Ik ben een veertiger. Mijn ouders zijn in de jaren '80 na jarenlange ruzies gescheiden. Ik ben met mn moeder meegegaan naar een andere stad, ik was toen bijna 20. We kwamen in een nieuwbouwwoning en er kwam weer rust, die we jaren gemist hadden. Mn leven ging uiteraard door, ik trouwde, heb nu kinderen en woon nog in dezelfde stad. Het vreemde is dat ik nog altijd ontzettend vaak denk aan dat huis en die wijk waar mn moeder en ik toen gingen wonen. Ik woon niet zover van die wijk en ik rijd er wel eens doorheen en wordt dan bevangen door enorme melancholie. Dit is niet prettig en ik begrijp niet hoe het komt. Mn leven is goed nu, druk, gezellig en het gaat allemaal zn gangetje. Maar toch heeft die tijd van 20 jaar geleden iets magisch. Met andere tijden of huizen heb ik dat totaal niet. Hoe komt dit ? Herkent iemand dit ?

Bijzonder en toch zo gewoon je verhaal. Veel mensen hebben dergelijke gevoelens, maar jij neemt ze serieus.
Ik begrijp je verhaal professioneel, maar ik hoop dat je iemand terft die het persoonlijk herkend.
Ik adviseer je je gevoelens serieus te blijven nemen.

heel herkenbaar hoor. veel mensen hebben een soort heimwee naar vroeger, vooral naar een bepaalde periode die belangrijk voor je was.
vrouwen pakken vaak weer hun oude dagboeken tevoorschijn of gaan op zoek naar vriendinnen.
Schoolbank doet het b.v. erg goed op Internet.
Ook worden er reunies geregeld.
helemaal niet gek dus, til er niet te zwaar aan. je bent een beetje melancholsich denk ik, wordt wel weer minder, maar zal altijd aanwezig blijven.......heb ik ook : - )
Brenda

Na een akelige tijd vol ruzie en onrust kwam er in die wijk weer rust in je leven. Dat heeft je natuurlijk heel goed gedaan.
Daar vond je als het ware weer rust en geluk. Ik denk dat je daarom die wijk met dat positieve gevoel in verband brengt.

Niets mis mee hoor...je vergeet niet wat je nu voor moois hebt, en ieder mens kijkt wel eens terug op het verleden.