Ik heb al heel mijn leven last van hypochondrie. In tegenstelling tot velen ga ik echter nooit naar de dokter. Ik heb zoveel angst om te horen te krijgen dat ik iets ergs mankeer.
Zelfs simpel bloed laten trekken zit er niet in, want ze zien vast wel iets wat zorgwekkend is...

Ik sukkel nu al bijna een jaar met aanhoudende klachten maar het lukt me niet om naar een dokter te gaan.

Ik vraag hier ook geen tips om wel naar de dokter te durven gaan, of opmerkingen zoals. "Ga toch maar, want stel dat je iets mankeert, dan kun en ze er misschien nog iets aan doen"

In het kort hypochondrie + angst voor de dokter. En een soort van ontkenning. Als het niet getest is of op papier staat, dan bestaat het niet en heb ik het niet. Doch tegelijkertijd ervan overtuigd zijn "het" te hebben. Waar "het" kan veranderen naargelang de klachten.

Wie herkent dit? En noemt het eigenlijk nog steeds hypochondrie? Of heeft zulke angsten en denkpatronen een andere naam? Daar hypochonders meestal toch eerder de deuren platlopen bij de dokter en het niet kunnen laten van onderzoeken te laten doen...?

Geen idee of je hier wat aan hebt, maar je zou je huisarts een mail kunnen sturen met dit verhaal.

En daarbij een verwijzing vragen voor psychologische hulp, om aan je angstklachten te gaan werken.

Dan laat je het fysieke stukje nog even rusten,tot je daar op een gegeven moment wel aan toe bent om naar de dokter te gaan.

Ik begrijo jouw vraag niet zo goed ,vind je het belangrijk dat jouw klachten onder een naam van een angststoornis vallen......je schrijft ook, ik heb hypochondrie.....ik wil geen tips om naar de dokter te gaan....( en dit is prima)...ik oordeel niet....Maar wat kan het veranderen als je een naam bij jouw klachten hebt.....???
Mis je erkenning....ben je bang voor de reactie van anderen.....

Hoe vaker je tegen jezelf zegt ,ik heb hypochondrie,of ik ben een hypochonder,hoe meer dat je het gaat geloven.....

Wat helpend kan zijn ,is dat je boeken leest .mbt wat je geest met je lichaan kan doen....
Master je mindset van Michael pilarzji...is een mooie om mee te beginnen....ook zou je podcast kunnen beluisteren.....hopelijk kom je hier verder mee,beterschap.....

@anoniem: het is dan ook geen vraag. Eerder een oproep aan mensen die hetzelfde probleem hebben.

Ik lees veel op dit forum, en er zijn (helaasl tig mensen met hypochondrie. Voor het minste lopen ze naar de dokter omdat ze telkens denken dat ze iets ergs mankeren. Willen daar bevestiging van of (kortstondig) gerustgesteld worden.

Ikzelf heb wel de "angst voor ziektes" maar mis het stuk waar ik naar de dokter ga.

Hoi Ikke,
zo herkenbaar wat je schrijft en heb helaas exact hetzelfde. Voel elke dag wel wat en dat al jaren lang, vooral na het overlijden van onze dochter. Wordt soms gek van mijzelf maar verdom het om naar de huisarts te gaan. Wat ik ook heb, ik ga gewoon niet. Bang om een diagnose te krijgen die ik niet wil horen. Ben bang voor de dood en soms denk ik waarom eigenlijk? Het leven wat ik nu heb is geen leven maar overleven, want zo voelt het. Wens jou veel sterkte .

Hoi Aart,

Bedankt voor je reactie, we zijn met weinigen blijkbaar. De "hypochonders" die net niet naar de dokter gaan...

Dat van die diagnose... Inderdaad. Maar eigenlijk bij mij ook wel het volgende. Ik kan het mentaal gewoon niet aan om af te wachten. Stel, ik zou toch een onderzoek laten doen, dan is een bepaalde wachttijd voor resultaten. Die wachttijd is simpelweg ondraaglijk.

In mijn hoofd is het, wat ik niet weet bestaat niet. Zo heb ik tijdens Corona eens een test laten doen via het bloed om te zien of ik Corona zou hebben gehad. Toen vroeg de dokter. Nu ik je bloed heb, ineens maar eens een algemene screening doen van je bloed. Ik heb neen gezegd. Enkel Corona en niks anders!! Omdat ik schrik had dat ze dingen gingen vinden. Ernstige dingen!!! Die ik niet wil weten!

Sterkte met je situatie!

Mijn schoonvader had wat aan zijn blaas wat ze gezien hadden op de ct scan. Hij werd pas twee weken later onderzocht, en hij was er heel rustig onder. In zijn situatie zou ik stapelgek worden.  Dat soort dingen is voor mij een totaal angstscenario.

Hallo Aart,

Daarom zou ikzelf al proberen de ct scan te vermijden. Want dan kunnen "ze" niks zien... En is er ook geen stressperiode... Nu dat maak ik mezelf dan wijs. Ik weet dat het compleet "fucked up" is. Maar zo zit ik helaas in elkaar.

Waar ik het meeste angst voor heb zijn lang slepende ongeneeslijke ziektes waar je langzaam maar zeker van aftakelt. Jaren afziet, zonder levenskwaliteit.

Ik sukkel momenteel nogal met wat, al maanden, en heb het soms heel moeilijk, daar ik er momenteel van overtuigd ben dat ik echt iets serieus mankeer. MAAR... GEEN TESTEN! Want als "ze" dan iets vinden is het werkelijk realiteit.

Nu denk ik nog, ach, het wordt wel beter... En er komt een dag dat ik er niet meer aan denk en het vergeten ben.

