Hallo,

Ik heb nu voor het 4e jaar achter elkaar last van depressies, wat begon als winterdepressie trekt zich nu ook door de zomermaanden heen, en juist, dan moet die winter nog komen wat voor mij een eindeloze tunnel vormt. Ook mijn medicijnen willen niet echt helpen, en welke medicijnen ze me ook voorschrijven, het gewenste resultaat blijft uitgesloten. Praten met deskundige is ook nooit echt mijn ding geweest, maar ook dit heb ik meerdere malen geprobeerd zonder enig effect. Dan hoor ik u denken? Misschien moet je je wat meer openstellen. Dat doe ik absoluut, ik sta altijd open voor nieuwe methodes/behandeling.

Maar zoals ik zei, er lijkt geen einde aan te komen. En ik ben het zat, ik ben moe, en ben kapot. Ik wil eindelijk gewoon een keer rust, waar ik al jaren naar op zoek ben.

Maar ik geef niet op. Ik blijf mijn zoektocht vervolgen. De depressies hebben mij klein gekregen. Maar sterk ben ik gebleven.

Ik ben toe aan innerlijke rust, maar we gaan door tot het laatste moment.

Wat geeft u mij voor advies om alles opnieuw uit het leven te halen en opnieuw te genieten.

Dankuwel

Ik wou dat ik daar een kant en klaar antwoord op had. Maar helaas....

Zijn er al therapieën gedaan?
Ben je in behandeling (geweest) bij een psychiater?
Welke medicijnen heb je tot nu toe gehad?

Ik heb 8 oktober een intake bij een nieuwe psycholoog, wat mijn 4e traject wordt.

Ondertussen zit ik in een switch van medicijnen waardoor ik nu 1 maal Citalopram neem en 1 maal Venlafaxine daags. Over 2 weken word dit omgezet naar 2 maal daags Citalopram.

Het probleem waar het bij mij denk ik zit is dat ik mijn gevoel en de ernst van de situatie vaak moeilijk kan verwoorden. Maar ik merk zelf heel erg dat ik doodmoe ben en heel erg toe ben aan rust.

Ik word boos op mezelf als deze gedachtes door mijn hoofd spoken, maar kan en mag ik mezelf dit kwalijk nemen?

Hallo. Ook ik heb in dezelfde situatie gezeten en net zoals jij had ik eerst ook alleen last van winterdepressies,die alleen maar erger werden en het hele jaar door speelden.Vele medicijnen gehad,die weinig hielpen.Met hulpverleners praten kon ik bijna niet en deed ik bijna niet,totdat ik werd opgenomen.Eerst op een PAAZ-afd.en later in een psychiatrisch centrum.Daar leerde ik praten over mezelf en over mijn depressies met psychiaters en daar kreeg ik toen lithium voorgeschreven.Het duurde even maar dit middel heeft mij heel goed geholpen.Medicatie en therapie hebben mij gebracht tot wie ik nu ben,een vrolijk mens met toekomstplannen.Mijn leven heeft weer zin gekregen en natuurlijk heb ik nog wel mijn ups en downs,maar hier is heel goed mee te leven.Misschien zou je dit met je psycholoog kunnen bespreken.Ik wens je veel sterkte toe en laat wat van je horen aub.Liefs!

Op de een of andere manier is het toch fijn om te horen dat er mensen zijn die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten. Dat biedt perspectief voor de toekomst, het kan dus beter worden.

Ook daarom dacht ik, laat ik mijn ervaring eens delen. Ook om het eens een keer neer te zetten aangezien ik er dus lastig over kan praten en mensen altijd zeggen, ik kan je helpen, ik begrijp je, wat natuurlijk goed bedoeld is. Maar achteraf begrijpen ze de situatie absoluut niet. Daarom is het fijn om nu eens de ervaring van een 'lotgenoot' te horen.

Wat u mij eigenlijk aanraadt is om het dus met mijn arts/psycholoog over een eventuele opname te hebben? Kijken of dat een eventuele uitkomst biedt voor mijn probleem?

Dankuwel, ik laat van mij horen in de toekomst.

