eigenlijk niet echt een specifieke vraag maar wil graag even wat kwijt want ik zie het allemaal niet meer zo zitten..
Een paar jaar terug heb ik 2 jaar in therapie gezeten, intern. Nu na 2 jaar weer aan het werk etc. begint het weer vanvoren af aan.. Alleen deze keer ben ik depressief in de zin dat ik echt geen toekomst meer zie. Het is niet de bedoeling om aandacht te trekken ofzo.. ik zie het echt niet meer zitten.. maar weet niet meer wat ik nu moet..
Ik heb wel weer hulp gevraagd maar heb erg lang moeten wachten waardoor mijn somberheid steeds erger word en ik nu al voorbereidingen maak om over een tijdje het leven te verlaten. Afscheidsbrieven voor mensen etc.
Nu na 4 maanden eindelijk een oproep gekregen voor een intakegesprek.
Maar ik weet het allemaal niet meer.. ik voel me zo klote.. zie gewoon geen toekomst, waarvoor leven, alleen maar angsten zien te overwinnen etc.
ik schaam me zo diep, nu moet ik zo weer in therapie. Het is geen eens zo de angst voor de gesprekken, nee daar zie ik niet zo erg tegenop.
Het is gewoon de mislukking die ik vanbinnen voel en ik dan naarbuiten ook straal, dat ik weeeer hulp vraag. Weer 'apart' ben en niet gewoon werk etc. Weer mezelf kwetsbaar opstellen aan m'n vrienden..
Mijn familie durf ik geen eens te vertellen dat ik weer hulp heb gevraagd, terwijl ik met mijn broer een super goede relatie heb.
pfff.. tis gewoon allemaal zo nutteloos want mijn dysthyme stoornis blijft, mijn moeite met seksualiteit blijft etc. mijn bindingsangst blijft..
Als je nog niet bent afgehaakt tijdens het lezen van dit lange verhaal dan zeg ik nu, ik wilde gewoon even dit uit m'n hoofd hebben en op papier..
Het idee hebben dat ik het aan iemand vertel en dat mij zal opluchten.
Liefs a.
ik ben niet afgehaakt bij dit lange verhaal en daarom vraag ik jou het ook niet te doen.
hulp vragen is niet zwak maar juist sterk. Kom op, ga er nog een keertje tegen aan, vecht voor je geluk, je bent het waard.
dood zijn, dat kun je nog lang genoeg, maar eerst leven!
doe je best, praat erover met je broer, zeg hoe ellendig je dit vindt en dat je je schaamt.
aanvaard hulp, het kan weer goed komen.
wens je veel sterkte toe, groetjes, Brenda
Hoi A,
Ik lees je moedeloosheid, wat ik zo herken. Ook lees ik, tussen de regels door, dat jij niet dood wilt. Je ziet OP DIT MOMENT geen uitweg. Goed van je, dat je je verhaal hier hebt geschreven !
Besef dat dysthyme een zware stoornis is, die veel tijd en inzet van je kost. Het zou een wonder zijn als je met twee jaar therapie er van genezen zou zijn. Misschien dat je je verwachting hierin kunt bijstellen. En kunt accepteren dat je nu een terugval hebt en dat je gewoon nog niet klaar bent.
Je schaamte is volledig onterecht en een mislukking ben je al evenmin. Er is alle rede om trots te zijn. Je hebt hulp gevraagd en je verhaal hier geschreven. Alleen je hebt meer tijd nodig, dat is alles.
Ieder ander zou weeeeer hulp vragen als het niet ging. Waarom mag jij dat dan niet ? En we hebben het hier ook nog eens over een zware stoornis en niet over een klein griepje.
Weet je wat je kunt doen ? Accepteren dat het oke is zoals het is. En je gaat naar de intake ( je uitweg ! ) en zie de tweede therapie als een uitdaging. De dag dat je je toekomst weer ziet komt dan vanzelf. Het zal nooit altijd blijven zoals het nu is. Donkere wolken drijven voorbij. Wees geduldig om de zon te kunnen laten doorbreken. En wees nieuwsgierig naar wat er voor moois er nog op jouw levenspad zal komen.
Ik wens je alle sterkte en kracht toe die je nodig hebt !!!
Liefs van Lisa.
( Zes jaar geleden in een decompassie geraakt, veroorzaakt door een Persoonlijkheidsstoornis NAO. Zes jaar met herstel bezig middels therapie. Nee, ik schaam mij niet. Het is een complexe stoornis waar ik niet om gevraagd heb. Ik ben trots op mijn doorzettings- en uithoudingsvermogen !!! En ben ik trots dat ik, volgens mijn behandelaars, mij zo snel ontwikkelen kan.)
Als moeder zijnde van een dochter met dysthyme, mag ik hopen dat therapie nog zin heeft.
Ik weet wel, dat het niet vanzelf gaat. Er moet een goede klik zijn tussen therapeut en cliënt.
Mijn dochter is jaren geleden afgehaakt doordat zij die klik miste. Er werd toen wel deze diagnose gesteld. Bij haar toenmalige huisarts vond zij geen gehoor. Zij begon altijd maar met het advies afvallen en gaan sporten. Daar kan niks mee als je depressief ben en geen energie meer hebt.
Van een nieuwe huisarts heeft ze een verwijzing gehad naar GGZ. Ik hoop zo dat ze daar de hulp vind die ze zo hard nodig heeft.
Het is inderdaad niet eens de schaamte, maar meer de angst dat je voor je zoveelste keer niet serieus genomen wordt.
Ik maak als moeder alles mee voor wat betreft dystyhme en ik heb daar, denk ik, alle 'gezichten' van gezien. Het gaat nooit over. Na een opleving komt er een terugval. Ook al weet je de valkuilen,
en weet je inmiddels wat je wel en niet aan kunt,
je kunt er vaak niet omheen. Wapenen help ook niet altijd.
Ja therapie moet zin hebben, in combinatie met goede medicijnen. Daarnaast zal contact met lotgenoten goed doen.
Het zal er niet van over gaan, weet ik nu, maar altijd terug kunnen vallen op een goede ervaringsdeskundige (psycholoog of therapeut) is wel heel belangrijk.
Hartelijke groeten aan iedereen die dit leest
Beste Naamloos
Ik snap je radeloosheid wel maar weet ook dat er een einde aan komt en dat er weer licht door de wolken heen zal schijnen. Je hebt eerder ervaren dat het na therapie beter ging en dus zal het na opnieuw therapie ook weer beter worden.
Ik snap je heel goed want ik heb ook gestaan waar jij nu staat en ben al met mijn vierde therapie bezig omdat de drie daarvoor niet hielpen. Ik zag het ook soms niet meer zitten maar nu begint de therapie te werken en zie ik de zon regelmatig weer schijnen.
Als je uit het leven stapt zul je heel veel mensen enorm veel pijn doen. Ik heb zelf een poging gedaan en overleefd en de mensen om mij heen voelden zich heel erg gekwetst doordat ik had geprobeerd hen op zo'n manier te verlaten......
liefs,
Monique