Ik heb een dochter van 1 jaar. Toen ze een paar maanden was, stortte ik helemaal in. Ik dacht dat ik gek werd. Ik kon haar niet eens meer zien. Kon niet eens een ander zien lopen met een kinderwagen. Ben toen een tijdje met haar bij mijn moeder geweest. Aan de medicijnen. Ik heb altijd gedacht/gewild dat ik een burn-out had, maar volgens mij heb ik een dikke vette postnatale depressie. In 2002 ben ik een jaar ziek thuis geweest: depressie. Ik ben m'n vader verloren door zelfdoding toen ik 17 was. Ik ben nu 33. Afgelopen week stortte ik wéér in. Ik was de medicijnen aan het afbouwen. Was weer 4 ochtenden aan het werk. Had zoiets van: ik ben beter. Nee dus. Nu heb ik zoiets van: ik laat dit niet weer gebeuren. Ik wil geen oxazepam meer, geen antidepressiva meer (die neem ik nu wel weer op het oude level trouwens). Laat me allemaal met rust! Ik dacht dat het aan mij lag, dat ik niet goed was. Niet goed genoeg m'n best deed. En maar vechten om niet te voelen. Nu heb ik zoiets van laat me maar voelen, laat me maar echt zijn. Dan maar dwars erdoorheen. Maar ik vind het ook heel eng. Ik heb besloten om te stoppen met werken. Wil af van dat schuldgevoel, dat hele gedoe met bedrijfsartsen etc etc.
Ik dacht dat ik gek was, maar volgens mij ben ik niet gek. Ik ben heel normaal. Alleen is de wereld om me heen niet normaal. Ik heb zó op m'n tenen gelopen. Alles maar goed doen, ben er misselijk van.
Ik denk dat ik zó lang mijn gevoelens onderdrukt heb. Op de vlucht geweest ben. Voelde me zo onzeker, bang, slecht, niet flink genoeg, moe, futloos, slap. Ben nu de schaamte voorbij. Ik heb zoiets van: kom maar op allemaal! Ik laat me niet meer onderdrukken. Dit voelt heel eng omdat ik denk: ben ik manisch? Nou ja, dan ben ik maar manisch.
Wie herkent dit?
[hide]http://metamorfosus.com
kijk eens of dat wat voor je is .. ik denk het wel want ik spreek uit een fijne ervaring daar.
Veel kracht en beterschap !
Gertine[/hide]
Hallo Corine,
Ik herken je verhaal helemaal. Ik ben nu zo'n drie weken thuis. Ik kom mezelf nu echt tegen. In korte tijd heb ik twee kinderen gekregen. Na de tweede ben ik nooit meer mijzelf geweest. Altijd rennen en vliegen om alles en iedereen tegemoet te komen. Nooit eens tijd voor jezelf. En als ik die al had kon ik er niet van genieten. Zelfs nu voel ik me schuldig dat ik niet werk. Alleen het idee om te stoppen met werken geeft mij een goed gevoel. Maar ik durf de stap niet te zetten. Hoe heb jij dat aangepakt?