Ik ben een meisje van 19 jaar met ADD.
Ik zit er al een tijdje mee dat ik toch wel echt anders ben dan andere. Ik heb het me nooit echt gerealiseerd hoe erg ik verschilde van bv mijn vriendinnen. Al een paar jaar weten vrienden dat ik niet oprecht van ze hou alleen was ik er nooit echt mee bezig waarom en hoe dat dan hoorde te voelen. Voor mij betekende ‘houden van’ dat ik echt heel erg moest huilen als die persoon zou overlijden. Bij hun had ik dat niet.
Maar een paar maanden terug begon ik met mensen te praten over hoe het voor hun voelde om van iemand te houden, zij vertelden mij verhalen waar ik me totaal niet in kon vinden (wel een beetje bij mijn ouders waar ik van hou).
Ik heb een periode in een soort depressie gezeten waarmee ik uiteindelijk bij een psycholoog ben geëindigd, zij heeft toen add geconstateerd.
Ik was even voor een tijdje heel erg opgelucht ivm mijn extreme concentratieproblemen op school enz, ik had eindelijk een oplossing.
Maar ik merkte dat ik niet over mijn échte problemen praatte, ik liet de psycholoog dingen voor mij aanvullen omdat ik zelf geen idee had waarom ik me over bepaalde dingen zo voelde.
Ik heb al meerdere psychologen gesproken maar bij geen een had ik echt het idee dat ik het belangrijke vertelde.
Nu praat ik niet meer met een psycholoog omdat ik altijd vertel wat ze willen horen, er zijn maar heel weinig momenten waarbij ik echt vertel hoe het nou zit.
Ik begrijp wel dat ik eigenlijk weer contact moet zoeken maar ik ben bang dat het weinig nut heeft.
Ik heb al meerdere psychologen gesproken maar bij geen een had ik echt het idee dat ik het belangrijke vertelde.
Nu praat ik niet meer met een psycholoog omdat ik altijd vertel wat ze willen horen, er zijn maar heel weinig momenten waarbij ik echt vertel hoe het nou zit.
Zo zal het inderdaad weinig nut hebben. Je geeft ze dan ook niet de kans om je te helpen. En dan kun je je afvragen of je dat überhaupt wel wilt.
bedankt voor je reactie!
Ik wil het heel erg graag. Ik heb alleen dat ik dit soort dingen alleen met iemand deel als ik deze persoon ‘vertrouw’. Voor mij is vertrouwen in dit geval niet zozeer dat ik bang ben dat de persoon het doorverteld maar meer dat de persoon mij (OPRECHT) begrijpt. En dat deze persoon reageert op de manier waar ik op wil dat hij/zij reageert. Ik weet direct wanneer ik iemand dus kan ‘vertrouwen’ alleen bij psychologen heb ik dat gevoel op de een of andere manier nog niet gehad. Ze begrepen me niet, ik kon het direct aan hun gezicht zien.
Maar misschien dat ik binnenkort met mijn psychiater even ga praten, in de hoop dat ik bij haar wel meer zal vertellen.
"En dat deze persoon reageert op de manier waar ik op wil dat hij/zij reageert." Dit zal helaas niet altijd kunnen. Je wilt zoals het lijkt de controle niet verliezen. Dat is geen vertrouwen maar controle... Je zult dus toch wat meer "open" moeten zijn
Hey , ik geloof dat ik wel begrijp wat je bedoelt. Dat psychologen vaak op een bepaalde, waarschijnlijk professioneel aangeleerde manier op je reageren. Jij vertelt wat en ze knikken begripvol. Terwijl je het idee hebt dat ze er helemaal niks van begrijpen. Maar wel van jou verwachten dat je je beter voelt na het gesprek. Ik snap dat je je dan niet bloot kunt geven, ik heb dit ook gehad. Daardoor ging ik maar met haar mee praten, om haar te laten denken dat het beter met mij ging en de gesprekken beëindigd konden worden. Maar uiteindelijk schoot ik daar zelf niks mee op natuurlijk. Via mijn huisarts ben ik toen toch weer bij een andere psycholoog terecht gekomen. Daar heb ik gelijk eerlijk gezegd waarom het bij zijn voorganger niet werkte. Daar was hij blij om en ik merkte ook echt dat hij anders en vooral veel directer ( dus in mijn ogen eerlijker en oprechter )reageerde. Waardoor we in de gesprekken ook echt dieper ingingen op mijn problemen, omdat ik zelf niet overal ja en amen op zei maar door ging vragen op zijn reacties. Soms kan dit wel heel confronterend zijn, dat zeg ik er wel gelijk bij? Soms moet je de controle even uit handen geven en je door iemand ( bij ) laten sturen om de controle over je leven terug te krijgen......
Ik raad je ook aan om open en eerlijk te zijn, geef het aan als je denkt dat je psycholoog of psychiater je niet begrijpt, vraag desnoods waarom hij of zij een bepaald antwoord geeft. Want als jij je ware zelf niet laat zien, kunnen ze je ook niet echt helpen! En 100% de antwoorden die je wilt horen, zal je waarschijnlijk nooit krijgen. Maar je kunt wel proberen om in elk geval bij een antwoord uit te komen waar jij verder mee kan.
Heel veel succes, groetjes Suzan
Bedankt voor jullie reacties, nu ik dit lees besef ik me inderdaad dat ik graag de controle wil houden.
Goede tips Suzan, dit zal ik gaan proberen