Wanneer weet je of je psychische hulp nodig bent?
Ik zit onwijs in de knoop met mezelf, niet overspannen, maar ik kom er moeilijk uit. Ik heb heel lang een masker op gehad, maar sinds enkele dagen merkt mijn man het en ik kan hem niet alles vertellen...en hij weet dat. Hij wil me helpen maar hij kan me niet helpen. Het zijn beslissingen die ik zelf moet maken, knopen die ik zelf moet doorhakken maar misschien ben ik juist wel iemand nodig die ik niet ken waar ik mijn verhaal aan kan doen?
Ik ben druk, vrolijk, sociaal en hou van het leven. Ik werk, teveel momenteel, maar genoot ervan. Overdag met mijn hobby in de wijn, savonds in de horeca, ik voetbalde, doe een studie...maar ik kan het allemaal niet meer aan.
Mijn werk in de wijn is een startende zaak, waar ik het gezicht van ben, samen met een compagnon. Daar zijn we 3 jaar geleden aan begonnen, en ik wil niet meer maar heb het gevoel dat ik er vast in zit. Ik wil niet meer ondernemer zijn, 24u per dat voor iedereen maar opdraven en heen en weer rennen. Maar het is zo lastig! Als ik zeg dat ik stop, ligt de hele zaak stil... en mijn compagnon heeft er zoveel geld in gestoken, hoe kan ik hem ooit teleurstellen?
In de avonden en weekenden (geen vaste uren) werk ik in de horeca, de enige plek waar ik mezelf kan zijn, waar ik mijn energie kwijt kan en zonder zorgen werk. Leuke collega's, gasten, heerlijk werk...Kijk je in mijn hart, dan wil ik dat gewoon doen. Fulltime, verder nix.
Mijn studie ben ik al 3x voor gezakt, elk half jaar doe ik examen en ik moet er gewoon meer tijd insteken. Maar hoe? Het vrije momentje dat ik heb...kan ik ook op 100 andere manieren invullen.
Dan heeft mijn vader mij ontzettend opgelicht, hoe hij mijn grote voorbeeld was, is hij nu nix meer voor mij. Ik wil het contact verbreken, en ik wil hem terug...hoe kan ik hier een goede beslissing in nemen?
Mijn man, de meest lieve en geduldige man, waar ik al 16 jaar mee samen ben...hij is me kwijt. Ik ben mezelf kwijt...hoe kan ik zorgen dat ik uit deze knoop kom? Waar begin ik, moet ik dan toch met iemand gaan praten?
Luister ik naar mijn hart of mijn verstand?
Mijn hart zegt stop met de wijn, focus je op werk wat je leuk vind, doe leuke dingen. Je bent niet gemaakt om alleen maar andere te pleasen, geniet ook zelf.
Mijn verstand zegt; je bent het aangegaan, je kan er niet mee stoppen. Ik moet mensen teleurstellen...en dat is zo moeilijk! Hoe kan ik dat doen, iemand bewust pijn doen? Dat wil ik niet. Maar nu doe ik mezelf pijn....en mijn man, want dalijk hebben we geen relatie meer want dan wil hij niet meer bij me zijn....

Dat zijn een aantal moeilijke beslissingen die eigenlijk te nemen zijn. Je bent je blijkbaar zelf voorbij gehold...te veel hooi op de vork genomen.
Soms ontkom je er niet aan en zul je mensen teleur moeten stellen.

Daar zijn we 3 jaar geleden aan begonnen, en ik wil niet meer maar heb het gevoel dat ik er vast in zit. Ik wil niet meer ondernemer zijn, 24u per dat voor iedereen maar opdraven en heen en weer rennen.
Dit zegt eigenlijk meer dan genoeg. Als je de motivatie niet meer hebt, het kunt niet meer kunt opbrengen, moet je ermee stoppen. Het gaat uiteindelijk ook ten koste van de kwaliteit van dat wat je doet.

Ik denk dat je er goed aan zou doen, om hier toch met een psycholoog over te praten. Beter om tijdig professionele hulp in te schakelen, dan te wachten totdat er een burn-out komt, of je dingen gaat verliezen die je dierbaar zijn.
Kies dus nu bewust voor jezelf.