Hallo,

Ik ben een 14 jaar oud meisje. Heb veel leuke vriendinnen, leuke ouders en een goed leven. Toch zie ik het niet meer zitten en vraag ik mijzelf af waarom. Mijn ouders hebben niet vaak ruzie met elkaar, maar wel dagelijks met mij. Meerdere keren per dag worden ze boos op me, het gaat niet goed op school, ik moet beter opletten met dingen die ik doe, mijn kamer opruimen.. Allemaal kleine dingen. Ik vind het heel erg lastig. Het zijn de kleine dingen die me pijn doen, waardoor ik niet met plezier op sta.
Nu zullen jullie waarschijnlijk allemaal denken, zet je er overheen, en dat kan ik ook wel denk ik, me over die kleine dingen heen zetten en van de leuke momenten genieten, maar ik geniet niet meer van mezelf. Ik ga totaal kapot van binnen.
Ik heb een hoop dingen gedaan waar ik ontzettend veel spijt van heb. Ik zou ze graag willen vertellen omdat ik weet dat er dan mensen zullen zijn die mij zullen helpen, maar ook al is het anoniem, ik kan het echt niet. Ik heb gelogen over dingen, waar ik niet over zou moeten liegen, dingen verzonnen voor meer aandacht omdat ik me zo alleen voelde.. Ik heb alles compleet verpest en het zit me alsnog dwars.. Ik ben niet te vertrouwen, maar ik wil dat zo graag zijn. Ik ben de enige die dat kan veranderen, dat weet ik, en dat is me nu ook wel gelukt, maar ik word nogsteeds geconfronteerd met het verleden, als ik bijvoorbeeld een geheim had doorverteld aan mijn toenmalige vriendje, waar ik gewoon een serieuze relatie mee had, en toen dat over was heeft hij het tegen zijn beste vriend verteld en die tegen haar. Daar is ze vandaag erg boos om geworden, en ik kan dan duizenden keren zeggen dat het me spijt, terwijl ik dan bij mezelf denk, stop nou eens, je verpest het weer, je bent niks waard, je hebt weer alles kapot gemaakt, helemaal kapot. Ik word er steeds depressiever van.
Ik twijfel aan of ik sterk genoeg ben om dit allemaal nog op een rijtje te houden. Ik heb erg vaak aan zelfmoord gedacht, vaak veel medicijnen genomen maar nooit genoeg voor een overdosis en ik heb het nooit echt geprobeerd. Ik merk aan mezelf dat ik er wel steeds meer neiging toe krijg. Met mijn moeder heb ik ontzettend lange gesprekken waarna we beiden in tranen uitbarsten en spijt hebben van wat we hebben gedaan, mijn vader kan zijn boosheid op een vervelende manier naar mij uiten, ik raak al mijn vriendinnen kwijt.. Voor mij is op dit moment de enige waarvoor ik nog wil leven mijn zusje en mijn beste vriend, die mij ook hard heeft laten vallen (hele vriendengroep was uit elkaar gevallen omdat er een roddel over mij werd verspreid en in een keer was ik niet meer goed genoeg, hierover heb ik veel gesprekken gehad met mijn mentor en ouders) maar ik heb het hem uiteindelijk vergeven en we spreken elkaar weer wat vaker. Ik weet niet goed wat ik moet doen. Van de buitenkant lijk ik een gewoon meisje met een prima leven, maar van binnen ga ik helemaal kapot. Ik weet niet goed hoe ik mijn gevoelens moet beschrijven maar ik heb het nu enigzins geprobeerd, ik hoop dat er iemand is die me zou willen proberen te helpen of die misschien wat begrip heeft voor hoe ik me voel.

Liefs,

Fleur.

Hallo Fleur,

Je bent niet de enige die dit doormaakt. Het past wel bij je leeftijd en de puberteit. Maar zoals bij iedereen gaat dat ook bij jou beslist weer over.
Je moet proberen niet te veel te kijken naar wat er is geweest, maar naar de toekomst. Er zijn dingen die je anders moet gaan doen, dat realiseer je je zelf ook. Je moet kijken naar hoe je nu verder gaat en wat je er aan kunt doen om niet dezelfde fouten te gaan maken. Praat er met je ouders over. Dat kan heel goed zijn. Uiteindelijk komt het vanzelf wel weer goed. Ook al zie ja dat op dit moment even niet.