Hallo allemaal,

Sinds dat ik weer ben begonnen met studeren na vorig jaar gestopt te zijn, voel ik me helemaal niet goed. Vorig jaar stopte ik omdat ik de druk niet aankon, ookal vielen mijn resultaten niet tegen. Ik haalde mijn punten, soms op het randje, maar had niet het idee dat ik echt wijzer werd. Ik heb altijd al het idee gehad dat ik niet slim genoeg was voor de universiteit, omdat ik al vanaf halverwege de middelbare school nooit echt iets heb begrepen van de vakken die ik kreeg, maar toch mijn VWO diploma heb gehaald. Dit jaar ben ik weer begonnen met studeren, met de hoop dat ik wat zelfverzekerder zou zijn na een half jaar gewerkt te hebben. Helaas ben ik weer terug bij af; het valt weer enorm tegen. Ik heb mezelf er zo over opgewonden dat ik het allemaal even helemaal kwijt ben.

Ik weet niet wat ik moet denken, hoe ik moet leven en het voelt alsof ik alles impulsief doe. Ik word 's nachts op onregelmatige tijden wakker en ik ben vaak enorm moe, waardoor ik veel slaap. Ik heb geen eigen kijk op het leven en dat komt denk ik omdat ik altijd maar de dingen deed die andere mensen deden. Ook heb ik het idee dat ik iets van een taalachterstand heb, omdat ik mezelf enorm moeilijk kan uiten. Op school zie ik dat terug in het feit dat ik nooit iets kan uitleggen aan anderen. Tijdens colleges heb ik vaak het idee dat ik iets begrijp, maar als ik dan bij het werkcollege zit met mijn studiegenoten, ben ik altijd degene die nooit iets uitvoert, omdat ik het niet goed begrijp, en als ik dan om uitleg vraag kan ik de uitleg vaak wel volgen, maar lukt het me alsnog niet om de vraagstukken zelf op te lossen. Hierdoor raak ik enorm gefrustreerd en krijg ik het idee dat het me nooit zal lukken om m'n studie te halen. Dit leidt tot het uitstellen van mijn schoolwerk, omdat ik er toch van overtuigd ben dat ik het niet zal begrijpen. Als het me dan wel lukt om mezelf ertoe te zetten om aan m'n huiswerk te zitten, gebeurt er nog niks. Het lijkt wel alsof ik gewoon niet kan nadenken. De studie die ik momenteel doe, vind ik eigenlijk helemaal niet leuk, maar ik weet niet of ik dat zeg, omdat het nu tegenzit, of omdat het me echt niet interesseert.

Ik ben altijd iemand geweest die nooit echt iets te zeggen had en altijd maar reageerde op andere mensen door oppervlakkige vragen te stellen. Soms denk ik dat ik al van jongs af aan depressief ben, omdat ik nooit echt interesse had in iets behalve gamen. Vaak hoor ik mensen uitgebreid vertellen over wat ze meegemaakt hebben en wat ze van bepaalde zaken in de wereld vinden en dan denk ik echt van 'wauw, waar haal je het vandaan'. Hetzelfde denk ik over mensen die van die geweldige jeugdverhalen kunnen vertellen. Ik heb het idee dat ik dat later nooit zal kunnen, omdat ik niks noemenswaardig meemaak. Als ik zelf iets vertel komt het er vaak met een hoop gemompel uit en bovendien als een niet samenhangend verhaal. Dit bericht is een goed voorbeeld van zo'n onsamenhangend verhaal :/

Waar ik dus vooral mee zit is dat ik niet snel van begrip ben. Zelfs al denk ik iets te snappen, als puntje bij paaltje komt blijk ik er niks van te kunnen. Ik heb nooit wat te vertellen, omdat ik nooit echt enthousiast wordt over iets. Het ergste vind ik misschien nog wel dat ik mezelf niet goed kan uiten. Ik vind dat een heel belangrijk kenmerk voor een goed functionerend persoon

Ik weet gewoon niet wat ik op het moment wil/moet doen. Het leven lijkt zo uitzichtloos op deze manier en ik kan niet meer met mezelf leven.

Ik denk dat je je vooral zelf enorm onderschat. Je hebt een VWO diploma nota bene.... Je verhaal zo lezende heb je ook een vrij laag zelfbeeld.
Ik zou je willen adviseren, om dit eens met je huisarts te bepreken. Vraag een verwijzing voor een psycholoog.

