Vanaf mijn geboorte tot ongeveer mijn 11e/12e levensjaar had ik een normaal leven. Het ging goed thuis, op school vond ik het leuk en ben altijd een van de beste leerlingen van de klas geweest qua cijfers. Ik had veel vriendinnetjes en vriendjes, soms kwamen er wel tien vriendinnetjes op mijn verjaardagspartijtje. De juffen en meesters mochten mij graag en waren altijd positief over mij. (ik was een lief meisje in de groep, sociaal, speelde zowel met meisjes als jongens, goede cijfers en rapporten) Mijn zusjes zijn geboren toen ik 5 en 7 was en ook met hun kon ik goed overweg ondanks het leeftijdsverschil. Ik speelde altijd graag met ze en paste mij aan aan hun leeftijd. Ook had ik veel hobby’s. Ik heb als klein meisje een tijdje op ballet gezeten en later ben ik gaan tennissen omdat ik wat ouder werd. Ook zat ik op scouting en speelde ik graag buiten op straat met vriendinnetjes. We deden de leukste dingen, belletje trekken, elkaar nat spuiten met supersoakers, stoepkrijten, heitje voor een karweitje. Verder was ik ook muzikaal, ik maakte zelf graag muziek en luisterde er ook graag naar.
De ommekeer
Toen ik net acht jaar oud was geworden, moest mijn moeder met spoed geopereerd worden. Ze had een tumor in haar buik en is toen vijf dagen opgenomen geweest. De tumor bleek geen kanker te zijn, maar ze moest wel vijf jaar onder controle blijven. Mijn zusjes waren toen 2 jaar en 3 maanden. Mijn zusje van 3 maanden is die vijf dagen samen met mijn moeder opgenomen geweest, ik was thuis met mijn vader en zusje van twee. Sinds deze tijd is mijn middelste zusje (van toen twee jaar) qua gedrag helemaal veranderd. De eerste twee jaar is ze volkomen gezond geweest en daarna is ze qua ontwikkeling sterk achteruit gegaan. Ze praatte niet meer, had woedeaanvallen en huilbuien. Dit is sindsdien niet meer veranderd. Toen ze vijf jaar oud was is ze na een jaar school van school gestuurd en voor drie jaar thuis komen te zitten. Ze is onderzocht in een medisch dagcentrum en vervolgens op een school voor speciaal onderwijs geplaatst. De diagnose was autisme met een lichte verstandelijke handicap. Ondertussen verslechterde de thuissituatie drastisch. Doordat mijn zusje thuis kwam te zitten, moest mijn moeder stoppen met werken. Ze werd minder geduldig en sneller boos doordat ze de hele dag voor mijn zusje moest zorgen. Dit zorgde voor veel irritaties en ruzies thuis tussen mijn ouders. Ook kwamen er financiële problemen omdat alleen mijn vader kon werken en ook geen hoog inkomen had. Mijn ouders hadden een hoge hypotheek omdat het huis pas was verbouwd en dat werd betaald van de erfenis van opa en de spaarrekeningen en dus niet van mijn vaders inkomen. Ook op school bleef de situatie rond mijn zusje niet onopgemerkt. Er werd veel over gepraat onderling tussen ouders en leerkrachten en langzamerhand kreeg ik steeds minder vriendinnen en mijn ouders steeds minder contact met andere mensen door het geroddel. Laat ik maar zeggen, ik werd met de nek aangekeken omdat mijn zusje na groep 1 van school is gestuurd. Vanaf deze periode (eind basisschool) begon ook het pesten op school. Ik had nog maar een enkel meisje uit de klas waar ik goed mee overweg kon en de rest ging niet meer met mij om. Het werd op een gegeven moment erger. Ik werd als laatste gekozen met gym, afgesnauwd als ik met gym wat verkeerd deed (de juf deed vrolijk mee) ik kreeg rotopmerkingen in de klas naar mijn hoofd, de juf zette mij voor schut bij het oefenen voor de musical (voor een rolletje van drie zinnen) Mijn cijfers gingen onderuit als een gek maar ik mocht toch nog naar de havo.