Zo ging het in het verleden telkens, echter, wat ik nu mankeer aan symptomen, die duren al maanden. Dus ik verlies soms de moed.

Het enige wat me rechthoud is dat klachten begonnen zijn na maanden van extreem fysieke arbeid, En nu lijkt mijn lichaam in een onbalans, met onvermogen zich te herstellen. Maar niet uit het niets ontstaan. Dus hopelijk herstel ik toch terug.

Ja, Ikken zo herkenbaar allemaal.  Ben bang voor de dood en heb gezien wat een lijdensweg onze dochter met haar hersentumor had. Voel elke dag wel wat nieuws, dan weer tong , dan een moedervlek een bult op mijn been ( waarschijnlijk gestoten). Wordt gek van mijzelf maar naar de dokter ho maar. Terwijl de meeste hypochonders elke week bij de huisarts zitten. Wij zij een apart soort hypochondrie, maar had gewild dat ik dit nooit had gehad, want het is ontzettend vermoeiend om elke dag weer te piekeren en angst te ervaren.

Hallo Aart,

Het gekke vindt ik, en zo lijkt bij jou ook te zijn, we weten ergens diep vanbinnen best dat we beter een keer naar de dokter zouden gaan, of proberen niet zo gefocust te zijn op allerhande ongemakken en er het ergste van denken.

Ikzelf heb eerlijk gezegd niet persé schrik voor de dood, maar wel om af te zien, levenskwaliteit in te boeten, een zware ziekte te moeten dragen...

Iemand in mijn omgeving is al 30+ jaar ziek. Mankeert vanalles en nog wat. Spreekt er altijd over, continue. Dat heeft bij mij ervoor gezorgd dat ik een enorme afkeer heb gekregen van alles wat met ziektes te maken heeft. Dokters, onderzoeken, testen... Ze vinden bij die persoon toch weinig of niks, en oplossen kunnen ze het al helemaal niet.

Ik denk dat de trigger voor mijn soort hypochondrie daar ligt. Bij jou is het de dochter geweest denk ik, als ik je verhaal lees. Mijn oprechte innige deelneming trouwens!!!

Hallo!

Ik weet niet in welke mate dit nog actueel speelt, maar ik wilde hierop wel even reageren omdat ik beide kanten heel herkenbaar vind. Ik heb onlangs een ziekenhuisopname gehad, waarbij ze mij binnenste buiten hebben gekeerd naar aanleiding van helse symptomen die 10 dagen bleven aanhouden tot ik naar de spoed ben gegaan. Ze vonden de oorzaak van de symptomen (een ontsteking ergens in mijn CZS), maar hebben niet kunnen uitvogelen wat de onderliggende oorzaak was (de oorzaak van de oorzaak zeg maar). Ik blijf achter met een “waarschijnlijkheidsdiagnose” van vier mogelijkheden, gaande van eenmalig tot een chronische aandoening, én dan nog zijn ze ook dat niet zeker. Ik heb nog heel veel vragen, onzekerheid en vooral invaliderende angst. De geneeskunde heeft zelf de antwoorden niet (altijd) en al zeker niet altijd de oplossing helaas.

Daarnaast kan stress (ook door hypochondrie) ook fysieke klachten veroorzaken. In mijn geval was het echter duidelijk dat mijn symptomen niet meer puur stressgerelateerd konden zijn en moést ik echt actie ondernemen. Het heeft er bij mij mentaal zwaar ingehakt; de ziekenhuisopname, de scans, de tests, de onderzoeken en zoals je zegt de verschrikkelijke wachttijden. Om dan aan het eind van de rit nog achter te blijven met veel vragen en onzekerheid. Ik kan niet ontkennen dat er voordien al sprake was van een zekere vorm van angststoornis, maar sedertdien heb ik bijkomend paniekaanvallen en kom ik niet meer (voor lang) tot rust. Ik ben door een hel gegaan en er zijn nog momenten waarbij ik opnieuw naar die hel gecatapulteerd wordt. Eenmaal in de medische molen, laat het ook niet los. Zo moet ik over zes maand opnieuw twee opvolg-MRI’s krijgen. Over zes maand, en nu al stress voor. Bah.

Ik snap dus helemaal van waar jouw overtuiging komt om geen onderzoeken te willen doen of artsen te willen zien. Ik heb geen antwoorden, maar ik hoop dat mijn verhaal jou toch een beetje (h)erkenning kan geven.

Hoi,
Ik herken dit volledig. Ik ben ook een hypochonder maar durf niet meer naar de dokters. Zelfs niet voor een bloedafname. 15 jaar geleden is mijn moeder overleden aan acute leukemie en heb haar aftakelingsproces van heel dichtbij meegemaakt. Toen is er bij mij iets geknakt. Alles wat ik voelde in m´n lichaam, linkte ik meteen aan leukemie. Mijn grootvader is overleden aan een hersentumor. Telkens ik hoofdpijn heb, denk ik dat ik ook een hersentumor heb. Vorig jaar heb ik een botscan moeten ondergaan voor mijn hernia en toen werden er per ongeluk vergrote lymfeklieren ontdekt tussen mn longen. Daarvoor moest ik een biopsie ondergaan. De uitslag liet 2 weken op zich wachten! In die periode werd ik haast gek. Het kon leukemie zijn of lymfeklierkanker. Gekukkig was het een andere ziekte waarvoor geen behandeling nodig is. Namelijk Sarcoïdose. Maar ik ben nu wel compleet getraumatiseerd.

zoek hulp voor ja angsten! Ga naar een psycholoog