Hallo,

Ik ben 20 jaar en bijna een half jaar geleden is mijn vader plotseling overleden aan een hartstilstand, ik heb hem gevonden. Ik had een hele goede band met mijn vader maar toch de dagen en weken erna voelde ik me gewoon normaal, ik heb in de afgelopen jaren zoveel dierbare verloren dat het lijkt of ik er immuun voor ben geworden, want ik heb er niet om gehuild.
3 maanden geleden begonnen mijn klachten voor het eerst, toen kon ik helemaal niet slapen en heb ik nachten wakker gelegen door de gedachte aan mijn vader, waardoor ik gesloopt was de dagen. Dat heeft zo'n anderhalve maand geduurd, op een gegeven moment was ik er aan gewend. Nu sinds een maandje heb ik juist last van het tegenovergestelde, ik wil alleen maar slapen, ik heb geen behoefte aan mensen en m'n bed is alles wat ik wil.. Hierdoor verwaarloos ik mijn stage en school.. Ik heb ook de neiging om bij alles wat doe te huilen, gewoon omdat ik het niet wil.
Wat zou ik kunnen doen, want ik heb geen idee.

Je verhaal lezende is het niet zo vreemd dat je je zo voelt. Je hebt last van depressiviteit. Je slaap-waak patroon is ontregeld. Het lijkt erop dat je het overlijden van je vader nog moet verwerken. Ik zou je adviseren om naar je huisarts te gaan en daar eventueel en verwijzing te vragen voor de psycholoog. Ik denk dat dat een goede oplossing voor je probleem kan zijn.

Hoe herkenbaar! Ik ben 2 maanden geleden mijn broer verloren aan een hartstilstand. Hij is maar 43 geworden. Ik had een heel sterke band met hem en toch heb ik de eerste maand niet hoeven huilen en kon ik gewoon werken als voor zijn plotselinge dood ondanks dat ik 'snachts geen oog meer dicht deed. Maar na die 4 weken raakte ik toch op en na een verschrikkelijke huilbui kon ik weinig meer. Ik heb drie weken bijna niets anders gedaan dan slapen en huilen maar ik heb een gezin en een zelfstandig beroep dus ik moet mezelf wel hervatten en doorgaan want hoe ik het ook wend of keer, mijn broer krijg ik er niet mee terug. Ik ben bij de huisarts geweest en die wilde mij antidepressiva voorschrijven en slaappillen maar dat wil ik niet. Die medicijnen zijn verslavend en bovendien ben ik niet depressief. Ik ben alleen ontzettend verdrietig. En daar moet ik toch zelf mee leren omgaan. Hoe weet ik eigenlijk ook niet goed, maar bij de pakken neerzitten is gewoon geen optie. Ik dwing mezelf nu op vaste tijden naar bed te gaan en overdag toch gezond te eten alhoewel ik nergens trek in heb. Fruit en yoghurt lukt nog wel maar warm eten moet ik niet aan denken. Ik snap precies hoe je je voelt maar advies heb ik niet voor je. Hooguit dat je eens met je huisarts praat en vooral je verdriet niet opkroppen. Ik wens je heel veel sterkte...