In de brugklas ging het redelijk. Ik had contact met anderen al werd toen al opgemerkt dat ik beperkte sociale vaardigheden had. Ook kreeg ik last van smetvrees. Op school hield ik het verborgen, maar thuis viel het wel op. Ik waste mijn handen veel om van het minderwaardigheidsgevoel af te komen en mijn handen werden schraal. Ook haalde ik niet al te beste cijfers. Door de problemen thuis kwam ik niet echt aan leren toe. Ook meldde ik mij vaak ziek. In de tweede klas werd ik erg gepest (voornamelijk veel uitschelden/gedomineerd worden door één bepaald meisje die zonodig haar persoonlijke problemen op mij af moest reageren/afgesnauwd worden/roddelen achter de rug/uitlachen/voor schut zetten). Mijn cijfers waren slecht en ik verzuimde veel van school. Ook kreeg ik gezondheidsproblemen. In dit jaar ben ik voor het eerst depressief geworden (ik was toen 14). Ik dacht toen al aan zelfmoord maar ik was nog erg jong en wist niet hoe ik het moest doen. Ook die zomervakantie werd ik op vakantie gepest en kreeg ik hyperventilatieaanvallen. Ik durfde het zwembad niet meer in en bleef alleen maar in het huisje zitten. Mijn moeder die jaren was heel hard tegen mij (ook onder andere door de situatie thuis) Ze vond dat het aan mijzelf lag en dat ik het pesten uitlokte. Ze vond dat ik maar een sociale vaardigheidstraining moest doen. Ik heb weinig steun vanuit thuis ervaren. Ik werd veel afgesnauwd vanwege mijn resultaten op school en er was veel ruzie thuis. Voor mijn ontwikkeling was weinig aandacht want alle aandacht ging immers naar mijn zusje. Ook voor mijn schoolverzuim en lichamelijke problemen was weinig begrip, door mijn ouders werd het spijbelen genoemd en ondanks mijn problemen werd ik s’ochtends gewoon naar school gestuurd. Ze waren kei-en keihard daarin. Ook in de derde klas ben ik gepest en ben ik ook depressief geweest. Ik zat thuis op mijn kamer met de gordijnen dicht en ik ging ook steeds minder eten.
Na deze periode heb ik mijn vmbo-t diploma gehaald. Op de havo ging het al een stuk beter, maar dat was het dan ook. Het is ongeveer een half jaar goed gegaan. Ook kreeg ik een baantje want ik wilde graag wat sparen (mijn ouders hadden niet veel geld en onze kinderspaarrekeningen waren leeggehaald om de hypotheek te betalen) Toch kreeg ik weer problemen. Ik werkte net een paar dagen, en collega’s werden boos/snauwden mij af omdat ik bijvoorbeeld iets vergeten was of iets niet goed deed. Ik raakte hierdoor helemaal overstuur en ben zelfs naar buiten gerend en op een bankje in een park gaan zitten. Ik klapte gewoon helemaal dicht en ze liepen helemaal over mij heen. Gelukkig vond ik snel een ander baantje. Het baantje was heel leuk, de collega’s ook, maar de leidinggevende snauwde mij af en had op elk klein puntje kritiek. Gelukkig kon ik er wel een half jaar blijven werken voordat mijn contract niet werd verlengd. Ook op dit punt was thuis veel onbegrip, (je voldoet gewoon niet aan de eisen/ja logisch dat ze boos worden en dat soort opmerkingen). Ik werd opnieuw depressief en verzuimde veel van school. Ook begon ik thuis agressief te worden. Ik moest naar jeugdzorg want volgens mijn moeder lag het natuurlijk weer aan mij. Uiteindelijk heeft het allemaal niets geholpen. Vervolgens zakte ik voor mijn havo examen op één honderdste en moest ik het jaar overdoen. Mijn zelfbeeld is vanaf dit moment tot 0,0 gezakt.
Ook gingen mijn ouders ook nog een keer scheiden, waardoor de problemen alleen maar groter werden. Ik woon nu bij mijn moeder en heb bijna geen contact meer met mijn vader. Ook heb ik geen contact meer met familieleden, omdat de contacten zijn verwaterd door de problemen thuis. Ik word thuis voor van alles en nog wat uitgescholden en alles ligt aan mij. Mijn ouders hebben geen geld meer (alles is in het huis gestopt wat nu al twee jaar te koop staat) en ik zelf ook niet. Ik red het net met mijn studiefinanciering (ik moet alles zelf betalen en dat gaat net) de opleiding is heel pittig en tijd voor een baantje heb ik (nog) niet. Mijn resultaten op school zijn heel slecht ondanks dat ik keihard mijn best doe. En toch krijg ik zelfs op school allemaal commentaar en kritiek over mij heen. Ik heb dan ook maar besloten om te stoppen met de opleiding. Mijn tentamens zijn slecht gemaakt, ik heb heel veel moeite met sociale vaardigheden (presenteren en samenwerken) en het verbetert ook niet. Ik heb zeer weinig vertrouwen in mijn toekomst. Als het nu al niet goed gaat, hoe gaat het dan later als ik moet werken? Ik durf er gewoon niet aan te denken. Ook is er totaal geen geld meer voor mijn studie en ik wil later niet met een gigantische studieschuld zitten. (de studiespaarrekening is leeggehaald) Daarnaast heb ik ook totaal geen leven gehad de afgelopen jaren. Ik sport niet meer, durf niet uit te gaan, heb geen vrienden en nog nooit een relatie gehad, en mijn leven wordt beheerst door sociale angst en faalangst. Ik heb de laatste jaren alleen maar binnen gezeten. Ook heb ik de afgelopen weken weer last van dwanghandelingen gekregen. Ik krijg nu zelfs ook al etiketjes als autisme opgeplakt en ik word door mijn moeder zowat gedwongen om uit huis te gaan terwijl ik totaal geen geld of financiële steun heb van mijn ouders. Nou, van mij hoeft het dan allemaal niet meer……