en gaat slapen nu is het ongeveer een jaar geleden,men eigendunk is niet meer als 5 jaar ervoor in alles ben ik nu onzeker over mezelf ,over praten wil hij niet en ik heb al 101 dingen geprobeert om zen aandacht te trekken ,koken met alleen men kookschortje aan ,in ligerie het huis rond lopen en laatst wandelde ik naakt de trap af en die jongen keek niet eens achterom het ergste is dat ik hem niet meer als sexuele partner kan zien hij wind me niet meer op en als ik mezelf een handje wil toesteken dan heb fantasieen over iemand anders dan hem niet speciaal iemand gewoon iemand dat ik aantrekkelijk vind maar ik ben nu ook bang als die sexuele drang naar hem toe is weggevallen hoe lang nog en verliefdheid volgt ....

ik ken het bij mij is het zo al bijna 7 jaar aan de gang en het maakt me hopeloos . onze dochter wordt in februari 6 jaar en als we eens per 2 maand vrijen is dat veel waarbij hij dan dikwijls nog niet klaarkomt.als je een oplossing weet aub laat me het wetyen want ik voel me er dood ongelukkig bij.

Wauw, wat een ellende allemaal...

hoi allemaal,
heel herkenbaar hier die verhalen. Ik ben zelf een man, die eigenlijk helemaal geen zin meer heeft in sex met mijn vrouw. In het begin van onze relatie zat dat helemaal snor. Maar ergens halverwege ons huwelijk kreeg ik te horen dat zij misbruikt was in haar jeugd. En dat het eigenlijk een godswonder was dat zij getrouwd was geraakt met mij en kinderen had gekregen. Ze bedoelde er niets mee, maar onbewust trek je je dat wel aan.
Na die hele toestand, en dat duurde 2 jaar met rechtszaak en al, werd de frequentie allengs minder. Nu loop ik ook niet over van zekerheid op dat gebied, maar ik merkte vooral dat ik altijd het voortouw moest nemen. Dat, en het gegeven dat het de keren dat je 'het' doet, in een langdurige relatie (25 jaar getrouwd) nu eenmaal minder wordt, zorgde ervoor, dat ik steeds minder zin krijg. Onze kinderen zijn nog thuis, en teveel lawaai maken mag ook niet. Daar werd ik telkens op gewezen tijdens het vrijen. Dat remt enorm.
Maar het is allemaal te geforceerd geworden de laatste tijd, en haar grote onzekerheid speelt mee, en we zijn ook vaak moe, en wat al niet meer, zorgt ervoor dat we nu als broer en zus leven. Ik weet wel dat zij wel wil, maar de spanning is er af. Zij wil het onder controle houden, terwijl ik juist de controle wil laten gaan.
Het is erg jammer.. misschien is het gewoon na zo'n lang en moeizaam huwelijk.
Succes allemaal...

Hallo.. ik ben 22 jaar en heb een vriend van 28 jaar..we hebben een zoontje van 8 maanden en zijn nu 7 jaar bij elkaar. voor dat ons zoontje kwam hadden we gemiddeld 2x in de week sex. toen ik zwanger was had ik ook veel verlangen maar wou hij niet..kon ik begrijpen ook al had ik er moeite mee..na de bevalling ging het weer de redelijke kant op.. de eerste paar weken toen alles genezen was zeker 1 keer in de week.. laatste 3 maanden 1x per maand en nu al 6wekenl niet meer.. ik heb altijd al meer behoefte gehad als hem maar dit trek ik gewoon niet..voel me net een man die er heel veel aan denkt de hele dag maar ondertussen loop ik wel blauwtjes en gaat mn zelfvertrouwen ermee naar de knoppen..mn vriend is geen prater en met dit.dus ook niet..hij ontwijkt ook maar alle lichamelijke contact en zegt dat hij er gewoon geen behoefte aan heeft de rede weet hij ook niet..weet niet meer wat ik moet doen maar alles negeren heeft voor.mij geen zin. vreemdgaan lijkt me ook geen optie want dan heb je die voldoening maar voor heel.even....shit had ik maar een echte vent... owja en voor de mannen onder ons...waarom denken jullie vaak dat deze mannen homos zijn die nog niet uit de kast zijn?

Hoi Niks,
Er is een aantal redenen die ik kan bedenken:
1-Door de komst van jullie zoon (gefeliciteerd) voelt jouw partner zich meer verantwoordelijk over het gezin en daarmee dus ook zijn prestatiedwang voor/met het werk dat hij doet, en dat remt enorm het libido!
Ik weet het uit eigen ervaring; als ik geen werk heb, heb ik zin om te neuken, maar mijn vrouw niet dus trek ik mijzelf af, en als ik werk heb, dan wil ik wel, maar er is iets in mijn hoofd, waardoor ik denk "ach laat maar zitten".
Ok, ik ben iets ouder dan jullie, 56jaar, maar ik herken de symptomen, want vanaf mijn 27ste heb ik, door werk belast/overmand al dit gevoel, en nu wij ook een kindje hebben, al helemaal.
Maak je dus geen zorgen of je man een homo is (niet), het is een echte VENT, die zich zorgen maakt om jou en jullie kind en dat siert hem.
OK, met jou is ook niets mis, je bent mooi, onthoudt dat en stel hem voor het blok: als je niet met mij wil vrijen, dat zoek ik mijn vertier buiten de deur.
En als hij dat goed vindt, nou ga neuken met een ander,
laat hij jouw lichaam aanbidden, je bevredigen.
De maatschappij is zó gefocust op monogamie (door de RK-kerk), dat is in feite niet gezond.
Groetjes en sterkte,
Gus

Hoe sterk kan het gemis zijn aan intieme contacten? Ik heb het dan niet zozeer over sex, maar de aanrakingen, het lijfelijk contact, een knuffel, een onverwachte aanraking, het effen beetpakken, een vluchtige kus, een aai over mijn bol, enz, enz.....Wat doet het pijn dat te moeten missen. Terwijl de persoon waar je 't van zou verwachten nergens behoefte aan heeft en in zekere mate je laat stikken in je verdriet. Wetende wat je ernorm mist doet of alles in orde is. Hoelang kan ik dit nog dragen? De pijn en verdriet zijn bijna onmenselijk. Hoeveel kan een mens dragen? Het verlangen doet pijn, heel veel pijn. Een mooi huis, geld op de bank, niets weegt zwaarder dan het gemis aan intimiteit. Dat wat ik het meest nodig hen is niet binnen mijn bereik. Het is alsof ik langzaam doodga. Het gevoel helemaal alleen te zijn. Ik adem, eet, drink. Opeens heb ik daar niets meer van nodig. Ik stik bijna in mijn verdriet. Hoelang houd ik dit nog vol??????????.....verder gaan als broer en zus...die hebben nog meer met elkander dan wat ik heb met mijn partner....hoe moet ik verder?????