Hallo iedereen,

Ik weet niet echt wat ik de laatste tijd heb. Ik voel me raar en in de war.

Ik ben 20 jaar en kam wat met psychische problemen.

Als eerst wil ik zeggen dat ik me niet depressief ben ( of denk te zijn), ik lach nog, voel me geen mislukkig, ik sport en ga makkelijk de deur uit.

Het enige waar ik de laatste tijd last van heb zijn zelfmoordgedachtes, terwijl ik geen zelfmoord wil plegen. Wat ik ook heb zijn vlagen van verschillende gevoelens. Soms voel ik me gelukkig en soms voel ik me down. Deze gevoelens komen samen in combinatie met het wel of niet zin hebben in dingen, bijvoorbeeld mijn hobby's. Bij een gelukkig gevoel heb ik er wel zin in en vind ik zelfmoord een echt een zwaar belachelijk idee. Visa versa. (Nu ik me aan het typen ben voel ik me best wel blij!)

Ik weet ondanks deze gevoelens ook al zijn goed of slecht dat als ik op een hoog gebouw sta dat ik het nooit zal doen. Maar ik heb alsnog de gedachte.

Als iemand tegen mij zou zeggen: Ach, die gedachtes heeft iedereen wel en het is vrij normaal. Dan ben ik er gelijk vanaf. Ik maak me dus zorgen dat ik deze gedachtes heb en daardoor blijven ze ook terug komen :s.

Dat ik opeens aan zelfmoord denk komt misschien doordat ik best wel geschrokken ben over het feit dat 2 personen uit mijn indirecte omgeving( zusje van een vage kennis of een persoon die je wel kent maar nog nooit gesproken heb) onlangs zelfmoord hebben gepleegd terwijl ze er altijd zo gelukkig uitzagen en ik me zorgen maakte dat ik of iemand anders dat misschien ook zou doen. Ik ben dus eerder bang dat ik zelfmoord ga plegen, dan dat ik het ook daadwerkelijk WIL. Ik wil het niet namelijk! Maar de gedachte gaat gewoon niet weg!

HELP!

Hoi Henk,

Aangezien je niet schrijft wat je van ons wilt en nodig hebt (gebrek aan autonomie en gebrekkig sociale omgangsvorm), weet ik niet wat je wilt en nodig hebt van ons. Vandaar waarschijnlijk dat je nog geen reacties hebt gekregen. Ik wil je topic niet negeren omdat ik paniek bespeur. En wat je schrijft vind ik erg zorgelijk. Vandaar dat ik je wel aandacht wil geven. Maar dan wel op de goeie gok omdat ik niet weet wat je wil. Maar ik heb het beste met je voor.

Wat je schrijft is niet gezond. En raad ik je aan om hulp hiervoor te vragen bij de huisarts. Hij is er voor jouw gezondheid. Suïcide is levensgevaarlijk ! Ook al heb je je momenten dat je je wel goed voelt. Je kunt dit niet alleen oplossen en het gaat ook niet vanzelf weer over. Er is een tijd aangebroken dat jij heel hard aan jezelf mag werken zodat deze donkere wolken kunnen overdrijven naar betere tijden.

Je zegt te willen leven. Zorg er dan voor dat je dit bespreekt met je huisarts ! Speel niet met vuur, het gaat hier wel om jouw leven.

Henk ik wens je alle strekte toe !

Chantal

Sinds mijn moeder haar zelfmoord (8 maanden geleden) wil ik ook dood.

Ach, wat vreselijk rot hoe je haar bent verloren.. Heel begrijpelijk dat je nu zelf ook over zelfmoord nadenkt, dat is zo normaal.

Ben je wel opgevangen door hulpverlening? Ik weet dat de crisisdienst bij suicides opvang biedt aan de mensen eromheen.
Kun je wel bij iemand terecht over je gevoelens? Luistert er iemand naar hoe het met je gaat?

