Hallo. Ik zit met een probleempje. Ik heb de laatste tijd echt nergens geen zin in. Soms heb ik zelfs geen zin om uit bed te komen voor school, omdat ik me afvraag waar ik het nou allemaal voor doe.

Ik zit momenteel in het 3de jaar van een HBO opleiding, maar het kost me zoveel moeite om er plezier in te hebben. Ik weet niet of het aan mijn studiekeuze ligt (Dan had ik dat toch wel eerder gemerkt, ik ben bijna op 3/4 deel nu?) of aan het feit dat het in mijn hoofd niet lekker gaat. Ik heb vaak hoofdpijn, puur omdat ik het mezelf in mijn hoofd zo moeilijk maak. Mijn gedachten staan nooit stil. Het liefst slaap ik, omdat het dan rustig is en ik tot rust kan komen. Maar mijn ouders het mijn zusje weten hier niets vind, die vinden mij een luie donder (denk ik).

Ik heb al veel gelezen over psychologen, maar er zijn een paar dingen die mij dwarsbomen. Zijn psychologen niet vaak van die ubervrolijke types, dat je er bang van wordt? Hoe weet ik dat een psycholoog mij kan helpen, dat het nut heeft? Ik vind het moeilijk om dingen over mezelf te vertellen, al helemaal aan een vreemde. En ik durf het niet goed tegen mijn ouders te zeggen.

Dat er iets niet helemaal goed is, dat snap ik, maar ik het geen idee hoe ik het op moet lossen.. 🙁

Hai, het klinkt een beetje als een depressie. Nergens zin meer in hebben, geen plezier meer in de dingen die je doet, het nut er niet meer van inzien en het allerliefste slapen...

Bedankt voor je reactie. Zoiets dacht ik zelf ook, daarom staat hij ook bij deze categorie 🙂

Hai E, fijn dat je weer reageert 🙂
Waarom bespreek je dit soort gevoelens niet met je vader of moeder, of met beiden. Je bent hun kind, je doet je best, maar het gaat op dit moment gewoon even niet lekker. Je moet maar zo bedenken: toen je nog klein was, brabbelde je wel van alles wat je dwars zat ('nee, lust niet' / 'auw, buikpijn' / 'stomme mama' of 'stomme papa'). Als jij nu je mond niet opentrekt, kunnen je ouders echt niet meer de juiste signalen opvangen en dus misschien verkeerde conclusies trekken (dat je "moe" bent). Wees wijs en praat met je ouders. Geef je tekortkomingen van dit moment aan, alleen dan kunnen zij je helpen en steunen.

Succes

Hallo, als je het niet aan je ouders durft te zeggen, schrijf dan een brief. Zet het op papier. Als je ouders echt van je houden, nemen ze jouw brief serieus. Daar zijn het ouders voor...

Hoi. Bedankt voor de reacties. Ik ben 20 en ik zit met mezelf in de knoop. Ik kan wel tegen mijn moeder zeggen dat ik niet lekker in m'n vel zit, maar zij kan daar verder ook niet veel aan doen denk ik zo. Ik kom ook nooit bij de dokter, dus de stap om daar naartoe te gaan is zo groot. Ik vind het eng om mijn gevoelens aan vreemde te laten zien. En dat juist terwijl die vreemde mij het beste kunnen helpen, denk ik. Lastig.

Zit je niet 100% lekker in je vel en wil je er nu wat aan doen? http://www.zelfhulpwijzer.nl/