Hoi,

Ik herken mijzelf ook in jouw verhaal. Ik maak nu zo ongeveer hetzelfde mee. Ik zit nu echter op mijn retour en het gaat steeds beter met me. Ik weet steeds meer wat ik wil en wat ik in mijn toekomst wil.

Dat punt over het moeilijk kunnen uiten van jezelf: dat heeft niet per se wat te maken met je taalachterstand. Ik doe zelf momenteel HBO en had ook moeite met mijzelf te uiten naar andere mensen. Een stukje angst voor vooroordelen zat daar ook bij. Misschien ervaar je het zelf ook zo?
Probeer erover te praten met mensen om je heen die je vertrouwt. Niet per se dat je het gevoel hebt dat je depressief bent, maar begin iets kleiner. Probeer met één iemand over een bepaald gevoel te hebben die je nu hebt. Probeer samen eruit te komen hoe je je gevoelens kan benoemen. Wie weet heeft diegene hetzelfde ervaren als jij en kan je daarbij helpen om ook jezelf en je eigen gevoelens te begrijpen. Of bezoek een forum. Je bent namelijk nooit de enige persoon op de wereld met dat bepaald gevoel. Er zullen altijd andere mensen zijn die hetzelfde gevoel ervaren als jij.

Wat betreft je studie: studeer samen met je studiegenoten. Of praat er met een docent van een bepaald vak erover. Zij studeren op een andere manier en pakken vraagstukken op een andere manier aan als jij nu doet. Misschien dat hun manier van aanpakken ook jou kan helpen. En blijf om hulp durven te vragen. En wie weet heeft de docent/professor tips of trucs voor jou bij het maken van de vraagstukken.

Belangrijk is dat je je contact met de buitenwereld niet verliest. Blijf leuke dingen doen met mensen uit je omgeving. Ga anders lekker een potje gamen met vrienden. Alles kleine dingen waar je blij van wordt helpen. En denk na. Over wat je wilt. Waar je gelukkig van wordt. Wat je wel of niet leuk vindt om te doen. En Je hoeft dit niet binnen een dag of week te weten. Soms kan het voor mensen jaren duren om erachter te komen wat zij echt willen. En dat betekent dat je soms ook dingen doet waarvan je ze uiteindelijk toch niet wilt. Ook dat brengt je een stukje dichterbij om erachter te komen wat je dan wel wilt.

Je hebt al de 1e stap gezet door je verhaal te doen op dit forum en dat is een goed begin.

Bedankt voor jullie snelle reacties!

Ik heb inderdaad een enorm laag zelfbeeld. Dat is altijd al zo geweest. Ik word me er nu pas enorm bewust van en dat heeft nogal veel invloed op mijn studie gehad. Ik heb het idee dat ik niet gemaakt ben voor de universiteit, omdat ik altijd al afhankelijk ben geweest van anderen en nooit zelf iets heb uitgezocht.

Ik heb al een intake gesprek gehad bij de psycholoog bij ons op de universiteit, maar ik heb daar niet duidelijk gemaakt wat ik voelde en de psycholoog gaf ook aan niet precies te weten wat er aan de hand is.

Aanstaande woensdag staat er weer een afspraak op de planning. Op die dag zal ik proberen duidelijker te maken wat ik nou precies voel. Het probleem is echter dat ik het zelf helemaal niet meer weet. Ik heb het gevoel niet meer normaal te kunnen nadenken.
Ik ben aan het overwegen om volgend jaar een HBO-studie te volgen,omdat ik denk dat ik meer profijt heb van de onderwijsmethodes die daar gehanteerd worden.

Nogmaals bedankt voor jullie adviezen!

Is er niet een psycholoog verbonden aan de school? Dan zou je het daar eens kunnen neerleggen. En zeker wat aan je onzekerheid doen en eerst jezelf vinden, heel belangrijk.
Zelf heb ik een normale, iets bovengemiddelde intelligentie zelfs, heb mavo, dus nooit gestudeerd maar ik denk niet dat ik in dat wereldje zou passen en ook qua werk. Belangrijk is dat je in ieder geval dingen doet die bij je passen, of dat nou zo'n studie is of misschien wat anders.

Als je de volgende afspraak hebt, neem dan het berichtje dat je hier hebt geplaatst mee.... Daar staat namelijk heel wat nuttige informatie in....