Hallo.Even terugkomen op hetgeen ik eerder geschreven heb,ik raad je een opname niet aan.Ik heb alleen gezegd,dat mij dat toen goed heeft geholpen.Je kunt natuurlijk met je psychiater overleggen of je in therapie wilt en welke medicatie je behoeft.Daarvoor hoef je natuurlijk niet te worden opgenomen.Ik hoop echt,dat je geholpen word en dat het leven jou ook weer kan toelachen en ik wens je heel veel geluk en succes.Liefs!

Oke, dan begrijpen we elkaar, het is alleen heel erg vermoeiend dat ik me al 4 jaar in deze situatie bevind, en het echt een eindeloos gevecht begint te worden wat ik maar niet onder controle krijgt en enorm veel energie vergt.

Ik wil eindelijk ook gewoon een moment van rust en ontspanning wat ik al heel lang niet gehad heb en waar ik echt aan toe ben. Het vervelende is dat alles wat ik tot zover geprobeerd hebt geen uitkomst biedt voor het probleem. Wat dus heel frustrerend en moeilijk voor me begint te worden.

Hallo.Zou je mij misschien iets meer over jezelf kunnen/willen vertellen.Ik heb met je te doen en zou je graag willen helpen,in hoeverre ik dat kan.Waarom zit je al zolang in deze situatie en waarom is het zo,n eindeloos gevecht.Wat speelt er eigenlijk waarom je zo depressief bent.etc.Zou je mij wel kunnen vertrouwen omdat ik wel begrijp hoe jij je voelt?Doen,liefs!

Ik ben een open persoon, en ben niet terughoudend in het vertellen van mijn persoonlijke verhaal, ik zie het eigenlijk altijd in het mom van: hoe meer mensen van je situatie afweten, hoe beter mensen je begrijpen.

Eigenlijk begon het allemaal een aantal jaar geleden, zoals elke puber, had ook ik mijn persoonlijkheidsprobleempjes. Totdat ik 4 jaar geleden in de winter te maken kreeg met een periode van verwardheid. Ik was erg down, kwam mijn bed niet meer uit en had eigenlijk nergens meer zin in. Ik zocht hier verder niks achter en ben eigenlijk gewoon doorgegaan met mijn leventje. Wel merkte ik dat ik op die momenten snel onzeker was, terughoudend en erg afstandelijk en op mezelf. Zoals ik al zei, zocht ik hier verder niks achter, totdat ik ook daadwerkelijk mijn bed niet meer uit kwam en futloos was. Ik had pas door dat er wel degelijk iets met mij aan de hand was op het moment dat de gedachte door mijn hoofd spookte, die een puber van 16 jaar niet zou moeten hebben. 'De wereld is beter af zonder jou.' Op dat moment ben ik dan ook hulp gaan zoeken en heb ik mijn ouders op de hoogte gesteld van de situatie. Zelf was ik een tegenstander van medicijnen aangezien ik vond, dat de mens, zonder medicijnen ook door zou moeten kunnen. 200 jaar geleden hadden zij deze immers ook niet, en ook toen ging men door. Door middel van het praten met mijn moeder, kon ik dan ook gewoon doorgaan wat mij lucht gaf, ook heb ik dat jaar, waarin ik voor het eerste te maken had met de situatie, hulp gehad van een psycholoog wat mij niet echt op weg geholpen heeft. Nadat de winter voorbij was en na veel goede gesprekken met mijn moeder merkte ik dat het weer wat beter ging.

Een half jaar ging het goed met mij, totdat de klok weer verzet werd en het zelfde riedeltje weer begon. Ik keek dan ook erg op tegen dat komende half jaar en ben opnieuw met mijn moeder gaan praten. Aangezien de psycholoog mij dat afgelopen jaar niet echt op weg heeft kunnen helpen had ik besloten dat niet nog eens te doen. Na verloop van tijd kwam ik erachter dat de huidige situatie verslechtert was ten opzichte van het afgelopen jaar. Waardoor ik ook bang voor mezelf begon te worden, onzeker over de toekomst. Ik besloot daarom toch eens naar een arts te gaan om medicijnen bespreekbaar te maken. Hier kreeg ik het middeltje Venlafaxine voorgeschreven, wat mij dat jaar aardig geholpen heeft.

