Korte thuissituatie:
Ik ben 62, mijn vrouw 63. Dus uit vorige generatie met weinig seksuele ervaring/kennis. Experimenteren was vrijwel niet aan de orde.
We zijn 40 jr getrouwd, 'relatie' is vriendschap geworden. Ons leven wordt grotendeels (nu 27 jr) in beslag genomen door opvang van 4 'pleeg'kinderen (gezinshuis). We hebben wel een aantal kindervrije dagen en vakanties.
Vanaf mijn 16e heb ik epilepsie welke nu 30 jr onder controle is. Echter, 12 Jaar geleden heb ik door onjuiste medicatie binnen een jaar 4x een zwaar insult gehad. Vanaf dat moment is ons seksleven van de koelkast naar de ijskast verplaatst.... Vlgs mijn vrouw uit angst dat ik tijdens vrijen een insult zou krijgen. Dit begrijp ik, maar ben er wel heel verdrietig onder. Mijn leven/lichaam werd op jongere leeftijd beheerd door epilepsie en nu (nou ja, 12 jr geleden) dit weer. Komt nog bij dat ik afgelopen 7 jr een CVA heb gehad zonder restverschijnselen. 2x Hernia-operatie, gebroken schouder en afgescheurde bicep door ernstige mishandeling(door leerlingen). Hierdoor 2 x EMDR en meerdere gesprekken met psycholoog. Daarna nieuwe knie, nu net mijn enkel gefixeerd en binnenkort een versleten duim-basis operatie. Zij geeft aan dat ik het misschien wel eens kan proberen om haar weer zover te krijgen maar ja, niet echt een nieuwe aftrap ... Alleen haar borsten strelen (gekleed) schrikt haar al af. We hebben er af en toe dus wel over gesproken maar niet echt oplossingsgericht.
Inmiddels in de WIA.
Ik begin steeds vaker te verlangen naar een anonieme 'seksuele vervangster'. De verantwoording die ik naar haar en kinderen heb weerhoudt mij.
Zo, een heel verhaal maar geen oplossing.. of wel?