Mijn moeder was de geweldigste vrouw die een man en kinderen maar kon bedenken: ze deed alles voor haar man en alles voor haar kinderen. ze was een sterkte vrouw en vlotte moeder.ze was al op jonge leeftijd bij haar man en kreeg jong kinderen. met veel plezier bestond haar leven uit verzorgen van de man en kinderen.
totdat 30 jaar later:mijn moeder kwam erachter dat ze aan de kant werd gezet door een veel jongere vrouw. vol onbegrip kon zijn dit geen plek geven. ze zag maar 1 oplossing:waar ze voor heeft geleefd, was weg, mijn moeder kon dit niet aan en de kinderen hadden ondertussen een eigen leven, mijn moeder voelde zich eenzaam en in de steek gelaten, de oplossing, ze was nutteloos: ze kon beter dood wezen. de zelfmoord mislukte. Toen kwam ze tot haar besef dat de kinderen er kapot van waren. De liefste,tofste mama die kon dood zijn geweest. De beloofde de kinderen om te blijven leven, letterlijk zei ze vaak , de enige reden dat ik er ben, zijn me kinderen.
ondertussen was ze vaak verdrietig en veel onbegrip waarom na alles wat zij voor haar man heeft gedaan, zij nu er alleen voor stond. altijd dacht ze aan een ander, en zij word als vuil aan de straat gezet.Op dat moment veranderde de tofste, liefste mama van denkwijze: ik heb nooit voor mezelf geleefd, altijd voor een ander.niemand denkt aan mij? dat terwijl ik zo gek met mijn moeder was, juist omdat ze alles voor ons over had. Mijn moeder is mijn alles, belanrijker dan iedereen.zij heeft altijd alles voor mij gedaan; ging samen wonen met mijn moeder zodat ze niet alleen was. ik bleef thuis voor haar, me vrienden kwamen 2e plek. nam haar mee leuke dingen doen. ik merkte dat het geen invloed had op haar denkwijze. niets was goed, bij kleine tegenvallertjes begon ze te drinken, huilbuien, ze had geen reden meer om te leven. dit deed me zoveel pijn, en trok mij zelf het erg aan. ik kon soms chagerijnig worden: wij hielden van haar en lieten dat ook blijken maar toch drong dit niet door. ze eisde veel. als ik soms uit ging kon ik gelijk merken aan haar gedrag dat ze niet leuk vond dat ik me wel vermaak en zij zichzelf niet. met tegenzin ging ik weg en met smoesjes bij mijn vrienden zorgde ik dat ik snel weer thuis kwam. dit merkte zij niet op. heel de dag was zij prikkelbaar, schold veel , vloekte veel. ik trok mij ditzelf aan. ook geirriteerd. me sociale contacten leed eronder, me werk. naar lang nadenken koos ik ervoor om een eigen plekje te nemen waar ik tot rust kon komen,en uitgerust bij me moeder lang ging. echter begreep ze natuurlijk niet dat ik op mezelf wou, ik liet haar in de steek. Toen kwam ook nog her verschrikkelijke bericht dat haar zoon plotseling was overleven. Hoe ik mijn moeder toen meemaakte, zij verloor haarzelf. huilen, negatief, alles werd haar ontnomen, nooit had zijn geluk, het leven was tegen haar. tot de dag vandaag probeer ik en mijn vriend elke dag langs te gaan en soms blijven slapen zodat ze zich niet alleen voelt. tot op de dag van vandaag zij heeft ups en downs. ik merk en weet zeker dat ze het liefste dood wil. niemand begrijpt haar pijn en gemis van haar zoon. haar denkwijze werd nog negatiever: zelf ik hield niet van haar dacht zij. ik heb hier zelf vaak last van. hoe kan een vrouw die altijd het leven geweldig vond,mijn beste vriendin zowat nou zo negatief denken en ook nog serieus te uiten. ik kon mijn moeder ook altijd alles vertellen, tegenwoordig moet ik zelfs dingen geheim houden. ze trekt de raarste negatiefste conclusies eruit, die ze vaak koppelt aan haar. mijn moeder is mijn moeder niet meer.een totaal andere vrouw. het maakt haar ook niets meer uit.ze is zelfs asociaal geworden. alles moet om haar draaien. niets kan ik goed doen. aan de buitenwereld laat ze niets mertken,maar als ze bij ons is en er zit iets tegen dan drinkt ze zo voor onze ogen een fles wisky op en stapt ze in de auto en sinds dien durf ik soms niet eens bij haar thuis te komen. bang dat ik haar ergens vind. in bed krijg ik vaak geen rust. het gaat soms een periode goed, en dan een periode weer totaal niet, graag wil ik alles voor me moeder doen, waar ze eerst van kon genieten, nu 1 en al donker. ik krijg zelfs ook steeds meer moeite mee want ik ben ten einde raad, ik heb haar naar de dokter gekregen maar bij de dokter doet ze net alsof er niets aan de hand is. ik weet nog goed dat ze zeiden, je moeder moet bezigzijn, werken is een goede afleiding. een paar maand later heeft ze ook geen zin aan werk meer. ze laat zich overspannen verklaren en sindsdoen zit ze thuis. ??????????? ze helpen me moeder alleen maar mee de afgrond in!! hebben ze me moeder aangeraden om thuis te blijven en rust te nemen. nu zit ze hele dagen thuis te drinken en negatief te denken terwijl het juist belangrijk is dat ze naar haar werk gaat! ik ben ten einde raad en denk niet dat mijn moeder ooit nog positief zou veranderen. ze gelooft in haar denkwijze en wat wij zeggen of doen,neemt ze niets van aan. ik ben ten einde raad en merk dat dit mijzelf niet in de koude kleren gaat zitten.