Dan komen we nu aan in augustus 2014 waarin ik merkte dat het opnieuw minder goed met mij ging, ik was namelijk gestopt met het slikken van medicijnen in maart 2014. De zomermaanden heb ik mij goed gevoeld en aardig van het leven genoten. Ik merkte immers wel dat deze maanden vooral maanden waren van bijkomen en rust pakken aangezien de wintermaanden continue een heftige tijd was waarin ik vooral bezig was met energie stoppen in mijn eigen lichaam. Maar zoals ik zei, merkte ik dat ik me weer slecht begon te voelen, toen ben ik meteen overgegaan op het slikken van medicatie aangezien mij dat het afgelopen jaar aardig op de been gehouden heeft. Ook praatte ik nog steeds veel met mijn moeder aangezien ik met haar goed kon praten over de situatie en moeilijkheden waar ik mee te dealen had.
Totdat mijn ouders mij in februari vertelde dat ze uit elkaar zouden gaan, mijn moeder heeft deze keuze gemaakt wat ik haar onterecht kwalijk neem, je gevoel zegt immers wat anders dan je verstand. Nadat ik deze klap te verwerken had merkte ik dat het naast dat met mij helemaal niet goed ging. Ik was mezelf een beetje kwijt en hechte geen waarde meer aan de dingen in het leven. Ik deed waar ik zelf zin in had. Het negatieve, onzekere zelfbeeld bleef, en ondanks dat ik de situatie van de scheiding wel redelijk mentaal onder controle heb, is de vertrouwensband die ik met mijn moeder had toch verdwenen. Ik voel mij dus al vanaf augustus 2014 depressief, en slik dus bijna al een jaar lang deze Venlafaxine, waar ik overigens geen effect meer van ondervind, naast dat ben ik ook opnieuw met verschillende specialisten in gesprek geweest wat ook niet echt hielp. Daarom ben ik nu overgestapt naar een nieuw medicijn en heb ik 8 oktober mijn intake bij een nieuwe psycholoog.

Ik weet gewoon, uit ervaring, dat ik deze komende wintermaanden opnieuw te maken heb met de verschijnselen, terwijl ik er nu al een jaar mee rondloop met pijn in mijn buik. Zoals ik al zei ben ik gewoon enorm toe aan rust. En die zoektocht houdt maar niet op.

Hallo anoniem.Gekke naam hé?Mag ik jouw naam misschien weten,dat praat wat gemakkelijker.Desnoods een gefingeerde naam als je dat liever hebt.Mijn naam is Hannie en ook bij mij begon het zo rond mijn 16e jaar,toen ik een eerste suïcidepoging heb gedaan.dit had niets met mijn puberteit te maken maar met mijn ouders.Daarover misschien later meer.Toch begrijp ik niet goed wat de reden is, dat jij depressief bent geworden en waarom je dacht dat de wereld beter af was zonder jou.Ik vind het fijn,dat je mij in vertrouwen wilt nemen maar ik zou graag wat meer over jouw problemen willen horen,zodat ik het nog beter kan begrijpen.Je zegt dat je down en onzeker was maar hoezo en waarover?begrijp je me? Kun je me aub.wat meer vertellen? Ik weet niet of je nog op bent,zo niet spreken we elkaar misschien morgen weer.Ik wens je een rustige nacht toe.Liefs!

Hey, ik hoop dat je het forum nog bezoekt, je topic is al 3 maandjes oud.

Als ik jouw verhaal lees dan krijg ik zo het idee dat je eenzeer intelligent persoon bent, heb je al eens gezocht bij problematiek bij hoogbegaafdheid? Het is belangrijk dat je een psycholoog treft die daarin gespecialiseerd is anders ben jij de psycholoog steeds een stap voir en helpt het jou niet verder.

Verder denk ik dat je eens moet denken aan het schrijven van een boek, ik vind echt dat je een heel goede stijl hebt. Het helpt tevens bij formuleren van emoties en al schrijvende zet je het voir jezelf op een rij.

Wat vind je?