Het lijkt me heel zwaar om te rouwen om het verlies van je moeder, nog meer door hoe ze is overleden.

Heel veel sterkte en schrijf gerust van je af als het helpt. Je kunt ook eens kijken op de website voor mensen die denken aan zelfmoord of iemand hebben verloren. Ik weet niet meer precies hoe die heet.

Ik ging naar een psycholoog, ook al voordat mijn moeder overleed maar zij is opeens gesropt zonder iets te laten weten. Ik ben op zoek naar een nieuwe maar is moeilijk te vinden hier in de buurt.
ik heb niet echt iemand om erover te praten buiten mijn vriend. Ik was echt een mama’s kindje en heb niet zo een goede band met mijn vader of broer dus ik voel me heel alleen in dit rouwproces.
als ik er met de huisarts over praat is het enige wat ik te horen krijg ‘dat is normaal en heeft tijd nodig’ maar ik hou het niet lang meer.
ondanks de omstandigheden denk ik niet dat zo een zware gedachtes normaal zijn voor een 17 jarig meisje, zeker niet als ze blijven aanhouden en ik mezelf pijn doe.

Nee, Lies, je zou niet zo in je eentje moeten lijden..

En het is ook absoluut geen goede zorg als een psycholoog stopt zonder je door te verwijzen of over te laten nemen.

Weet je huisarts dat je gevoelens zo zwart zijn en je pijn zo diep gaat?
Want dat rouw moeilijk is, ja, dat is normaal. Maar jij bent nog jong en het overlijden is door suicide.. Dat maakt het toch een ander verhaal, hoor.

Je kunt je bv via de huisarts naar een crisisdienst laten verwijzen als je aangeeft dat je het niet meer volhoudt en zelfmoord niet meer afwijst. Dan word je redelijk snel gezien.

Als je daar goed terecht komt (elke behandelaar is anders), kunnen zij je helpen met hoe moeilijk het met je gaat en jou ondersteunen totdat er wel een nieuwe behandelaar is gevonden.

Laat die schreeuw om hulp maar even horen waar iemand er iets mee moet. Jij moet dit helemaal niet alleen doen.

Dankjewel, ik ga nog eens met mijn huisarts praten.
ik had afgelopen donderdag een afspraak bij de psycholoog waar mijn moeder ook ging, ik had een klik met haar maar ze mag me niet helpen blijkbaar omdat ze ook mama haar psycholoog was en ze nog zwijgplicht heeft (gaat blijkbaar door ookal is de persoon overleden, dit wist ik niet)

maar zij gaat me doorverwijzen zodat ik hulp krijg, ik hoop maar dat het helpt…

aan de ene kant denk ik ‘tja wat kunnen zij doen, niemand brengt mama terug’

maar aan de andere kant besef ik ook wel dat ik het echt nodig heb en iemand proffesioneler nodig heb om erover te praten, ik praat ee noet graag over met mensen in mijn omgeving (buiten met mijl vriend) omdat ik me een laat voel en alsof het hun niet boeit.

Hoi Lies,

Fijn dat de psycholoog van je moeder je gaat doorverwijzen (lijkt me ook erg lastig voor haar om jou te helpen, ze heeft je moeder verloren tijdens haar zorg).

Maar als de druk in de tussentijd te veel oploopt, zorg dan dat je dat heel duidelijk maakt aan je huisarts. (Tijdelijk) wat meer hulp van een crisisdienst is helemaal geen gek idee als het zo moeilijk gaat. Je bent niemand daarmee tot last, daar zijn ze voor!

Er is ook een hulplijn en chat voor mensen die aan zelfmoord denken, waar ze ook anoniem onlinetherapie geven hoe met zelfmoordgedachten om te gaan. 113 heet dat, misschien heb je daar weleens van gehoord?

Ik vind het heel erg voor je. Ik hoop dat je begrijpt dat iedereen liever wil dat je hulp vraagt dan dat je zo lijdt.