Hallo, nou zeg, een heel verhaal maar ik denk dat er maar één oplossing is. Je moeder moet dit toch alleen verwerken, hoe ontzettend treurig de situatie is, en ik denk dat gesprekken met een psychiater daar heel geschikt voor zijn. Er zal absoluut nog een hele tijd over heen gaan, dus geef haar de tijd om te huilen en te vloeken, maar dat hoeft niet ten koste van jullie te gaan.

Sterkte

Empty nest syndrome is a general feeling of grief and loneliness parents or guardians may feel when their children leave home to live on their own for the first time. Since a young adult moving out their parents' house is seen as a normal and healthy event, the symptoms of empty nest syndrome often go unrecognized ("Empty Nest Syndrome," 2010). For parents, this can result in depression, as well as a loss of purpose. When their children finally “leave the nest”, parents must begin to adjust their lives accordingly.

Lees verder/Bron:
http://en.wikipedia.org/wiki/Empty_nest_syndrome

Oh nee, alsjeblieft giet die flessen leeg in de gootsteen. Dat lost dus echt niets op... Laat je moeder eens opschrijven wat ze nu zelf wilt (en dan bedoel ik niet je vader terug, want dat gebeurt niet), maar haalbare zaken. Zou ze weer liefde en zorg kunnen geven en delen met bijvoorbeeld dieren? Dat ze halve dagen of een dag per week in een asiel gaat werken/helpen? Dat ze zich weer 'nuttig en nodig en gewild en geliefd' voelt? Hoop van je te horen.

Groetjes

Hai,
Je moeder heeft wel veel te verwerken gehad: eerst man weg en daarna de kinderen uit huis.
Ik denk dat jullie haar het meeste kunnen helpen door vaak wat van jullie te laten horen; ook problemen met haar bespreken, niet alleen zeggen dat het goed gaat, maar juist praten over dat wat niet goed gaat en haar om raad vragen; dan voelt ze zich "nuttig".
En daarnaast: praat op haar in en ga met haar naar een psychiater (géén psycholoog), hij kan haar medicijnen voorschrijven, waardoor de eerste "angst" wegvalt en ze daarna haar hersenen weer kan ordenen, uitleggen wat ze voelt, waarom. . .
Groetjes, harrie